Κάποια πράγματα δεν μπορείς να τα πεις αλλά όλα μπορείς να τα υπονοήσεις (ακολουθεί πονηρό κλείσιμο ματιού).
Θυμάσαι το «Παιχνίδι του Χαμένου Θησαυρού» που παίζαμε μικρές στα παιδικά πάρτι; Πολλά κρυμμένα αντικείμενα μέσα στο σπίτι όπου η συλλογή τους οδηγούσε στον «θησαυρό» και στη λύση του γρίφου; Mπορεί να μας έπαιρνε ώρες ολόκληρες για να βρούμε ένα μηχανικό μολύβι, έναν χάρτη και ένα μπρελόκ αυτοκινήτου και να περνάμε απίστευτα διασκεδαστικά όσο κρατούσε αυτή η αναζήτηση, σηκώνοντας τα μαξιλάρια του καναπέ και ψάχνοντας να βρούμε πού είναι η αποθήκη.
Στην ενήλικη ζωή μας σταμάτησαν τα παιχνίδια (#diplis) και μάθαμε να μην αναλώνουμε τόσο χρόνο σε άσκοπο ψάξιμο. Αν υπάρχει, συνήθως, κάποιος «θησαυρός» εκεί έξω, είναι πιο απλό το να τον αποκτήσουμε… αν και δεν είναι σίγουρα το ίδιο διασκεδαστικό. Το σκέφτομαι συχνά αυτό το παιχνίδι πριν από τις γιορτές των Χριστουγέννων. Όχι από νοσταλγία, αλλά από ανάγκη. Ίσως αν το επιστρατεύσω καταφέρω να πως στον καλό μου τι δώρο θέλω για την Πρωτοχρονιά. Έχει αυτές τις ρομαντικές θεωρίες που λένε πως σημασία έχει να σκεφτείς εσύ τι θέλει ο άλλος, όχι να στο «παραγγείλει». Εγώ πάλι, φύσει κυνική και πραγματίστρια, πιστεύω πως πρέπει να παίρνουμε δώρο στον άλλον κάτι που πραγματικά θέλει και θα τον κάνει χαρούμενο. Ρισκάρουμε σε τόσα γύρω μας καθημερινά, ας μην ρισκάρουμε και στο δώρο των Χριστουγέννων.
Αν έκρυβα μέσα στο σπίτι, λοιπόν, διάφορα λαμπερά αντικείμενα, παλιά δαχτυλίδια, ένα βραχιόλι της μητέρας μου και ένα ζευγάρι μακριά σκουλαρίκια ίσως καταλάβαινε πως αυτό που θέλω πραγματικά για το 2022 είναι ένα κόσμημα. Κάτι εντυπωσιακό που θα συμβολίζει κάτι για εκείνον αλλά ταυτόχρονα θα δείχνει υπέροχο πάνω μου. Δεν το έκανα όμως. Πρώτον γιατί είμαι λίγο μεγάλη για παιχνίδια και δεύτερον γιατί αποφάσισα να σεβαστώ την επιθυμία του και να τον αφήσω να μου πάρει ό,τι θέλει εκείνος. Ό,τι θεωρεί ότι μου ταιριάζει περισσότερο.
Και η απόφασή μου να συγκρατήσω τον παρορμητισμό μου και να τον αφήσω να μου δείξει την αγάπη του με όποιον τρόπο θεωρεί αυτός καλύτερο… ανταμείφθηκε! Όταν έφτασε η ώρα να ανοίξω το μικρό, λευκό κουτί που είχε τοποθετήσει για εμένα κάτω από το δέντρο μου φάνηκε ασυνήθιστα ελαφρύ. Το άνοιξα αργά και το γιορτινό πρωινό οι φωνές χαράς μου ήχησαν δυνατά σε όλο το σπίτι. «Μου πήρες κόσμημα!» του είπα χωρίς σχεδόν να το πιστεύω. «Πώς το ήξερες;» «Είχα ακούσει να το λες στη μητέρα σου στο τηλέφωνο εδώ και πάρα πολύ καιρό, απλά ήθελα να σε αφήσω να πιστεύεις πως θα πάρεις κάποιο φουλάρι ή έστω cd της Joni Mitchell, σαν την Εmma Thompson στο Love Actually», μου είπε γελώντας.
«Ίσως, λοιπόν, ο πιο σωστός τρόπος να δείχνεις τι θες είναι να το λες. Χωρίς μισόλογα και υπεκφυγές, χωρίς κρυμμένα υπονοούμενα. Έτσι δεν θα χρειαστεί κανείς να το κρυφακούσει», σκέφτηκα ενώ κρατούσα στο χέρι μου τον δικό μου «θησαυρό», ένα βραχιόλι που έφτασε σε μένα χωρίς παιχνίδια, μόνο με αγάπη.
(?)
moda
