.

Newsorama.

.

Πηγή: Protothema.gr

Newsorama.

Επέτειος 25ης Μαρτίου 1821

Η επέτειος της 25ης Μαρτίου είναι μια ημέρα αργίας, που έχει διττή σημασία για τον απανταχού Έλληνισμό. Αρχικά είναι μια Εθνική αλλά και θρησκευτική εορτή. Είναι εθνική εορτή, γιατί την ημέρα αυτή σηματοδοτείται η έναρξη της Ελληνικής επανάστασης απέναντι στην οθωμανική κυριαρχία 400 χρόνων. Και  είναι θρησκευτική, γιατί τη μέρα αυτή γιορτάζουμε τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου. Λέγοντας Ευαγγελισμό, αναφερόμαστε στην «χαρμόσυνη» είδηση για τον Χριστιανισμό, δηλαδή την επικείμενη γέννηση του Ιησού Χριστού, που δόθηκε από τον αρχάγγελο Γαβριήλ προς την Μαριάμ. Επίσης, με τον ίδιο όρο αναφερόμαστε στην εκκλησιαστική θεομητορική εορτή που τελείται την 25η Μαρτίου προς ανάμνηση του γεγονότος αυτού. Ευαγγελισμός, σημαίνει αναγγελία χαρμόσυνης είδησης και ετυμολογικά προέρχεται από το ευάγγελος (=ευ+άγγελος =< αγγέλω)

Επίσης, στις 25 Μαρτίου 1821 ξεκίνησε η Ελληνική Επανάσταση ενάντια στον τουρκικό ζυγό που κρατούσε την Ελλάδα δέσμια για 400 χρόνια. Ήταν το χρονικό διάστημα που «ωρίμασαν» οι συνθήκες, για τον «ξεσήκωμο» ολόκληρου του ελληνισμού. Η επανάσταση, ξεκίνησε από τα νοτιότερα διαμερίσματα του ελλαδικού χώρου επειδή εκεί υπήρχαν πολλοί εμπειροι  πολεμιστές-άνδρες αλλά και μια πλούσια ναυτική δύναμη, ώστε να επιτευχθεί ένα δυναμικό πλήγμα από στεριά και θάλασσα.

Newsorama.

Την τελευταία του πνοή άφησε την Κυριακή ο γνωστός ηθοποιός Σπύρος Μισθός, έπειτα από πολύμηνη μάχη που έδινε με τον καρκίνο.

Την είδηση έκανε γνωστή ο Σπύρος Μπιμπίλας, μέσα από τον λογαριασμό του στο Facebook.

Το πρωί της Δευτέρας, η τελευταία σύντροφος του Σπύρου Μισθού μίλησε στην εκπομπή «T-Live».

«Το γεγονός με την υγεία του ήταν από τον Αύγουστο που τον είχε φέρει εδώ (στην Πάτρα). Λόγω της εργασίας μου δεν μπορούσα να είμαι στην Αθήνα και να είμαι πολλές ώρες μαζί του και να είμαι δίπλα του. Γι’ αυτό και τον ανέλαβαν οι γιατροί εδώ.

Τους μήνες που διανύσαμε μαζί, διαπιστώσαμε ότι δεν είχε ένταση στη φωνή του και κάναμε μια σειρά εξετάσεων στην Πάτρα. Σε αυτό το διάστημα διαγνώστηκε καρκίνος στις φωνητικές χορδές. Αμέσως μπήκαμε στη διαδικασία να χειρουργηθεί και να ακολουθήσει τις θεραπείες του άμεσα.

Όλα πήγαν καλά, ανταποκρινόταν σε κάθε θεραπεία. Ήταν 30 ακτινοβολίες και 6 χημειοθεραπείες με ανθρώπους δίπλα του που τον πρόσεχαν πολύ. Στις 20 ακτινοβολίες διαπιστώθηκε ότι η νόσος δεν υπήρχε πια, απλά έπρεπε να τελειώσουμε τις θεραπείες σωστά» ανέφερε η σύντροφός του, Γιώτα.

Η τελευταία σύντροφος του εξομολογήθηκε επίσης ότι οι ακτινοβολίες δεν επέτρεψαν στην αρχή στον ηθοποιό να μπορεί να τρώει με αποτέλεσμα να χάσει κάποιο βάρος.

Στις 20 ημέρες, διαπιστώθηκε από τους γιατρούς βαριάς μορφής πνευμονία, και μετά από κάποιες εξετάσεις διασωληνώθηκε.

