Τις τελευταίες εννιά εβδομάδες η Κωνσταντίνα Σπυροπούλου έχει κάνει κοσμογονικές αναθεωρήσεις. Για τη ζωή και για τον εαυτό της. Ας πούμε ποτέ δε φανταζόταν ότι θα της άρεσε να τη φωνάζουν με το υποκοριστικό “Ντίνα”. Και όμως τώρα το απολαμβάνει. “Το λάτρεψα το Ντίνα. Το κάνω τόσο κέφι”, λέει χαμογελαστή. Ποτέ δεν είχε τολμήσει να αναμετρηθεί με τις – κοινές ως επί το πλείστον – φοβίες της. Όπως με μια βουτιά στο νερό από μεγάλο ύψος. Και όμως το τόλμησε. Λίγα μόλις εικοσιτετράωρα μετά την επιστροφή της από τον Δομίνικο, οι αναμνήσεις της δεν έχουν ακόμα αποκρυσταλλωθεί, όπως και η ίδια δεν έχει προλάβει να προσαρμοστεί στις ανέσεις και τις “πολυτέλειες” του “πολιτισμένου” κόσμου. Μοιάζει να τα ανακαλύπτει όλα από την αρχή. Τον κρύο καφέ που απολαμβάνει, τον δραστηριογράφο που φορά στο χέρι της, την οθόνη αφής του κινητού τηλεφώνου της. “Μου φαίνονται όλα τόσο εύκολα. Χωρίς το κινητό τα αποτυπώνεις όλα και τα φωτογραφίζεις με το μυαλό σου. Προσπαθούσα να εξασκώ συνέχεια το μυαλό μου, για να μην ξεχάσω πράγματα. Έπρεπε να απομνημονεύω τα πάντα. Στον Δομίνικο δεν είχαμε ούτε κινητό, ούτε καν χαρτί και μολύβι”, λέει.
Είναι εντυπωσιακή, σχεδόν σοκαριστική η συχνότητα με την οποία χτυπά το τηλέφωνό της. Μηνύματα, κλήσεις, ειδοποιήσεις. Δημοσιογράφοι, διευθυντές περιοδικών, φίλοι, συνάδελφοι, συμπαίκτες της από το παιχνίδι την αναζητούν. Το μυαλό της όμως φαίνεται να τρέχει ακόμα στην παραλία των Διασήμων. Άλλωστε ένα από τα πρώτα πράγματα που λέει είναι ότι θα ήθελε να ξαναζήσει την εμπειρία του Survivor. “Με χίλια θα ξαναπήγαινα. Σκέψου ότι ήθελα να πάρω την οικογένειά μου να κάνουμε Πάσχα στον Άγιο Δομίνικο”. Ίσως γι’ αυτό φταίει η εσπευσμένη, λόγω Καθολικού Πάσχα, επιστροφή της στην Ελλάδα. Η Σπυροπούλου δεν είχε τον χρόνο να επανενταχθεί στον αληθινό κόσμο με λίγες ημέρες ανάπαυλας στον Δομίνικο. “Μέσα σε 24 ώρες είχα φύγει από το παιχνίδι, από τη ζωή που ζούσα, από μια άλλη καθημερινότητα. Τι να σου πω; Ήταν η μέρα με τη νύχτα. Δεν έτρωγα, έφαγα. Δε λουζόμουν, λούστηκα. Δεν είχα τους δικούς μου, τους είδα. Μέσα σε 24 ώρες από τον Άγιο Δομίνικο ήμουν στην Ελλάδα”, εξιστορεί.
