Έχεις αναρωτηθεί αν και πόσο έχεις επηρεαστεί στην επιλογή συντρόφου από τον πατέρα σου, το πρώτο σου ανδρικό πρότυπο;
Αρκετές είναι οι έρευνες που υποστηρίζουν πως οι γυναίκες έχουμε την τάση να επιλέγουμε σύντροφο που έχει κοινά χαρακτηριστικά με τον πατέρα μας και μάλιστα χωρίς να το καταλαβαίνουμε! Η εικόνα που έχουμε φτιάξει μέσα από τα δικά μας μάτια θα λειτουργήσει ως παράδειγμα προς μίμηση ή αποφυγή, είναι αυτή που θα μας παγιδέψει και θα μας εγκλωβίσει σε ένα ατέρμονο κυνήγι του «σωστού και καλού» συντρόφου, σε πιθανές λάθος επιλογές ή ακόμη και στην αναζήτηση του κύριου «τέλειου» ή ακόμα και να βρούμε την αδελφή ψυχή μας…
Πως γίνεται αυτό; Μα πολύ απλά, ο πατέρας είναι ο πρώτος άνδρας της ζωής μας, είναι η πρώτη μας ανδρική εικόνα!
- Αν η σχέση μας μαζί του ήταν τρυφερή, φροντιστική, εκφραστική και γεμάτη, λογικά (πάντα υπάρχουν και άλλοι παράγοντες που συνυπολογίζονται) θα δημιουργούμε αρμονικές σχέσεις.
- Αν τον έχουμε μυθοποιήσει και ανεβάσει στο βάθρο, θα νιώθουμε σχεδόν πάντα έλλειμα στη συναισθηματική μας ζωή, εφόσον κανείς δεν θα είναι αντάξιός του!
- Αν αντίθετα, ο πατέρας ήταν απών, πιθανά να αναζητάμε έντονα την αγάπη και την αποδοχή με λάθος τρόπο πολλές φορές ή ακόμα ίσως φτάνουμε και στο σημείο όπου νιώθουμε πως δεν θα μας αγαπήσει κανείς, εφόσον ο πρώτος και σημαντικός άνδρας της ζωής μας δεν ασχολήθηκε μαζί μας, ίσως να μην το αξίζουμε κιόλας! Αποτέλεσμα οι προσδοκίες μας να επηρεάζονται αρνητικά!
- Αν έχουμε αισθανθεί ασφάλεια στη παιδική μας ηλικία και αποδοχή, τότε πιθανά θα μας συντροφεύει και στην ενήλικη ζωή μας. Αν όχι, θα προσπαθούμε να γεμίσουμε τις τρύπες της ψυχής και της αυτοεκτίμησής μας πολλές φορές με λάθος τρόπους! Για παράδειγμα, πιθανά να επιλέγουμε άνδρες που «δεν είναι εκεί» για εμάς ουσιαστικά, αν και ο μπαμπάς μας «δεν ήταν εκεί» ψυχικά και συναισθηματικά, ώστε να προσφέρει ασφάλεια και αποδοχή. Μάλιστα, μπορεί να πιστεύουμε πως εμείς κάνουμε κάτι λάθος και γι αυτό ο άλλος δεν είναι δίπλα μας…
- Αν ανήκει σε εκείνους τους ανθρώπους που υποτιμούν όσους είναι γύρω τους ή νιώθαμε την υποτίμησή του προς εμάς, τότε η αίσθηση αδυναμίας γίνεται όλο και πιο έντονη. Ναι, τίποτα δεν είναι τυχαίο! Αν για παράδειγμα θεωρούσε πως τίποτα δεν κάναμε καλά ή πως η γυναικεία φύση μας είναι ελαττωματική και αδύναμη, καταλαβαίνουμε εύκολα πως γαλουχηθήκαμε αλλά και πως επηρεάζει η θεώρηση αυτή τις σχέσεις μας, κάνοντάς τες εξαρτητικές, παθητικές, σχέσεις υποταγής στο ανδρικό φύλο…
- Αν ήταν έντονα ελεγκτικός, επικριτικός, αυταρχικός και αυστηρός, εννοείται πως δεν βοήθησε καθόλου στην ανάπτυξη της δικής μας προσωπικότητας και γνώμης. Ίσα ίσα που οι σχέσεις μας θα είναι με άνδρες που θα έχουν ανάλογη συμπεριφορά, θα λειτουργούν ως «η συνέχειά του»…
- Αν ο πατέρας απλά …μας εγκατέλειψε, η αίσθηση της απόρριψης κάποιες φορές ενδεχομένως φαντάζει πολύ πιο μεγάλη και σκληρή. Δεν είναι τυχαίος ο φόβος της εγκατάλειψης από τον σύντροφο ή η ζήλια ότι θα μας αφήσει για κάποιαν άλλη… Είναι σαν να φοβόμαστε ότι η ιστορία θα επαναληφθεί, ότι δεν μπορούμε να αγαπηθούμε ή γεμίζουμε ενοχές πιστεύοντας πως κάτι κάνουμε λάθος και ο άλλος δεν μπορεί να μας αγαπήσει, τον διώχνουμε μακριά…
- Αν τέλος, ο μπαμπάς μας δεν υπήρξε στη ζωή μας επειδή πέθανε, το κενό που δημιούργησε η απουσία του παρέμενε και ίσως το γέμιζε λίγο η ζήλια για τα άλλα παιδιά που είχαν τον πατέρα τους! Η συναισθηματική αστάθεια και η θολή εικόνα γύρω από το πατρικό πρότυπο ίσως οδηγεί σε αίσθηση αδυναμίας κάποιες φορές, οδηγώντας σε σχέσεις με άνδρες που πιστεύουμε πως θα μας προστατέψουν με την ζεστή αγκαλιά και το πρόσφορο συναίσθημα, με τα χρήματα και τα υλικά αγαθά, με την τρυφερότητα και την προσοχή τους στο άτομό μας, θέλουμε να νιώθουμε το κέντρο του κόσμου τους!
Ευχαριστούμε τη Μαρίνα Μόσχα, ψυχολόγο, MA Κλινικής Ψυχολογίας, ψυχοθεραπεύτρια και μέλος της Ελληνικής Εταιρείας Αγωγής Ψυχικής και Σeξουαλικής Υγείας
sxeseis
