Γιατί αντιπαθούμε τον κόσμο..;
Μήπως τελικά όταν αντιπαθούμε κάποιον, μισούμε στην εικόνα του κάτι που υπάρχει μέσα μας;
Σας έχει τύχει πότε να είστε μάρτυρες ενός άσβεστου μίσους μεταξύ ενός αγοριού ή ενός κοριτσιού; Ή θυμάστε όταν ήμασταν στο σχολείο που όταν σ΄ένα αγοράκι του άρεσε μια συμμαθήτρια του, της τράβαγε τα μαλλιά, την κορόιδευε κτλ; Στο τέλος οι ιστορίες μίσους κατέληγαν σε ιστορίες αγάπης και έρωτα.
Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν λαθεμένα ότι το μίσος είναι το αντίθετο της αγάπης, όταν το μόνο που βρίσκεται στον αντίποδα της αγάπης είναι η αδιαφορία. Ό,τι δεν αγαπάμε –καλώς ή κακώς- δεν υπάρχει για μας. Δεν ασχολούμαστε μαζί του.
Όταν νομίζουμε ότι πλήττουμε με κάποιον , είναι γιατί κατέχει κάτι που μας αγγίζει βαθιά και μας προκαλεί δυσφορία.
Αυτός ο κάποιος γίνεται καθρέφτης για κάτι που υπάρχει μέσα μας και δε θέλουμε να το παραδεχτούμε. Αλλιώς, δε θα μας ενοχλούσε τόσο.
Έτσι, ο μεν τσιγκούνης υπομένει την τσιγκουνιά των άλλων με περισσότερη ένταση από οποιονδήποτε, ο δε αδιάκριτος τσαντίζεται υπερβολικά όταν υφίσταται την αδιακρισία.
Το πρόσωπο που μισούμε είναι καθρέφτης μας και, συνεπώς, ένας πνευματικός δάσκαλος που δεν πρέπει να υποτιμάμε.
Το μίσος είναι στρεβλός τρόπος αγάπης, αλλά οπωσδήποτε αγάπης. Ευλόγα προκύπτει η απορία, «Μα, γιατί τότε μισούμε κάποιον;»
Γιατί πολλές φορές η αγάπη προκαλεί φόβο. Ο ίδιος ο φόβος τη μεταμφιέζει σε αντιπαλότητα.
Για το λόγο αυτό την επόμενη φορά που θα νιώσετε μίσος ή αντιπάθεια για κάποιον, προσπαθήστε να καταλάβετε τι αντικατοπτρίζεται; Τι είναι αυτό τελικά που δεν σας αρέσει; Γιατί δεν το έχετε αποβάλλει ακόμα απ΄τη ζωή σας;
