Δεν χρειάζεται να τα βάψεις μαύρα. Μπορείς ακόμα να περάσεις ωραία.
Όταν ο 18χρονος εαυτός μου οργάνωνε χριστουγεννιάτικο ταξίδι στο Βερολίνο, αγνοούσε επιδεικτικά τους λυγμούς της μητέρας μου και τις απειλές του πατέρα μου και άκουγε μόνο τα σχέδια που έκανα με τις δύο ξαδέλφες και την κολλητή για τις πιο-ωραίες-γιορτές-της-ζωής-μας. Ήθελα κάτι διαφορετικό από το οικογενειακό ρεπερτόριο, που είχε χάσει τη μαγεία του μετά από τόσες ετήσιες επαναλήψεις, και έτσι φόρεσα όλα τα πουλόβερ της ντουλάπας μου και δοκίμασα την τύχη μου αλλού. Η καλύτερη ιδέα που είχα ποτέ! Σ’ αυτό συμφωνούσαμε με τις ξαδέλφες και την κολλητή όταν κάναμε βόλτες με τα αχνιστά γκλούβαϊν στα γαντοφορεμένα χέρια. Η καλύτερη ιδέα, ώσπου ξημέρωσε η μέρα των Χριστουγέννων.
Ξαφνικά το ατέλειωτο πάρτι που μας είχε φανεί το Βερολίνο σχόλασε κι εμείς ξεμείναμε να μαζέψουμε τα άδεια μπουκάλια μπίρας. Όλοι κλείστηκαν στα ζεστά τους σπίτια, τα εστιατόρια κατέβασαν ρολά και μετά από μερικές βόλτες στους άδειους δρόμους αισθανόμασταν σαν τις μόνες επιζήσασες σε post-apocalyptic τοπίο. Ή, ακόμα χειρότερα, σαν τους μόνους κατοίκους που δεν είχαν ένα ζεστό σπίτι, στρωμένο τραπέζι και αγαπημένους να τους καλέσουν κάπου.
Ναι, είναι πολύ τραβηγμένο, αλλά έτσι είναι τα Χριστούγεννα, σε κάνουν να ταυτίζεσαι πάντα με το κακόμοιρο κοριτσάκι με τα σπίρτα και όχι με τον πλεονέκτη Σκρουτζ. Για πρώτη φορά εκτιμήσαμε τα στολίδια που είχαμε βαρεθεί να βλέπουμε κάθε χρόνο, τις πιέσεις των μαμάδων μας να φάμε μέχρι και το τελευταίο κάστανο, τα αστεία των παππούδων μας, που τα ξέραμε απέξω. Ήταν όλα αυτά που κάνουν τα Χριστούγεννα τόσο ωραία, συμφωνήσαμε πάνω από τα ινδικά πιάτα στο μόνο ανοιχτό εστιατόριο που είχαμε βρει και αναστενάξαμε μελαγχολικά. Βέβαια, η Πρωτοχρονιά στην Πύλη του Βρανδεμβούργου άλλαξε τα πάντα (ποιος παππούς;), αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία.
Ωστόσο, ποτέ δεν ξέχασα αυτή την αίσθηση της μοναξιάς καθώς δοκιμάζαμε την τύχη μας από τετράγωνο σε τετράγωνο προσπαθώντας να βρούμε κάτι ανοιχτό, οτιδήποτε, και φανταζόμασταν όλους τους άλλους να τσουγκρίζουν τα ποτήρια και να γελάνε πίσω από τραβηγμένες κουρτίνες. Ακριβώς σαν να γίνεται ένα μεγάλο πάρτι και να μη σε έχουν καλέσει. Κι έτσι κάπως ορκίστηκα να μην ξαναβρεθώ ποτέ σ’ αυτή τη θέση. Μόνο που παρά τα μεγάλα λόγια και τους όρκους ξαναβρέθηκα πάλι πίσω, στο κοριτσάκι με τα σπίρτα.
Έτσι, κάποια χρόνια αργότερα, κάτι η πολλή δουλειά, λίγο η κακή οργάνωση, κάτι τα ακριβά εισιτήρια, ένας χωρισμός και κάτι σχέδια που δεν πήγαν όπως τα περίμενα, ήρθα και ξέμεινα ολομόναχη, μακριά από οικογένεια, φίλους και ξαδέλφες για τις γιορτές. Σ’ αυτό το σημείο θα μπορούσα να γονατίσω στο χιόνι και με σηκωμένες γροθιές να φωνάζω «noooooo» καθώς η κάμερα θα απομακρυνόταν προς τον ουρανό, αλλά όχι, ορκίστηκα πως αυτή τη φορά δεν πρόκειται να κάνω χάρη στην drama queen μέσα μου. Αυτό που έκανα τελικά ήταν να σηκώσω τα μανίκια και να μετατρέψω εκείνες τις γιορτές στις όντως-καλύτερες-της-ζωής-μου.
