To πιο ωραίο δώρο για τις φετινές γιορτές δεν είναι το πιο μεγάλο, το πιο εντυπωσιακό, το πιο δυσεύρετο, είναι αυτό που αναβλύζει αγάπη.
Λένε πως τα πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή είναι αυτά που δεν καταλαβαίνεις τη σπουδαιότητά τους μέχρι να τα χάσεις. Είναι τόσο βαθιά ριζωμένα στην καθημερινότητά σου που γίνονται αργά και σταθερά σημείο αναφοράς της ζωής σου, που εισχωρούν στο είναι σου και δεν μπορείς να φανταστείς πως θα ήσουν χωρίς αυτά. Φωλιάζουν σε σημεία που δεν ήξερες πως υπάρχει χώρος και γεμίζουν τα κενά σου.
Λέγονται «φιλία», «ερωτική αγάπη», «συναδελφική αλληλεγγύη» και απλά υπάρχουν εκεί, στο «συναισθηματικό σου ράφι» και κινούν τα γρανάζια της ύπαρξής σου χωρίς να μπορείς να το αντιληφθείς. Μέχρι που τα χάσεις. Όταν η καλύτερή μου φίλη μου ανακοίνωσε πως θα μετακομίσει μόνιμα στο Λονδίνο ένιωσα ξαφνικά μισή. Πιο μόνη, λιγότερο χαρούμενη. Αυτή η μόνιμη σιγουριά που μου ενέπνεε πως όλα θα πάνε καλά εξατμίστηκε, έγινε καπνός και επιβιβάστηκε μαζί της στην πρωινή πτήση για Heathrow. Την πρώτη φορά που μου το είπε στο τηλέφωνο πως σκέφτεται να δεχτεί τη θέση που της πρότειναν σε μία μεγάλη ναυτιλιακή εταιρία στην Αγγλία μου ήρθε στο μυαλό η γνωστή σκηνή από τον Harry Potter όπου οι «Παράφρονες» τον κυνηγούν σε μία υπόγεια διάβαση και προσπαθούν να «του ρουφήξουν κάθε ρινίδα ευτυχίας». «Και τότε εγώ πώς θα σε βλέπω;», τη ρώτησα σχεδόν παιδικά.
Και αυτό το μούδιασμα που ακολούθησε, συνόδευσε τη σιωπή στην άλλη άκρη της γραμμής. Και οι μήνες πέρασαν και η Εύα προσαρμόστηκε στο Λονδίνο. Έμαθε να μην οδηγεί παντού αλλά να κυκλοφορεί με το μετρό, να μην ξεχνάει ποτέ σπίτι την ομπρέλα της, να πίνει μπύρα με το μεσημεριανό της, να βλέπει αγώνες της Άρσεναλ όταν δεν έχει τίποτα άλλο στην τηλεόραση και να μιλάει με εμένα στο chat του FB κάθε βράδυ. Έμαθε να με νιώθει δίπλα της… από απόσταση και έμαθα και εγώ το ίδιο πλάι της.
Μέχρι που μου ανακοίνωσε πως θα έρθει για τα Χριστούγεννα. «Τέλεια θα είμαστε και πάλι ‘κανονικά’ για λίγο», της είπα. Δεν το σχολίασε αλλά έκλεισε το τηλέφωνο προβληματισμένη. Ένα μήνα αργότερα ήταν εδώ. Βγαίναμε με τους παλιούς μας φίλους, πηγαίναμε σε αυτό το μπαρ που έχουμε φύγει άπειρες φορές ξεκαρδισμένες τα ξημερώματα, φάγαμε πίτσα και είδαμε το «Love Actually» για χιλιοστή φορά. «Σου έχω πάρει ένα δώρο», μου είπε, «αλλά θα στο αφήσω κάτω από το δέντρο να το δεις την Πρωτοχρονιά».
Και το είδα. Ήταν ένα βραχιόλι με ένα charm που έγραφε πάνω του «Dream Big» και μαζί και ένα γράμμα. Ένα γράμμα που μιλούσε για εκείνο το «κανονικά» που είχα πει εγώ πριν από ένα μήνα και εξηγούσε πως για αυτή είμαστε πάντα «κανονικά φίλες» ακόμα και αν μας χωρίζουν χιλιάδες χιλιόμετρα. Είμαστε φίλες γιατί αγαπάμε και στηρίζουμε η μία την άλλη και γιατί επιτρέπουμε στον εαυτό μας να ονειρευτούμε και να πετύχουμε τα πάντα. Η κινητήριος δύναμη πίσω από αυτήν την επιτυχία είναι η σιγουριά που μας εμπνέει η φιλία μας και η ενέργεια που πηγάζει από την επικοινωνία μας.
«Κανονικά» την έχω πάντα στη ζωή μου, όπου και αν πάει, όσο καιρό και αν κάνω να τη δω και αυτό είναι το καλύτερο δώρο που μου έχουν κάνει ποτέ: η συνειδητοποίηση πως ό,τι είναι σημαντικό για μένα δεν μπορώ να το χάσω ποτέ. Το βραχιόλι, βέβαια, ήταν το δεύτερο πιο ωραίο δώρο που μου έχουν κάνει.
(?)
moda
