Οχι, δεν θέλω να φάω!» «Όχι, δεν θα κοιμηθώ». Το «όχι» είναι η πιο δυνατή λέξη από τότε που ήμασταν τριών χρονών, τότε που σηκώσαμε πρώτη φορά το ανάστημά μας αμφισβητώντας την εξουσία των ενηλίκων.
Ηταν η πρώτη αίσθηση ελέγχου καθώς ανακαλύπταμε ότι μπορούσαμε να μην κάνουμε ό,τι μας έλεγαν οι άλλοι, να καθορίσουμε όρια και επιλογές.
Μεγαλώνοντας η λέξη φαίνεται να έχασε τη δύναμή της. Λέμε όχι και νιώθουμε ένοχα ή άβολα όταν οι άλλοι περιμένουν κάτι από εμάς, όταν οι ευκαιρίες υπόσχονται επιτυχία, όταν τα καθήκοντα πιέζουν και οι συγκρούσεις είναι δύσκολα διαχειρίσιμες. Γίνεται όμως αυτή η κυριαρχία του «ναι» να είναι χωρίς κόστος;
Ζούμε σ’ έναν κόσμο άπειρων επιλογών, όχι άπειρου χρόνου. Τι προλαβαίνουμε απ’ όσα μπορούμε να κάνουμε; Κάθε «ναι» είναι ένα «όχι» σε κάτι άλλο. Ενα ξενύχτι με φίλους είναι λιγότερη ξεκούραση. Μια επιπλέον δουλειά, λιγότερος χρόνος με τα παιδιά μας. Τι έχει μεγαλύτερη σημασία για μας;
Για να απαντήσουμε πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι ως προς τα οράματα και τους στόχους μας. Τα «ναι» και τα «όχι» ορίζουν την κατεύθυνσή μας, αρκεί να ξέρουμε πού πηγαίνουμε. Τι νόημα έχει να δεχτούμε μια δουλειά αν δεν μας συμφέρει ή μας εμποδίζει από μια καλύτερη; Τι θα συμβεί αν δεν μας αρέσει ή κάνει κακό στην υγεία μας;
Οι δεσμεύσεις των «ναι» χωρίς να έχουμε πρώτα αναγνωρίσει αξίες, ανάγκες, συναισθήματα, ακόμη και τη διαίσθησή μας, εύκολα καταλήγουν σε απογοήτευση, εξάντληση ή αποτυχία. Αλλά και η ανακούφιση, επειδή γίναμε αρεστοί ή αποφύγαμε να υπερασπιστούμε το «όχι» μας, πόσο θα κρατήσει αν νιώσουμε στο τέλος παγιδευμένοι;
Αναγνωρίζοντας τις συνέπειες για κάθε «ναι» και «όχι» μας, παίρνουμε την ευθύνη της ζωής μας. Και η αρχή χρειάζεται να γίνει από τα «ναι» και «όχι» που λέμε πρώτα στον εαυτό μας.
www.real.gr
sxeseis
