Ένα έργο για τον πιο αμείλικτο δαίμονα τον έρωτα
Aυτό είναι κατά τον Γιάννη Κακλέα ο Ματωμένος Γάμος του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, μιας επιθετικής προσέγγισης έργο, από έναν θίασο γενναίων παιδιών που απευθύνεται και σε ένα νεανικό κοινό.
Στη μετάφραση του Νίκου Γκάτσου η τραγωδία για τον πιο αμείλικτο δαίμονα, τον έρωτα σήκωσε αυλαία χθες στο θέατρο Αποθήκη με την Λένα Παπαληγούρα στον ρόλο της νύφης και τον Δημήτρη Μοθωναίο στο ρόλο του Λεονάρντο.
Πρόκειται για την τρίτη σκηνοθεσία του Γιάννη Κακλέα στο συγκεκριμένο θέατρο (πέρσι ανέβηκε το πολύ πετυχημένο Κουρδιστό Πορτοκάλι), το οποίο κατά τον σκηνοθέτη μπορεί να αποτελέσει μια βάση εναλλακτικού ποιοτικού θεάτρου, όπως ο Τεχνοχώρος της Πατησίων όπου τη δεκαετία του ΄80 δημιούργησε παραστάσεις που έχουν χαραχθεί στη μνήμη των θεατών.
“Αλλωστε το θέατρο Αποθήκη κουβαλάει τη δική του σημαντική ιστορία. Ηταν τα τέλη της δεκαετίας του 70, όταν η Αλίκη Γεωργούλη κατέβηκε στην άγνωστη τότε γειτονιά του Ψυρρή, και με μεγάλο προσωπικό μόχθο, δημιούργησε ένα χώρο πρωτοποριακό με παραστάσεις ποιοτικού ρεπερτορίου, σε μια εποχή κατά την οποία το να στήσεις θεατρική σκηνή σε μία περιθωριοποιημένη περιοχή ήταν κάτι επιεικώς παράτολμο.
Η καταστροφική δύναμη του πάθους
Σε αυτό το αριστούργημα του Λόρκα, η ποίηση συναντά την σκληρότητα και το πάθος την απόγνωση. Ο Γιάννης Κακλέας που επιμελείται και τη δραματουργική επεξεργασία, παρουσιάζει το κείμενο μέσα από την ιδιαίτερη σκηνοθετική του ματιά:
Χωρίς να μένει, αναφέρει το Αθηναϊκό Πρακτορείο,στην περιγραφή αναζητά την εσωτερικότητα, υπογράφοντας, όπως τονίζει, την πιο λιτή του σκηνοθεσία.
Θεατρικά η παράσταση του Ματωμένου Γάμου θυμίζει τον Στρίντμπεργκ, και κινηματογραφικά τον Τρίερ. Είναι ιδωμένη από τη σκοτεινή πλευρά των χαρακτήρων.
Πρόκειται για μια σπαρακτική, σκληρή ιστορία που επιδιώκει την κάθαρση, υποστηρίζει ο σκηνοθέτης τονίζοντας πως πρόκειται για ένα κείμενο προειδοποιητικό για τους πρωταγωνιστές του δράματος και για μας σήμερα (εάν δεν πραγματοποιήσουμε τα όνειρά μας θα αρρωστήσουμε και θα εκραγούμε).
Το έργο γράφτηκε το 1932, τέσσερα χρόνια πριν τη δολοφονία του Λόρκα. Είναι ένα από τα τρία τραγικά θεατρικά έργα της ισπανικής υπαίθρου του συγγραφέα.
Τα άλλα δυο είναι η Γέρμα και Το Σπίτι της Μπερνάρντα “Αλμπα. Και τα τρία έργα υπογραμμίζουν την πειθήνια υποταγή των γυναικών που αποζητούν ελευθερία στην παραδοσιακή κοινωνία της ισπανικής υπαίθρου.
Ο Λόρκα εμπνεύστηκε από ένα άρθρο εφημερίδας που ανέφερε ένα πραγματικό έγκλημα του 1928 στην ανδαλουσιανή πόλη Njar. Επρόκειτο για ένα ζευγάρι που αγαπιόταν από παλιά και κλέφτηκε λίγο πριν η νεαρή παντρευτεί με έναν άλλο άντρα, τον οποία δεν αγαπούσε.
Το αποτέλεσμα ήταν μια αιματηρή εκδίκηση από τον αδερφό της νύφης, που σκότωσε τον άντρα και ξυλοκόπησε άγρια την αδερφή του, αφήνοντας την να πεθάνει. Όμως, αυτή επιβίωσε.
Ο Λόρκα άλλαξε αρκετά αυτή την ιστορία, βάζοντας το γαμπρό και τον εραστή να συγκρούονται μέχρι θανάτου και προσθέτοντας πολλά άλλα στοιχεία σε ένα σπουδαίο δράμα του μεσοπολέμου, που θυμίζει αρχαία τραγωδία και μιλάει για την καταστροφική δύναμη του πάθους.
Τα σκηνικά επιμελείται ο Μανόλης Παντελιδάκης, τα κοστούμια η Εύα Νάθενα, τους φωτισμούς ο Σάκης Μπιρμπίλης και τη μουσική ο Γιώργος Μιχαλόπουλος.
Πρωταγωνιστούν ακόμα: Εβελίνα Παπούλια (Μάνα), Λάμπρος Κτεναβός (Γαμπρός), Ειρήνη Μπούνταλη (Γυναίκα), Δημήτρης Γεωργαλάς (Πατέρας), Ιφιγένεια Αστεριάδη (Φεγγάρι/Δούλα), Αριάδνη Καβαλιέρου (Παιδί/Θάνατος).
Η παράσταση θα παίζεται κάθε Τετάρτη στις 20:00, Πέμπτη και Παρασκευή στις 21:00, ενώ Σάββατο και Κυριακή σε διπλές παραστάσεις,στις 18:15 και στις 21:00.
