Μερικές πρόχειρες σκέψεις, με πολύ οργή μετά τη σημερινή απόφαση της Ε/Ε της ΑΔΕΔΥ

του Γιώργου Χαρίση
H απόφαση της Ε/Ε της ΑΔΕΔΥ, με ψήφους της ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ και πρόταση του ΠΑΜΕ, για απεργία την Τρίτη 14-05-2013 και στάση εργασίας…
την Πέμπτη και η καταψήφιση της πρότασης της Αυτόνομης Παρέμβασης για παλλαϊκό συλλαλητήριο την Πέμπτη 16/05/2013 και γενική απεργία την Παρασκευή 17/05/2013, όπως πρότειναν και η ΟΛΜΕ και η ΔΟΕ, είναι μια απόφαση που υπονομεύει τον αγώνα των εκπαιδευτικών και απογοητεύει τους εργαζόμενους.
Οι ηγεσίες αυτές του συνδικαλιστικού κινήματος στη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ έχουν ταυτιστεί με την ήττα των δυνάμεων της εργασίας απέναντι στις δυνάμεις του μνημονίου και είναι χρέος όλων των ταξικών δυνάμεων, των τίμιων και ανιδιοτελών συνδικαλιστών και εργαζομένων να τις ανατρέψουν.
Πρέπει ένα τμήμα των δυνάμεων της ΠΑΣΚΕ, να σταματήσει να πατά σε δύο βάρκες και να αποφασίσει με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει, καθώς και δυνάμεις μέσα στο ΠΑΜΕ, που βλέπουν τα αδιέξοδα της σεχταριστικής και διασπαστικής γραμμής που ακολουθεί τα τελευταία χρόνια και που χρησιμοποιείται ως άλλοθι από τις δυνάμεις του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού, να συμπαραταχθούν με τις άλλες ριζοσπαστικές δυνάμεις της συνδικαλιστικής Αριστεράς, για τη δημιουργία ενός μετώπου ανατροπής στα συνδικάτα και στην ΑΔΕΔΥ, ενόψει του συνεδρίου της το Νοέμβρη του 2013.
Συνάδελφοι δεν έχουμε πολλά περιθώρια και απεριόριστο χρόνο. Τα συνδικάτα έχασαν τη δυνατότητα να διαπραγματεύονται τους όρους αμοιβής και εργασίας των εργαζομένων, η απαξίωσή τους γενικεύεται και η συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες του εργοδοτικού, κυβερνητικού και κομματικού συνδικαλισμού, σφυρίζουν αδιάφορα και κοιτάζουν πως θα διασώσουν τους πολιτικούς τους προστάτες και το αστικό πολιτικό κατεστημένο, που βρίσκεται σε κρίση και καταρρέει.
Αυτή τη στιγμή είναι ανάγκη να διαμορφωθεί ένα μέτωπο από Πρωτοβάθμια Σωματεία, Ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα και Νομαρχιακά Τμήματα της ΑΔΕΔΥ, για να συντονίσει την πάλη των εργαζομένων με στόχο να βάλει φρένο στη μνημονιακή λαίλαπα και να οδηγήσει τους εργαζόμενους σε τροχιά νικηφόρων αγώνων, με στόχο την ανατροπή των μνημονίων και των κυβερνήσεων που τα υπηρετούν.
Προϋπόθεση για να συμβούν τα παραπάνω δεν είναι ούτε ο αναχωριστισμός, ούτε η απογοήτευση και ή ηττοπάθεια, ούτε και η ελιτίστικη αντιμετώπιση του εργατικού-συνδικαλιστικού κινήματος, αλλά η μαζική και ορμητική ένταξη και ενεργοποίηση όλων των εργαζομένων στα συνδικάτα και τους αγώνες, για να τα κάνουν αποτελεσματικά εργαλεία στην πάλη για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους και την ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών.