Από την Επίδαυρο στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Ριο (φωτό)

Παράδειγμα προς μίμηση είναι ο 

«Κάθε μέρα που ξυπνώ σηκώνω τα χέρια ψηλά και ευγνωμονώ τον Θεό για την εμπειρία που μου χάρισε και μου έδωσε ώθηση για να αλλάξω τη ζωή μου. Οτιδήποτε κι αν σου συμβεί, όσο μοιραίο κι αν είναι φαινομενικά, θα πρέπει να έχεις τη δύναμη και το κουράγιο να το αντέξεις και να το αποποιήσεις υπέρ σου» τόνισε στο Πρώτο Θέμα.

Ο Γιάννης Σεβδικαλής, που περπατά πια με σιδερένια πόδια, αρνείται τη λέξη «αναπηρία», την οποία θεωρεί μίζερη και κακόηχη. «Ολα είναι σχετικά. Βλέπω ανθρώπους που έχουν πρόβλημα με τον δίσκο, τη μέση και τα πόδια τους και οι οποίοι περπατούν πολύ πιο δύσκολα από μένα. Αναπηρία; Τη βρίσκω αποκρουστική τη λέξη, ας πούμε ότι μιλάμε για άτομα με ιδιαίτερο τρόπο ζωής και ανάγκες».

 «Μέσω της Νατάσσας Μποφίλιου, την οποία γνώριζα από την εποχή του ατυχήματος, με πλησίασε ο Νίκος Καραθάνος κάνοντας μου πρόταση να πρωταγωνιστήσω στην παράσταση τον «Ορνιθες» που ανέβαζε στην Επίδαυρο. Μπήκα το εγχείρημα με χαρά, γιατί πια έχω αλλάζει: θέλω να προχωρώ συνεχώς μπροστά αγγίζοντας τα όνειρα μου, Η παρουσίαση μου είναι περισσότερο “σκηνική και λιγότερο κειμένου και αυτό διευκόλυνε τα πράγματα. Ο Νίκος Καραθάνος μου έδωσε τον ρόλο του Δία περνώντας το μήνυμα ότι όλοι είμαστε εν δυνάμει μικροί θεοί της καθημερινότητας. Ιδιαίτερα αν καταφέρεις να κάνεις την υπέρβαση σου ακόμη κι αν σου έχει συμβεί κάτι σοβαρό».

Η Επίδαυρος αποτέλεσε μεγάλο σχολείο για τον 25χρονο νέο. Γνώρισε ενδιαφέροντες ανθρώπους που τον αγκάλιασαν και τον ενέταξαν στην οικογένειά τους. Όσο για τον χώρο του αρχαίου θεάτρου; Πρόκειται αεράκι και η ενέργεια όχι μόνο του χώρου, αλλά και του κόσμου που προσδίδει στην ατμόσφαιρα κάτι μοναδικό. Έχουν δίκιο όσοι μάχονται για μια παράσταση εκεί».

Ο Γιάννης Σεβδικαλής, πάντως, δεν θεωρεί τον εαυτό του ηθοποιό, αλλά αθλητή. Ξεκίνησε πριν από έναν χρόνο με την ομάδα Αετοί σπάζοντας όλα τα ρεκόρ στις ρίψεις. Φέτος ασχολήθηκε με το τρέξιμο μικρών και μεσαίων αποστάσεων. Βρίσκεται στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο, στο αγώνισμα της σκυταλοδρομίας.

«Είμαι αναπληρωματικός της ομάδας. Φυσικά ένα μετάλλιο είναι το ζητούμενο, αλλά όχι ο στόχος. Εμάς, τους αθλητές των Παραολυμπιακών Αγώνων, μας ενδιαφέρει περισσότερο η διαδρομή παρά η κατάληξη. Πηγαίνω στο Ρίο με σκοπό να απολαύσω το τα8οι και την περιπέτεια μέχρι το τελευταίο μου κύτταρο. Τις σπουδαίες στιγμές οφείλουμε να τις ζούμε στο έπακρο».

Ο Γιάννης Σεβδικαλής ασχολήθηκε με τον αθλητισμό μετά το τραγικό ατύχημα του. «Πάντα μου άρεσε η μουσική, τα βιβλία και το διάβασμα. Μετά την περιπέτεια υγείας που είχα, θέλησα να αλλάξω ρότα και να ασχοληθώ σοβαρά με τον αθλητισμό. Μέχρι τότε η άσκηση των μυών μου περιοριζόταν στην άθληση σε κάποιο γυμναστήριο. Όταν πριν από δύο χρόνια πάτησα γερά στα σιδερένια μου πόδια, άλλαξα εντελώς την οπτική μου απέναντι στα πράγματα και είπα: «Ναι, θέλω να ασχοληθώ σοβαρά με τον αθλητισμό, και δη τον πρωταθλητισμό».

