Αν κάποιος δεν πιστεύει τις στατιστικές που εξακολουθούν να κατατάσσουν την Ελλάδα ανάμεσα στις 30 πλουσιότερες χώρες τού πλανήτη, μπορεί να κάνει ένα ταξίδι αστραπή στη Μύκονο και να περάσει μια βραδιά με τον Αντ. Ρέμο για να βεβαιωθεί ότι λεφτά υπάρχουν. Θα μου πείτε πως οι περισσότεροι φραγκάτοι στο Νησί των Ανέμων είναι ξένοι. Εκεί συνωστίζεται ωστόσο κι όλη η ελληνική «καλή κοινωνία», αυτή που περνά την κρίση αβρόχοις ποσί προκειμένου να έχει χρήματα στην τσέπη για να τα «επενδύει» σε σαμπάνιες και λουλούδια για τους αοιδούς τής νύχτας. Κατά κάποιο τρόπο αυτή η κατηγορία ανθρώπων δικαίως αισθάνεται πως δεν κάνει κάτι κακό. Τα συμφέροντά της υπερασπίζεται, έστω κι αν αρκετές φορές αυτό συμβαίνει στο σκοτάδι και με ναρκωμένους τους νόμους. Αυτούς, ωστόσο, που δεν μπορώ να συγχωρήσω είναι τους μικρομεσαίους που ασπάζονται το νεοφιλελευθερισμό, δηλαδή την ιδεολογία τής ελίτ, διακατεχόμενοι από ένα σύγχρονο είδος ραγιαδισμού-γενιτσαρισμού για το οποίο η επιστήμη τής ψυχολογίας κάποια στιγμή πρέπει να βρει μια ονομασία…
Δεν ισχυρίζομαι πως η εργατική τάξη έχει πάντα δίκιο και πως θα πάει στον παράδεισο. Ούτε πως για την κατάντια μας φταίνε αποκλειστικώς ή κυρίως οι ξένοι και πως οι έλληνες είναι ο περιούσιος λαός. Το λούμπεν προλεταριάτο έχει πολύ μεγάλη ευθύνη για το ότι η Ελλάδα είναι σήμερα μια χρεοκοπημένη χώρα. Εμεινε ικανοποιημένο με τα αδίκως διανεμηθέντα ψίχουλα την ώρα που κάποιοι συμμετείχαν σε λουκούλλεια γεύματα. Από την άλλη, ωστόσο, δεν συμμερίζομαι την ιδεοληψία των θατσερικών πως οτιδήποτε ελληνικό είναι μιαρό κι οτιδήποτε ξένο είναι θεόσταλτο. «Μακάρι να μας κυβερνούσαν γερμανοί υπουργοί» λένε και ξαναλένε όσοι τη βρίσκουν με το μαστίγωμα στα κρυφά ή στα φανερά. Δεν έχω ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο, αλλά όπου έχω πάει πουθενά δεν έχω βρει ένα μέρος που να μπορέσω να αποκαλέσω παράδεισο επί γης…
Κάθε τόπος έχει τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματά του, γι” αυτό και είναι πιο λογικό να αγαπάς αυτόν που σε γέννησε με τον ίδιο τρόπο που για τον ίδιο ακριβώς λόγο αγαπάς και τη μητέρα που σε έφερε στον κόσμο. Ναι, θα ήθελα η ελληνική δημόσια διοίκηση να έχει την οργάνωση και την αποτελεσματικότητα της γερμανικής. Ναι, η γερμανική πειθαρχία και η προσήλωση στη νίκη μέχρι το τελευταίο λεπτό είναι αξιοθαύμαστες αρετές. Δεν θα μπορούσα, όμως, να με φανταστώ ευτυχισμένο σε μια πόλη όπου όλα θα ήταν σε τάξη και σε πρόγραμμα, σαν ενυδρείο, κι από τις επτά το βράδυ θα κυκλοφορούσαν μόνο ελάχιστοι μεθυσμένοι κάτω από έναν παγωμένο ουρανό…
Τί προτείνω, ίσως με έναν υπερφίαλο διδακτισμό και μια επιτηδευμένη απλοϊκότητα, για να σώσουμε το λαό και την πατρίδα; Να τους αγαπήσουμε πραγματικά. Οχι με μια εμμονική, διαστροφική αγάπη, η οποία αποκαλύπτει ψυχοπαθολογικές ασθένειες, αλλά με μια γνήσια αγάπη που θα πηγάζει από την αναγνώριση των ελαττωμάτων και θα συνδυάζεται με την θέληση διόρθωσής τους στηριζόμενοι στα προτερήματά μας. Δεν έχει νόημα να αντιγράψουμε, δίχως κριτική σκέψη, για παράδειγμα εκπαιδευτικά ή διοικητικά συστήματα που έχουν εφαρμοστεί με επιτυχία σε άλλα κράτη αν δεν τα προσαρμόσουμε στα ελληνικά δεδομένα. Ο έλληνας, είτε μας αρέσει είτε όχι, δεν είναι βρετανός να είναι ευγενέστατος μαζί σου το πρωί και το βράδυ μόλις πιει μερικές μπίρες παραπάνω να σου ανοίγει το κεφάλι για να εκδηλώνει με αυτόν τον τρόπο την καταπίεση που υφίσταται. Δεν το γράφω για να δικαιολογήσω την αγένεια πολλών εξ ημών, αλλά για να επικεντρώσουμε στη σωστή διαχείριση των αδυναμιών μας χωρίς, παραλλήλως, να χάσουμε την ψυχή μας…
Με ρωτάτε αν αυτό είναι εφικτό; Σας απαντώ: πριν σχεδόν ένα μήνα ένας λαός βαλλόμενος από εσωτερικούς κι εξωτερικούς εχθρούς ψήφισε με μεγάλη πλειοψηφία ένα ΟΧΙ στη συνέχιση της υποδούλωσής του. Είναι αλήθεια ότι στο τέλος χάσαμε τη μάχη. Αυτό το ΟΧΙ, ωστόσο, ήδη αλλάζει την Ευρώπη και σίγουρα μας έχει αλλάξει πολύ ως έθνος. Η πρώτη μεγάλη ήττα τού νεοραγιαδισμού έχει προστεθεί ήδη στη λίστα των ιστορικών γεγονότων που αποδεικνύουν ότι τίποτα, μα τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο…
Πηγή:
