Είναι να απορεί κανείς με την Formula 1. Άλλοτε ξεχνά πρόσωπα και τα πετά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας της, και… άλλους τους κάνει αθάνατους στις ψυχές και στα μυαλά εκατομμυρίων ανθρώπων.
Μαντέψτε που ανήκει ο Ayrton Senna.
Όπως και κάθε μεγάλη φυσιογνωμία, έτσι και ο Βραζιλιάνος ήταν και παραμένει ο άνθρωπος που είτε θα αγαπήσεις είτε θα μισήσεις. Με την ίδια ορμή. Και ενδιάμεση κατάσταση δεν υπάρχει.
Εγώ τον αγάπησα. Μαζί με τον Schumacher, είναι οι οδηγοί που με μύησαν στο σπορ προ μίας 10ετίας και αμέσως είπα: θέλω να μάθω ό,τι μπορώ για αυτόν.
Ξέρετε, όσοι μπήκαμε στο πανέμορφο αυτό σπορ από κάποιον μπαμπά ή θείο, θα ακούγαμε για Lauda, Piquet, Senna. Ιστορίες σαν το Donnington του 1993 ήταν δοσμένες σαν παραμύθι στα αυτιά των παιδιών του 21ου αιώνα, που δεν τον πρόλαβαν εν δράσει. Εγώ άκουγα για Interlagos 91′, για Monaco 84′ και δεν ήθελα να σταματήσει η διήγηση.
Μεγαλώνοντας και μαθαίνοντας να χρησιμοποιείς το Internet θυμάσαι αυτές τις ιστορίες, αυτές τις μαγικές στιγμές του αθλήματος και ψάχνεις. Διαβάζεις, ακούς, βλέπεις. Ανοίγεις βιβλία, κατεβάζεις από τορεντάδικα τους αγώνες και μαγεύεσαι.
Όταν αναπτύξεις την κρίση σου, βλέπεις την αλήθεια, μακρυά από εμπάθειες και οπαδισμούς. Ο Senna ήταν ένα φαινόμενο. Αν το αναγάγουμε αυτό σε ένα πιο γενικό επίπεδο, σίγουρα όλοι οι οδηγοί τέτοιου επιπέδου είναι φαινόμενα. Συγκρητικά, όμως, με τους άλλους οδηγούς, ο Ayrton ήταν ένα σκαλί πάνω.
Το μοναδικό σε αυτόν τον άνθρωπο ήταν πως είχε μια τρομακτική ευφυΐα. Δεν ήταν ποτέ άριστος μηχανικός, δεν έστηνε στο άριστο το μονοθέσιό του (σε αντίθεση με τον teammate του Alain Prost), ούτε επεδείκνυε ιδιαίτερο ζήλο για το τι καιρό έκανε. Απλά έμπαινε στο μονοθέσιο και ήξερε τι έκανε πριν καν το κάνει. Ήταν ο οδηγός που έβλεπε που υπάρχει πρόσφυση στη στροφή, πριν καν μπει σε αυτήν. Το ταλέντο που είχε τον έκανε γεννημένο νικητή.
Πεισματάρης, επίμονος, σχολαστικός, και όποτε έμπαινε στο cockpit βρισκόταν σε έναν τελείως δικό του κόσμο. Βυθισμένος στις σκέψεις του, αυτοσυγκεντρωνόταν για να κάνει τον τέλειο γύρο, να αποδόσει τα μέγιστα. Η θέληση που είχε για να νικά και να βρίσκεται πάντα πρώτος ήταν έκδηλη και στις πάμπολλες συνεντεύξεις του. Δήλωνε απερίφραστα και με μεγάλη ειλικρίνεια πως δεν νοείται οδηγός αγώνων να μην θέλει να νικά. Είναι στη φύση κάθε οδηγού τέτοιου επιπέδου, ανεξάρτητα από την ομάδα που βρίσκεται ή τις δυνατότητες που ο ίδιος έχει, να αναζητά μανιωδώς την νίκη. Να ψάχνει το κενό εκεί που δεν υπάρχει.
Αυτό έκανε και ο Senna. Πολλές φορές κατηγορήθηκε και ακόμα κατηγορείται για την επιμονή του, η οποία τω όντι τον οδηγούσε σε ακραίες πλην καθαρά ενστικτώδεις κινήσεις. Όμως, αν δεν είχε το ταπεραμέντο να κάνει τέτοιες παράτολμες κινήσεις (βλ. Suzuka 89′) δεν θα είχε μείνει στην ιστορία του σπορ. Δεν θα μνημονευόταν ακόμα από εκατομμύρια ανθρώπους, απλούς συμπατριώτες του μέχρι και μεγάλους οδηγούς της F1.
Θα ήταν, κατά την γνώμη μου, ένας ακόμη πολύ γρήγορος οδηγός. Το να είσαι γρήγορος είναι μία παράμετρος . Να μάχεσαι στο όριο είναι κάτι το εντελώς διαφορετικό.
