Εύα Κουμαριανού: «Με βίαζαν κάθε μέρα στη φυλακή»

Στα 10 της χρόνια μπήκε στο αναμορφωτήριο επειδή έκλεψε ένα κουτί ζάχαρη για να φάει. Στα 12 μπήκε στη φυλακή, όπου την βίαζε καθημερινά κάποιος συγκρατούμενός της. Η ιστορία ζωής της τρανς περφόρμερ Εύας Κουμαριανού συγκλονίζει κάθε άνθρωπο που την ακούει.

Φέτος στο θέατρο Αλκμήνη η ίδια παρουσιάζει κάθε Κυριακή και Δευτέρα ένα σπαρακτικό μονόλογο, τη θεατρική παράσταση «Την λένε Εύα» που αποτελείται από σπαράγματα του βίου της, τα οποία συνέθεσε ο δημοσιογράφος Αντώνης Μποσκοϊτης. Η Εύα Κουμαριανού μιλώντας στη FREDDO αναφέρεται στην πολυτάραχη ζωή της και εξηγεί πως από την απόλυτη χλιδή, έφτασε σήμερα να τρώει στα συσσίτια.

Πως νιώθεις που η ζωή σου έγινε θεατρικό έργο;

Δεν το περίμενα. Θα ήταν όνειρο μέχρι πριν λίγο καιρό… Αισθάνομαι η πιο ευτυχισμένη τρανς της Ελλάδας! Δε σταματάω να κλαίω την ώρα του χειροκροτήματος στο τέλος κάθε παράστασης.

Τι σου λέει ο κόσμος μετά την παράσταση;

Μόνο καλά λόγια ακούμε. Είχα μεγάλο άγχος, όχι για μένα, εγώ δεν είχα να χάσω τίποτα, αλλά για όλους αυτούς τους αξιόλογους ανθρώπους που μπλέχτηκαν οι τροχιές μας. Δε μπορώ να σταματήσω να κλαίω την ώρα του χειροκροτήματος στο τέλος κάθε παράστασης.

Έχω διαβάσει ότι είχες άσχημα παιδικά χρόνια. Πιστεύεις ότι ευθύνονται οι γονείς σου για αυτό, που δεν σου εξασφάλισαν μια σωστή οικογένεια;

Δεν ξέρω τι να απαντήσω με ακρίβεια εδώ. Σίγουρα το οικογενειακό περιβάλλον και οι κοινωνικές συνθήκες που μεγαλώνει κάποιος, επηρεάζουν την προσωπικότητα του.

Τους έχεις συγχωρέσει;

Πατέρα δε γνώρισα. Με τη μάνα μου έχω πάνω από 20 χρόνια να συναντηθώ. Όλα καλά, ναι, δικαίωμα της να μου γύρισε την πλάτη, δικαίωμα μου να μην το σκέφτομαι και να μην κακοκαρδίζομαι τόσα χρόνια μετά.

Πως επηρέασε τη ζωή σου η έλλειψη αγάπης από αυτούς;

Ένα θα σας πω: Η ζωή με έμαθε πως η αγάπη είναι είδος προς αγοραπωλησία. Εννοώ πως μια ζωή κέρδιζα έννοιες όπως η αγάπη, η φιλία και η συντροφικότητα, μόνο άμα είχα να δώσω κάτι υλικό, από τα ρούχα μου μέχρι τα λεφτά μου.

Αργότερα από πού πήρες αγάπη; Γνώρισες ποτέ την αγνή αγάπη, την ασφάλεια και την προστασία από κάπου; Ή ήσουν πάντα αγωνίστρια μόνη σου;

Αγωνίστρια σίγουρα ήμουν μόνη μου. Όλα τα τρανς άτομα είναι αγωνιστές αφού έχουν να αντιμετωπίσουν την αδιαφορία και το ρατσισμό μιας ολόκληρης κοινωνίας. Την αγάπη τη γνώρισα πρώτα απ’ όλα στη Μαριλού και στα κορίτσια που δουλεύουμε μαζί στις »Κούκλες» και έπειτα στον Αντώνη, τον Απόλλωνα, την Κική, τον Θρασύβουλο, τα παιδιά του θεατρικού που κάνουμε παρέα σαν οικογένεια τους τελευταίους μήνες.

Περιέγραψε μας μια δύσκολη μέρα σου από το αναμορφωτήριο.

Όταν το έσκασα και με ξαναπιάσανε. Μου σήκωσαν τα πόδια και με χτυπούσαν στα πέλματα με βίτσες από τριανταφυλλιά. Ακόμη έχω σημάδια στα πόδια μου.

