του Μανόλη Παντινάκη
Λουλούδια παντού! Αν μπορούσαν να ζήσουν και στο… τσιμέντο, θα υπήρχαν και εκεί. Είναι ένα σημαντικό κομμάτι του εαυτού της για τη Μαρία Γαργερού-Πατεράκη στον Αφρατέ Αμαρίου και σε αυτά…
αφιερώνει ένα μεγάλο μέρος του χρόνου της καθημερινά. Για την ίδια, όπως εξομολογείται στο MadeinCreta, είναι έξοχη απόλαυση το πρωινό που θα καθίσει στην παραδεισένια αυλή του καφενείου και θα πίνει τον καφέ της «καμαρώνοντας τα λουλούδια». Τότε είναι που «γεμίζει» η καρδιά της!
Και βέβαια, αυτή η ευχαρίστηση δεν έχει διάρκεια λίγες μέρες ή λίγες ώρες! Τη «γεύεται» σαράντα ολόκληρα χρόνια, από τότε που εγκαταστάθηκε νύφη στον Αφρατέ, στον εμπορικό οικισμό των χρόνων εκείνων που είχε ζωή. Όμως, αυτή η εξάρτηση εμφανίζεται περισσότερο έντονα, όταν βρεθεί στην πόλη του Ρεθύμνου στα παιδιά της, που υποχρεώνεται να μένει «κλεισμένη σε τέσσερις τοίχους». Τότε, «θέλω να φύγουν γρήγορα οι ώρες και να γυρίσω στο χωριό και στα λουλούδια μου. Μου λείπουν!».
Μπορεί στη μοσχομυρισμένη λουλουδιασμένη αυλή της να βρίσκονται ίσως και 150, δικής της επινόησης, γλάστρες και σε αυτές να αναπτύσσονται εκατοντάδες λουλούδια διαχέοντας μια απίστευτη ευωδία και ομορφιά, όμως και στον κήπο ακόμα υπάρχουν λουλούδια!
«Πνιγμένη» μέσα στα λουλούδια, η αυλή του καφενείου
Φαίνεται, πως αν είχε τη δυνατότητα θα έβαζε και στο… τσιμέντο φυτά!
Η ΦΡΟΝΤΙΔΑ ΤΟΥΣ…ΚΑΘΗΚΟΝ
Είναι μοναδική περίπτωση αυτή της Αμαριώτισσας νοικοκυράς, που οι μυρωδιές και τα χρώματα του ανθόκηπού της την αναζωογονούν και κάθε μέρα, παρότι αισθάνεται ενοχλήσεις στα πόδια, θεωρεί… καθήκον της να τα φροντίσει με τις εμπειρικές γνώσεις γεωπονίας που διαθέτει. Κάποιες φορές, ωστόσο, όταν η απασχόληση της φέρνει κόπωση βάζει στο μυαλό της «να τα λιγοστέψει», αν και τότε θα νιώθει κάτι να χάνει από τον εαυτό της…
«Ξέρεις τι δουλειά έχουν κάθε μέρα το καλοκαίρι;» ρωτάει. «Μόνο για να τα ποτίσω κάθε πρωί, χρειάζομαι μια ολόκληρη ώρα. Τα λουλούδια θέλουν περιποίηση σαν και τον άνθρωπο! Και δεν είναι δουλειά μιας μόνο μέρας… Πολλές φορές για να αναπτυχθούν τα φυτά πρέπει να τους βάλω λίπασμα και σίδηρο. Αλλά αυτές οι ορτανσίες όταν ανθίζουν είναι κάτι το διαφορετικό και ανεπανάληπτο…»
Και τι δεν έχει αυτή η αυλή! Τη γύμνια και την ψυχρότητα του τσιμέντου καλύπτουν η πρασινάδα και οι ευωδίες. Στις αυτοσχέδιες γλάστρες βρίσκουν ζωή τριανταφυλλιές, κρινάκια, γαρυφαλλιές, βιολέτες, γαρδένιες, γεράνια, βιγκόνιες, βασιλικοί, καντιφέδες, ορτανσίες, φρέζες και πολλά άλλα είδη λουλουδιών.
ΕΝΑΣ… ΕΥΓΕΝΗΣ ΙΟΣ
«Πολλοί που περνάνε από εδώ, Έλληνες και ξένοι τα καλοκαίρια, πιο πολύ όμως τον Ιούνιο και Ιούλιο που ανθίζουν οι ορτανσίες», σημειώνει, «σταματάνε και με ρωτούν ή οι ξένοι βγάζουν τις μηχανές τους και τα φωτογραφίζουν…»
Αυτός ο… ευγενής ιός προσέβαλε την κυρία Μαρία από τα παιδικά της χρόνια και συνεχίζει να την κυριεύει και περισσότερο. Θυμάται το πατρικό της σπίτι στη γειτονική Βισταγή να είναι «πλημμυρισμένο» στο λουλουδικό. Με αυτό τον… ιό έφτασε νύφη στον Αφρατέ!
Όταν θέλει να εκφράσει τις ευχαριστίες της σε ένα άνθρωπο στο καφενείο της, τον ανταμείβει με ένα λουλούδι από τις γλάστρες της και πάντα επιλέγει εκείνο που έχει ομορφιά και άρωμα. Αυτό θα κάνει και όσο πλησιάζουμε στο Πάσχα, βάζοντας λουλούδια, όπως συνηθίζεται στα χωριά, στην εικόνα της Παναγίας στην εκκλησία του Αγίου Κηρύκου στους Λαμπιώτες…
«Πέρυσι», καταλήγει, «είχα 28 βασιλικούς σε γλάστρες και πήραν μπόι, έγιναν δέντρα! Ήταν μια ομορφιά», λέει χαρούμενη. «Αλλά και φέτος θα φυτέψω κάτω στο περιβόλι γιατί οι βασιλικοί θέλουν ήλιο. Η ζωή μου είναι τα λουλούδια…»
Tags: άρωμα, εικόνα, εκκλησια, Ελλάδα, Έλληνες, καλοκαίρι, πασχα, χρόνια