Άγρυπνη στον Δομίνικο
Η βραδιά της αποχώρησής της σίγουρα θα είναι πλέον μια από εκείνες τις μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού στιγμές που εντυπώνονται για πάντα στο μυαλό κάποιου. Κι ας ήταν με ένα μεταφυσικό τρόπο προετοιμασμένη για την ετυμηγορία που την έθεσε εκτός παιχνιδιού. “Συγκινήθηκα πάρα πολύ όταν έφυγα από το τελευταίο Συμβούλιο. Είχα μιλήσει στους συμπαίκτες μου εκείνη την ημέρα. Απ’ ό,τι ξέρω είναι ένα απόσπασμα που δεν προβλήθηκε. Ήμασταν γύρω από τη φωτιά και, όπως πάντα, μαγείρευε ο Τσίλης. Ήταν όλοι απορροφημένοι. Και τους λέω “παιδιά, θέλω να σας μιλήσω”. Με το που τελείωσα τη φράση γύρισαν όλοι μαζί. Το θυμάμαι σαν τώρα. Ήταν σχεδόν κινηματογραφικό. Τους είπα λοιπόν ότι όλες τις φορές που υπήρξα υποψήφια ήμουν χαλαρή. Εκείνη τη μέρα όμως ήταν διαφορετικά. Ένιωθα προβληματισμένη, είχα την πεποίθηση ότι θα φύγω. Έτσι μοιράστηκα τις σκέψεις μου μαζί τους, τι ένιωθα για τον καθένα ξεχωριστά. Ένιωσα καλά που τα είπα. Την ώρα της αποχώρησης δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα. Δεν έβγαιναν οι λέξεις. Ήταν όλοι πολύ συγκινημένοι. Και οι συμπαίκτες μου και τα παιδιά από το συνεργείο και ο Σάκης. Ακόμα και η Χριστίνα Μπόμπα ήρθε και με βρήκε. Ήμουν στα χαμένα. Δεν μπορούσα να καταλάβω ότι ήμουν ελεύθερη. Ότι μπορούσα να περπατήσω όπου θέλω χωρίς περιορισμούς, μου έφεραν φαγητά. Δεν το πίστευα. Δε με ένοιαζε όμως πια να φάω. Ήθελα απλά να γυρίσω στο παιχνίδι και να μου πουν ότι όλο αυτό ήταν ψέμα. Εκείνο το βράδυ δεν κοιμήθηκα καθόλου. Ένιωθα την απουσία των ανθρώπων από δίπλα μου. Ήταν πολύ περίεργο που ξαφνικά κοιμόμουν πάλι μόνη μου”, ανακαλεί τις νωπές ακόμα μνήμες της από την τελευταία ημέρα της στο νησί.
Αν κάτι έμαθε από την πολυσυζητημένη συμμετοχή της στο reality επιβίωσης του ΣΚΑΪ, είναι οι έννοιες της ενσυναίσθησης και της συμπαράστασης. “Όσα έζησα δε χωράνε σε λέξεις. Καταρχάς όταν πήγα φοβόμουν πάρα πολύ. Αγχωνόμουν γιατί δεν είχα έρθει ποτέ αντιμέτωπη με τους φόβους μου, όπως λόγου χάρη με το να πέσω από πολύ ψηλά ή με το να μην έχω να φάω. Όταν τα σκεφτόμουν αυτά, στο μυαλό μου ερχόταν ότι υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος στην ομάδα που περνάει το ίδιο με μένα. Κι αυτό μου έδινε δύναμη. Η συμπαράσταση. Ακόμα και στην αληθινή ζωή, δεν ερχόμαστε πιο κοντά με ανθρώπους που έχουν βιώσει ή έχουν περάσει κάτι που έχουμε ζήσει κι εμείς οι ίδιοι; Παρότι λοιπόν πήγα με πολλούς φόβους για το πώς θα αντιμετωπίσω τις πρωτόγνωρες καταστάσεις αλλά και για το πώς θα αντιδράσω, σκεφτόμουν τη συμπαράσταση και ηρεμούσα”, λέει.
