Το κεφάλαιο με τις παράνομες σχέσεις είναι μεγάλο. Αν το ανοίξεις, δεν ξέρεις από πού ν’ αρχίσεις και πού να τελειώσεις. Αν είναι πρέπον και ηθικό, τι δικαιώματα έχουν οι σύντροφοι υπό αυτές τις συνθήκες και μέχρι τι μπορεί να ζητήσουν ο ένας απ’ τον άλλο, εφόσον δεν είναι η επίσημη σχέση, είναι μόνο μερικές ενότητες που σηκώνουν πολύ συζήτηση και σαφώς διαφέρουν από σχέση σε σχέση.
Αυτό που δε διαφέρει όμως, είναι η κοινή φύση αυτών των σχέσεων, η παράνομη δηλαδή, χαρακτηριστικό που συνεπάγεται το συμβιβασμό της ως παράλληλη σε μια άλλη σχέση, πράγμα που σημαίνει ότι μιλάμε για μια σχέση που έρχεται δεύτερη. διαβάστε παρακάτω…
Όταν λοιπόν έρχεσαι δεύτερος και το γνωρίζεις απ’ την αρχή, δεν μπορεί παρά να είσαι συμβιβασμένος μ’ αυτό. Εφόσον μιλάμε για συνειδητή απόφαση να είσαι μαζί με τον άλλο, ενώ έχει ήδη άλλο σύντροφο πριν από σένα, τότε, νομίζω χάνεις και το δικαίωμα της κτητικότητας.
Δεν μπορείς να είσαι κτητικός με κάτι που δεν είναι «δικό σου», με κάτι που το μοιράζεσαι και να το διεκδικείς, ενώ ήξερες απ’ την αρχή ότι δεν μπορείς να το έχεις μονάχα για σένα.
Ήξερες κι έμπλεκες. Κι αν δεν ήθελες δε θα έμπλεκες. Κι αν σε χαλούσε, ας το σταματούσες. Μη ζητάς όμως δικαιώματα, που ο άλλος ποτέ δε σου παραχώρησε ουσιαστικά, αφήνοντάς σε δεύτερο, ανεπίσημο και «παράνομο». Θες να δεχτείς την κατάσταση, όπως έχει; Όπως ίσχυε πριν και μέχρι να γίνεις κι εσύ μέρος της; Καλώς.
Είχε δοθεί αλλού ο πρωταγωνιστικός ρόλος, πριν τον προλάβεις εσύ, οπότε επιλογή σου, αν θα συμβιβαστείς με το δεύτερο ρόλο ή όχι. Εσύ ξέρεις, αν σε καλύπτει κι αν μπορείς να διαχειριστείς την κατάσταση με τον κατάλληλο τρόπο.
Αν απ’ την άλλη νομίζεις ότι μπορείς αρχικά να το διαχειριστείς, αλλά στην πορεία όλο αυτό αλλάζει και ξεφεύγει απ’ τον έλεγχό σου, καθότι μπορεί να περνάει ο καιρός και να δένεσαι ολοένα και περισσότερο με τον άλλο, συνειδητοποιείς ότι σου είναι πια δύσκολο να τον μοιράζεσαι. Διόλου απίθανο και εντελώς ανθρώπινο, κατανοητό μάλιστα θα έλεγα. Τότε έχει έρθει η στιγμή που πρέπει να πατήσεις το κουμπάκι της παύσης για να δεις τι κάνεις από εδώ και πέρα.
Είναι πολύ σημαντικό να συνεχίζεις γνωρίζοντας την κατάσταση και αποδέχοντάς τη, να μην προσμένεις πολλά. Διαφορετικά να είσαι προετοιμασμένος να δεχτείς την απογοήτευση. Αν περάσεις στο άλλο άκρο δε, αυτό της κτητικότητας και της ζήλειας, όπου θα έχει χαθεί η λογική και το συναίσθημα θα τα έχει κάνει λίμπα, τότε δυστυχώς θα είναι πολύ αργά.
Είναι τουλάχιστον ανόητο, αν όχι ηλίθιο, να είσαι το τρίτο άτομο σε μια σχέση και να είσαι κτητικός ή ακόμη χειρότερα να κάνεις στον άλλο σκηνή ζηλοτυπίας για την επίσημη σχέση του.
Σε τέτοιες περιπτώσεις, δε νοείται να μπαίνεις στο «τριπάκι» της ζήλειας. Από πού κι ως πού ζηλεύεις κάποιον, ενώ γνωρίζεις την υπάρχουσα κατάσταση; Και στη χειρότερη, με ποιο δικαίωμα τολμάς να κάνεις μέχρι και σκηνή ζηλοτυπίας στον άλλο για την επίσημη σχέση του, την οποία θα τονίσω γι’ άλλη μια φορά, γνώριζες ότι υπήρχε;
Προχώρα λοιπόν, με τα δεδομένα που ήξερες εξ’ αρχής χωρίς να πλανάσαι, ότι η κατάσταση μπορεί ν’ αλλάξει και ειδικά, επιστρατεύοντας τα μέσα της πίεσης που μπορεί να έχουν ακριβώς τ’ αντίθετα αποτελέσματα.
Όσο πιο γρήγορα τα ξεκαθαρίσεις στο μυαλό σου, τόσο πιο καλά θα μπορείς να είσαι κι εσύ ο ίδιος με τον εαυτό σου.
sxeseis
