Χρωματιστά ανθρωπάκια…
Μέσα στη θύελλα ένας νταλικέρης πηγαίνει με 150 χλμ, 160 χλμ., 170 χλμ. την ώρα. Ξαφνικά, μέσα στην ομίχλη, βλέπει μπροστά του ένα άσπρο ανθρωπάκι. Του κάνει νόημα το ανθρωπάκι, αυτός τρελαίνεται και σταματάει αμέσως την νταλίκα. Τον πλησιάζει το λευκό ανθρωπάκι και του λέει:
-Είμαι λευκό ανθρωπάκι και πεινάω.
Ο νταλικέρης ψάχνει στη νταλίκα, βρίσκει φαγητό και του το δίνει. Το άσπρο ανθρωπάκι κλείνει την πόρτα και εξαφανίζεται στην ομίχλη. Ο νταλικέρης τα έχει τελείως χαμένα αλλά τι να κάνει, συνεχίζει την πορεία του. Λίγο πιο κάτω και ενώ πηγαίνει με 170 χλμ. την ώρα, βλέπει ένα κόκκινο ανθρωπάκι να του κάνει νόημα.
Ανοίγει με τη μία το κόκκινο ανθρωπάκι την πόρτα και του λέει:
-Είμαι ένα κόκκινο ανθρωπάκι και διψάω.
Ε, τι να κάνει ο νταλικέρης, καλός άνθρωπος από τη φύση του, σκέφτεται: «Αφού έδωσα στον έναν φαγητό, ας δώσω και σε αυτόν νερό». Του δίνει όσο νερό έχει. Κλείνει την πόρτα το ανθρωπάκι και ο νταλικέρης συνεχίζει την πορεία του.
Μπαϊλντισμένος, καθώς έχει δώσει και το νερό και το φαγητό του, αναρωτιέται: «Τι διάολο, μέσα σε δέκα λεπτά μου τα έχουν πάρει όλα… Λευκά ανθρωπάκια, κόκκινα ανθρωπάκια, τι είναι αυτό το πράγμα; Ρε, μήπως με δουλεύουν εδώ πέρα;». Λίγο πιο κάτω, βλέπει ένα μπλε ανθρωπάκι. «Α ρε, για να δούμε τι θα μου πάρει τώρα αυτός»;
Πλησιάζει, σταματάει, ανοίγει την πόρτα και λέει:
-Ναι, ξέρω, είσαι ένας μπλε ηλίθιος!… Για πες μου λοιπόν, τι θέλεις;
Οπότε, του απαντάει το μπλε ανθρωπάκι:
-Άδεια και δίπλωμα, παρακαλώ!…
Γνωμικό
«Η ζωή είναι ένας σταθμός αφθονίας μεγάλης εμβέλειας που το μόνο που περιμένει από εμάς είναι να συντονιστούμε με ένα από τα άπειρα προγράμματά του».
Κρίστιαν Σόρενσεν
typosthes.gr-Paraxena
Tags: άνθρωπος
