Γιατί τα ζευγάρια σταματούν να μιλούν στην πορεία..;
Μπορώ να δω τι γίνεται μέσα μου; Κι αν τα καταφέρω, μήπως καταλάβω πως με βλέπουν και οι άλλοι;
Για ποιο λόγο δημιουργείται πρόβλημα στην επικοινωνία των ανθρώπων; Τι γίνεται και οι άνθρωποι δεν μπορούν να κατανοήσουν ο ένας τον άλλον; Φταίει πως ο καθένας μας έχει μεγαλώσει σε διαφορετικές οικογένειες; Φταίνε τα πρέπει και οι πεποιθήσεις μας ή όχι; Μήπως φταίει η διαφορετική γλώσσα που μιλάμε;
Μπορεί να είμαστε από την ίδια χώρα, να ζούμε στην ίδια γειτονιά κι όμως η διαφορά είναι μεγάλη. Ο κάθε άνθρωπος διαμορφώνει τα δικά του πρέπει και απόψεις. Η οικογένεια του, οι αξίες, οι κανόνες, τα πιστεύω, τα ήθη διαμορφώνουν τη προσωπικότητα του ατόμου. Οι ρόλοι που αποκτά στην ζωή του παίζουν μεγάλο ρόλο.
Εύκολα παρατηρεί κανείς, τα μέλη της οικογένειας να δυσκολεύονται να επικοινωνήσουν. Το ζευγάρι να διαφωνεί χωρίς να καταλαβαίνει ο ένας τις ανάγκες του άλλου. Άλλοτε το παιδί χρησιμοποιείται ως μέσο επικοινωνίας. Οι ειδικοί το ονομάζουν τριγονοποίηση. «Το παιδί σου, κοιτά να το μαζέψεις», «Έτσι, όπως το έχεις κάνει, δεν σέβεται τίποτα και κανένα πια». Είναι μερικές φράσεις που ακούγονται συχνά και έχουν τις ρίζες του στην παραδοσιακή κοινωνία. Σκεφτείτε, την βασική αξία της εποχής εκείνης. Ήταν η αλληλεγγύη. Αν μπορείτε να σχεδιάσετε το ζευγάρι θα ήταν πλάτη με πλάτη. Μαζί, προσπαθούσαν να στηρίξουν την οικογένεια τους και να επιβιώσουν. Με την εξέλιξη της κοινωνίας, το ζευγάρι άλλαξε θα λέγαμε μορφή. Σταμάτησε, να είναι πλάτη-πλάτη, και κοιτάει πλέον ο ένας τον άλλον. Πώς όμως να επικοινωνήσουν ξαφνικά; Αφού, δεν ξέρουν τον τρόπο. Έτσι, αρχίζουν τα προβλήματα, οι κατηγορίες. «Εγώ που είμαι όλη μέρα στη δουλειά, για να μην σας λείψει τίποτα», «Γιατί εγώ δεν προσπαθώ; Δεν δουλεύω; Ποιος σας φροντίζει; Ποιος σας πλένει; Ποιος σας μαγειρεύει;» «Ναι, είσαι στο σπίτι, μακάρι να σφουγγάριζα όλη μέρα και να μην είχα όλες αυτές τις υποχρεώσεις στο κεφάλι μου» ή «Εσύ φταις, που παράτησα τη Νομική και τα όνειρά μου, για να μεγαλώσω τα παιδιά σου»
Μια στιγμή, εσείς που ήσασταν όλα αυτά τα χρόνια; Δεν είναι δικά σας παιδιά; Κι επειδή, δουλεύετε όλη μέρα, με το ρόλο του γονιού τι γίνεται; Είναι δύσκολες οι ανθρώπινες σχέσεις; Ή ο φόβος, η ανασφάλειες, τα κοινωνικά κατάλοιπα, οι προσδοκίες παλαιότερων γενιών, οι υπερβολικοί και μη ρεαλιστικοί στόχοι, μας μπερδεύουν; Μήπως, αν κοιτάξει μέσα του ο καθένας βρει περισσότερες απαντήσεις και λύσεις για τα «αδιέξοδα» της ζωής τους; Μήπως, με το να κατηγορεί το σύντροφο που επέλεξε, ερωτεύτηκε, δημιούργησε οικογένεια, δεν καταφέρνει τίποτα άλλο από το δημιουργείται χάσμα ανάμεσά τους; Είναι δύσκολο ο δρόμος προς την αυτογνωσία αλλά είναι ο μόνος δρόμος που θα σας βοηθήσει να καταλάβετε τι συμβαίνει.
Όσο πιο πολύ εγκλωβιζόμαστε σε ρόλους και πρέπει, τόσο πιο δύσκολα μπορούμε να καταλάβουμε τη διαφορετικότητα των ανθρώπων γύρω μας.Όταν καταφέρουμε να έρθουμε σε επαφή με τα συναισθήματά μας, για παράδειγμα τι ώρα που θυμώνουμε με τον φίλο μας, το παιδί μας, τον σύντροφό μας, πάρουμε λίγα λεπτά να δούμε, τι ήταν αυτό που μας προκάλεσε το συναίσθημα αυτό; Γιατί ένιωσα έτσι;
Μήπως, η δική μου συμπεριφορά έκανε το μικρό μου να πει ψέματα;
Δεν είναι εύκολη διαδικασία αλλά αξίζει το κόπο και σίγουρα σας φέρνει πιο κοντά με τους ανθρώπους που αγαπάτε.
