Η Μαρία Κορινθίου φωτογραφήθηκε για το «Down Town» της Κύπρου και μίλησε στον Αλέξανδρο Πρίφτη για την κόρη της, Ισμήνη, τον τρόπο που τη μεγαλώνει, αλλά και το ενδεχόμενο απόκτησης ενός ακόμα παιδιού.
Διαβάστε μέρος της συνέντευξής της:
Φοβάσαι για το μέλλον της κόρης σου, Ισμήνης; «Πάρα πολύ! Αυτονόητο δεν είναι; Σε τι χώρα θα μεγαλώσει και με ποιο μέλλον; Όλοι συμπάσχουμε με τον διπλανό μας που υποφέρει, όλοι νιώθουμε το ίδιο. Είμαστε σε απόγνωση. Το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας είναι αβέβαιο. Και δεν ξέρω καν αν αύριο ή μεθαύριο θα έχω τα χρήματα για να καλύψω τις βασικές ανάγκες του παιδιού μου: γάλα, ψωμί, τα βασικά πράγματα… Εδώ έχουμε φτάσει πια! Και δεν ξέρεις και τι κρύβεται πίσω από όλο αυτό. Είμαστε όλοι ξεκρέμαστοι».
Όλη αυτή η κατάσταση πάει πίσω τη σκέψη σου για δεύτερο παιδί, όπως μου έλεγες πως ήταν η επιθυμία σου σε μία προηγούμενη συνέντευξή μας στο Down Town; «Σαφώς. Αυτή τη στιγμή δεν θα ήθελα δεύτερο παιδί! Βέβαια, ποτέ δεν λέω ποτέ. Δεν ξέρεις τι γίνεται αύριο και τι μπορεί να προκύψει. Από την άλλη, πριν από λίγο είχα αυτή την κουβέντα με μία παρέα που είμαστε εδώ. Λέγαμε ότι το μόνο καλό με αυτό -και στατιστικά έχει βγει αυτό- είναι ότι, σε αποχές κρίσης, γίνονται πιο πολλές γέννες! Λόγω του ότι ο κόσμος δεν έχει δουλειά, είναι όλη τη μέρα σπίτι και προσέχει τα παιδιά του, έχουν πιο πολύ χρόνο ο ένας για τον άλλον κι έτσι κάνουν πιο εύκολα παιδιά μεγαλώνοντάς τα πιο άνετα. Από την άλλη, πώς να μεγαλώσεις το παιδί χωρίς χρήματα; Τι να πω πια…».
Σε άκουγα πριν που μιλούσες στην Ισμήνη, σαν να είναι 18 χρόνων κοπέλα… «Έτσι τη μεγαλώνω! Κι όλοι αυτό μου λένε! Είναι ένα παιδί που γενικά ακούει (στο σημείο αυτό, η Ισμήνη μας διακόπτει και απαγορεύει στη μαμά της κάθε συζήτηση για εκείνη). Δεν θέλει να μιλάω γι’ αυτήν, μου το έχει απαγορεύσει! (γελάει). Τις προάλλες μου είπε: «δεν ξέρω τι θα κάνετε εσύ και ο μπαμπάς, αλλά θέλω να μιλάτε μόνο για τους εαυτούς σας, μην ασχολείστε μαζί μου. Δική μου είναι η ζωή και δεν θα μιλάτε εσείς για μένα!». Μας έχει βάλει βέτο, γιατί είναι γλωσσοκοπάνα! Και το σέβομαι αυτό που μου λέει. Την αντιμετωπίζω σαν να είναι μεγάλο παιδί και τη χαίρομαι πολύ, γιατί είναι τσαούσα και δυναμική. Είναι παιδί που θα πιάσει τη ζωή της στα χέρια της και δεν θα φοβηθεί. Είναι μαχήτρια! Πραγματικά, δεν τη φοβάμαι καθόλου!».
Με το να την αντιμετωπίζεις όμως έτσι, δεν χάνει κομμάτια της παιδικής ανεμελιάς; «Όχι, κάθε άλλο. Να, πριν παίζαμε επιτραπέζια, τώρα κυνηγάει τα καβούρια στο λιμάνι, παίζει, τρέχει όλη την ημέρα. Την αφήνω να κάνει ό,τι κάνει το κάθε παιδί. Χορεύαμε πριν στο γκαζόν και ραπάραμε μαζί. Αλλά τα παιδιά δεν έχουν μικρή αντίληψη και νοημοσύνη. Όπως τους συμπεριφέρεσαι, έτσι και θα μεγαλώσουν και θα διαμορφώσουν τον χαρακτήρα τους. Πιστεύω ότι τη μεγαλώνω καλά και υπεύθυνα. Δεν της μιλάω λες και είναι μωρό, ενώ καταλαβαίνει τα πάντα. Αν το έκανα αυτό, μόνο κακό θα της έκανα μελλοντικά».
Πηγή: Faysbook
