Είναι ο πιο μικρός πρόσφυγας που πέρασε από την Στέγη Plus της PRAKSIS, αυτού του μικρού κήπου στον οποίο παίρνουν ξανά ζωή και χρώμα όλα τα ταλαιπωρημένα λουλούδια της άγριας ανατολής, είτε το όνομά τους είναι Αλί, είτε Χασάν, είτε Μουράτ… Είναι ο αγαπημένος όλων και ίσως ο πιο εξωστρεφής και ταλαντούχος, κάτι που δεν φαίνεται να είναι άσχετο από την ηλικία του, καθώς στα 8 σου χρόνια, η αισιοδοξία πορεύεται με ρυθμούς αγώνα ταχύτητας και ο κόσμος σε περιμένει.
Ακόμη και αν είσαι ξεσπιτωμένος και έχεις αφήσει πίσω σου ό,τι αγαπούσες. Ακόμη και και αν έμεινες μόνος σε ένα άθλιο κτίριο παρέα με αγνώστους… Η ζωή σε περιμένει. Αλλά για να προλάβεις να την τρέξεις, πριν γίνεις ακόμη μεγαλύτερο θύμα της, χρειάζεσαι ένα χέρι, ζεστό και ανθρώπινο.
Ένα χέρι που θα σε τραβήξει στο φως και θα σου δώσει και πάλι τη δυνατότητα να προσμένεις να ξαναβρείς αυτό που αγαπάς, να κυνηγήσεις ασφαλής το όνειρό σου.
Αυτό το χέρι για τον μικρό της ιστορίας μας, τον 8χρονο Χουσεϊν, το έδωσαν οι άνθρωποι της Στέγης Plus, αυτοί οι σημαντικοί άνθρωποι που περνούν τις μέρες τους κάνοντας κάτι πραγματικά σπουδαίο.
Δίνοντας πίσω στα παιδιά της προσφυγιάς το χαμόγελο και ένα κομμάτι από τη ζωή τους.
O μικρός Χουσεϊν ήρθε από την Υεμένη του εμφυλίου και της δυστυχίας, μαζί με τον πατέρα του μετά από ένα ταξίδι που κράτησε ώρες και κόστισε στα παιδικά του μάτια δρόμους και θάλασσες γεμάτους κινδύνους, σε ένα ταξίδι που είχε πυξίδα το πάθος τους για μια νέα ζωή, μακριά από τον εφιάλτη.
Έστω και αν πίσω του ο μικρός Χουσείν, που έφυγε κρατώντας σφιχτά το χέρι του πατέρα του, άφηνε ό,τι αγαπούσε περισσότερο. Την μάνα του και τα αδέλφια του. Αυτά που κουβαλάει μέσα του και θα τα κουβαλάει πάντα.
Οι δυό τους κατάφεραν να περάσουν, μετά από ένα ταξίδι που έμοιαζε αιώνας, στην Τουρκία μαζί με άλλους πρόσφυγες και από κεί να φτάσουν σε κάποιο νησί στην Ελλάδα. Μετά από λίγες ημέρες διαμονής σε παγκάκια ο Χουσεϊν και ο πατέρας του έφτασαν στην Αθήνα όπου και έκαναν απόπειρες να φύγουν για κάποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα.
Τελικά κατέληξαν στην Πάτρα, με το γνωστό όνειρο της διαφυγής στην Ιταλία, με τα μάτια μονίμως στραμμένα στο λιμάνι και στα φορτηγά που πάνε και έρχονται, κάποια εξ αυτών πρόσφορα να μεταφέρουν πρόσφυγες στριμωγμένους ανάμεσα σε παλέτες με πορτοκάλια, κάτω από καθίσματα, ανάμεσα σε όλων των ειδών τα προϊόντα σαν να πρόκειται για άλλη μια παρτίδα εμπορεύματος, ένα ακόμη φορτίο.
Ο πατέρας του Χουσεϊν είχε να διαλέξει ανάμεσα στο να διατρέξει ο ίδιος τον κίνδυνο και να αφήσει πίσω του τον γιο του σε ένα περισσότερο ασφαλές περιβάλλον και στο να τον πάρει μαζί του στα κρυφά μιας καρότσας, σε ένα ταξίδι παρέα με τον κίνδυνο και τον αστάθμητο παράγοντα που ουκ ολίγες φορές έχει κοστίσει ζωές.
Αποφάσισε να επιχειρήσει μόνος. Και έφυγε, αφήνοντας πίσω του τον 8χρονο γιο του.
Ο Χουσεϊν έμεινε στη Πάτρα μαζί με άλλους πρόσφυγες, να περιμένει στα ερείπια της ΑΒΕΞ ένα σήμα που θα τον φέρει ξανά κοντά στον πατέρα του με τον οποίο διατηρούσε πάντα και εξακολουθεί να διατηρεί καθημερινή σχεδόν τηλεφωνική επαφή.
