Paris Is Burning: To 1990 η Jennie Livingston κυκλοφορεί το ντοκιμαντέρ της που γυρίστηκε στη Νέα Υόρκη στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και αποτυπώνει τους τρόπους έκφρασης της gay κοινότητας των Aφροαμερικανών μέσα από κέντρα συνάθροισης και χορούς με διαγωνισμούς μεταμφιέσεων που διεξήγαγαν (aka balls). To ντοκιμαντέρ της θεωρείται σταθμός για το πώς η συντηρητική αμερικάνικη κοινωνία του Ρίγκαν και του Μπους ανέθρεψε την περιθωριοποίηση αυτών των ανθρώπων που έψαχναν ένα στοιχείο προσδιορισμού της ταυτότητάς τους μέσα από αυτές τις εκδηλώσεις. Η ανάγκη του «να ανήκεις κάπου», ακόμα και αν αυτό το κάπου είναι διαγωνιστικές ομάδες πρόζας και χορού, είναι έκδηλη σε όλο το ντοκιμαντέρ με τον ευφυή τίτλο «Το Παρίσι Φλέγεται». 
Σήμερα, σχεδόν 30 χρόνια μετά από την προβολή του ο Γεωργιανός Creative Director του Οίκου Balenciaga, Demna Gvasalia, μετέφερε αυτήν την κινηματογραφική δυστοπία στο σετ της παρουσίασης τη νέας του συλλογής. Με τίτλο «Αποκάλυψη», ο πρώην Kαλλιτεχνικός διευθυντής του Οίκου Vetements παρουσίασε μία συλλογή μέσα σε ένα σκοτεινό sci-fi σκηνικό εγκατάλειψης και τρόμου. Οι πρώτες θέσεις των καθισμάτων ήταν επιδειχτικά κενές, led οθόνες πάνω από τα κεφάλια των μοντέλων άλλαζαν «ουρανούς» σε γκρι, μπλε, μαύρες και κόκκινες αποχρώσεις -συμβολισμός των κλιματικών αλλαγών, του Αμαζονίου, της καταστροφής που συντελείτε εις βάρος της χλωρίδας και της πανίδας της γης σε παγκόσμιο επίπεδο- και στο catwalk υπήρχε τρεχούμενο νερό ικανό να παρασύρει, να αφανίσει, να «καταπιεί» τα μοντέλα. 
Τα οποία μοντέλα μόνο συνηθισμένα δεν ήταν. Άντρες και γυναίκες όλων των ηλικιών με μακιγιάζ που τους έκανε να δείχνουν αποστεωμένους, κόκκινους και μαύρους φακούς επαφής, περπατούσαν σχεδόν εκνευρισμένα υπό τους ήχους techno μουσικής συντελώντας και άλλο σε αυτό το σκηνικό απόλυτης καταστροφής, βγαλμένο από τους μεγαλύτερους εφιάλτες της ανθρωπότητας. Ο Gvasalia όμως δεν είναι μηδενιστής. Μέσα από αυτό το επιβλητικό ντεκόρ, θέλησε να περάσει ένα μήνυμα ελπίδας. «Πρέπει να πάρουμε στα χέρια μας το μέλλον μας, να ορίσουμε εμείς τη μοίρα μας, να γιορτάσουμε τη μόδα. Ζούμε σε μία εποχή που απαγορεύεται να αγκαλιαζόμαστε, αλλά μπορούμε ακόμα να ντυνόμαστε όμορφα. Και εγώ μόλις ανακάλυψα πως αυτό λατρεύω να κάνω», δήλωσε ο σχεδιαστής λίγο μετά το τέλος του show.
Σύνολα που θύμιζαν καθολικό ιερέα, φουτουριστικά ζιβάγκο και oversized κάπες, στολές μοτοσυκλετιστή αλλά και σύνολα με σακάκια με τριγωνικού τεράστιους ώμους, σαν σύγχρονες πανοπλίες, όλα σε γεωμετρικές γραμμές σχεδιασμένες μέσα από το πρίσμα της «κάλυψης». Απέναντι στις φυσικές καταστροφές αλλά και στη «διαβολική» φύση του ανθρώπου που είναι ικανή να καταστρέψει τα πάντα στο πέρασμά της. Το «κακό» ποτέ δεν θα επικρατήσει όσο υπάρχει και το «καλό». Bold colors ενάντια σε δυναμικές μονοχρωμίες, τετράγωνα clutches σαν κιτ πρώτων βοηθειών αλλά και μοντέλα που έβγαιναν στην πασαρέλα με το κινητό στο χέρι σαν να έπρεπε να εκκενώσουν τον χώρο σε κατάσταση πανικού.
Ρούχα που δεν επιτρέπουν στον άλλον να αναλύσει τη σιλουέτα σου, αλλά καθιστούν αδύνατο το να μην γίνει αντιληπτή η παρουσία σου. Το τέλος του κόσμου, όπως το οραματίστηκε ο Γαλλικός Οίκος Μόδας, θα ήταν κάπως έτσι… «απλά δεν είναι κοντά»…. Μας λέει ο Gvasalia και μας κλείνει πονηρά το μάτι. «To Παρίσι δεν κάηκε, ξαναγεννήθηκε μέσα από τις στάχτες του».
#PFW Day 7: Tα μπλαζέ κορίτσια του Giambattista Valli και το αυθεντικά Παριζιάνικο στυλ τους
(?)
moda