Επίσης, η σύντροφος του Σπύρου Μισθού είπε ότι τα παιδιά του ήταν μαζί του και ότι όταν περνούσε όλη αυτή η περιπέτεια θα ετοίμαζαν τον γάμο τους.

«Αν λάτρεψα κάτι σε αυτόν τον άνθρωπο ήταν η αγάπη και η φροντίδα που έδινε για τα παιδιά του» είπε η κ. Γιώτα.

ellada

Newsorama.

Πλήρης ημερών έφυγε το απόγευμα της Πέμπτης από την ζωή η Λήδα Κατακουζηνού – Βαρδινογιάννη. Ήταν σύζυγος του επί σειρά ετών Βουλευτή Ρεθύμνου και υπουργού αρκετών κυβερνήσεων Παύλου Βαρδινογιάννη.

Η Λήδα Κατακουζηνού – Βαρδινογιάννη, όπως αναφέρει το flashnews.gr γεννήθηκε στο Ελληνικό και ήταν κόρη του Ιωάννη Κατακουζηνού, επιχειρηματία, και της Ειρήνης Κουτλίδη, αδερφής του Ευρυπίδη Κουτλίδη, επιχειρηματία και συλλέκτη έργων τέχνης. Η καταγωγή της οικογένειάς της ήταν από την Μυτιλήνη.  Φοίτησε στο Κολλέγιο Αθηνών και στη σχολή Βακαλό.  Στην συνεχεία συμπλήρωσε τις σπουδές της στην Ελβετία.  Κατά τη διάρκεια της Χούντας των Συνταγματαρχών έζησε στο Παρίσι.Το 1979 ανέλαβε την διεύθυνση της οικογενειακής επιχείρησης ξυλείας.

Τα μέλη της οικογένειάς της συναναστρέφονταν με ποιητές και ζωγράφους με αποτέλεσμα να στραφεί και η ίδια προς την τέχνη. Η συλλογή της περιλαμβάνει Πικάσο, Μάρκ Σαγκάλ, Ανρί Ματίς, Ζουάν Μιρό, Νικηφόρο Λύτρα, Κωνστατνίνο Βολανάκη, και έργα των Τσαρούχη, Χατζηκυριάκου – Γκίκα, Γαλάνη και άλλων κορυφαίων εικαστικών.

Μεγάλο μέρος της επίπλωσης της οικίας της, έχει δωρηθεί στο Μουσείο Μπενάκη προς το οποίο είχε πραγματοποιήσει πλήθος δωρεών. Σε ένδειξη τιμής το Μουσείο Μπενάκη, το 2014 διοργάνωσε, στην Πινακοθήκη Ν. Χατζηκυριάκου – Γκίκα, την έκθεση με τίτλο «Στο σπίτι της Λήδας Βαρδινογιάννη», όπου και εκτέθηκε το μεγαλύτερο μέρος της προσωπικής της συλλογής. Ήταν επίσης ευεργέτιδα του Ασύλου Ανιάτων.

Η συγκινητική ανάρτηση της Όλγας Κεφαλογιάννη για την «τελευταία grande dame των Αθηνών»

Η Όλγα Κεφαλογιάννη θέλησε να αποχαιρετήσει την Λήδα Κατακουζηνού – Κεφαλογιάννη μέσω μιας ανάρτησης στον προσωπικό της λογαριασμό στο Instagram.

Συγκεκριμένα, η πολιτικός σημείωσε χαρακτηριστικά πως: «Η τελευταία grande dame των Αθηνών, με το μοναδικό στυλ, την πνευματική καλλιέργεια, την λατρεία για την τέχνη, την διάθεση για ευεργεσία, τους καλούς τρόπους, την αστική ευγένεια και την κοσμοπολίτικη αύρα, μας μάγευε πάντα με την ιδιαίτερη προσωπικότητά της. Την αποχαιρετούμε με συγκίνηση και μεγάλη αγάπη.

Η φωτογραφία είναι από την έκθεση «Στο σπίτι της Λήδας Βαρδινογιάννη» που διοργανώθηκε το 2014 στο Μουσείο Μπενάκη (Πινακοθήκη Ν. Χατζηκυριάκου-Γκίκα), όπου εκτέθηκε μέρος της προσωπικής της συλλογής έργων τέχνης, από Σαγκάλ και Ματίς μέχρι Βολανάκη και Τσαρούχη».

