«Κύριε Πρόεδρε, η μητέρα μας υπέφερε σε όλη της συζυγική ζωή από τον πατέρα μας, έναν άνδρα βίαιο, τυραννικό, διεστραμμένο και αιμομίκτη». Με αυτά τα λόγια, οι κόρες της Jacqueline Sauvage -Sylvie, Carole και Fabienne- ζητούσαν με επιστολή τους από τον Φρανσουά Ολάντ να απονείμει χάρη στη μητέρα τους που σκότωσε τον πατέρα τους.
Η Jacqueline Sauvage πέρασε σχεδόν μισό αιώνα σε μια κόλαση, καθώς ο αλκοολικός άνδρας της Norbert Marot ασκούσε σωματική βία και σeξουαλική κακοποίηση στην ίδια και τα παιδιά της επί 47 χρόνια. Τον Σεπτέμβριο του 2012, μία ημέρα μετά την αυτοκτονία του γιου της, η Sauvage τον πυροβόλησε τρεις φορές στην πλάτη. Καταδικάστηκε σε δεκαετή φυλάκιση για φόνο τον Οκτώβριο του 2014.
Η Sauvage αποτελεί δίχως αμφιβολία ένα από τα πρόσωπα των ημερών καθώς την Κυριακή ο πρόεδρος Ολάντ αποφάσισε να της απονείμει προεδρική χάρη. Είχε προηγηθεί μια πολύ μεγάλη κινητοποίηση συλλογής 400.000 υπογραφών από απλούς πολίτες, φεμινιστικές οργανώσεις αλλά και δημόσιες τοποθετήσεις υπέρ της απελευθέρωσής της από προσωπικότητες του πολιτικού αλλά και πολιτιστικού κόσμου της Γαλλίας. Μεταξύ αυτών, η σοσιαλίστρια δήμαρχος του Παρισιού Anne Hidalgo, ο Daniel Cohn-Bendit, ο ηγέτης της γαλλικής Αριστεράς Jean-Luc Melenchon και βουλευτές των Ρεπουμπλικάνων όπως η Valerie Boyer και η Nathalie Kosciusko-Morizet.
Όπως ήταν επόμενο, η υπόθεση της Sauvage γέννησε πλήθος νομικών, πολιτικών και φιλοσοφικών προβληματισμών και ερωτημάτων στη Γαλλία για την έννοια της δικαιοσύνης, την ορθή ερμηνεία και εφαρμογή του νόμου αλλά και τα όρια του, καθώς επίσης και τη σημασία ή τις δυνατότητες του προεδρικού προνομίου της απονομής χάριτος.
Η δικηγόρος της Sauvage, Nathalie Tomasini. υποστήριξε στο δικαστήριο πως στην εν λόγω περίπτωση είχαμε να κάνουμε με μια υπόθεση νόμιμης άμυνας, ζητώντας από τους δικαστές να εφαρμόσουν τη σχετική διάταξη του γαλλικού ποινικού κώδικα. Στο γαλλικό δίκαιο, ωστόσο, για να θεωρηθεί μια πράξη αυτοάμυνα πρέπει αυτή να είναι αναλογική και σε άμεση απάντηση μιας άλλης επιθετικής πράξης. Οι επαναλαμβανόμενες πράξεις βίας σε διάρκεια δεκαετιών δεν θεωρήθηκε ότι πληρούσαν τα ανωτέρω κριτήρια. Το αντεπιχείρημα της Tomasini ήταν πως έπρεπε να γίνει μια διασταλτική ερμηνεία του συγκεκριμένου άρθρου έτσι ώστε να αναγνωριστεί μια μονιμότητα της απειλής του συζύγου, ο οποίος την χτυπούσε όπως είπε κατά μέσο όρο τρεις φορές την εβδομάδα, αλλά και η δυνατότητα να υπάρχει μια κάποια χρονική απόσταση ανάμεσα στην επιθετικότητα και την απάντηση, σε ανάλογες περιπτώσεις. Στο δημόσιο διάλογο που αναπτύχθηκε στη Γαλλία για το θέμα, πολλοί ήταν εκείνοι που επικαλέστηκαν μια σχετική διάταξη που υπάρχει στην ποινική νομοθεσία του Καναδά η οποία αναγνωρίζει το περίφημο «battered person syndrome».
Ενεργή συμμετοχή στις συζητήσεις για το θέμα είχε και η γαλλική εφημερίδα Liberation, η οποία μάλιστα πήρε ξεκάθαρα θέση, αφιερώνοντας ένα πρωτοσέλιδό της στην Sauvage και ζητώντας από τον Φρανσουά Ολάντ να ενεργοποιήσει το προνόμιο της προεδρικής χάριτος.
