Με λόγια που είναι «γροθιά στο στομάχι» μίλησε ο Γάλλος δημοσιογράφος
Aντουάν Λειρί για την απώλεια της γυναίκας του, η οποία διασκέδαζε την μοιραία βραδιά στο «Bataclan», και ήταν ένα από τα 80 θύματα των Τζιχαντιστών που αιματοκύλησαν το θέατρο, σκορπώντας τρόμο, πανικό και απόγνωση.
(To θέατρο γεμάτο αίματα μετά το μακελειό)
Με ανοιχτή του επιστολή στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook (την οποία δημοσιεύει η «Liberation»), ο δημοσιογράφος της «France Bleu», απευθύνεται στους Τζιχαντιστές και με συγκλονιστικά λόγια τους στέλνει το μήνυμα ότι «δεν θα σας χαρίσω το μίσος μου».
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΟΥ ΣΥΓΚΙΝΕΙ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΖΕΙ ΔΕΙΧΝΟΝΤΑΣ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΨΥΧΗΣ ΚΑΙ ΨΥΧΡΑΙΜΙΑΣ:
«Δεν θα σας χαρίσω το μίσος μου. Την Παρασκευή το βράδυ, μου κλέψατε ένα εξαιρετικό όν. Μου κλέψατε την αγάπη της ζωής μου, την μητέρα του γιου μου. Αλλά δεν θα έχετε το μίσος μου. Δεν ξέρω καν ποιοι είστε και ούτε με ενδιαφέρει να μάθω, γιατί στην πραγματικότητα είστε νεκρές ψυχές. Αν αυτός ο Θεός για χάρη του οποίου σκοτώνετε αδιάκριτα σας έκανε κατ΄εικόνα του, κάθε σφαίρα στο σώμα της γυναίκας μου, θα ήταν μια ευλογία στην καρδιά της.
Έτσι λοιπόν δεν θα σας κάνω αυτό το δώρο να σας μισήσω.Aυτό είναι που διακαώς ζητάτε, αλλά η απάντηση στο μίσος με θυμό, θα ήταν παράδοση στην ίδια άγνοια που έκανε κι εσάς έτσι όπως είστε. Θέλετε να φοβηθώ, να κοιτώ τους συμπολίτες μου καχύποπτα, να θυσιάσω την ελευθερία μου για την ασφάλεια μου. Χάσατε. Εγώ θα συνεχίσω να παίζω το ίδιο παιχνίδι.
(Ο Αντουάν Λειρί)
Την είδα (την γυναίκα μου) το πρωί. Επιτέλους… μετά από μέρες αναμονής. Ήταν τόσο όμορφη, όσο και την Παρασκευή το βράδυ που έφυγε για να πάει στο Bataclan, τόσο όμορφη, όσο όταν την πρωτοείδα και την ερωτεύτηκα σαν τρελός πριν από 12 χρόνια. Βέβαια και είμαι συγκλονισμένος από τον χαμό της, μπορώ να σας αναγνωρίσω αυτή την μικρή νίκη, αλλά θα έχει σύντομη διάρκεια. Ξέρω ότι η γυναίκα μου θα είναι δίπλα μας κάθε μέρα, και ότι θα ξαναβρεθούμε σε έναν παράδεισο ελεύθερων ψυχών, όπου εσείς δεν θα έχετε ποτέ πρόσβαση.
Είμαστε δυο (εγώ και ο γιος μου), αλλά είμαστε πιο δυνατοί από όλους τους στρατούς του κόσμου. Δεν έχω άλλο χρόνο να θυσιάσω για εσάς, πρέπει να πάω να δω τον Μελβίλ ο οποίος όπου να΄ναι θα ξυπνήσει από τον ύπνο του. Είναι 17 μηνών, θα συνεχίζει να τρώει το γλυκό του όπως όλες τις άλλες μέρες, έπειτα θα πάμε να παίξουμε όπως όλες τις άλλες μέρες, και αυτό το μικρό αγόρι θα σας αναγκάζει να έρχεστε αντιμέτωποι με το γεγονός ότι είναι ευτυχισμένο κι ελεύθερο. “Οχι, δεν θα έχετε ούτε το δικό του μίσος».
seleo.gr-Diethni