Πριν από έξι μήνες σε ένα street work της Μη Κυβερνητικής Οργάνωση Praksis και του Κέντρου Φιλοξενίας ΣΤΕΓΗ PLUS (+) Πάτρας, βρέθηκε να περιπλανάται στην ΑΒΕΞ. Αμέσως ενημερώθηκαν όλοι οι αρμόδιοι φορείς, το εθνικό κέντρο κοινωνικής αλληλεγγύης και η εισαγγελία και μετά από συζήτηση με τον 8χρονο οι άνθρωποι του προγράμματος τον έπεισαν να μεταφερθεί στο ασφαλές περιβάλλον του Κέντρου Φιλοξενίας ΣΤΕΓΗ PLUS στην οδό Σατωβριάνδου.
Εκεί ο ξεριζωμένος από τον τόπο και τους ανθρώπους του Xουσεϊν, βρήκε μια νέα οικογένεια, έτοιμη να του χαρίσει μια αγκαλιά αλλά και να του παράσχει ό,τι χρειάζεται γα την ομαλή ψυχοκοινωνική του εξέλιξη.
Ο Χουσεϊν ήταν από τους τυχερούς. Οι άνθρωποι της Στέγης τον βρήκαν λίγες μόνο ημέρες αφότου έμεινε μόνος με τους άλλους πρόσφυγες.
Γεννημένος μαχητής και με έναν εξωστρεφή και αισιόδοξο χαρακτήρα, ο μικρός Χουσείν ξεκίνησε να συνεννοείται στα αραβικά με διερμηνέα κοινωνικό μεσολαβητή και στη συνέχεια να μαθαίνει ελληνικά στο σχολείο του τμήματος υποδοχής.
Το μεγάλο του ταλέντα, όπως μου λέει η Γεωργία Τζανάκου, κοινωνική λειτουργός και συντονίστρια της Στέγης, είναι ο χορός, στον οποίο είναι άπιαστος, ενώ εντυπωσιακές είναι οι επιδόσεις του και στο εργαστήρι του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας. Ο Χουσείν έγινε πολύ εύκολα αγαπητός στα υπόλοιπα παιδιά της Στέγης, αλλά και ο αγαπημένος των κοινωνικών λειτουγών και όλωνόσων δραστηριοποιύνται στα προγράμματα.
Μετέχει στις δραστηριότητες κολύμβησης, χορού, σκάκι, ποδοσφαίρου και είναι πλήρως ενταγμένος στις ομάδες.
Αυτό που προσπαθεί η Στέγη να του δώσει, είναι ένα προβλέψιμο μέλλον, με τη βοήθεια κοινωνικού λειτουργού και της νομικής συνδρομής στο πλαίσιο του νόμου των οικογενειακών επανενώσεων.
Αυτή άλλωστε, την επανένωση, περιμένει και ο Χουσεϊν απο τη πρώτη στιγμή που έφυγε ο πατέρας του.
Ο 8χρονος δεν έζησε το κομμάτι της εγκατάλειψης. Από την αρχή γνώριζε ότι θα ξαναβρεθεί μαζί του και σε αυτή την κατεύθυνση γινονται ενέργειες και από την πλευρά της Στέγης και από την πλευρά του πατέρα του που βρίσκεται σε ευρωπαϊκή χώρα. Ξέρει ότι είναι μια μεταβατική περίοδος.
Το μεγαλύτερο τραύμα για το παιδί όπως μου λέει η κ. Τζανάκου, ήταν όταν έφυγε φοβούμενος και διωκόμενος από την χώρα καταγωγής του αφήνοντας πίσω τα αδέλφια και την μητέρα του. Από την στιγμή που έφυγε ήξερε ότι για να πετύχουν τον στόχο τους, θα πρέπει και να αποχωριστούν για ένα διάστημα αυτός και ο πατέρας του.
Η Στέγη Plus έχει δυναμική για 30 ασυνόδευτα παιδιά. Αυτή τη στιγμή φιλοξενεί 18. Τα ενημερώνει για τα δικαιώματά τους και αναζητά τους γονείς τους με τους οποίους έρχεται σε επαφή προκειμένου , σε συνεννόηση μαζί τους και στο πλαίσιο του Δουβλίνου 3 και της ανθρωπιστικής ρήτρας για οικοηγενειακή επανένταξη, οι γονείς που έχουν χωριστεί με τα παιδιά τους, να επανενωθούν μαζί τους, εφόσον αυτοί βρίσκονται σε ευρωπαϊκή χώρα.
Aισιόδοξη λεπτομέρεια της κουβέντας μου με την κ. Τζανάκου;
Οι αντιδράσεις για τη Στέγη PLus στην Πάτρα κράτησαν πολύ λίγο. Τώρα οι γείτονες είναι αυτοί που αγκαλιάζουν τα παιδιά της προσφυγιάς, που τους δίνουν τρόφιμα, ρούχα και παιχνίδια, που νιάζονται, και φροντίζουν, αποδεικνύοντας ότι οι Έλληνες στο τέλος κάνουν πάντα το θαύμα τους, καθώς η καρδιά τους είναι πιο δυνατή από τον ρατσισμό και την ξενοφοβία. Είναι μια… μεγάλη καρδιά.
Γιώτα Κοντογεωργοπούλου-thebest
