Πολλοί θα με κατακρίνουν, αλλά όσοι το έχουν ζήσει το ξέρουν. Το όνομά μου είναι Κατερίνα και είμαι 42 χρονών. Με το σύζυγο μου, δεν θα ήθελα να αναφέρω περισσότερες πληροφορίες γι’ αυτόν, ήμασταν μαζί σχεδόν από μικρά παιδιά. Γνωριστήκαμε στο σχολείο, ο εφηβικός μου έρωτας, κρατήσαμε για 5 ολόκληρα χρόνια σχέση εξ αποστάσεως Αθήνα-Θεσσαλονίκη και όταν επιστρέψαμε πίσω στο χωριό που μεγαλώσαμε για να ανοίξουμε μια μικρή δική μας επιχείρηση, αποφασίσαμε να παντρευτούμε κιόλας. Ηταν πλέον φυσικό επακόλουθο.
Τέλος πάντων, ας μην κουράζω τους αναγνώστες με τις λεπτομέρειες. Αποκτήσαμε μαζί τον Κωνσταντίνο, ένα πολύ γλυκό παιδί, που σήμερα είναι 6 ετών. Και παρά τον ερχομό του, τίποτα δεν φαινόταν ικανό να σώσει τη σχέση μας, αφού η ρουτίνα είχε γίνει αισθητή. Δουλειά-σπίτι και το ανάποδο. Ούτε που με κοίταζε. Όσο για τις προσωπικές μας επαφές… ούτε λόγος. Ούτε να με ακουμπήσει. Λες και πήρε όσα ήθελα και δεν υπήρχε τίποτα άλλο να διεκδικήσει. Αν τολμούσα να παραπονιόμουν μου έλεγε: «Τόσα σου έχτισα, γυναίκα για το σπίτι σου πήρα, τι άλλο θες;». Εγώ δεν ήθελα την άνεση. Ναι, εντάξει, τα είχα όλα αυτά, αλλά ήθελα κάποιον να με συναρπάσει, να με σφίξει στην αγκαλιά του, γιατί κάθε γυναίκα έχει την ανάγκη μιας αγκαλιάς, ενός καλού λόγου, εγώ δεν είχε τίποτα από όλα αυτά.
Όλα έμοιαζαν βαρετά μέχρι την ημέρα που ήρθε ο Ιλάι. Ένας εντυπωσιακός άντρας με καταγωγή από τη Ρωσία, που νοίκιασε το διπλανό σπίτι από εμάς. Μου μιλούσε καθημερινά, αλλά εγώ ποτέ δεν του έδινα σημασία. Ξέρετε, στο χωριό δεν θέλουν και πολλά για να βγάλουν συμπεράσματα. Πάντα ευγενικός, πάντα γλυκός.
Μια μέρα ήρθε επίσκεψη στο σπίτι για να γνωριστούμε κι εκτός από ένα κουτί γλυκά, έφερε κι ένα παιχνίδι στον Κωνσταντίνο. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση ότι σκέφτηκε και το παιδί. Εκεί με κέρδισε.
Οι μέρες κυλούσαν και εγώ και ο Ιλάι περνούσαμε όλο και περισσότερες ώρες μαζί. Η σκέψη του με μάγευε. Μπορούσαμε να συζητήσουμε τα πάντα, είχε μια τέτοια ωριμότητα που με σαγήνευε. Η σχέση μας δεν άργησε να έρθει και τα κρυφά ραντεβού μας έγιναν σαν ένα συναρπαστικό παιχνίδι, σαν κι αυτά που παίζαμε όταν ήμασταν έφηβοι. Μου έδινε κάτι από τη χαμένη νεότητα. Βέβαια, όταν γυρνούσα σπίτι οι ενοχές με έπνιγαν. Μέχρι που ένα μήνυμα στο κινητό με πρόδωσε. «Ανυπομονώ να σε δω, σου έχω μια έκπληξη, σ’ αγαπώ πολύ», μου έγραφε και για κακή μου τύχη έπεσε στα χέρια του άντρα μου.
Οσο κι αν προσπαθούσα να σώσω τα αδικαιολόγητα, οι προσπάθειές μου πέσαν στο κενό. «Είσαι μια του δρόμου, μάζεψε τα πράγματά σου και φύγε από εδώ». Δεν κατάφερα να του πω κουβέντα. Πριν προλάβω να μαζέψω μια-δυο αλλαξιές, ήδη μου είχε πετάξει σχεδόν όλη μου την ντουλάπα από το παράθυρο.
Τότε μαζί με τον Ιλάι μετακομίσαμε στην Αθήνα και βρήκαμε και οι δύο δουλειά. Το μελανό μου σημείο μόνο ένα, το μικρό μου. Δεν μου επέτρεπε να δω τον Κωνσταντίνο, ενώ μαζί με το διαζύγιο κατέθεσε και αίτηση για να πάρει την επιμέλειά του. Δεν τον ενόχλησε που έχασε εμένα αλλά τη σιγουριά του, τη συνήθειά του. Αυτό ήμουν. Σαν ένα διακοσμητικό σπιτιού, χωρίς ψυχή, χωρίς ανάγκες.
Λυπάμαι που έπρεπε να διαλύσω ένα γάμο για να βρω έναν άνθρωπο που μπορεί να σταθεί δίπλα μου, αλλά κάθε επιλογή έχει κάποιο κόστος. Αν γυρνούσα πίσω το χρόνο το ίδιο θα έκανα και δεν μετανιώνω, γιατί μετά από πολλά δικαστήρια κατάφερα να πάρω και τα παιδί μαζί μου. Και ο Κωνσταντίνος μου όταν βλέπει εμένα χαρούμενη, είναι και αυτός, ενώ ο Ιλάι είναι πολύ στοργικός μαζί του.
sxeseis
