Λέει ή είναι μούφα το Ποτάμι..;
Ο Πέτρος Κωστόπουλος για τις εκλογές, τα φουλάρια, τα ταγάρια και την Αυγή
Ο γνωστός επιχειρηματίας παρουσιαστής με το δικό του στυλ αναλύει το Ποτάμι, τονίζοντας ότι είναι το νέο φαινόμενο στις εκλογές, ενώ από τα πυρά του δεν γλιτώνει η εφημερίδα Αυγή και ο ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι σαφές ότι σε μια τέτοια περίοδο παρατεταμένης κρίσης, όσο πιο πολλές υπερβολές έχεις, τόσο πιο πολύ κερδίζειςτρίτη διαπίστωση είναι ότι το Ποτάμι έχει φάει το πιο πολύ ξύλο από τους αντιπάλους του από τη μέρα που εμφανίστηκε μέχρι σήμερα. Γελοίες θεωρίες συνωμοσίας το περιβάλλουν από 100 μεριές και πρέπει ο Σταύρος να απαντά ανά πενθήμερο ποιανού τσάτσος ή πιόνι είναι. Για όσους ξέρουμε τον Σταύρο, ο Σταύρος είναι του Σταύρου, με οτι καλό ή κακό συνεπάγεται ο όρος. Οι παραδοσιακοί κομματικοί μηχανισμοί έχουν φρικάρει με τα νούμερά του για 2 λόγουςπρώτος είναι ότι τον βλέπουν με ένα 5 εως 7 % που τον κάνουν ρυθμιστικό παράγοντα, και δεύτερον γιατί στη μεγάλη τους πλειοψηφία τα στελέχη του και αυτοί που το υποστηρίζουν φανερά ανήκουν στο «καλό» κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, γράφει ο Πέτρος Κωστόπουλος.
Από αυτά που γράφει ο κ. Κωστόπουλος φαίνεται ότι διαβάζει την Αυγή: Διάβαζα στην Αυγή να κάνει μια προσέγγιση στο Ποτάμι, , ανθρωπολογικού και αισθητικού χαρακτήρα: ..είναι δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι που για κάποιον απροσδιόριστο λόγο θεωρούν ότι είναι έξυπνοι, διορατικοί, επιτυχημένοι, όμορφοι, μορφωμένοι, ξέρουν ποια είναι τα καλύτερα μπαρ, τα καλύτερα εστιατόρια, οι καλύτερες παραστάσεις, οι καλύτεροι δίσκοι. Τα παίρνει η συμπαθής εφημερίδα προφανώς με αυτούς τους υπερφίαλους τύπους που τολμάνε να πιστεύουν όλα τα παραπάνω.
Προφανώς η Αυγή ότι και στον χώρο του lifstyle ο ΣΥΡΙΖΑ ηγεμονεύειή με ταγάρι ή με φουλάρι. Από εδώ και πέρα θα παίρνουμε την Αυγή για να μάθουμε τι θα βάλουμε, πού θα πιούμε ένα ουίσκι και τι παράσταση θα δούμεγνώμη μου είναι ότι οι Ποταμίσιοι σε μεγάλο βαθμό τα έχουν αυτά τα στοιχεία και πιστεύω, όπως έλεγα παραπάνω ότι και αυτό είναι ένας συνδετικός κρίκος αυτού του κινήματος. Όπως η ας πούμε η αισθητική γυφτιά ήταν ένα κοινό χαρακτηριστικό των αγανακτισμένων, αν θυμάμαι καλά από τις εικόνες της τηλεόρασης …
Για την πολιτική του ποταμιού λέει ότι τα πράγματα γίνονται λίγο δυσδιάκριτα και: Εκεί έχει αρκετό ΠΑΣΟΚ τύπου Γιωργάκη , λίγο ριζοσπαστικό φιλελευθερισμό στην οικονομική ανάπτυξη και σαφώς μια επιρροή από την προ ΣΥΡΙΖΑ εποχή της ανανεωτικής Αριστεράς. Όπως θα έλεγε και ο Πετρετζίκης στο πρωινό που κάναμε, έχει μια πρέζα από όλα. Κι όμως, εμένα μου κολλάει κι αυτό.
Ειδικά για τον Σταύρο Θεοδωράκη σημειώνει ότι: Ο Θεοδωράκης τώρα σαν τύπος δεν θα έλεγα ότι έχει και το νακ του αρχηγού. Δεν σε ψήνει γι αυτό. Οι πασόκοι τον κατηγορούν για ματαιοδοξία και καβάλημα. Διαφωνώ. Μια χαρα τον είδα στις δημόσιες εμφανίσεις, αρκετά συγκρατημένο, έχοντας τεράστια βεβαιότητα μόνο σε εκείνα τα σημεία που όλοι οι έλλογοι άνθρωποι έχουμε πλέον βεβαιότητα αλλά και αγανάκτηση. Αυτό είναι το στιλ του Σταύρου, αυτό έχει και στην τηλεόρασητο παίρνεις, ή το αφήνεις. Take it or leave it που λένε και οι Αμερικάνοι. Πάντως είναι από τους λίγους υποψηφίους αρχηγούς που βγήκε στην επιφάνεια δουλεύοντας εκεί έξω, σαν κι εμάς.
Κι αυτό, πλέον, στην ελληνική πολιτική σκηνή είναι sine qua non. Αρκετά με τα παιδαρέλια και τις οικογένειες και τα πρώην παιδάκια του κομματικού σωλήνα που δεν ξέρουν τι είναι ένσημο, επένδυση και ρίσκο. Για να καταλήξω: πιστεύω ότι το Ποτάμι αυτή τη στιγμή εκφράζει υγιείς ανθρώπους στην πλειοψηφία του, σαφώς μεσαίας και μεσοανώτερης επαγγελματικής και κοινωνικής τάξης. Δεν έχει κανένα προγραμμα συγκροτημένο που θα μπορούσε να μας πάρει τα μυαλά και δεν ξέρω πόσο μακριά μπορεί να πάει. Προς το παρόν όμως είναι μια υγιής φωνή στην πολιτική, δεν έχει μαζέψει τρελαμένους, απελπισμένους και ρεβανσιστές και με τους τρελούς που βλέπω να εμφανίζονται στην τηλέοραση, αν μη τι άλλο έχει την Κοινή Λογική όπως προείπα. Δεν σας είπα ότι θα το ψηφίσω κιόλας, αλλά η αλήθεια να λέγεται. Αλήθεια που από ο,τι είδα, φίλοι μου, χρόνια ρονταρισμένοι μέσα στους κομματικούς μηχανισμούς, όχι μόνο την αντιπαθούν αλλά και την ξορκίζουν σαν το διάολο μήπως και κόψει η μαγιονέζα της παραδοσιακής συνταγής κόμματος.