Στο editorial της γαλλικής εφημερίδας στις 22 Δεκεμβρίου του 2015, ο Gregoire Biseau ανέφερε:
«Συμβαίνει ορισμένες φορές η Δικαιοσύνη να λαμβάνει αποφάσεις δυσανάγνωστες. Το 2012, η Alexadra Lange, η οποία σκότωσε τον άνδρα της που τη χτυπούσε, απαλλάχθηκε από το δικαστήριο του Douai. Τρία χρόνια μετά, η Jacqueline Sauvage που υπήρξε θύμα σωματικής βίας για πάνω από 40 χρόνια μαζί με τα παιδιά της από τον άνδρα της καταδικάστηκε σε 10 χρόνια κάθειρξης επειδή τον σκότωσε. Ο Εισαγγελέας εξήγησε πως η “νόμιμη άμυνα δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να υποστηριχθεί. Στις βιαιότητες του άνδρα της έπρεπε να απαντήσει με μια αντίδραση αναλογική, άμεση και αναγκαία”. Στο όνομα ωστόσο της ίδιας αυτής νόμιμης άμυνας η Alexadra Lange έφυγε ελεύθερη από το δικαστήριο. Υπάρχουν σε αυτές τις δύο περιπτώσεις δύο μέτρα, ένα αίσθημα αδικίας, όλο και πιο βίαιο καθώς είναι ακατανόητο. Βεβαίως και σε ζητήματα δικαιοσύνης υπάρχουν πάντοτε συγκεκριμένες περιπτώσεις και δεν μπορεί να ζητήσει κανείς τίποτα περισσότερο από τους δικαστές από το να σεβαστούν το νόμο. Είναι η διάταξη κακή, αμφίσημη; Μήπως δεν είναι πλήρης; Δεν μπορούσε να λάβει υπόψη της την ψυχολογική βία που γεννάται ορισμένες φορές εντός της οικίας; Πρέπει να αλλάξουμε το νόμο. Μέχρι τότε όμως δεν υπάρχει παρά μόνο ένα καταφύγιο: Να ζητήσουμε από τον πρόεδρο να της απονείμει χάρη».
Υπήρξαν ωστόσο και αντίθετες απόψεις που διατυπώθηκαν στον δημόσιο διάλογο όπως εκείνη της δικηγόρου Caroline Mecary που φιλοξένησε το περασμένο Σάββατο η εκπομπή Soir 3. Κληθείσα να σχολιάσει το ζήτημα εάν στην περίπτωση της Sauvage έπρεπε να τύχει εφαρμογής η διάταξη περί νόμιμης άμυνας, η Mecary ανέφερε: «Το πρόβλημα είναι ότι μπορεί να ανοίξουμε το κουτί της Πανδώρας. Πως να ορίσει κανείς αυτή τη νέα νόμιμη άμυνα; Διότι πρέπει να θυμόμαστε την αρχή ότι δεν μπορούμε να σκοτώνουμε τον άλλο. Υπάρχουν νομικές εξαιρέσεις, ωστόσο αυτές πρέπει είναι εξαιρετικά αυστηρές και περιοριστικές». Αντίθετη στην απονομή χάριτος είχε ταχθεί η πρόεδρος της συνδικαλιστικής ενώσεως των δικηγόρων USM, μιλώντας στο Europe 1. «Εάν είμαστε καταδικασμένοι σε 10 χρόνια φυλακή, είναι επειδή υπήρχαν στοιχεία χειροπιαστά προς μια βαριά καταδίκη. Το ότι η οικογένεια ζητά χάρη είναι ένα γεγονός. Το να απονεμηθεί όμως μια τέτοια χάρη αυτό θα μπορούσε να γίνει αντιληπτό ως μια αμφισβήτηση των αποφάσεων της δικαιοσύνης, οι οποίες λαμβάνονται από ενόρκους. Ο νόμος δεν σου επιτρέπει να αποδίδεις δικαιοσύνη μόνος σου. Η Δικαιοσύνη είναι εκείνη που αποφασίζει», είχε αναφέρει η Virginie Duval.
Το Σύνταγμα της Γαλλίας δίνει στον Πρόεδρο της χώρας τη δυνατότητα να ασκήσει το δικαίωμα της απονομής χάριτος. Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας για την προεδρία το 2012, ο Ολάντ είχε αποστασιοποιηθεί από αυτό το προνόμιο, τονίζοντας ότι ανήκει σε μια «διαφορετική έννοια της εξουσίας». Στο παρελθόν άσκησε το δικαίωμα αυτό μόνο μία φορά, το 2014, όταν απελευθέρωσε τον Philippe El Shennawy. Ο τελευταίος είχε περάσει 38 χρόνια σε 26 διαφορετικές γαλλικές φυλακές.
thetoc.gr
karfitsa.gr-Diethni
Tags: δολοφονία, ΚΟΣΜΟΣ
