Kαμιά φορά τα πιο «σωστά» πράγματα γίνονται όταν νομίζεις πως όλα πάνε τόσο «λάθος»…
Σίγουρα έχεις δει εκείνο το επεισόδιο από τα «Φιλαράκια» που δεν ήταν κανονισμένο να γιορτάσουν όλοι μαζί την ημέρα των Ευχαριστιών (κάτι σαν τα δικά μας Χριστούγεννα, όπου τρώνε γαλοπούλα και περνούν την ημέρα οικογενειακά βλέποντας αγώνες ράγκμπι στην τηλεόραση) αλλά κατέληξαν όλοι στο σαλόνι της Μόνικα και της Ρέιτσελ. Το επεισόδιο τελειώνει με την πρώτη να χορεύει φορώντας ένα πουλερικό στο κεφάλι της αλλά αυτό μπορεί να γίνει αντικείμενου άλλου άρθρου, με λιγότερη αστερόσκονη και χωρίς καθόλου Χριστουγεννιάτικη επίγευση. Σε αυτό, λοιπόν, το στόρι ήρθαν και «κόλλησαν» οι δικές μας εορταστικές ιστορίες τα προηγούμενα Χριστούγεννα.
Και τα ονομάσαμε «αυτά όπου όλοι είχαμε πει πως θα γυρίσουμε στο πατρικό μας αλλά δεν γύρισε κανείς». Γιατί όταν σπουδάζεις σε επαρχιακή πόλη είναι κάτι παραπάνω από δεδομένο πως λίγο πριν τις 25 Δεκεμβρίου θα μπεις στο αμάξι/αεροπλάνο/πλοίο/κτελ και θα επιστρέψεις στην Αθήνα για να κάνεις Χριστούγεννα με τους δικούς σου. Έχεις κανονίσει από νωρίς άπειρους «καφέδες» με τους φίλους σου και sleep over στην κολλητή σου. Έχεις πει στη μητέρα σου να ετοιμάσει μία λίστα με τα αγαπημένα σου φαγητά και φυσικά έχεις βρει ήδη τα «δώρα που θα σου κάνεις» με την πρώτη εξόρμησή σου στο Μall που είναι κοντά στο σπίτι σου. Όπως, όμως, λέει και μία γνωστή λαϊκή ρήση «όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια ο Θεός γελάει». Και γέλασε πολύ με τη φοιτητική μου παρέα πέρυσι τα Χριστούγεννα.
Η πρώτη που αποχώρησε φορτωμένη με δύο σακβουαγιάζ ήταν η Μαρίνα. Θα έπαιρνε το κτελ και υπολόγιζε σε 6 ώρες να είναι στο αμάξι της μητέρας της, στον δρόμο προς το σπίτι. Η δεύτερη που μας χαιρέτησε για να κατευθυνθεί προς το αεροδρόμιο ήταν η Άννα. Η ταξιδιωτική ναυτία που την έπιανε στα αμάξια την έκανε να χαλάει όλο το χαρτζιλίκι της σε αεροπορικά εισιτήρια, «τουλάχιστον δεν τρώω μία μέρα στον δρόμο», μας έλεγε πάντα. Τρίτη και καλύτερη ήμουν εγώ, έτοιμη να μπω στο τρένο όταν άκουσα από τα μεγάφωνο πως ακυρώνεται το δρομολόγιό μου μέχρι νεοτέρας. Παραμονή Χριστουγέννων και γύρισα στο φοιτητικό μας διαμέρισμα σκυθρωπή. Η ιδέα πως θα περνούσα αυτές τις γιορτές μόνη μου σε μία άδεια φοιτητούπολη φάνταζε δυσβάσταχτη, αλλά ήταν σχεδόν αδύνατον να βρω εισητήρια για να ταξιδέψω με άλλο μέσο τελευταία στιγμή.
Ενώ, λοιπόν, κοιτούσα το ταβάνι αναλογιζόμενη την κακοτυχία μου άκουσα το κλειδί στην πόρτα. Η Μαρίνα και τα δύο σακβουαγιάζ της στεκόντουσαν μπροστά μου. «Είναι κλειστά τα Τέμπη λόγω κατολισθήσεων», μου είπε. Κοιταχτήκαμε αμήχανα για λίγα δευτερόλεπτα και μετά ξεσπάσαμε σε γέλια τα οποία δυνάμωσαν μόλις και η Άννα μπήκε στο σπίτι. «Έχασα την πτήση μου γιατί δεν έβρισκα ταξί» μας είπε σχεδόν κλαίγοντας. Μία απεργία, μία κατολίσθηση και ολίγη αφηρημάδα μας οδήγησαν στο να περάσουμε οι τρεις μας τα Χριστούγεννα στο μικρό μας σαλόνι.
Τρέξαμε να προλάβουμε το σούπερ μάρκετ ανοιχτό. Φτιάξαμε homemade πίτσα, ήπιαμε κόκκινο κρασί, βάλαμε στο Spotify την αγαπημένη μας λίστα με Χριστουγεννιάτικα τραγούδια και αφού δεν είχαμε προλάβει να αγοράσουμε δώρα η μία για την άλλη, ανταλλάξαμε μικρά συμβολικά κοσμήματα που θα μας θυμίζουν πάντα «εκείνα τα Χριστούγεννα που ξεμείναμε πίσω…». Καμία φορά μέσα από μικρές αναποδιές προκύπτουν ιστορίες που ξεχειλίζουν από γέλια, χαρά και πολλή πολλή αγάπη και αυτό είναι το πραγματικό νόημα των γιορτών! ΧοΧοΧο!
(?)
moda