Λήδα Βαρδινογιάννη: Η κυρία της πνευματικής καλλιέργειας, της τέχνης και των ευεργεσιών

Η Λήδα Βαρδινογιάννη πέθανε την Πέμπτη 10 Δεκεμβρίου 2020 όπως αναφέρει το catisart.gr. Η καταγωγή της οικογένειάς της ήταν από την Μυτιλήνη ενώ θείος της ήταν ο ψυχίατρος Άγγελος Κατακουζηνός. Φοίτησε στο Κολλέγιο Αθηνών και στη Σχολή Βακαλό ενώ στη συνεχεία συμπλήρωσε τις σπουδές της στην Ελβετία.

Κατά τη διάρκεια της Χούντας των Συνταγματαρχών έζησε στο Παρίσι. Το 1979 ανέλαβε την διεύθυνση της οικογενειακής επιχείρησης ξυλείας. Τα μέλη της οικογένειάς της συναναστρέφονταν με ποιητές και ζωγράφους με αποτέλεσμα να στραφεί και η ίδια προς την τέχνη. Η συλλογή της περιελάμβανε: Πικάσο, Μαρκ Σαγκάλ, Ανρί Ματίς, Χουάν Μιρό, Νικηφόρο Λύτρα, Κωνσταντίνο Βολανάκη, Γιάννη Τσαρούχη, Νίκο Χατζηκυριάκο – Γκίκα, Δημήτρη Γαλάνη, Σπύρο Βασιλείου, Παναγιώτη Τέτση κ.α.

Μεγάλο μέρος της επίπλωσης της οικίας της, το δώρισε στο Μουσείο Μπενάκη, προς το οποίο είχε πραγματοποιήσει επίσης πλήθος δωρεών. Σε ένδειξη τιμής το Μουσείο Μπενάκη, το 2014, διοργάνωσε, στην Πινακοθήκη Νίκου Χατζηκυριάκου – Γκίκα, την έκθεση με τίτλο «Στο σπίτι της Λήδας Βαρδινογιάννη», όπου και εκτέθηκε το μεγαλύτερο μέρος της προσωπικής της συλλογής.

Επίσης υπήρξε ευεργέτις του Ασύλου Ανιάτων. Ζούσε στο Κολωνάκι. Ήταν παντρεμένη με τον Παύλο Βαρδινογιάννη και κουμπάρος τους στον γάμο [26 Σεπτεμβρίου 1964] ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου.

ellada

Newsorama.

ellada

Newsorama.

ellada

Newsorama.

Την τελευταία του πνοή, νικημένος από τον καρκίνο, άφησε ο νομικός σύμβουλος του Κράτους, Τάσος Μπάνος. Την είδηση του θανάτου του έκανε γνωστή ο Ευάγγελος Βενιζέλος μέσω ανάρτησής του στο Facebook.

Η ανάρτηση του κ. Βενιζέλου αναφέρει:

«Έφυγε πριν από λίγο, πρόωρα, μετά από σκληρό αγώνα με τον καρκίνο, ο Τάσος Μπάνος, Νομικός Σύμβουλος του Κράτους. Ένας από τους ευφυέστερους και ευρηματικότερους νομικούς που έχω γνωρίσει. Ένας πραγματικός λειτουργός του δημοσίου συμφέροντος. Ένας ενεργός πολίτης με συνείδηση της Ιστορίας. Ένας γνήσιος και ευαίσθητος διανοούμενος.

Ο Τάσος Μπάνος ήταν σταθερό σημείο αναφοράς όλα τα χρόνια της οικονομικής κρίσης. Πάντα στην εμπροσθοφυλακή του αγώνα για τη διάσωση της χώρας και την παραμονή της στο ευρωπαϊκό πλαίσιο. Πάντα έτοιμος, πάντα χρήσιμος, πάντα σεμνός και διακριτικός αλλά με ισχυρές απόψεις Πιστός στις πεποιθήσεις του και στις αρχές της δημοκρατίας και του κράτους δικαίου.

Ο γιος του, η οικογένεια και οι φίλοι του θα κρατήσουν τον θησαυρό της μνήμης του. Ο Τάσος Μπάνος αναλώθηκε όμως υπέρ του δημοσίου συμφέροντος και αυτό εύχομαι να το μάθει και να το θυμάται ένας πολύ ευρύτερος κύκλος ανθρώπων στον τόπο μας».

ellada

Newsorama.

Θλίψη στο δημοσιογραφικό χώρο προκάλεσε η είδηση του θανάτου του δημοσιογράφου Γιώργου Στράγκα ο οποίος έφυγε από τη ζωή αιφνιδίως την Κυριακή 23 Αυγούστου.