Γιος βιοπαλαιστών (ο πατέρας του είναι οδηγός και η μητέρα του κομμώτρια), ο Γιάννης μεγάλωσε στις παρυφές των δυτικών προαστίων, τα Σεπόλια. Τα παιδικά του χρόνια, αν και δύσκολα, δεν ήταν στερημένα. «Ήμουν μοναχοπαίδι και σχετικά κακομαθημένοι, παραδέχεται σήμερα. «Οι γονείς μου έδιναν αγώνα για να μη μου λείψει τίποτα. Δούλευαν από το πρωί μέχρι το βράδυ για να τα έχω όλα»,

Ο ανήσυχος χαρακτήρας του και η διαρκής αναζήτηση εμπειριών τον κράτησαν μακριά από το διάβασμα και τη μελέτη. Τελειώνοντας το σχολείο δεν συνέχισε τις σπουδές του σε κάποιο πανεπιστήμιο και θέλοντας να βοηθήσει τους γονείς του αλλά και να αποκτήσει μια κάποια οικονομική ανεξαρτησία αποφάσισε να πιάσει δουλειά ως σερβιτόρος στο νυχτερινό κέντρο «Βοτανικός, στο οποίο τότε τραγουδούσε η Νατάσα θεοοωρίδου.

 Σύντομα, ο επιχειρηματίας τού έκανε πρόταση να μεταφερθεί σε άλλο πόστο, σε αυτό του σερβιτόρου των καλλιτεχνών στα καμαρίνια. «Εχω δουλέψει με πολλούς, όπως με τον Μαζωνάκη και την Τάμτα», αποκαλύπτει.

 «Με κάποιους από αυτούς έχω κρατήσει προσωπική επαφή αφού είχαμε πολύ ωραία συνεργασία. Μπορεί να βγούμε για καφέ, να ανταλλάξουμε απόψεις και να συζητήσουμε».

Στα ρεπό του συνήθως κατέβαινε στο κέντρο της Αθήνας προκειμενού να πάει μια βόλτα και να πιει μια μπίρα. Σε ένα από αυτά, την ώρα που διέσχιζε τις ράγες του τρένου, αυτό έπεσε πάνω του λιώνοντάς του τα πόδια, «Έζησα από θαύμα», περιγράφει, «θυμάμαι έναν δυνατό πόνο… Μέσα σε δέκα λεπτά η ζωή μου άλλαξα για πάντα». Το πιο δυνατό κομμάτι τη5 ιστορίας όμως, έμελλε να γραφτεί στα χειρουργεία του Νοσοκομείου «Γεννηματάς».

«Οταν Ξύπνησα από τη νάρκωση δεν ήξερα τι είχε συμβεί. Ήξερα μόνο ότι οι γιατροί έδωσαν πολύωρη μάχη για να σώσουν τη ζωή μου. Έμαθα για τα πόδια μου κάποιες μέρες αργότερα. Δέχτηκα το όλο συμβάν με σπάνια στωικότητα. θα μπορούσα να είχα χάσει τη ζωή μου. Ομως ζούσα!».

Για τον επόμενο χρόνο ο Γιάννης χρησιμοποιούσε για τις μετακινήσει του αναπηρικό καροτσάκι. Πριν από δυο χρόνια αυτό άλλαξε, αφού με χρήματα που συγκεντρώθηκαν από μια συναυλία με γνωστούς καλλιτέχνες κατάφερε να αποκτήσει τα μηχανικά πόδια που τόσο λαχταρούσε. «Ουσιαστικά μαθαίνεις να περπατάς από την αρχή. Βήμα, βήμα. Κάθε μέρα δίνεις και μια μάχη. Με βοήθησαν η πίστη μου, η επιμονή μου, αλλά και η αγάπη γνωστών και αγνώστων. Τα τεχνητά μέλη στοιχίζουν πάνω από 20.000 ευρω. Δεν είναι και εύκολο να τα αποκτήσεις!».

Στις δύσκολες ώρες που πέρασε δεν μέτρησε απώλειες. Αντιθέτως, βρέθηκαν στο πλευρό του ακόμη και άνθρωποι που δεν περίμενε. Φίλοι που μετατράπηκαν σε φίλους καρδιάς, σε αδέλφια. Σήμερα ο Γιάννης Σεβδικαλής δηλώνει ότι ζει μια φυσιολογική ζωή όπως κάθε 25χρονος. Αγαπά, αγαπιέται, διασκεδάζει, ζει στιγμές άγχους αλλά και ανεμελιάς. Οσο για το μεγάλο ερώτημα, τις σχέσεις του με το άλλο φύλο; «Οι αντιδράσεις είναι κυρίως θετικές», αναφέρει. «Όταν μια γυναίκα μαθαίνει την περιπέτεια που έχεις περάσει και βλέπει ότι δεν το βάζεις κάτω φτάνοντας μέχρι το Ρίο ή την Επίδαυρο, το θαυμάζει. Άθελα σου αποκτάς στα, μάτια της τη μορφή του ήρωα. Στις σχέσεις μου με το άλλο φύλο διατηρώ ένα αναμφισβήτητο πλεονέκτημα», καταλήγει έχοντας ένα μεγάλο χαμόγελο.