Στον Δομίνικο δεν ακόνισε μόνο τα συναισθήματά της. Φρόντισε να κρατά και το νου της σε εγρήγορση. Της ήταν παραπάνω από χρήσιμο για να αντιληφθεί τι είχε συμβεί στην Ελλάδα όσο εκείνη πάλευε με τον εαυτό της, τους προσωπικούς δαίμονες και τους αντιπάλους της. “Μόλις άνοιξα το κινητό μου, έκανα FaceTime με τη μαμά μου. Οι γονείς μου έκλαιγαν. Οι πρώτες λέξεις που μου είπαν ήταν ότι είναι υπερήφανοι για μένα και πως χαίρονται που είμαι παιδί τους. Και να μη στενοχωριέμαι που έφυγα. Η μαμά μου καταλάβαινε ότι περνούσα τέλεια στην παραλία. Ότι παρά τις αντίξοες συνθήκες, μου άρεσε, ότι ήταν κάτι μοναδικό. Πόσα μηνύματα βρήκα; Ούτε που ξέρω. Ήταν πάρα πολλά. Άρχισα να τα διαβάζω ένα προς ένα. Το μυαλό μου δεν μπορούσε να συλλάβει τι έχει γίνει. Δεν μπορούσα να καταλάβω. Τη βραδιά της αποχώρησης τα παιδιά από την παραγωγή μου κάνανε πλάκα. Με ρωτούσαν “ξέρεις ποια είσαι;”. “Ποια είμαι;”, τους αντερωτούσα. “Είσαι η Ντίνα μας, είσαι η queen μας”. Δεν καταλάβαινα. Εγώ δεν ήμουν πολύ φανατική τηλεθεάτρια του Survivor. Δεν ήξερα ότι απέναντι από τους πάγκους στα αγωνίσματα υπάρχουν κάμερες που καταγράφουν τα πάντα ή ότι πέφτουν υπότιτλοι σε κάποια σημεία. Ίσως αυτό με βοήθησε. Ανυποψίαστη δεν ήμουν, γιατί είμαι άνθρωπος που έχει δουλέψει στην τηλεόραση. Όμως δεν το είχα μελετήσει, δεν πήγα στο παιχνίδι με οδηγίες χρήσεως”, καταλήγει.
God save the Queen
Σημασία βέβαια δεν έχει μόνο το πώς πήγε στο Survivor, αλλά και το γιατί. “Γιατί πήγα στο Survivor; Δεν ξέρω. Μου είχαν κάνει προτάσεις για πολλά reality αυτή τη σεζόν. Με τιμάει αυτό και χαίρομαι γιατί πέρναγα δύσκολα μετά την ολοκλήρωση του συμβολαίου μου με τον Alpha . Αλλά πάντα κάτι γινόταν και χάλαγε το πράγμα. Έκανα κι εγώ πίσω σε κάποιες προτάσεις. Δεν ήταν οικονομικό το θέμα. Κάτι με κράταγε. Οι φίλοι μου συνηθίζουν να μου λένε ότι πάντα όταν φτάνω στο χείλος του γκρεμού υπάρχει ένα αόρατο χέρι που με σώζει. Δεν ξέρω γιατί είπα όχι σε όλα αυτά. Τρεις προτάσεις απέρριψα. Με όλο το κόστος να μείνω εκτός, να μην έχω δουλειά. Είχα βρει διέξοδο στο Πανεπιστήμιο. Ξανάνοιξα έναν άλλο ορίζοντα για μένα. Το είχα πολύ ανάγκη να επικοινωνήσω με άλλους ανθρώπους και να διαβάσω. Είχα παχύνει αρκετά. Δεν πρόσεχα τόσο όσο την περίοδο που ήμουν στην τηλεόραση. Έτρωγα και το απολάμβανα. Ταξίδεψα πολύ, κανόνιζα με τους φίλους μου τι θα κάνουμε τα σαββατοκύριακα. Προηγουμένως δεν υπήρχαν σαββατοκύριακα για μένα. Ξύπναγα στις 6 το πρωί και κοιμόμουν πολύ νωρίς. Τον τελευταίο χρόνο της εκπομπής είχα αρχίσει να βγαίνω”, περιγράφει.