Ο Βραζιλιάνος ήξερε να μάχεται μέχρι εσχάτης. Δεν παρέδιδε τα όπλα εύκολα-σχεδόν ποτέ δηλαδή-αλλά πάντοτε έδινε το 150 % των δυνατοτήτων του ίδιου και το μονοθέσιού του. Ο Murray Walker χαρακτηριστικά ανέφερε πως: το να φτάσεις τον Senna είναι ένα πράγμα, να τον περάσεις είναι ένα άλλο.
Δεν είχε άδικο. Ο Senna μπορεί να χαρακτηριστεί σαν ένας ήρεμος άνθρωπος…αρκεί να τον πετύχαινες εκτός μονοθέσιου.
Εδώ που τα λέμε…όλοι οι μεγάλοι οδηγοί έτσι δεν είναι; Παλικάρια!
Αυτό που έκανε τον Senna λίγο καλύτερο από τον ανταγωνισμό ήταν το κίνητρο που είχε. Εν πολλοίς, αυτό ήταν η κόντρα με τον πολύ πιο έμπειρο Alain Prost.
Ο τότε τεχνικός διευθυντής της McLaren, Ron Dennis, είχε αναφέρει στο πρόσφατο παρελθόν πως ο Ayrton πάντα κοίταγε τι χρόνους έκανε ο Alain, τι λάστιχα φορούσε, πόσο καύσιμο κουβαλούσε. Σαν να ήθελε απλώς να καταρρίψει τον καλύτερο εκείνης της περιόδου.
Εν μέρει, το πέτυχε. Η επιμονή και η υπομονή του απέδοσαν. Τον νίκησε όταν ο Prost πήγε το 1990 στην Ferrari, και πέτυχε αυτό που ήθελε. Αλλά δεν είχε να κάνει με τον Prost τον ίδιο όσο με την θέση που ο Γάλλος είχε στην τότε εποχή. Ήταν ο καλύτερος οδηγός, 3 φορές παγκόσμιος πρωταθλητής, ο »Καθηγητής», ο πλέον έμπειρος σε όλο το grid. Ο στόχος, λοιπόν, του Senna δεν ήταν ο Prost αλλά αυτό που είχε ο Prost: την αποδοχή ως καλύτερου οδηγού.
Λίγοι ξέρουν τον Senna, όμως, σαν άνθρωπο. Απαιτείται περισσότερη προσπάθεια να διεισδύσεις στα μύχια της ψυχής ενός ατόμου, ακόμα και από εξωγενείς μαρτυρίες.
Ο Ayrton Senna ήταν ένας ήρεμος και ήσυχος άνθρωπος, που νοιαζόταν για τους συνανθρώπους του. Χαρακτηριστική ήταν η πρόθεσή του να ιδρύσει έναν κοινοφελή οργανισμό για τα μη προνομιούχα παιδιά της Βραζιλίας, που παράπαιε και βυθιζόταν στην ένδεια.
Ένας άνθρωπος για του ανθρώπους, ο Senna με κάθε ευκαιρία έδειχνε την αγάπη του για τους οπαδούς του, για την οικογένειά του, για τη χώρα του και τους πολίτες της. Αν και οικονομικά ευκατάστατος πριν ακόμα μπει στον ακριβοπλήρωτο χώρο της Formula 1, ο ίδιος δεν περιορίστηκε ποτέ στα προσωπικά του έξοδα αλλά έκανες δωρεές και βοηθούσε με κάθε μέσο τους συμπατριώτες του. Δεν τους ξέχασε ποτέ.
Έπειτα, ουκ ολίγες φορές, ο Senna αναφερόταν στην θεία δύναμη που είχε και θεωρούσε ότι είχε το θεϊκό δικαίωμα να νικά. A God-given right to win, είχε αναφέρει το 2004 ο Murray Walker. Σε πολλές περιπτώσεις, χαρακτηρίστικε ως τρελός για τούτες του τις δηλώσεις. Ωστόσο, δεν πιστεύω πως θεωρούσε πραγματικά ότι ο Θεός ήταν δίπλα του ενώ οδηγούσε. Και δεν εννοώ ότι δεν θα άντεχε τα G.
Κατ´εμέ, αυτή ήταν μία προσπάθεια του ίδιου να εξηγήσει την εκπληκτική του ταχύτητα, και καθότι ήταν βαθύτατα πιστός Χριστιανός, είχε αυτήν την πεποίθηση.
Ανεξαρτήτως προτιμήσεων, συμπαθειών, εμπαθειών ή μίσους προς κάποιον οδηγό ή κάποια ομάδα, οφείλουμε να παραδεχόμαστε όλοι όσοι θέλουμε να λεγόμαστε speed addicts πως κάποια πρόσωπα χάραξαν βαθιά την ιστορία της F1.
Ένα από αυτά ήταν ο Ayrton Senna.
Tags: Auto-Moto, Internet, άνθρωπος, αυτιά, κρίση, μάτια, οδηγός, τιμή