Η ΕΡΤ αποχαιρέτησε τον συνάδελφο με ένα συγκινητικό μήνυμα.

«Η ΕΡΤ αποχαιρετά με θλίψη τον εκλεκτό συνάδελφο Γιώργο Στράγκα, ο οποίος «έφυγε» από τη ζωή αιφνιδίως, την Κυριακή 23 Αυγούστου 2020.

Ο εκλιπών, επί σειρά ετών, προσέφερε τις υπηρεσίες του στην ΕΡΤ και διακρίθηκε για τον επαγγελματισμό και το ήθος του, τόσο ως διευθυντής παραγωγής σε τηλεοπτικές εκπομπές όσο και ως μουσικός παραγωγός και παρουσιαστής στο ραδιόφωνο.

Η διοίκηση της ΕΡΤ εκφράζει τα ειλικρινή συλλυπητήριά της στην οικογένεια και στους οικείους του» αναφέρεται στην ανακοίνωση του σταθμού.

Το προφίλ του Γιώργου Στράγκα στο facebook γέμισε από συγκινητικά μηνύματα συναδέλφων που έσπευσαν να θυμηθούν ορισμένες από τις στιγμές που είχαν περάσει με το δημοσιογράφο και να εκφράσου τα συλλυπητήρια τους.

Ανάμεσα στα μηνύματα και αυτό της δημοσιογράφου Νατάσας Ράγιου η οποία έγραψε: «Τα πρώτα μας βήματα στην τηλεόραση.. στην ΕΡΤ, παιδιά ακόμα .. Μια καλημέρα ήταν αυτή, δροσερή και χαμογελαστή όπως η καρδιά σου.. Αντίο Γιώργο μου αγαπημένε..» και μοιράστηκε φωτογραφίες από το ξέγνοιαστο παρελθόν.

ellada

Newsorama.

Την τελευταία του πνοή σε ηλικία 79 ετών άφησε ο σπουδαίος ερμηνευτής Γιάννης Πουλόπουλος.

Υπήρξε από τους μεγαλύτερους Έλληνες ερμηνευτές και μια φωνή που έχει ταυτιστεί με ορισμένες από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της ελληνικής δισκογραφίας.

Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες, ο Γιάννης Πουλόπουλος κατέληξε σε ιδιωτικό θεραπευτήριο χθες το βράδυ, μετά από σοβαρά προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε το τελευταίο διάστημα.

Ποιος ήταν ο σπουδαίος ερμηνευτής

Ο Γιάννης Πουλόπουλος γεννήθηκε στις 29 Ιουνίου του 1941 στην Καρδαμύλη Μεσσηνίας, στην περιοχή της Μάνης. Οι γονείς του, μεσσηνιακής καταγωγής, κατοικούσαν στην Αθήνα, στην περιοχή του Μεταξουργείου και ύστερα μετακόμισαν στο Περιστέρι και συγκεκριμένα στην περιοχή της Αγίας Τριάδας. Σε ηλικία 5 ετών μένει ορφανός από μητέρα και μεγαλώνει με τον πατέρα του Γιώργο και τον μικρό αδερφό του Βασίλη, σύμφωνα με την wikipedia.gr.

Ο Γιάννης Πουλόπουλος από μικρός είχε κλίση στο τραγούδι. Παρακινημένος από τους φίλους του, που τον άκουγαν να τραγουδάει, αλλά και έχοντας ο ίδιος μεγάλη πίστη στις φωνητικές του ικανότητες, πήγαινε στην εταιρεία Columbia το 1962 κάνοντας προσπάθειες για να πει κάποια τραγούδια που γίνονταν τότε ακροάσεις, ζητώντας να τον ακούσουν, αλλά κανείς δεν του έκλεισε κάποιο ραντεβού. Ο Γιάννης Πουλόπουλος συνέχιζε να ζητάει ακρόαση σχεδόν καθημερινά, παρ” όλα τα μεροκάματα που έχανε αφού δούλευε τότε σαν ελαιοχρωματιστής και οικοδόμος, ενώ παράλληλα έπαιζε ποδόσφαιρο στον Άγιο Ιερόθεο και στον Ατρόμητο. Την ίδια χρονική περίοδο φοιτούσε στη νυχτερινή σχολή ΝΤΗΖΕΛ, με ειδικότητα ηλεκτρολόγου. Έτσι μπαίνει στο στούντιο για να ηχογραφήσει το πρώτο του τραγούδι, σε μουσική και στίχους του Μπάμπη Δαλιάνη, με τον τίτλο «Κορμί μου πονεμένο». Στην πίσω πλευρά του δίσκου 45 στροφών θα έμπαινε το τραγούδι «Στο άδειο προσκεφάλι», που όμως τελικά το πήρε επί πληρωμή ο Στέλιος Καζαντζίδης από τον συνθέτη.

