Καθάριζα μπάνια, τουαλέτες, κουζίνες, έπλενα ρούχα, άπλωνα, έβαζα σκούπα και όλα αυτά στον 6ο μήνα. Κατά τη διάρκεια όλων αυτών, διαγνώστηκα με τυφοειδή πυρετό, αλλά η πεθερά μου δεν μου επέτρεψε να νοσηλευτώ.
Ήμουν στον 7ο μήνα πια της εγκυμοσύνης, όταν η υγεία μου επιδεινώθηκε. Ευτυχώς, ο σύζυγός μου πήρε θέση για πρώτη φορά στη ζωή του και με πήγε στο νοσοκομείο, όπου με κράτησαν ένα μήνα.
Εν τω μεταξύ όσο ήμουν στο νοσοκομείο, ο κουνιάδος μου ετοίμαζε το γάμο του, πράγμα που σήμαινε ότι εγώ και ο άντρας μου έπρεπε να αδειάσουμε το σπίτι για να μείνει εκείνος. Έβαλα τα δυνατά μου για να πείσω τους δικούς του να με αφήσουν να μείνω σπίτι τουλάχιστον μέχρι να γεννήσω. Μετά θα συνέχιζα τη δουλειά μου και θα έφευγα από το σπίτι.
Κανείς δεν δέχτηκε. Ακόμα και ο άντρας μου δεν πήρε θέση. Ακολουθούσε τυφλά τις εντολές της μητέρας του.
Με λίγα λόγια φύγαμε, μετακομίσαμε και έπιασα δουλειά με την κοιλιά ίσαμε εκεί πάνω. Όταν γέννησα έπρεπε αμέσως να ξαναπιάσω δουλειά γιατί πώς θα τα βγάζαμε πέρα αλλιώς; Ο τζόγος και οι καταχρήσεις του άντρα μου συνεχίζονταν, το ξύλο έπεφτε σύννεφο και η κατάσταση χειροτέρευε μέρα με τη μέρα. Ένα πρωί αποφάσισα ότι αυτό έπρεπε να σταματήσει. Πήρα την κόρη μου και έφυγα, αλλά που να πάω;
Δεν είχα άλλη επιλογή παρά να πάω στο σπίτι της μαμάς μου, το ίδιο σπίτι από το οποίο είχα κάποτε φύγει. Έμεινα εκεί για περίπου 5 μήνες μέχρι που ο αγαπητός μου σύζυγος επανεμφανίστηκε και ζήτησε συγγνώμη για τη συμπεριφορά του. Σκέφτηκα να του δώσω άλλη μια ευκαιρία όχι για άλλο λόγο, αλλά κυρίως γιατί ήταν μεγάλη η δυσφορία που ένιωθα στο σπίτι της μαμάς μου.
Από τη μία εκείνη έψαχνε τρόπους να με υποτιμήσει και να με προσβάλει και ο πατέρας μου καραδοκούσε πότε θα με βιάσει κι ας είχα το μωρό νεογέννητο δίπλα μου. Έτσι, επέστρεψα στο σύζυγό μου και προσπάθησα πολύ να τον απομακρύνω από τις κακές του συνήθειες.
Του έδωσα χρήματα δύο φορές για να ξεκινήσει μια επιχείρηση, αλλά ο εθισμός του στο τζόγο δεν τον άφηνε να κάνει κάτι στη ζωή του. Του πήρα μέχρι και ταξί μπας και συνεργαστεί με καμία από αυτές τις εταιρείες ραδιο-ιντερνετο-ταξί, αλλά προτιμούσε να τα παίζει όλα για όλα. Το οδήγησε λίγες μέρες και μετά δεν δίστασε να το παίξει στα χαρτιά.
Σήμερα η κόρη μου είναι 5 χρονών και έχω αναλάβει τα έξοδα και την αποκλειστική της φροντίδα. Δεν έχω ανάγκη κανέναν. Τη δουλειά μου την έχω και τα βγάζω πέρα μια χαρά μόνη μου. Επίσης, πληρώνω λίγα λίγα μπας και ξοφλήσω ποτέ το ταξί που πήρα στον άντρα μου και φροντίζω και την πεθερά μου που είναι άρρωστη γιατί ο γιος της είναι χωμένος κλασικά στις ρουλέτες, τους άσους και τα φρουτάκια.
Είναι μόλις 3 μήνες που το πήρα απόφαση να ξεφύγω και να αποστασιοποιηθώ. Ο εθισμός του σε Πάρνηθα και Λουτράκι (όχι, δεν παραθερίζει δυστυχώς) και η βίαιη συμπεριφορά του αυξάνονταν μέρα με τη μέρα.
Μένω κοντά στη μάνα μου, η οποία ακόμα προσπαθεί να μου καταστρέψει τη ζωή, αλλά τη χρειάζομαι κοντά μου γιατί αγαπάει τη μικρή και την κρατάει όσο λείπω για δουλειά. Ο πατέρας μου ευτυχώς δεν ζει. Να καίγεται για πάντα στα καζάνια της κόλασης του εύχομαι!
Η μάνα μου και ο αδερφός μου εν τω μεταξύ, που είναι σήμερα 18 ετών, δεν με αφήνουν να υποβάλω αίτηση διαζυγίου επειδή δεν θέλουν, λένε, να ντρέπονται να βγουν έξω. Αντί 18 ετών μαντράχαλος να σκεφτεί τί γινόταν και να με ενθαρρύνει να ξεφύγω μια ώρα αρχύτερα από τον άντρα μου, επικροτούσε τις αναχρονιστικές απόψεις της μάνας μου, η οποία του έλεγε ότι τώρα που είναι ενήλικας, ανήκει σε αυτόν το σπίτι λόγω του ότι είναι το μόνο αγόρι της οικογένειας, άρα το παίρνει προίκα, οπότε μπορεί να κάνει μέσα στο σπίτι του ό, τι θέλει.
Η μικρότερη αδερφή μου τελείωσε τις σπουδές της και έφυγε για Αμερική με τον άντρα της. Λίγο αφού φτάσανε, υπέβαλε ξαφνικά αίτηση διαζυγίου, αλλά χωρίς να ξέρει κανείς το λόγο, όλοι υποστήριξαν την απόφασή της.
Δεν τολμώ να ρωτήσω κάτι για την αδερφή μου και αμέσως όλοι πέφτουν να με φάνε ότι τη ζηλεύω επειδή μένει στο εξωτερικό.
Γιατί σας τα γράφω όλα αυτά; Αποφάσισα να επιστρέψω στο σπίτι του συζύγου μου. Θα προσπαθήσω για μία τελευταία φορά να κάνω τα πράγματα καλύτερα. Εάν τα καταφέρω καλώς, αλλιώς υπάρχει και plan B.
Δεν πρόκειται να κάνω κανένα βιαστικό βήμα. Αν γίνει άνθρωπος, έγινε, αλλιώς τέρμα. Η μαμά μου εξακολουθεί να κρατάει τη μικρή και εγώ κρατάω όσες πιο πολλές αποστάσεις μπορώ. Χρειάζομαι κάποιον που να τη φροντίζει ενώ πηγαίνω στη δουλειά.
Ελπίζω ακόμα ότι μια μέρα ο Θεός θα με φωτίσει και θα ξεφύγω οριστικά από αυτό το χάλι. Εξάλλου δεν λένε ότι το φως νικάει πάντα το σκοτάδι;
(?)
perierga
Tags: Περίεργα
