Λίγες μέρες πριν από τη συναυλία της για τα 90 χρόνια του Μίκη Θεοδωράκη στον Κήπο του Μεγάρου Μουσικής, η Ελένη Βιτάλη ανοίγει τα φύλλα της ψυχής της στο Πρώτο Θέμα και τη Μαρία Λεμονιά…
«Στη συμπόρευση με τα θεία υπήρχε πάντα ένα αόρατο χέρι που με επανέφερε. Έτσι τα κατάφερα και με την απεξάρτηση από τα υπνοστεντόν. Είχα την ίδια αρρώστια που αντιμετωπίζει κάποιος με τα ναρκωτικά. Χρόνια ολόκληρα κρατούσε αυτή η δουλειά, είχα πάει σε κλινικές, από δω κι από κει, αλλά δεν γινόταν τίποτα. Ήμουν σαν ζωντανό πτώμα. Φαντάσου ότι ο άνδρας μου πήγαινε στους συγγενείς των Ανώνυμων Αλκοολικών για να καταλάβει τι γίνεται. Κάποια μέρα μου πρότεινε η μητέρα μου να πάω στην εκκλησία του Χριστού στα Σπάτα. Μου φάνηκε αφελές. Δύο χρόνια μετά ένιωσα την ανάγκη να πάω και την πήρα τηλέφωνο. Μπήκα στην εκκλησία, συνομίλησα με τον Θεό, ξέσπασα σε ένα γοερό κλάμα και όταν επέστρεψα σπίτι, πέταξα τα χάπια. Έκοψα μαχαίρι την εξάρτηση. Και ιατρικά να δεις το θέμα, δεν γίνεται αυτό»!
«Ο γιος μου και η οικογένειά του, η γυναίκα του και ο εγγονός μου. Αυτοί και ο Τέλης είναι οι πολύ δικοί μου άνθρωποι».
«Δεν υπάρχει ζωή χωρίς κάψιμο. Άμα δεν καίει, τι νόημα έχει; Χλιαρός έρωτας; Και τους ξαναζώ αυτούς τους έρωτες τραγουδώντας».