Επιμένω. Τη ρωτάω αν της τηλεφώνησε ο ίδιος ο Ατσούν Ιλιτζαλί, όπως ευρέως γράφτηκε, για να της προτείνει τη συμμετοχή της. “Δε θα μπω σε λεπτομέρειες για το πώς έγινε η επαφή με το Survivor. Πάντως, η πρόταση μου είχε γίνει πολύ καιρό πριν. Πήγα, έκανα το ραντεβού και ευγενικά αρνήθηκα. Έχω μάθει να ακούω. Παρόλα αυτά δεν αποδέχτηκα την πρόταση. Γιατί πήγα τελικά; Έπαιξε καθοριστικό ρόλο η Ρόδος σ’ αυτό. Στις 30 Δεκεμβρίου πετούσα για το νησί, έχασα όμως την πτήση μου. Ταξίδεψα την επομένη για να κάνω Πρωτοχρονιά με τους δικούς μου και τότε, στις 31 του μήνα κάτι έγινε εκεί και αποφάσισα να πω το “ναι”. Είναι μια ιδιαίτερη στιγμή για μένα και δε θα ήθελα να πω κάτι περισσότερο, μια καθοριστική συνάντηση με έναν άνθρωπο. Πάντα ένας άνθρωπος παίζει ρόλο στη ζωή μας. Τυχαία. Χαίρομαι πάντως που είπα το ναι. Η Ρόδος ήταν πάντα σταθμός στη ζωή μου. Όλα εκεί γεννιόνταν και ξαναγεννιόνταν”, λέει. Ναι, αλλά εκτός από την κοελικής κοπής συμπαντική συνωμοσία έπαιξε ρόλο στην απόφασή της το οικονομικό δέλεαρ; “Είχα μείνει χωρίς δουλειά ένα εύλογο χρονικό διάστημα. Από τότε που ήρθα στην Αθήνα ήμουν οικονομικά ανεξάρτητη, έπρεπε να σταθώ στα πόδια μου από πάρα πολύ μικρή. Πάντα δούλευα. Οπότε ήταν πολύ μεγάλο το πλήγμα να μείνω χωρίς δουλειά, ειδικά αφού είχα συνηθίσει να ζω με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Δεν μπορώ να πω ότι το οικονομικό κομμάτι του Survivor ήταν κάτι που δε με απασχολούσε. Όμως ήταν για μένα ο τελευταίος λόγος. Κανείς δεν μπορεί να μείνει στο παιχνίδι για τα χρήματα. Είναι το τελευταίο που σκέφτεσαι ή σε νοιάζει στην παραλία”.
“Φοβήθηκα τα πάντα, εκτός από τον εαυτό μου”
Αναρωτιέμαι αν είχε φανταστεί έστω και στιγμιαία τον εαυτό της νικήτρια του παιχνιδιού. “Σε καμία περίπτωση δε με φαντάστηκα νικήτρια. Και δεν ήμουν και ανταγωνιστική με τους συμπαίκτες μου. Συναγωνιζόμουν. Κάθε μέρα ήθελα να είμαι μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου. Φοβήθηκα όλα τα άλλα, εκτός από τον εαυτό μου. Δεν είχα κανένα πλάνο, δεν πήγα με business plan στο παιχνίδι. Στη ζωή μου λειτουργώ αυθόρμητα. Πολλές φορές ξεχνούσα τις κάμερες. Θυμάμαι που ρώτησα μια μέρα τον Νάσο “Το γράφουμε όλο αυτό σε κάμερες; Δεν το ζούμε μόνο;”. Η επιβίωση στο νησί σε συνεπαίρνει. Σε απασχολούν άλλα πράγματα, όχι να κάνεις το καλό πλάνο στην κάμερα ή το καλό μαλλί. Δε με απασχολούσε πώς είναι τα μαλλιά μου ή πώς θα κάτσω για να μη φαίνομαι χοντρή. Ξέρεις όμως κάτι; Εγώ έτσι ήμουν πάντα. Δεν άλλαξα για το Survivor. Είχα κάνει τα λάθη μου, όπως τα έχουμε κάνει όλοι. Και στην προσωπική και στην επαγγελματική ζωή μου. Και θα ξανακάνω λάθη. Δε θέλω να το ανοίξω παραπάνω. Ό,τι έγινε, έγινε”.
Η εικόνα της Σπυροπούλου πλέον πόρρω απέχει από εκείνη της αμφιλεγόμενης tv persona που έγινε παγκόσμιο trending topic με την είσοδό της στο “Survivor” πριν από εννιά εβδομάδες. Η διαφορά δεν αφορά μόνο τη ριζικά ανανεωμένη (και εντυπωσιακά αδυνατισμένη) φιγούρα της αλλά και την αναθεωρημένη άποψη που έχουν οι περισσότεροι για εκείνην. Είναι κάτι που και η ίδια το αντιλήφθηκε από τις πρώτες ώρες της στην Ελλάδα. “Πλέον λαμβάνω θετικά βλέμματα. Χαμόγελα. Αναγνωρίσιμη ήμουν, αλλά ποτέ δεν είχα νιώσει αυτή την αποδοχή ή δεν είχα δει γαλήνια πρόσωπα να με κοιτούν, να θέλουν να μου μιλήσουν. Παλιότερα υπήρχε καχυποψία από την πλειοψηφία των ανθρώπων. Αυτό είναι το βραβείο μου. Αυτή είναι νίκη μου. Νιώθω το ίδιο συναίσθημα που αισθανόμουν όταν νικούσα στις δοκιμασίες για την ομάδα μου”. Όχι ότι δεν ακούει και εκείνους που επιμένουν να την κρίνουν πικρόχολα. “Εννοείται ότι είναι πολύ σημαντική η άποψη καθενός. Κάνουμε όμως μια δουλειά με έκθεση. Δεν μπορούμε να αρέσουμε ή να είμαστε αγαπητοί σε όλους. Ποτέ δε θα γίνει αυτό. Σίγουρα παίζει ρόλο ποιος λέει καθετί. Από ‘κει και μετά, καλή καρδιά. Έχω πολύ καλή διάθεση και δε θέλω να την ξοδέψω σε κάτι που θα με στενοχωρήσει”.