Στη φυλακή δεχόσουν σ*κς ουαλική παρενόχληση;

Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα. Στη φυλακή είχα και την πρώτη μου ολοκληρωμένη σ*κς ουαλική εμπειρία ως βι@σμό. Από ένα κάθαρμα, γκόμενο ενός ομοφυλόφιλου χαφιέ επί χούντας. Με έβαζε κάτω από το κρεβάτι και με βίαζε για μήνες, 12 ετών παιδάκι. Όλο αυτό για να μη μαρτυρούσε ότι ήμουν αδερφή και με έστελναν σε άλλη πτέρυγα. Οριακές στιγμές…

Στη Συγγρού αισθάνθηκες ποτέ ότι έκανες μια βρόμικη δουλειά;

Όχι, την πλάκα μου έκανα, σ*κς έκανα και έβγαζα 150 δραχμές τη βραδιά, εκεί που στο θέατρο κέρδιζα 80 δραχμές τη βδομάδα. Ήταν ωραία χρόνια εκείνα και γνώρισα τον άντρα – άντρα, που λέμε. Όχι ιμιτασιόν καταστάσεις. Απλά, υπήρχε και υπάρχει ο φόβος μην πέσεις σε κάποιον »περίεργο». Το να κάνεις πιάτσα έχει τα καλά του, αλλά στην ουσία διακινδυνεύεις την ίδια σου τη ζωή.

Ποιες δυσκολίες συνάντησες εκεί;

Υπήρχε και υπάρχει ο φόβος μην πέσεις σε κάναν »περίεργο». Το να κάνεις πιάτσα έχει τα καλά του, που είπα πριν, αλλά στην ουσία διακινδυνεύεις την ίδια σου τη ζωή.

Έχεις ζήσει περίεργα γούστα στο σ*κς ;

Πολλά. Από βίτσια άλλο τίποτα! Τι να σου λέω τώρα. Είναι απίστευτο τι μπορεί να κρύβει ο καθένας μέσα του και το πως βγάζει γούστα στο σ*κς .

Έβγαλες αρκετά χρήματα;

Πάρα πολλά, όσα δε φαντάζεστε. Άλλαζα αμάξια σαν τα πουκάμισα. Έζησα χλίδα και κοσμική ζωή. Τώρα όμως δεν έχω μια γκαρσονιέρα να βάλω από κάτω το κεφάλι μου.

Ερωτεύτηκες ποτέ γυναίκα;

Δεν θα υπήρχε ποτέ περίπτωση. Από παιδάκι ήμουν προσανατολισμένη στους άντρες. Ήθελα να γίνω το απόλυτο θηλυκό.

Άντρα;

Φυσικά. Έχω κάνει δυο – τρεις έρωτες στη ζωή μου, για τους οποίους έπεφτα στα πατώματα.

Τι φοβάσαι τώρα;

Το θάνατο, το πως θα με βρει και την ανέχεια. Άμα δεν έχεις λεφτά στην άκρη, ποιος θα σε κοιτάξει; Κανείς! Μια φίλη μου μάλιστα μού πρότεινε να της κάνω μια υπεύθυνη δήλωση για να μπορεί να με πάρει απ’ το νεκροτομείο, όταν ψοφήσω, να μπορέσω να ταφώ με αξιοπρέπεια.

Έχεις παρέες;

Τα βαρέθηκα όλα. Μπαίνω λίγο στο φέισμπουκ και πηγαίνω δίπλα στο μαγειρείο του Δήμου και μου δίνουν φαγητό για μένα και το σκύλο μου. Επίσης τώρα με το θίασο τρώμε παρέα, ακούμε μουσική και κάνουμε πλάκες.

Έκανες ποτέ ναρκωτικά;

Λίγο χασίσι, λίγα χάπια, τότε που ήταν στη μόδα, στα 70s. Ήταν αδύνατο να είσαι τραβεστί εκείνη την εποχή και να μην τό’ριχνες σε ναρκωτικά ή στο αλκοόλ για να αντιμετωπίσεις το καθημερινό κράξιμο των άλλων.

Πιστεύεις στο Θεό;

Εκκλησία δεν πάω, δεν γουστάρω τους παπάδες, τις ξεφωνημένες που φωνάζουν για το Σύμφωνο Συμβίωσης και δεν νοιάζονται για τα παιδάκια που πνίγονται. Σιχαμένες! Στο Θεό πιστεύω, στην Παναγία πιο πολύ. Ώρες – ώρες αισθάνομαι την ανάγκη να προσευχηθώ.

Θα ήθελες να είχες ένα παιδί;

Ήθελε κάποιος να αποκτήσει παιδί μαζί μου, αλλά εγώ δεν ήθελα να χαλάσω τη σιλουέτα μου (γέλια). Δεν το είχα ποτέ σαν όνειρο, αλλά σίγουρα τα παιδιά δε μπορώ να μην τα αγαπώ πολύ.

Όμορφη θα πω ό,τι ήταν η πρεμιέρα μου στο θέατρο πριν λίγες μέρες. Με χειροκροτούσε το κοινό για 3 λεπτά και δε μπορούσα να σταματήσω τα δάκρυα μου. Από άσχημες στιγμές, μην το ψάχνεις, δε θα μας φτάσει η εφημερίδα ολόκληρη…