Τα τελευταία δύο χρόνια ήταν πολύ δύσκολα για όλους μας. Καραντίνα, απαγόρευση, covid-19… Προκειμένου να προστατευτούμε από τον ιό σταματήσαμε να βλέπουμε αγαπημένα μας πρόσωπα και κυρίως φίλους. Είχε, όμως, και τα καλά του όλο αυτό! Λόγω του «εγκλεισμού» δεθήκα με ανθρώπους τους οποίους θεωρούσα δεδομένους στη ζωή μου. Ένα από αυτά τα πρόσωπα είναι και η μητέρα μου.
Μάνα είναι μόνο μία
Αυτό είναι το θέμα που αποφάσισα να αναπτύξω στο πρώτο μου άρθρο στο teen queen, η σχέση μεταξύ κόρης και μητέρας. Μπορεί να λένε ότι οι κόρες έχουν αδυναμία στους μπαμπάδες τους, αλλά προσωπικά πιστεύω ότι δεν ισχύει!
Σαν τη σχέση της μαμάς με το «κοριτσάκι» της δεν υπάρχει! Οι μαμάδες βλέπουν τις κόρες τους ως μελλοντικούς κλώνους, καθορισμένες να κάνουν όλα αυτά που δεν έκαναν εκείνες, αλλά και να μην κάνουν αυτά για τα οποία μετανιώνουν. Ωστόσο, και εγώ ως μικρό κορίτσι ήθελα πάντα να μοιάσω στη μαμά μου.
Ακόμα και τώρα φοράω τα ρούχα της, προσπαθώ να αντλήσω όσα περισσότερα στοιχεία από τον χαρακτήρα της μπορώ. Κατά τη γνώμη μου είναι ένας ξεχωριστός δεσμός. Η κόρη είναι ανταγωνιστής της μητέρας, προσπαθεί πάντα να την ξεπεράσει σε ό,τι κάνει. Είναι όμως και το πρώτο της role model, όπως λένε και στο χωριό μου. Περίεργο πράγμα εμείς τα κορίτσια, δεν ξέρουμε τι θέλουμε. Βασικά ξέρουμε αλλά έχουμε πολύ μεγάλη περηφάνια για να ζητήσουμε τη βοήθεια τους!
Αχ, μαμά!
Θέλουμε να τα κάνουμε όλα καλύτερα, αλλά ζητάμε να μας πουν τη γνώμη τους. Και πάντα κατά κάποιον εντελώς περίεργο τρόπο, καταλήγουμε να κάνουμε αυτό που μας προτείνουν εξαρχής. Εδώ είναι το καλό!
Δεν γίνεται με κανέναν περίεργο τρόπο, απλά ακόμα και αν δεν το παραδεχόμαστε η γνώμη της μαμάς πάντα μετράει και αποθηκεύεται στον «σκληρό δίσκο».
Είμαι σίγουρη ότι και εσύ έχεις μια μαμά τού «ζακέτα να πάρεις» και του «έτσι μιλάνε στη μανούλα;», αλλά όπως όλες, είναι ξεχωριστή με τον δικό της μοναδικό τρόπο!
Η μικρή PouPe!
Πηγή φωτογραφιών: unsplash.com
sxeseis
