Και θες να τις κλείσεις σε ένα μικρό, λευκό, τετράγωνο κουτί…
Ο Καρτέσιος έλεγε ότι «ο χρόνος δεν παρέρχεται, είναι ένα συνεχές (αιώνιο= αεί-ον)», το παρόν, το παρελθόν και το μέλλον είναι τα ίδια σημεία μίας νοητής ευθείας γραμμής. Στην πράξη όμως ο χρόνος είναι αμείλικτος. Περνάει, παρέρχεται και μαζί του περνούν και οι στιγμές που θέλουμε να μοιραζόμαστε με τους δικούς μας ανθρώπους. Και περνούν πιο γρήγορα από όσο θα θέλαμε. Αυτό δεν το συνειδητοποίησα πρώτη φορά όταν είδα ρυτίδες στον καθρέφτη ή λευκές τρίχες στο μπάνιο. Το ένιωσα όταν γεννήθηκε η κόρη μου. Από την πρώτη στιγμή που την κράτησα στην αγκαλιά μου τυλιγμένη σε μία λευκή πετσέτα, μέχρι και σήμερα αρκετούς μήνες αργότερα, αισθάνομαι πως όσες στιγμές και να περάσω μαζί της είναι τόσο μοναδικές και τόσο σύντομες που «χάνονται» με απίστευτη ταχύτητα στο «πηγάδι του χρόνου».
Τα μωρά μεγαλώνουν, γίνονται παιδάκια, τα παιδάκια έφηβοι, οι έφηβοι ενήλικες, αλλά εμείς πάντα θα πασχίζουμε να σταματήσουμε τον χρόνο όταν βρισκόμαστε δίπλα τους. Να χωρέσουμε όσες περισσότερες στιγμές αγάπης και τρυφερότητας σε ένα κουτί και να το κρύψουμε σε μία γωνία του σαλονιού για να μπορούμε πάντα να το ανοίξουμε και να ξαναγυρίσουμε σε αυτές. Αυτό ήθελαν να κάνουν και όλες οι γυναίκες στην οικογένειά μου. Η προγιαγιά μου αποκαλούσε τη γιαγιά μου «Ντίντι μου» μέχρι τα βαθιά της γεράματα, η γιαγιά μου ποτέ δεν δέχθηκε πως η μαμά μου είχε μάθει να μαγειρεύει και δεν χρειάζονταν εκείνη να μας φέρνει τάπερ κάθε Κυριακή και η μαμά μου με έπαιρνε τηλέφωνο να δει τι ώρα θα γυρίσω το βράδυ μέχρι τα 20. Δεν δέχεσαι ότι μεγαλώνει κάτι που έχει υπάρξει κάποτε τόσο μικρό που χωρούσε να κοιμηθεί στην αγκαλιά σου.
Το να πατάς το pause, όμως, σε όποια ηλικία σε «βολεύει» και να βλέπεις την κόρη σου πάντα σαν μωρό δεν είναι ο μοναδικός τρόπος να της δείξεις την αγάπη σου. Μπορείς να αποτυπώσεις όλους αυτούς τους σταθμούς της ενηλικίωσής της σε μικρά «δώρα αγάπης» που θα τη συντροφεύουν μέχρι τα βαθιά της γεράματα. Ένα για κάθε χρονιά της ζωής της που μπορεί να «παρέρθει» αλλά δεν θα ξεχαστεί ποτέ.
Εγώ αποφάσισα να στολίσω τις στιγμές μας με κοσμήματα. Με μικρά, λευκά κουτάκια που θα της αφήνω πάντα κάτω από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Με ένα μικρό charm σε σχήμα έλατου για τις πρώτες γιορτές που θα την κρατήσω στην αγκαλιά μου, με μία μπλε (το χρώμα της εμπιστοσύνης και της σταθερότητας) καρδιά για τις επόμενες… θα γεμίσω τη ζωή της με λευκά κουτάκια και εκεί μέσα, πίσω από τις προθήκες με τα δαχτυλίδια και τα κολιέ, θα φυλάξω όλες τις στιγμές μας. Όλες τις στιγμές αγάπης που θα θυμίζουν σε μένα πως θα είναι πάντα το μωρό μου, όσα χρόνια και αν περάσουν, και σε εκείνη πως θα είμαι για πάντα η μαμά της.
Γιατί μπορεί να μη γίνεται να σταματήσεις τον χρόνο αλλά μπορείς να τον «σπάσεις» σε λαμπερά κομμάτια ενός ενιαίου παζλ που λέγεται «ζωή» και να τα χαρίσεις στην κόρη σου, όπως και η μητέρα σου τα χάρισε σε σένα. Γιατί οι στιγμές αγάπης στο τέλος πάντα νικούν και μένουν…
(?)
moda
