Τι τα θέλω όλα αυτά;
Αυτό αναρωτιέμαι και εγώ όποτε αποφασίζω να καθαρίσω το γραφείο μου, αλλά κάθε φορά θα βρω κάποιο ιδιαίτερο σημείωμα και θα ταξιδέψω έστω για λίγο, ξανά στη στιγμή που έχει αποτυπωθεί σε αυτό το χαρτί. Είμαι συλλέκτης στιγμών, που έλεγε και ο Ρένος Χαραλαμπίδης στον αγαπημένο μου μονόλογο στην αρχή της ταινίας ‘Φτηνά Τσιγάρα’. Μαζεύω το πιο σκληρό και άγριο πράγμα, στιγμές, όταν έχω αυτό τον ξαφνικό πόθο να πετάξω και δεν έχω που να πετάξω…κρύβομαι στη συλλογή μου.
Πρόσφατα μάλιστα, εμφανίστηκε μπροστά μου ένα βίντεο, που μου θύμισε ακριβώς αυτό το μονόλογο. Ένας φανταστικός πιτσιρικάς που συλλέγει στιγμές· το σημείωμα της διπλανής του από το σχολείο, το εισιτήριο από το ταξίδι που έκανε με την οικογένειά του, το περιτύλιγμα από το αγαπημένο του δώρο. Πολύτιμες στιγμές γεμάτες αγάπη, αποτυπωμένες σε ένα μικρό κομμάτι χαρτί, τις οποίες φύλαξε σε ένα κουμπαρά για να μην τις χάσει ποτέ. Θα περίμενε κανείς ότι αναφέρομαι σε μια ταινία μικρού μήκους- τουλάχιστον αυτό ένιωσα και εγώ βλέποντάς το, αλλά στην πραγματικότητα το βίντεο που τράβηξε την προσοχή ήταν μια ενέργεια της ασφαλιστικής εταιρείας Generali. Για να καταλάβεις τι με οδήγησε να σκαλίσω τα δικά μου memorabilia, πάτησε play στο βίντεο που ακολουθεί.
Κάπως έτσι και εγώ, σαν τον πιτσιρικά κρατάω φυλαγμένες μικρές στιγμές. Έχω ακόμα τα post its από ένα κυνήγι θησαυρού που μου είχε γράψει η αδερφή μου, τα post its της ανιψιάς μου, που μου έγραφε ότι της λείπω όταν μετακόμισα στην Αθήνα και όλα τα χαζά και φαινομενικά αδιάφορα σημειώματα που μου χάριζαν οι κολλητές μου κατά καιρούς.
Αυτό που έχω ακόμα μαζί μου, το έγραψε η κολλητή μου πριν από περίπου 7χρόνια, όταν ήμασταν φοιτήτριες. Θυμάμαι, καθόμασταν στο δωμάτιο και όσο κουβεντιάζαμε, έγραφε διάφορα μηνύματα σε post its, ένα από αυτά έχει τους στίχους ενός τραγουδιού και κατέληξε πάνω στην αφίσα του Robert Pattinson (είχαμε έναν έρωτα μαζί του βλέπεις). Από τότε αυτό το post it με ακολουθεί όπου και αν πάω. Γιατί μπορεί να μην μένουμε πια 10 λεπτά μακριά η μία από την άλλη και να μιλάμε πια μέσω mail, αλλά αυτή τη στιγμή, που είμαστε 23, δεν έχουμε άγχος και πιστεύουμε ότι μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα, δεν μπορεί να μας την κλέψει κανείς. Για αυτό και την φυλάω ακόμα.
Με αφορμή, λοιπόν, αυτό το spot ζήτησα από τα κορίτσια να μοιραστούν μαζί μου ανάλογα τέτοια χαρτάκια και να μου διηγηθούν τη στιγμή που έχει αποτυπωθεί στα μηνύματά τους.
Δέσποινα
Δεν είναι ερωτικό και δε μου θυμίζει τον πρώτο μου πλατωνικό έρωτα. Το σημείωμα της μάνας Ναταλίας πάνω από τις ντομάτες, μέσα στο ψυγείο. Ο τρόπος της να με προσέξει, να μου δείξει την αγάπη και το ενδιαφέρον της. Είναι άπλυτες. Μόνο δύο λέξεις και η μέρα φτιάχνει από κάτι τόσο ασήμαντο που είναι σημαντικό στην ουσία του.