Βήμα πρώτο, εντόπισα κι άλλους σαν κι εμένα. Το μυστικό εδώ είναι να ξεκινήσεις από νωρίς. Στο γραφείο, στην τάξη, στο γυμναστήριο, στα πάρτι πριν τις μεγάλες μέρες, δήλωσα παντού τα σχέδιά μου (ή την έλλειψή τους), όχι με σκοπό να κερδίσω προσκλήσεις, αλλά για να εντοπίσω φίλους και γνωστούς που βρίσκονταν στην ίδια κατηγορία.
Θα νόμιζε κανείς ότι είναι εύκολο, αλλά όπως διαπίστωσα, το να ξεμείνεις μόνος σου τα Χριστούγεννα έρχεται πακέτο με το κοινωνικό στίγμα του ανθρώπου που δεν τον αγαπάει κανείς, και έτσι οι περισσότεροι δίσταζαν να δηλώσουν την πραγματική τους κατάσταση.
Σ’ αυτή την αποστολή σημασία έχει να μείνεις ήρεμη, να μην κλάψεις τη μοίρα σου, αλλά να ανακοινώσεις με ενθουσιασμό ότι αποφάσισες να ξεκινήσεις μια καινούρια παράδοση, αφού φέτος δεν μπορείς να τηρήσεις την παλιά. Αν ο λόγος σου έχει πάει καλά, εδώ μπορείς να ρωτήσεις «who’s coming with me?», ακριβώς όπως ο Τομ Κρουζ ως Τζέρι Μαγκουάιρ. Τώρα είναι η ευκαιρία σου να κάνεις καινούριους φίλους ή να βγάλεις τους παλιούς από τη μιζέρια της μοναξιάς τους.
Βήμα δεύτερο, να ενθουσιαστείς πραγματικά με το ενδεχόμενο της δικής σου, ολοκαίνουριας παράδοσης. Στόλισε το δέντρο ή το καραβάκι σου και βάλε δίπλα μια στοίβα από δώρα που ξέρεις ότι θα σου αρέσουν, γιατί τα έχεις διαλέξει με τα χέρια σου.
Μια φίλη μου, που ζούσε με περιορισμένο προϋπολογισμό, τύλιξε ό,τι αγόραζε από τις αρχές Δεκεμβρίου και το έβαλε κάτω από το δέντρο. Όταν ήρθε η ώρα να ανοίξουμε τα δώρα, ακούστηκαν οι κραυγές ευτυχίας της, όπως: «Πουά κουρτίνα μπάνιου; Αχ, πάντα ήθελα μια τέτοια!» και «Πάνω που μου τελείωσε η κρέμα ματιών! Και είναι ακριβώς η μάρκα μου, καταπληκτικό» (τρελές).
Αλλά δεν είναι μόνο τα δώρα. Αυτή είναι η ευκαιρία σου να γιορτάσεις τα Χριστούγεννα όπως ακριβώς ονειρευόσουν πάντα. Σκέψου τις ώρες που βαριόσουν στα οικογενειακά γεύματα και έκανες ότι ανατίναζες τα μυαλά σου με το δείκτη κάθε φορά που κοιταζόσουν με την αδελφή σου και θυμήσου τι ήθελες να κάνεις, πώς όριζες τα ιδανικά Χριστούγεννα: Μια μέρα που περνάς τρώγοντας παγωτό, βλέποντας όλα τα Χάρι Πότερ, μαγειρεύοντας ταϊλανδέζικες σπεσιαλιτέ με φίλους; Μια μέρα που φοράς κέρατα τάρανδου ή χνουδωτές πιτζάμες με μικρούς χιονάνθρωπους χωρίς να ντρέπεσαι; Μια μέρα που ασχολείσαι περισσότερο με το αν θα βάλεις και δεύτερη στρώση μανόν παρά για το αν η μαμά και η θεία σου θ’ αρπαχτούν πάλι για εκείνο το χαμένο ρολόι της γιαγιάς; Μια μέρα στο σπίτι με επιτραπέζια ή βόλτα και ζεστό κρασί στο άδειο κέντρο; Μια μέρα που θα έχεις στο Skype όλους τους φίλους και γνωστούς σε conference call ενώ κανονίζετε τις επόμενες διακοπές σας;
Όποιο κι αν είναι το σχέδιο τελικά, τύλιξε λαμπάκια παντού, άναψε κεριά με άρωμα κανέλας και υποδέξου τους ομοιοπαθούντες μέσα στη δική σου στολή-όνειρο. Μαγειρέψτε μαζί και αφήστε το κέικ να καεί παίζοντας μπιρίμπα. Και θυμήσου, αν αντιμετωπίσεις με επιτυχία αυτή την πρόκληση, έχεις προσθέσει άλλο ένα ατού στο οπλοστάσιό σου για τις δύσκολες –shit happens– στιγμές. Ένα δώρο Χριστουγέννων που θα σε πάει μακριά (εκεί ακριβώς όπου θέλεις).
cosmopolitan.gr
sxeseis
