Η Ευρωπαϊκή Ένωση μήπως είναι Δικτατορική Ένωση;

Γράφει ο Χρήστος Η. Χαλαζιάς

Παρακολουθώντας τελευταία τις έντονες δηλώσεις των μη εκλεγμένων από τους λαούς της Ευρώπης αλλά διορισμένων επιτρόπων της Ευρωπαϊκής Ένωσης μαζί με κάποιους εκπροσώπους κρατών μελών της να κουνούν το δάκτυλο προς τους πολίτες της Ελλάδας , της Πορτογαλίας, της Ιρλανδίας, της Ισπανίας, της Ιταλίας και ίσως στο μέλλον και σε άλλους λαούς που μπορεί να έχουν οικονομικά προβλήματα, αλλά είναι ισότιμα μέλη και έχουν υπογράψει τις ιδρυτικές κοινωνικές διακήρυξεις από την εποχή της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας (ΕΟΚ) μέχρι την Ευρωπαϊκή Ένωση και την ΟΝΕ, δεν μπορεί παρα να σκέφτεσαι οτι: Το οικοδόμημα αυτό που από το Μάη του 1952 μέχρι σήμερα γιγαντώθηκε, φαντάζει ως ο μεγάλος ασθενής, γιατί οι Ευρωπαίοι πολίτες αμφισβητούν όσο ποτέ άλλοτε τη δημοκρατική λειτουργία των θεσμών του.
Οι ευρωπαίοι πολίτες αντιλαμβάνονται ότι ψηφίζουν τους εκπροσώπους τους στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, αλλά κυβερνώνται με αποφάσεις που παίρνει μια διορισμένη ηγεσία.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση σήμερα είναι ένα όργανο χωρίς δημοκρατική νομιμοποίηση, αλλά με τεράστιες εξουσίες στη διαχείριση και διάθεση των πόρων και κατ’ επέκταση στη λήψη πρωτογενών πολιτικών αποφάσεων. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα «άνομα» συνταγματικά – πολιτικά παραδείγματα στην ευρωπαϊκή ιστορία.
Η Ευρώπη ήταν η τελευταία όαση δημοκρατίας, σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του κοινωνικού κράτους που είχε απομείνει στον κόσμο. Θεσμοί με στοιχεία «δημοκρατικού συγκεντρωτισμού» (με αρχικό δόγμα την αταξική κοινωνία ενώ σήμερα έχει την ανεξέλεγκτη οικονομία της αγοράς) όπως η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και η Ευρωπαϊκή Τράπεζα αποτελούν κυριολεκτικά ανορθογραφία στην Ευρωπαϊκή κουλτούρα.
Το «ισχυρότερο μη εκλεγμένο σώμα στον κόσμο» η ευρωπαϊκή επιτροπή αποφασίζει για τις τύχες εκατομμυρίων ευρωπαίων πολιτών χωρίς την γνώμη του, μιας και η επιτροπή διορίζεται από τις κυβερνήσεις κράτη μέλη.
Αρκετοί πολιτιολόγοι έχουν παρατηρήσει πως οι αυτοκρατορίες και οι μεγάλες χώρες δεν μπορούν να κυβερνηθούν ταυτόχρονα δίκαια, αποτελεσματικά και δημοκρατικά.
Στο πρόσφατο παρελθόν ζήσαμε την περίπτωση της πρώην Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών (ΕΣΣΔ) που το αποδεικνύει περίτρανα με την διάλυση της, ενώ για την πολυπολιτισμική «πατρίδα της Ελευθερίας» υπάρχουν πολλά ερωτήματα και ενστάσεις.
Η υπέρ κυβέρνηση των επιτρόπων φιλοδοξεί να «κυβερνήσει» αντιδημοκρατικά την εκκολαπτόμενη ευρωπαϊκή αυτοκρατορία, καταργώντας συνταγματικά εθνικά δικαιώματα, ήταν μοιραίο να έλθει σε ρήξη με το ίδιο το πολιτικό της περιβάλλον, με την πρώτη σοβαρή κρίση και να φανεί ότι ο βασιλιάς τελικά είναι γuμνός.
Οι εκπρόσωποι των ευρωπαϊκών οργάνων είναι διορισμένοι από δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις, αλλά ουσιαστικά ανεξέλεγκτοι και συντεχνιακά οργανωμένοι ( όπως Γερμανία Αυστρία, Ολλανδία στο Βορρά και Ισπανία, Γαλλία, Πορτογαλία, Ελλάδα στο Νότο)οι εκπρόσωποι βασίζουν την ισχύ τους όχι στη λαϊκή ψήφο αλλά στην αγάπη…. Ενός πανίσχυρου γραφειοκρατικού μηχανισμού προνομιούχων υπαλλήλων, που παρεπιδημούν στις Βρυξέλλες και το Λουξεμβούργο.
Ένας γραφειοκρατικός μηχανισμός πρόθυμος να μοιράζεται την πλούσια πίττα της ευρωπαϊκής αγελάδας με τους πολιτικούς του προϊσταμένους, να συγκαλύψουν τη διασπάθιση δισεκατομμυρίων ευρώ από εαυτούς και αλλήλους και να αναπαράγει τα πολιτικά οικονομικά του προνόμια.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, βασικό μέλημα του «αυτοκρατορικού διευθυντηρίου» των 27 – 17 και των πολυάριθμων «πραιτοριανών» τους δεν είναι η οικοδόμηση της Ευρώπης των λαών, ούτε η προώθηση της πολιτικής συνοχής – αλληλεγγύης, ούτε φυσικά η «κοινή εξωτερική πολιτική – άμυνα». Αλλά μόνο η διασφάλιση της οικονομικής – τραπεζικής ελίτ. Το ιδιότυπο αυτό γραφειοκρατικό μοντέλο δεν έπεσε από τον ουρανό. Το εξέθρεψε η αδυναμία των εκλεγμένων Ευρωπαίων ηγετών να συνεννοηθούν σε πολιτικό επίπεδο, σε γεωπολιτικό – γεωστρατηγικό και στον οικονομικό ανταγωνισμό, που δεν επιτρέπουν στις ευρωπαϊκές χώρες να φυλάξουν από κοινού τα νέα «αυτοκρατορικά» σύνορα, και να μοιραστούν αναλογικά τις αμυντικές δαπάνες, δεν αποφασίζουν να υπάρξουν ενιαίες τιμές των αγαθών σε όλες τις χώρες μέλη, όπως έγινε με την τελωνιακή ένωση, ή να υπάρξει ένα ενιαία μισθολόγιο για όλους τους πολίτες των μελών, όπως με τη συμφωνία Σέγκεν.
Η κρίση στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι μόνο οικονομική, αλλά πρωτίστως πολιτική, και αν δεν παρθούν πολύ σύντομα πολιτικές αποφάσεις το οικοδόμημα που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση ή Οικονομική Νομισματική Ένωση θα καταρρεύσει.