Μέρες και νύχτες στο Δρομοκαίτειο
Η Βίκυ Σταμάτη γυρίζει μόνο όταν αντιλαμβάνεται ότι κάποιος τη βλέπει και αυτό γίνεται για λίγα δευτερόλεπτα. Μετά επιστρέφει στη ζοφερή πραγματικότητα του να ζει εδώ και μήνες στο δωμάτιο μίας ψυχιατρικής κλινικής.
Μία πραγματικότητα που αποτυπώνεται σε φράσεις σκόρπια γραμμένες στους τοίχους του δωματίου της, με μικρούς τίτλους για την καθεμία. Η Μοναξιά, η Προσευχή για τους εχθρούς, το Με έπνιξε η συμφορά είναι κάποιες μόνο από αυτές τις φράσεις απόγνωσης που η κ. Σταμάτη έβγαλε από μέσα της, ζώντας το χειρότερο εφιάλτη της ζωής της. Μίας ζωής που ξεκίνησε από ένα ορεινό χωριουδάκι της Φθιώτιδας, για να περάσει από τις αίθουσες του ξενοδοχείου George V στο Παρίσι, όταν παντρεύτηκε τον Άκη Τσοχατζόπουλο, στη συνέχεια από το νεοκλασικό της Διονυσίου Αρεοπαγίτου και να καταλήξει πρώτα στον Κορυδαλλό και μετά στο ψυχιατρείο.
Εκεί, μέσα στους τέσσερις τοίχους ενός δωματίου, η Βίκυ Σταμάτη εκφράζει με φράσεις και έργα ζωγραφικής την απόγνωση για όσα βιώνει και τη γενική κατακραυγή εναντίον της από την ημέρα που ξεκίνησαν τα αποκαλυπτήρια και οι συλλήψεις για το Akis-gate. Της λείπουν σχεδόν τα πάντα από την προηγούμενη ζωή της, αλλά αυτό πλέον είναι κάτι με το οποίο έχει μάθει να ζει. Η μεγαλύτερη απουσία είναι ο μικρός της γιος, τον οποίο έχει στερηθεί και για τον οποίο έγραψε τη χειρόγραφη διαθήκη που είδε το φως της δημοσιότητας πρόσφατα. Οι αποκλειστικές φωτογραφίες από το δωμάτιο νοσηλείας της στο Δρομοκαΐτειο, που δημοσιεύουν σήμερα τα Παραπολιτικά, αποτυπώνουν ανάγλυφα την ψυχική κατάσταση της Βίκυς Σταμάτη.
