Η υπομονή γενικά ως έννοια ποτέ δεν ήταν από τα αγαπημένα μου πράγματα. Είμαι ανυπόμονη και το ξέρω. Όχι με όλα. Μόνο με αυτά που αγαπάω. Για τα υπόλοιπα ποτέ δεν είχα αυτό το θέμα γιατί πολύ απλά δε με ένοιαζαν ιδιαίτερα. Γι’ αυτό και είναι πολύ εύκολο να καταλάβεις τι και ποιος μου αρέσει. Το θέλω το συναίσθημα. Το θέλω το πάθος. Χωρίς αυτά, η ζωή είναι άοσμη, άνοστη… Όχι για μένα.
Με τους ανθρώπους, ωστόσο, πάντα ήταν διαφορετικά. Η υπομονή μου είχε μεγάλη κλίμακα. Θέλω να πιστεύω στην καλή τους πλευρά. Όχι από αφέλεια. Όχι επειδή δεν μπορώ να σκεφτώ ένα σωρό άλλα σενάρια με πιο ύποπτες προθέσεις στη βάση τους. Σε αυτά ειδικά είμαι εξαιρετικά καλή. Γιατί πολύ απλά δεν εμπιστεύομαι εύκολα. Οπότε, η οποιαδήποτε συμπεριφορά στο μυαλό μου θα αναλυθεί και θα εξαχθούν κάποια συμπεράσματα για το τι μπορεί να σημαίνει. Θα σκεφτώ το καλύτερο και το χειρότερο, που περισσότερο θα ταιριάζει σε ταινία παρά στην πραγματικότητα, αλλά συνήθως θα επιλέξω το πρώτο. Τουλάχιστον για άτομα που θεωρώ κοντά μου. Γιατί πρoτιμώ να δώσω χώρο στο καλό.
Έλα, όμως, που αυτή η νοοτροπία δεν είναι για όλους. Κάποιοι θα προσπαθήσουν να εκμεταλλευτούν τα περιθώρια που τους δίνεις για να κινούνται με τα δικά τους μέτρα και σταθμά. Να σου συμπεριφέρονται με όποιον τρόπο θέλουν και μετά να το ρίχνουν στην πρώτη δικαιολογία που θα εμπνευστούν εκεί το βράδυ καθώς ετοιμάζονται να πέσουν για ύπνο. Στις δικαιολογίες είναι πρώτοι. Αν αποφασίσεις να σταματήσεις να τους το επιτρέπεις, θα σου ζητήσουν και τον λόγο. Γιατί έτσι τους έμαθες. Έτσι έχουν συνηθίσει. Και τώρα θεωρούν αυτονόητη την όποια κατανόηση και πίστη έδειξες από τη δική σου καλή θέληση.
Είχα διαβάσει ένα βιβλίο παλιά για τους επονομαζόμενους «βρικόλακες του συναισθήματος». Είναι ουσιαστικά οι άνθρωποι που ρουφάνε την ενέργειά σου. Που ζητούν και ζητούν συνεχώς, αδειάζουν τα αποθέματά σου και δεν κάνουν τίποτα για να τα ξαναγεμίσουν. Δε θέλουν. Δεν ξέρουν πώς να το κάνουν. Το να παίρνεις είναι εύκολο. Το να δίνεις είναι που απαιτεί να κοπιάσεις κι αν φοβάσαι το συναίσθημα εκεί καταλήγεις. Αυτό νιώθουν οι συγκεκριμένοι. Φόβο. Προσπαθούν να μειώσουν το όποιο συναίσθημα, να το υποτιμήσουν, να το υπομονεύσουν γιατί φοβούνται να το βιώσουν. Τα καλά συναισθήματα, όπως είναι η κάθε είδους αγάπη, σε κάνουν να νιώθεις ευάλωτος κι εκτεθειμένος και θέλει δύναμη για να πάρεις αυτό το ρίσκο. Να πεις εγώ θα ανοιχτώ σε κάποιον και θα δω μετά πώς θα το εκλάβει, πώς θα το αξιολογήσει και πώς θα δράσει με αυτήν την πληροφορία.
Φυσικά, όλα αυτά έχουν να κάνουν και με τον τρόπο που έχεις μεγαλώσει. Σε όποια πλευρά από τις παραπάνω είσαι. Το πόσο εύκολα ή δύσκολα δίνει την εμπιστοσύνη του κάποιος είναι κάτι που πρέπει να δει με τον εαυτό του ανάλογα με τι τον κάνει να νιώθει καλύτερα. Το να προσπαθεί να εκμεταλλευτεί τους υπόλοιπους δε θα έπρεπε καν να τίθεται υπό συζήτηση.
Επειδή, όμως, οι σκέψεις και οι αποφάσεις του άλλου ξεφεύγουν από τον δικό σου έλεγχο, πρέπει να επικεντρωθείς σε αυτό που μπορείς να ελέγξεις: Πόσο χώρο θα δώσεις σε κάποιον να επηρεάζει τη ζωή σου με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο. Πότε θα μπαίνει αυτή η κόκκινη γραμμή στην υπομονή που κάνεις και θα κλείνεις τον διακόπτη. Ποια είναι τα όριά σου. Κάποιες φορές πρέπει να βγαίνει μπροστά ο δικός σου εαυτός. Δε γίνεται να πέφτεις πάντα εσύ για να σηκώνεις αυτά που δεν μπορούν οι άλλοι, άμεσα ή έμμεσα. Δε γίνεται να προσπαθείς μόνο εσύ για τους άλλους κι όχι κι εκείνοι για εσένα. Στην τελική, είναι κι ένας τρόπος να δεις πόσο θέλουν να επενδύσουν στη σχέση σας -φιλική ή ερωτική- και αν σου κάνει. Λίγος υγιής εγωισμός μόνο για καλό θα είναι.
Διάβασε επίσης:
sxeseis
