Η ηθοποιός Σόφη Ζαννίνου γύρισε στο χθες στη συνέντευξη της στην Αλεξάνδρα Τσόλκα και στην εφημερίδα Espresso και έφερε στο μυαλό τις στιγμές…
Έκανα καθημερινό σίριαλ και εβδομαδιαίο. Την ίδια περίοδο είχα και θέατρο και κέντρο. Έπρεπε να μαζέψω λεφτά γιατί ήμουν χρεωμένη πολύ. Κάποιο πρωί ξύπνησα στις 7.00 μετά από τρεις ώρες ύπνου. Έτρεμα από την κούραση. Δεν είχα κουράγιο. Πήρα να βαφτώ και το χέρι μου δεν με υπάκουε. Έβαλα κάτι κλάματα! Με λυγμούς, από το παράπονο έκλαιγα! Κάποτε με τον Στάθη Ψάλτη παίζαμε σε ένα αρχαίο θέατρο στη βόρεια Ελλάδα. Ξαφνικά εκατοντάδες σκορπιοί έχουν μαζευτεί γύρω μας και έχουν τρυπώσει εκεί που βάζαμε τα πράγματα. Μανιακά τινάζαμε μαλλιά, τις τσάντες μας, ελέγχαμε τα παπούτσια μας και μέναμε ακίνητοι. Γυρνώντας στο σπίτι με ρώτησε η Φιόνα πως πέρασα. «Όλο εκπλήξεις» της είπα, να σκεφτείς έπαιξα μαζί με τους … Scorpions».
Ο πατέρας μου κήδεψε τη μάνα του το μεσημέρι και το βράδυ έπαιζε διπλή παράσταση στο θέατρο. Εγώ έκανα δύο αποβολές πάνω στο σανίδι, τελείωνα την παράσταση και με έτρεχαν στο νοσοκομείο. Ο Ζαννίνο μου έλεγε «ποτέ δεν μπορώ, δεν θέλω, δεν νιώθω καλά! Μόνο το δεν υπάρχω πια σε κρατά μακριά από μία παράσταση». Όμως συμβαίνει και κάτι μαγικό! Ό,τι ψυχολογική κατάσταση κι αν έχω ή κι αν είμαι άρρωστη, όταν ξεκινώ να είμαι στη σκηνή όλα αλλάζουν. Έχω αποφασίσει να μη δίνω όλο μου τον εαυτό. Κι όμως, ανεβαίνοντας εκεί πάνω, μετά από λίγο κάτι γίνεται και με αρπάζει αυτό το πράγμα και τα ξεχνώ όλα και όλα λάμπουν είναι χρώματα και νότες και γέλια και ανθρωπιά. Μια φορά είχα φαρυγγίτιδα και έπρεπε να προφυλάξω τη φωνή μου. Βγαίνω στην αρχή μαζεμένα, να αναγγείλω τα τραγούδια. Μετά από λίγο τα “δινα όλα. Έρχεται ο Δάκης στις κουίντες και μου λέει: «Ψιτ; Τρελή είσαι , χριστιανή μου και μας ξεκούφανες;»
