Αντίμετρα προς τη Γερμανία εξέτασε το Μέγαρο Μαξίμου για να κάνει ακόμα πιο δυσβάσταχτο το κόστος της ρήξης στους δανειστές, σύμφωνα με άρθρο του δημοσιογράφου Τάσου Παππά που δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών. Η κυβέρνηση είχε μελετήσει μία σειρά από μέτρα-απάντηση στο Βερολίνο την περίοδο που είχε κορυφωθεί η αντιπαράθεση με τους πιστωτές.
Διαβάστε το άρθρο:
Eπρεπε να έχει η ελληνική κυβέρνηση σχέδιο έκτακτης ανάγκης στην περίπτωση που οι δανειστές προκαλούσαν ασύντακτη χρεοκοπία; Προφανώς, λέει η κοινή λογική. Το αντίθετο θα ήταν ευάλωτο στην κριτική περί εγκληματικής αφέλειας ή συνειδητής προσχώρησης στη στρατηγική του Σόιμπλε.
Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας είπε προχτές στη Βουλή απαντώντας σε σχετική ερώτηση της προέδρου του ΠΑΣΟΚ Φώφης Γεννηματά για τις κινήσεις Βαρουφάκη ότι «φυσικά, αυτονοήτως, είχα δώσει εντολή προσωπικά στον Γιάνη Βαρουφάκη να συγκροτήσει ομάδα επεξεργασίας σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης».
Ο κ. Τσίπρας επικαλέστηκε μάλιστα προς ενίσχυση της άποψής του τις δηλώσεις τόσο του Ζ.-Κ Γιούνκερ όσο και του Γερούν Ντάισελμπλουμ, αλλά και κυβερνητικών παραγόντων άλλων χωρών-μελών της ευρωζώνης ότι και η Κομισιόν και τα άλλα όργανα των Βρυξελλών, καθώς και κυβερνήσεις προετοιμάζονταν γι’ αυτό το ενδεχόμενο και είχαν καταστρώσει σχετικά σχέδια – της Κομισιόν μάλιστα αριθμεί 1.000 σελίδες και είναι καλά φυλαγμένο, όπως είπε ο επικεφαλής της, στο γραφείο του.
Ο πρωθυπουργός υποστήριξε επίσης πως είναι άλλο πράγμα η προετοιμασία για ένα μεγάλο ατύχημα με ευθύνη των δανειστών κι άλλο ένα σχέδιο εξόδου από το ευρώ. Αλλωστε, οι κινήσεις της κυβέρνησης διαψεύδουν όσους ισχυρίζονται ότι υπήρχε κρυφή ατζέντα. Απόδειξη είναι το κείμενο των 47 σελίδων που κατέθεσε στους θεσμούς, το οποίο έγινε αρχικά δεκτό με ενθαρρυντικά σχόλια, στη συνέχεια όμως η ομάδα Σόιμπλε σε συνεργασία με το ΔΝΤ το απέρριψαν.
Στην κρίσιμη εκείνη φάση το επιτελείο του Μαξίμου συνειδητοποίησε ότι στην αντίπαλη πλευρά κερδίζουν έδαφος οι απόψεις για συνολική ρήξη με την ελληνική κυβέρνηση. Δεν είχαν ακόμη εκδηλωθεί οι ισχυρές αντιρρήσεις του Γάλλου προέδρου Ολάντ και του Ιταλού πρωθυπουργού Ματέο Ρέντσι.
Ετσι άρχισαν να επεξεργάζονται ακόμη πιο προωθημένα σενάρια προκειμένου να αυξήσουν για τους δανειστές το κόστος μιας ρήξης. Με όρους μπασκετικούς θα μπορούσαμε να πούμε ότι η κυβέρνηση θα εφάρμοζε το σύστημα της «επιθετικής άμυνας».
Οι προτάσεις
Σύμφωνα με υψηλόβαθμες πηγές, αυτό περιελάμβανε τα εξής:
● Εθνικοποίηση του ΟΠΑΠ.
● Εθνικοποίηση οδικών αξόνων (διόδια).
● Εθνικοποίηση ζεύξης Ρίου-Αντιρρίου και Ολυμπίας Οδού.
● Επανεκκίνηση ενεργειών για την έκδοση Χριστοφοράκου και επανεξέταση της συμφωνίας εξωδικαστικού συμβιβασμού με τη Siemens.
● Προστασία ακινήτων του ΤΑΙΠΕΔ, κυρίως αυτών για τα οποία είχε δείξει ιδιαίτερο ενδιαφέρον η Γερμανία.
● Ελεγχος θεμάτων διαφθοράς εταιρειών γερμανικών συμφερόντων (Siemens, OTE, Lidl, Allianz, ΜΑΝ, Hochtief).
● Ελεγχος εταιρειών που συμμετέχουν σε διαγωνισμούς προμηθειών του ελληνικού Δημοσίου.
Για την ελληνική κυβέρνηση, στην περίπτωση που προέκυπτε μετωπική σύγκρουση με τους θεσμούς, την ευθύνη θα είχε η γερμανική πλευρά, αφού τον τόνο στις διαπραγματεύσεις έδινε ο υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, απευθείας ή μέσω των υπαλλήλων του.
Η εκτίμηση που υπάρχει σε συνεργάτες του πρωθυπουργού είναι ότι συνολικά οι «μαύρες» μπίζνες των Γερμανών στην Ελλάδα έχουν επιφέρει ζημιές για το ελληνικό Δημόσιο αρκετών δισεκατομμυρίων ευρώ. Ταυτόχρονα, με την τακτική τους έχουν οδηγήσει στη διάλυση του βιομηχανικού ιστού της χώρας, στην παγίωση της διαφθοράς και στη δημιουργία ασθενούς επιχειρηματικότητας.
Πολλές από τις «μαύρες» μπίζνες, όπως λένε οι ίδιες πηγές, έγιναν από γερμανικές εταιρείες που στην προσπάθειά τους να εξασφαλίσουν με δόλιο τρόπο (μίζες) φιλέτα του ελληνικού Δημοσίου στηρίχτηκαν σχεδόν πάντοτε από το γερμανικό κράτος. Αλλοτε με νομοθετική υποστήριξη (περίπτωση Χριστοφοράκου), άλλοτε με διπλωματία.
Την ίδια στιγμή οι γερμανικές πολιτικές και οικονομικές ελίτ εγκαλούν τις ελληνικές κυβερνήσεις γιατί δεν εξαρθρώνουν τα κυκλώματα διαφθοράς στην Ελλάδα και επιμένουν να εφαρμοστούν τιμωρητικές δημοσιονομικές πολιτικές.
Πηγή:
