Οι μουσικοί…
Ήταν δύο φίλοι μουσικοί. Ξαφνικά πεθαίνει ο ένας από καρδιά. Πέφτει σε μελαγχολία ο άλλος. Περνάει ο καιρός κι αυτός δε μπορεί ακόμα να αποδεχτεί την απουσία του φίλου του. Κάθε μέρα παρακαλάει το Θεό να του παρουσιάσει για τελευταία φορά το φίλο του, να τον δει έστω για λίγο. Ξαφνικά γίνεται ένα θαύμα κι εμφανίζεται μπροστά του…
-Γρηγόρη! Πόσο μου έλειψες! Δεν το πιστεύω ότι σε βλέπω!… Κάθε μέρα ζω με την ελπίδα ότι όπου κι αν είσαι, περνάς καλά…
-Όντως. Η αλήθεια είναι ότι περνάμε πολύ καλά… Βασικά Σωτήρη εγώ αν ήρθα εδώ σήμερα είναι για να σου πω κάποια πράγματα.
-Καλά ή κακά;
-Και τα δύο.
-Πες τα καλά πρώτα…
-Τα καλά είναι ότι περνάμε καταπληκτικά. Συναυλίες συνεχώς… Προχτές έπαιζε ο Bob Marley κι από κάτω όλοι πίναμε και τραγουδούσαμε «No Woman No Cry»… Πριν μια βδομάδα έπαιξε ο Kurt Cobain με τον Jim Morisson, έχουν κάνει νέο γκρουπ πλέον… Άσε σου λέω, πολύ καλά σκηνικά…
-Απίστευτο! Αυτό είναι καταπληκτικό!… Και τα άσχημα; Ποια είναι τα άσχημα;
-Ε, χμ… βασικά, βγήκαν αφίσες… παίζεις το Σάββατο…
Γνωμικό
«Οι άνθρωποι ποτέ δεν αγαπούν εκείνο που έχουν σίγουρα στα χέρια τους, αλλά εκείνο που εκτίμησαν άλλοι. Αυτό είναι η τύχη των ζωντανών, αυτός είναι ο νόμος του έρωτα».
Νικόλας Σεγκύρ
typosthes.gr-Paraxena
