Σημειώνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος
Στη θέση που βρέθηκε ο Γιώργος Παπανδρέου πριν παραιτηθεί, για να σχηματιστεί η μεταβατική κυβέρνηση του Λουκά Παπαδήμου με την σύμπραξη ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΛΑΟΣ, βρίσκεται αυτή τη στιγμή ο Αντώνης Σαμαράς – κατά την κ. Μέρκελ. Και ο έλληνας πρωθυπουργός με αυτό το δεδομένο καλείται για πολιτική διαπραγμάτευση στο Βερολίνο, την Παρασκευή 22 Νοεμβρίου…
«Πολιτική διαπραγμάτευση» δεν ήθελε πριν από τις εκλογές ο κ. Σαμαράς; Ε, τώρα που καθάρισε το κυβερνητικό τοπίο στη………
Γερμανία, μετά τις γενικές εκλογές εκεί, θα του δοθεί η ευκαιρία να… δοκιμάσει! Όπως δόθηκε και στον κ. Παπανδρέου προηγουμένως η «ευκαιρία» , αλλά αυτός προτίμησε να ξεφύγει με την αποκοτιά του «δημοψηφίσματος» και αμέσως μετά με πλάγια πηδηματάκια μακριά από την εξουσία, την οποία λάτρεψε τόσο πολύ, όπως μόνον ένας αντιεξουσιαστής στην εξουσία θα μπορούσε!!! Μετά από αυτό ουσιαστικά αποκλείστηκε και εξαναγκάστηκε να παραιτηθεί, χωρίς να έχει χάσει τυπικά η κυβέρνησή του την κοινοβουλευτική πλειοψηφία.
Αυτό έχει γίνει δυο φορές κατά την μεταπολίτευση: το 1993, με την παραίτηση της κυβέρνησης Μητσοτάκη και τον Νοέμβριο του 2011 με την παραίτηση Παπανδρέου και τον διορισμό του Λουκά Παπαδήμου στην θέση του από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια . Η παλιοζωή τα έφερε καί στην μια καί στην άλλη περίπτωση να εμπλέκεται ο κ. Αντώνης Σαμαράς!
Και τώρα να, ο ίδιος ο κ. Σαμαράς να έχει να επιλέξει μεταξύ της οδού που επέλεξε ο κ. Μητσοτάκης και αυτής που «επέλεξε» ο κ. Παπανδρέου! Ο Καραμανλής, που δεν μίλησε για όσα χρωστά να πει στο ελληνικό λαό, «μίλησε» για το συγκεκριμένο ζήτημα: «μια επιχείρηση αλλαγής εκλεγμένου πρωθυπουργού χωρίς να έχουν προηγηθεί εκλογές αποτελεί πολιτική ανωμαλία που παραπέμπει σε άλλες εποχές», φέρεται να είπε. Προφανώς συμφωνώ, αναγνώστη μου και το ξέρεις, ασχέτως με ποιο τρόπο απομακρύνεται ένας πρωθυπουργός! Αν ο Αντώνης Σαμαράς απομακρυνθεί όπως ο Γιώργος Παπανδρέου η πολιτική ανωμαλία θα έχει λάβει πλέον ανεξέλεγκτες διαστάσεις στον τόπο μας.
Σπεύδω να σημειώσω τα παραπάνω, επειδή γνωρίζω τον «λόγο» για τον οποίον η κ. Μέρκελ προσκάλεσε για συζήτηση τον κ. Σαμαρά στο Βερολίνο. Θα του δώσει να καταλάβει με τον τρόπο της πως βρίσκεται σε παρόμοια θέση με εκείνη που βρέθηκε ο κ. Παπανδρέου, πριν εξαναγκαστεί σε παραίτηση και θα τον ρωτήσει «ποιό είναι το σχέδιο» του. Πώς σκοπεύει αυτός να κινηθεί πλέον πολιτικά, δηλαδή. Αυτό στην πραγματικότητα αποτελεί το προοίμιο μιας ουσιώδους πολιτικής διαπραγμάτευσης με το Βερολίνο. Και η κ. Μέρκελ θα εξετάσει την δυνατότητα του κ. Σαμαρά να ανταποκριθεί με πραγματικούς πολιτικούς όρους και όχι λόγια σε αυτή την πρόκληση. Εκεί παρεμβάλλεται και το ζήτημα της ελληνικής προεδρίας, επί το οποίου το Βερολίνο διαθέτει ήδη εναλλακτικά σχέδια για κάθε πιθανή εξέλιξη. Θα προτιμούσε πάντως να μην αιφνιδιαστεί και έτσι θα πρέπει τώρα ο κ. Σαμαράς να «εξηγηθεί»! Θα πιεστεί να «εξηγηθεί», καθώς η κ. Μέρκελ και οι σύμβουλοί της έχουν ένα «κακό ελάττωμα»: δεν αντέχουν τους αιφνιδιασμούς και θυμώνουν πολύ όταν βιώνουν κρίσεις που δεν έχουν προηγουμένως μελετήσει διεξοδικά, ως ολοκληρωμένες υποθέσεις εργασίας.
