Γράφει ο Γιάννης Σαρλάς
Κάποιοι φίλοι με ρωτούν γιατί έχω σταματήσει πλέον να γράφω επιστημονικά άρθρα και αναλώνομαι τόσο πολύ στην πολιτική σάτιρα. Ειλικρινά, δεν έχω απάντηση. Αποτυπώνω στα πλήκτρα του υπολογιστή αυτό, που έχει μορφοποιηθεί μέσα μου και από μια εσωτερική ανάγκη αποζητάει να βγει, μια τελείως ασυνείδητη διαδικασία, ομοιάζουσα με τις λειτουργίες του…συμπαθητικού και παρασυμπαθητικού νευρικού συστήματος! Αν και όπως έχω ξαναπεί, μέσω της σάτιρας μπορεί να ειπωθούν τα πλέον σοβαρά πράγματα, εν τούτοις η έμπνευση, που μου προσδίδουν οι σημερινοί πολιτικοί τ(ρ)αγοί ανήκει στην σφαίρα της γελοιότητας και του χαβαλέ! Το να επιζητείς ουσία στην πολιτική σκηνή ενός ανύπαρκτου κράτους, το οποίο διέπεται από καθεστώς πλήρους διάλυσης και αύξησης της…εντροπίας αποτελεί ορισμό της…ουτοπίας και είναι σαν να κυνηγάς χίμαιρες και φαντάσματα!
Τώρα που έγραψα φαντάσματα, αλήθεια γνωρίζατε, ότιπίσω από κάθε ζωντανό πλάσμα, βρίσκονται 15 φαντάσματα; Κι όμως, αυτή είναι η αναλογία ανάμεσα στους ζωντανούς και στους νεκρούς. Από την στιγμή που εμφανίστηκε η ζωή στον πλανήτη μας, έχουν περάσει από την Γη περίπου 100 δισεκατομμύρια ανθρώπινα όντα. Κατά διαβολική σύμπτωση, ο Γαλαξίας μας αποτελείται ομοίως από 100 δισεκατομμύρια άστρα! Δηλαδή, για κάθε άνθρωπο που κάποτε έζησε, λάμπει στο διάστημα κι ένα αστέρι!
Κάθε ένα από αυτά τα αστέρια, τα οποία πολλάκις είναι πιο μεγάλα και πιο φωτεινά από τον δικό μας ήλιο, εμπεριέχει πλανήτες, που περιστρέφονται γύρω του. Με άλλα λόγια, κάθε ένα από αυτά τα αστέρια είναι κι ένας ολόκληρος κόσμος! Κατά συνέπεια, υπάρχουν στο Σύμπαν αρκετοί κόσμοι για να αποδώσουν στον καθέναν από τους ανθρώπους, οι οποίοι κατοίκησαν στην Γη, έναν παράδεισο ή μια κόλαση, που να ανήκει ΜΟΝΟ σε αυτόν! Ίσως τελικά όντως να ισχύει αυτό, που σε…κρίση φιλοσοφικού οίστρου γράφω, ότι δηλαδή ο άνθρωπος και το Σύμπαν είναι δυο κόσμοι, όπου ο ένας χωρά μέσα στον άλλον…
Συνεχίζοντας τον ειρμό της φιλοσοφικής μου διάθεσης, πιστεύω, ότι η αλαζονεία και η αμετροέπεια της ανθρώπινης φύσης είναι γονιδιακές! Όντα, τα οποία δεν βρίσκονται καλά καλά ούτε 1 εκατομμύριο χρόνια στον πλανήτη, (οι δεινόσαυροι κυριαρχούσαν για 150) χρονική περίοδος, που αποτελεί…a blink of an eye που λένε και στο χωριό μου, (ένα ανοιγοκλείσιμο του ματιού στα βαρβαρικά) σε σχέση με τα 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια της ηλικίας της Γης, πολύ απλά δεν…δικαιούνται δια να ομιλούν! Προφανώς, η ταπεινότητά μας έχει ξεχάσει, ότιδεν είμαστε παρά αστρόσκονη! Ένας κόκκος από το…πιλάφι αυτού του αέναου χυλού ενέργειας, το οποίο αποτελεί το Συμπαντικό οικοδόμημα!