A post shared by Despoina Dima (@despoinadima) on
Χριστίνα
Το δικό μου post it δεν έχει λόγια. Απλά μερικές, αστείες και παιδικά ζωγραφισμένες καρδιές με κόκκινο μαρκαδόρο. Σε μία πιεσμένη περίοδο που πνιγόμουν σε μία κουταλιά νερό κάθε 5′ και ένιωθα να παλεύω τελείως μόνη μου στο γραφείο, είχα αυτό το post it από την »απέναντι» μου, την τότε συνάδελφο και πάντα φίλη μου Δήμητρα. Μου το ζωγράφισε και μου το ακούμπησε στο γραφείο και το έβαλα αμέσως στην πρώτη σελίδα του ημερολογίου που είχα τότε. Από εκείνη τη μέρα κάθε φορά που το άνοιγα, το έπαιρνε το μάτι μου και χαμογελούσα. Από εκείνη τη χρονιά – η πρώτη μου ως εργαζόμενη- κατάλαβα ότι και στη δουλειά υπάρχει χώρος για λίγη αγάπη. Από τότε, κάθε μου ημερολόγιο έχει ένα αντίστοιχο post it ή και δύο, τα οποία δεν ζήτησα ποτέ, αλλά χαίρομαι τόσο που υπάρχουν.
Όλγα
2006. Αυτό το μικροσκοπικό πραγματάκι εμφανίζεται στη ζωή μου απ’ το πουθενά και χωρίς συγκεκριμένο λόγο. Είναι «από χέρι», που λένε. Έτσι απλά… γιατί «μ’ αγαπάει». Πρόκειται για ένα απ’ τα συνηθισμένα χειροποίητα δώρα της αδερφικής μου φίλης, Ναταλίας. Στη φωτογραφία εμφανίζεται μόνο το πρώτο φύλλο του 39σέλιδου (!) μικροσκοπικού μπλοκ, του οποίου καθεμία από τις σελίδες αναφέρει κι έναν ξεχωριστό λόγο… αγάπης. 11 χρόνια μετά, εξακολουθεί να είναι το αγαπημένο μου δώρο. Είναι το πρώτο πράγμα που θα φέρω στο μυαλό μου κάθε φορά που κάτι μου φταίει, που κάτι δε μ’ αρέσει. Τι κι αν έχω μάθει απέξω κάθε φράση του; Αυτό το μπλοκάκι με κάνει να χαμογελάω κάθε φορά και μου θυμίζει… να μ’ αγαπάω!
Έφη
Κρατάω τα πάντα σε χαρτάκια, post it ή σε ολόκληρες σελίδες. Τα διπλώνω σε εκατό κομμάτια και κάθε Χριστούγεννα, λίγο πριν τις γιορτές και την αλλαγή του χρόνου, τα ανοίγω ένα-ένα και τα διαβάζω ξανά. Μένω σ΄αυτά για λίγα δεύτερα και μου χαρίζουν συναισθηματικά αγγίγματα μέχρι το επόμενο στόλισμα του δέντρου. Έχω χαρτιά από τα παιδικά μου χρόνια, από την εφηβεία μου, από τους πρώτους έρωτες κι από τις πρώτες συμβουλές του μπαμπά μου στο ψυγείο. Έχω αφιερώσεις ανθρώπων που δεν υπάρχουν με κάποιο ζωντανό τρόπο στη ζωή μου, αλλά έχουν αφήσει το σημάδι τους σ” αυτήν. Αυτό που μοιράζομαι εδώ είναι μια ζωγραφιά των 2 αγοριών της ζωής μου. Ήταν 6 όταν μου το έδωσαν. Σήμερα είναι 12 και μου αφήνουν χαρτιά με παραγγελίες για φαγητό ή γλυκό (lol)
Τα χαρτιά, μικρά ή μεγάλα, κιτρινισμένα ή υπέρλευκα, παλιά ή νέα, αποθηκεύονται με αγάπη για να σκορπίσουν λίγη έξτρα τρυφεράδα, όταν όλα νιώθεις ότι αλλάζουν…
Μάριον
Δεν κρατάω σχεδόν ποτέ χαρτάκια με σημειώματα για τον πολύ απλό λόγο ότι ενώ υπάρχει η θέληση, δεν υπάρχει το απαραίτητο συστατικό της τάξης και της μνήμης για να μείνουν στο ίδιο σημείο και μετά να θυμάμαι ποιο είναι αυτό. Αυτό που συνέβη όμως με το ροζ χαρτάκι της φωτογραφίας είναι ότι η κολλητή μου το τοποθέτησε μόνη της στην διάφανη μολυβοθήκη μου. Χωρίς καν να χρειαστεί να θυμηθώ πού βρίσκεται, απλά γυρίζω λίγο προς τα εκεί το βλέμμα μου την ώρα που δουλεύω και τσαφ! είναι πάντα εκεί, με αγάπες και καρδούλες για τις δύσκολες ώρες. Όπως πάντα δηλαδή.
Κλείνοντας αυτό το σύντομο ταξίδι στις μικρές, αγαπημένες μας αναμνήσεις, μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι τέτοιες ενέργειες, όπως της ασφαλιστικής εταιρείας Generali μόνο καλό κάνουν, γιατί μας θυμίζουν ότι μας ενώνουν περισσότερα πράγματα από όσα μας χωρίζουν.
sxeseis
