του Πάνου Χατζηγεωργιάδη Μέλος ένωσης μουσικοσυνθετών Αγγλίας, Λογοτέχνης και Δημοσιογράφος
Έπειτα από τα χθεσινά άκρως δυσάρεστα συμβάντα ανά την επικράτεια με την «ευκαιρία» των εορτασμών της εθνικής μας…
παλιγγενεσίας,οφείλει κάποιος να τοποθετηθεί με μερικές σκέψεις επί όλων αυτών.
Είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο πλέον εκ του αποτελέσματος,πως η κατάσταση της κοινωνίας έχει περάσει σε ακραίες εκδηλώσεις ελέω πάντοτε της οικονομικής κρίσης που μαστίζει την χώρα τα τελευταία χρόνια,το ζήτημα είναι πάνω από όλα ζήτημα ηθικό σε σχέση με το που οδηγούμαστε επιτέλους σε αυτόν τον τόπο.
Η τόσο εύκολη απαξίωση των πάντων,είτε αυτός είναι ο αγώνας όσων έπεσαν για την ελευθερία σε αυτόν τον τόπο,είτε η βεβήλωση των μνημείων,είτε ακόμη ακόμη και ο εκφυλισμός του κοινού αισθητηρίου περί του τι είναι πρέπον και τι οχι,οδηγούν σε έναν και μόνον δρόμο,που είναι ακριβώς αυτή η κατακόρυφη πτώση του πολιτικού μας πολιτισμού.
Φρόνιμο δε,θα ήταν να σταθεί κάποιος στην προέκταση όλων αυτών των φαινομένων που εξωθούν μια ολόκληρη κοινωνία στον καιάδα απο το να σταθεί στα πρόσωπα και τους «πρωταγωνιστές» όσων συνέβησαν εχθές ανά την επικράτεια και που ήταν δυστυχώς πολλά και πάρα πολύ άσχημα τόσο για την γενικότερη εικόνα μας ως χώρα αλλά το χειρότερο και το κυριότερο,όσον αφορά την εσωτερική μας αίσθηση του μέχρι που φθάνουν τα όρια της αξιοπρέπειας.
Η εθνική αξιοπρέπεια ξεκινά απο την προσωπική αξιοπρέπεια και τούτα τα δύο μεγέθη σε διαδραστική σχέση αναμεταξύ τους,χτίζουν ή αποδομούν την κοινωνία,οι πραγματικές λύσεις στα αδιέξοδα,δεν είναι ποτέ οι λύσεις της οργής οι οποίες ως είναι προφανές,εξυπηρετούν συμφέροντα άλλων πέραν του ελληνικού λαού,το καλύτερο μνημόσυνο πεσόντων για αυτόν τον τόπο,θα ήταν η δική μας σύμπνοια και μάλιστα κάτω απο τις παρούσες πολύ δύσκολες συνθήκες.
Tags: εικόνα, Κοινωνία, κρίση, χρόνια