Παρόλα αυτά, η εμφάνιση της ζωής, οι μορφές της καθώς και η εξέλιξή τους, εξαρτώνται από πολλούς παράγοντες. Εάν για παράδειγμα, αυτήν την στιγμή προσέκρουε στην Γη μας ένας μεγάλος μετεωρίτης και εξαφάνιζε τα πάντα, τότε δεν θα ήταν δυνατόν να επαναληφθεί η ίδια φάση της χημικής εξέλιξης των οργανισμών, για τον πολύ απλό λόγο, ότι σήμερα η ατμόσφαιρα της Γης είναι οξειδωτική (εμπεριέχει οξυγόνο) και όχι αναγωγική (με δομικά μόρια το υδρογόνο, την αμμωνία και το μεθάνιο) όπως ήταν κατά το παρελθόν, όταν εμφανίστηκε το πρώτο κύτταρο στον πλανήτη μας. Κατά συνέπεια, το ίδιο σενάριο, το οποίο οδήγησε στις μορφές ζωής που υπάρχουν σήμερα, δεν θα μπορούσε να επαναληφθεί εκ νέου.
Γι αυτό λοιπόν, για εμάς τους…ορκισμένους Βιολόγους, (παραφράζοντας τον Einstein) το κάθε είδος στον πλανήτη είναι μοναδικό, πόσο δε μάλλον το ανθρώπινο, η εμφάνιση του οποίου είναι απόρροια μιας χαώδους εξελικτικής πορείας, σφύζουσα από…υπερπληθώρα εξελικτικών διαβαθμίσεων και περιλαμβάνουσα πρακτικά απείρους συνδυασμούς χημικών αντιδράσεων (ενζυμικών και μη) και μεταλλάξεων! Για να σας το κάνω λιανά, αφήνω στην άκρη την Βιολογία και πιάνω την Στατιστική. Το ανθρώπινο είδος είναι το αποτέλεσμα μιας εξελικτικής τυχαιότητας μή επαναλαμβανόμενων στατιστικών επιλογών! Είναι δηλαδή σαν να κρατάς στο χέρι σου 1 εκατομμύριο ζάρια, να τα πετάς ψηλά και αυτά να έρθουν ΟΛΑ εξάρες! Εδώ η Στατιστική σηκώνει ψηλά…χέρια και πόδια!
Συνεπώς, το ανθρώπινο είδος είναι ΟΝΤΩΣ μοναδικό!Εάν αυτή την στιγμή για τον οποιονδήποτε λόγο εξαφανιζόμασταν από τον πλανήτη, αυτό θα ήταν το τέλος ύπαρξής μας! Η πιθανότητα του να δημιουργηθεί πάλι άνθρωπος…κάπου, κάπως, κάποτε, στο Σύμπαν, είναι πρακτικά μηδενική διότι πολύ απλά, οι συνθήκες θα είναι τελείως διαφορετικές από αυτές, που έδωσαν την αφεντιά μας! Αυτό αποτελεί πλέον κάτι σαν νομοτελειακό δόγμα στην σύγχρονη Αστροβιολογία! Αντιλαμβάνεστε τώρα την αξία, που έχει η μάχη για την επιβίωσή που δίνουμε στον πλανήτη μας…
Συνεχίζοντας τα…καταστροφολογικά μου σενάρια, για να έρθει και να δέσει το γλυκό, ή μάλλον ο…Συμπαντικός χυλός, του οποίου όλοι μας αποτελούμε τμήμα του, νίπτω τα πλήκτρα μου και λέγω, ότι εάν συμβεί μια ολική καταστροφή στον πλανήτη, (πτώση μετεωρίτη, πυρηνικό ολοκαύτωμα κλπ) το ανθρώπινο είδος και…ουχί η φύση θα είναι αυτό, που θα τα…τεζάρει, βλέποντας τα ραδίκια ανάποδα! Τα φυσικά οικοσυστήματα διαθέτουν όλους εκείνους τους μηχανισμούς αυτοίασης καθώς και τις δικλείδες ασφαλείας για να επιβιώσουν και να είστε σίγουροι, ότι θα το κάνουν! Απλά, κάποια άλλα όντα θα πάρουν την θέση μας, όπως ακριβώς έγινε και με την εξαφάνιση των δεινοσαύρων 65 εκατομμύρια χρόνια πριν! Τώρα, που το ξανασκέφτομαι, αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό…
Tags: άνθρωπος, αξία, μάχη, περίοδος, Πολιτική, πολιτικοί, χρόνια