“Έπρεπε να μείνω εκτός”
Τελικά, το Survivor την έκανε καλύτερο άνθρωπο; “Έχω αλλάξει τρόπο σκέψης. Δεν ξέρω αν είμαι καλύτερος ή χειρότερος άνθρωπος. Έχω απλοποιήσει τη σκέψη μου. Τώρα ξέρω ότι με το τίποτα μπορείς να περάσεις υπέροχα. Είχα πέσει στην παγίδα του να έχω πολλά πράγματα και να πιστεύω ότι μόνο εάν τα έχω θα είμαι χαρούμενη. Πλέον μπορώ να περάσω καλά και σε ένα κλαμπ αλλά και σε ένα παγκάκι. Είναι σπουδαίο μάθημα αυτό. Αν και βέβαια τον τελευταίο καιρό δεν το είχα και πολύ με τα υλικά. Το είχα απομυθοποιήσει κι αυτό το έργο. Απλώς στο Survivor το ένιωσα στο πετσί μου. Δε μου έλειψε ποτέ το κινητό μου ή τα ρούχα. Ακόμα και το να λουστώ δε μου έλειψε. Αλλά μου έλειψε το να μη βλέπω το πρόσωπο της μητέρας μου”, εξηγεί. Η Σπυροπούλου είναι χαρούμενη. Και αυτό βγαίνει στις κινήσεις, στον τρόπο της, στην εκφορά του λόγου της. Της είχε λείψει άραγε αυτή η χαρά; “Νιώθω πολύ χαρούμενη, γιατί έκανα κάτι που αποφάσισα μόνη μου. Αν μου είχε λείψει να είμαι χαρούμενη; Μεγάλη κουβέντα αυτή. Τη χαρά εγώ την έβρισκα. Όταν πήγαινα στο σχολείο που έκανα την πρακτική μου και συναντούσα τα παιδιά ένιωθα χαρά. Έπαιρνα χαρά από τους φίλους μου, υπήρχαν άνθρωποι που με στήριξαν πάρα πολύ, χωρίς να έχουν να κερδίσουν τίποτα από μένα. Όπως όλοι άνθρωποι. Έχω περάσει και δύσκολα και πολύ ωραία. Δε θέλω να είμαι αχάριστη”, λέει και πάλι μετριοπαθής. Και με τα επαγγελματικά της τι σκέφτεται να κάνει τώρα που το brand Σπυροπούλου είναι πιο καυτό κι από αυγουστιάτικο αθηναϊκό κύμα καύσωνα; “Βεβαίως και θέλω να επιστρέψω στην τηλεόραση -αν και ακόμα δεν ξέρω τι θα κάνω. Αυτή είναι η δουλειά μου. Την αγάπησα. Όμως είχα ανάγκη αυτό το διάλειμμα. Η ζωή είναι σοφή και όλα έρχονται όπως πρέπει να έρθουν. Είχα πάρει λοιπόν αυτή την αποχή ως μήνυμα. Έπρεπε να μείνω εκτός για να σκεφτώ όλα αυτά που είχαν γίνει με κεκτημένη ταχύτητα και δεν είχα χρόνο να τα σκεφτώ τη στιγμή που συνέβαιναν. Στο παιχνίδι είχα άπειρο χρόνο για να τα βάλω όλα κάτω. Αλλά και στην Αθήνα, όταν μου δόθηκε ο χρόνος, σκέφτηκα πολύ. Δεν αισθάνομαι ίδια όπως όταν ξεκίνησα στα 24 μου. Μεγαλώνουμε, εξελισσόμαστε, μαθαίνουμε”.
(?)
perierga
Tags: Περίεργα