Οι προτάσεις που έκανα τόσο καιρό, για πολιτική διαπραγμάτευση με τους παράγοντες της ΕΕ, ελάμβαναν υπόψιν και αυτό. Ποτέ δεν υποστήριξα τον αιφνιδιασμό. Προπαγάνδισα με σθένος μια εναλλακτική στρατηγική αντιμετώπισης της κρίσης στην Ελλάδα, σε αντίθετη, ουσιαστικά, πολιτική κατεύθυνση με αυτή που ορίζει το πρόγραμμα της τρόικας και ακολουθεί η ελληνική κυβέρνηση, αλλά στο πλαίσιο της πολιτικής εντιμότητας. Έντιμα και καθαρά «οραματίστηκα» να αντιμετωπίσουμε τις αρνητικές ως προς εμάς επιλογές της κεντροευρωπαϊκής ελίτ, ως σύγκρουση συμφερόντων Εταίρων, που προκαλείται αντικειμενικά από τη δομή και λειτουργία της ευρωζώνης. Ποτέ δεν είπα ή υπονόησα πως αυτό θα ήταν κάτι που θα δέχονταν ευχάριστα οι Γερμανοί. Αλλά θα το ανέχονταν αναγκαστικά και ίσως το μελετούσαν καλύτερα και μακροπρόθεσμα, αποφεύγοντας να οδηγήσουν την Ελλάδα εκτός ευρωζώνης, προκαλώντας ταυτόχρονα χαοτικές καταστάσεις στο Ευρωσύστημα.
Στη γερμανική κυβέρνηση δεν αρέσουν οι χαοτικές καταστάσεις, δεν διαθέτει (την) μεθοδολογία να τις διαχειριστεί. Κάποιοι της πλουραλιστικής ριζοσπαστικής αριστεράς (παντού στον κόσμο) σπουδάσαμε αυτό ακριβώς: τον έλεγχο χαοτικών συστημάτων και την διακυβέρνηση εκεί όπου η μηχανή αυτονομείται από τον θεό. Αυτό ωστόσο και παραδόξως δεν περιέχει κανενός είδους αιφνιδιασμό. Δεν στηρίζεται στον αιφνιδιασμό, αλλά στην πρόβλεψη του τέλους ενός συστήματος ηγεμονίας. Στο πλαίσιο αυτού του «τέλους» θα μπορούσες να θεμελιώσεις τις βάσεις μιας πολιτικής διαπραγμάτευσης με τον αντίπαλο, αλλά όχι εχθρό προς εξόντωση, Εταίρο σου στην ΕΕ. Αν σας φαίνεται υπερβολικά «τρυφερή» αυτή η προσέγγιση, σας διαβεβαιώνω πως δεν είναι! Έτσι πιθανόν να «ακούγεται», αλλά στην πραγματικότητα είναι μια αφάνταστα σκληρή διαδικασία αντιπαράθεσης. Απαιτεί πολιτική βούληση, κίνημα, γνώση, μεθοδολογία και απέραντη ψυχραιμία και αντοχή από τους διαπραγματευτές. Αντιπαρατίθενται δομές και όχι λειτουργίες: μορφές σχέσεων και όχι μορφές εναρμονισμού της συμπεριφοράς του ενός στα συμφέροντα και την βούληση του Άλλου. Το πρώτο αποτελεί συνθήκη πολιτικής διαπραγμάτευσης, ενώ το δεύτερο συνθήκη ηγεμονικής προσαρμογής, κατά την οποία οι αιφνιδιασμοί τιμωρούνται αυστηρά και ενίοτε …εκδικητικά!
Tags:
Γιώργος Παπανδρέου,
Δημοκρατία,
Ελλάδα,
εργασία,
ζήτηση,
κυβέρνηση,
ΜΕΡΚΕΛ,
μηχανή,
Πολιτική,
Πρόγραμμα,
πρωθυπουργός,
Σαμαράς,
σχέδιο,
τροϊκα
