Είμαστε κι εμείς γονείς ενός παιδιού που βρέθηκε στα χέρια των ιατρών και του νοσηλευτικού προσωπικού της ΜΕΘ Παίδων του ΠΓΝΠ. Και μόνο όσοι έχουν βρεθεί στη δική μας θέση γνωρίζουν ότι οι ΆΝΘΡΩΠΟΙ αυτοί κάθε φορά και σε κάθε περίπτωση ξεχωριστά υπερβάλλουν εαυτούς, κάνουν τα ανθρωπίνως δυνατά και δίνουν ψυχή και σώμα για να σωθεί κάθε παιδί σαν να είναι το δικό τους.
Το Μάρτιο του 2014 το 4,5 χρονών μωρό μας, ύστερα από λάθος αξιολόγηση συμπτωμάτων, έλλειψη συνδυαστικής σκέψης, επιπολαιότητας και χρονοτριβής παιδιάτρων (ιδιώτη και μη), έφτασε – ευτυχώς – στα έμπειρα χέρια των ειδικών – επιστημόνων – ιατρών – ανθρώπων, κ. Ανδρέα Ηλιάδη και κ. Νικήτα Χατζηγιάννη και όλης της ομάδας της ΜΕΘ Παίδων που λειτουργεί με τις καλύτερες προδιαγραφές και άριστο ιατρικό και φαρμακευτικό εξοπλισμό.
Και στη δική μας περίπτωση ο Διευθυντής της ΜΕΘ Παίδων, κ. Ανδρέας Ηλιάδης και ο επιμελητής ιατρός της Μονάδας, κ. Νικήτας Χατζηγιάννης, έμειναν πάνω από το προσκέφαλο του παιδιού μας συνεχόμενα εικοσιτετράωρα και δεν έπαψαν στιγμή να μας ενημερώνουν τόσο για την κατάστασή του όσο και για τα επόμενα βήματα τους. Μας καθοδήγησαν και μας βοήθησαν ανιδιοτελώς, με χαμόγελο και καλοσύνη. Ακόμα και σήμερα, ένα χρόνο μετά, το ενδιαφέρον τους για την υγεία του παιδιού μας παραμένει αμείωτο.
Ποτέ δεν περιμένεις ότι θα βρεθείς σ’ αυτή τη θέση. Νομίζεις ότι η ζωή σου ανήκει…Λες σε μένα θα συμβεί; Και τι γίνεται όταν το μωρό σου, το δικό σου μωρό, το αγγελούδι σου, που κάθε βράδυ το φιλάς, το σκεπάζεις, το σταυρώνεις και λες να το έχει ο Θεός καλά, βρεθεί από τη μια στιγμή στην άλλη ένα βήμα πριν το θάνατο; ΚΕΝΟ! Απόλυτο κενό!
Οι ώρες εκείνες, οι μέρες εκείνες κυλούν δύσκολα…Και οι νύχτες ακόμα δυσκολότερα…Περιμένεις, μόνο περιμένεις και μετράς…Μετράς τα πλακάκια πάνω κάτω στο διάδρομο, μετράς τις τρύπες στις μεταλλικές καρέκλες της αίθουσας αναμονής, μετράς τα γράμματα πάνω από την κλειστή πόρτα της Μονάδας, μετράς λεπτά και δευτερόλεπτα σε ένα χρόνο που έχει σταματήσει…Και τότε μαζεύεις όποια δύναμη σου έχει απομείνει, όποια αντοχή, όποια ελπίδα, όποια πίστη, όποια υπομονή και όλη σου την αγάπη και περιμένεις ξανά…περιμένεις το θαύμα!
Για εμάς το θαύμα έγινε! Και τώρα είμαστε στο σπίτι μας και με τα δυο μας αγγελούδια. Και γελάμε και παίζουμε και χορεύουμε και κοιμόμαστε αγκαλιά και ανασαίνουμε την ανάσα τους! Και ζούμε ξανά!!
Αυτό το οφείλουμε σε εσάς!
Ανδρέα, Νικήτα, Γιώργο, Χάρη, Γεωργία, Μανώλη, Ιωάννα, Ντίνα, Πηνελόπη, Βάσω, Σπύρο, Βάσω, Ιφιγένεια, Γρηγόρη, Βάσω, Μαρία ένα ευχαριστώ δεν φτάνει! Να ξέρετε όμως ότι το ευχαριστώ αυτό είναι από την ψυχή μας. Κάθε μέρα στο σπίτι μας μιλάμε για εσάς και σας σκεφτόμαστε. Κάποιες νύχτες σας βλέπουμε στα όμορφα πια όνειρά μας. Είστε πλέον μέλη και της δικής μας οικογένειας.
Εμείς ως γονείς που το παιδί μας νοσηλεύτηκε στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας κοιμόμαστε πια ήσυχοι τα βράδια. Γιατί ξέρουμε ότι υπάρχετε εσείς που θα φροντίζετε κάθε παιδί που έχει την ανάγκη σας. Και νιώθουμε τόσο μικροί και τόσο λίγοι μπροστά στις γνώσεις σας και στη δύναμή σας. Εμείς απολαμβάνουμε την ήρεμη και σίγουρα διαφορετική οικογενειακή μας ζωή. Κι εσείς αγωνίζεστε και δίνετε μάχες για το καλύτερο ώστε κάθε παιδί να επιστρέφει στην αγκαλιά των γονιών του. Ευχόμαστε πάντα να τις κερδίζετε και να σας έχει ο Θεός καλά.
Θα θέλαμε επίσης να ευχαριστήσουμε για τη σημαντική συμβολή τους στην ανάρρωση του παιδιού μας, τους ιατρούς του ΠΓΝΠ, κ. Μάρκο Μαραγκό, κ Στυλιανό Ασημακόπουλο, κα Αικατερίνη Σολωμού και κα Άρτεμις Εξάρχου, καθώς και τους ιατρούς του Νοσ. Παίδων Αγία Σοφία, κα Ελένη Περγάντου και κ. Ιωάννη Αθανασόπουλο. Τέλος, θέλουμε να ευχαριστήσουμε τον μπαμπά Πέτρο, που μας έδωσε κουράγιο εκείνες τις πρώτες κρίσιμες ώρες καθώς και τις οικογένειές μας, τους φίλους και τους συγγενείς, τους γνωστούς και τους αγνώστους που προσευχήθηκαν για το παιδί μας και ένωσαν τη σκέψη τους με τη δική μας. Ευχόμαστε γρήγορη ανάρρωση σε όλα τα παιδάκια της ΜΕΘ Παίδων.
Οι γονείς της Όλγας,
Γιώργος Γιαννακόπουλος
Κωνσταντίνα Μιχαλοπούλου