Τελικά το τραγούδι δεν κυκλοφορεί και μένει ως δείγμα στην Columbia. Ένας επιπλέον λόγος ήταν ότι ο Πουλόπουλος ακόμα ήταν ανήλικος και απαγορευόταν να εκδοθεί δίσκος με το αναγραφόμενο τραγούδι. Το δεύτερο τραγούδι ήταν ένα συρτοτσιφτετέλι του Πάνου Πετσά με τίτλο «Δως μου την καρδιά μου πίσω». Κυκλοφορεί σε 45άρι και στην πίσω πλευρά είχε ένα «μπαγιό» του ίδιου του συνθέτη με την Πόλυ Πάνου και τη Βούλα Γκίκα, με τίτλο «Γεννήθηκα να σε αγαπώ». Εκείνη την περίοδο η Columbia, έχοντας στο δυναμικό της μεγάλο αριθμό άγνωστων και ανερχόμενων τραγουδιστών, αποφασίζει να κάνει εκκαθάριση και να κάνει νέες ακροάσεις, από τις οποίες θα κρατούσε 50 άτομα.

Την επιτροπή ακροάσεων αποτελούσαν ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Απόστολος Καλδάρας, ο Βασίλης Τσιτσάνης και ο Γιάννης Παπαϊωάννου. Τότε ο Γιάννης Πουλόπουλος διάλεξε να πει δύο δύσκολα τραγούδια: το «Μάνα μου και Παναγιά» και το «Παράπονο». Μόλις τελείωσε, τον πλησίασε ο Μίκης Θεοδωράκης λέγοντας: «Αυτόν εγώ θα τον κάνω τραγουδιστή», και τελικά ήταν ο μόνος που πέρασε από αυτή την ακρόαση.

Ο Μίκης Θεοδωράκης του δίνει να πει τρία τραγούδια στο θεατρικό έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη Η γειτονιά των αγγέλων, που εκείνη τη χρονιά (1963) ανεβαίνει στο θέατρο Ρεξ από τον θίασο Τζένης Καρέζη–Νίκου Κούρκουλου. Τα τραγούδια αυτά ήταν τα «Στρώσε το στρώμα σου για δυο», «Δόξα τω Θεώ» και «Το ψωμί είναι στο τραπέζι». Αυτά είναι και τα πρώτα τραγούδια που ηχογραφεί σε δίσκο ο Πουλόπουλος, τα οποία αργότερα θα δισκογραφήσει στην ίδια εταιρεία και ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης. Εκείνη την περίοδο ηχογραφεί το ένα και μοναδικό τραγούδι με τον Σταύρο Ξαρχάκο, το «Πρωινό τραγούδι», σε στίχους Νίκου Γκάτσου, το οποίο επίσης δεν κυκλοφορεί και μένει ως δείγμα και το 1963 συμπεριλαμβάνεται στο διπλό LP Χρυσές επιτυχίες του Σταύρου Ξαρχάκου. Ο χειμώνας του 1963 τον βρίσκει να τραγουδά στο κέντρο Ξημερώματα, στα Άνω Πατήσια, μαζί με την Καίτη Γκρέυ, τον Γιάννη Αγγέλου στο μπουζούκι και τον Γιάννη Μπουρνέλη ως κονφερασιέ. Στην συνέχεια, απομακρύνεται από την Columbia, εξαιτίας του Γρήγορη Μπιθικώτση, ο οποίος έθεσε βέτο στην εταιρεία και στους αδελφούς Λαμπρόπουλους, ότι αυτόν δεν τον ήθελε εκεί. Το 1964 κατατάσσεται φαντάρος και απολύεται το 1966.

Η συνέχεια βρίσκει τον Γιάννη Πουλόπουλο να τραγουδάει σε αρκετές μπουάτ στην Πλάκα (Το στέκι του Γιάννη, Ταβάνια, κ.ά.) Στη Λύρα ηχογραφεί ξανά τα τρία τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη και άλλα δώδεκα του ίδιου συνθέτη, όπως τα «Βράχο βράχο τον καημό μου», «Βρέχει στη φτωχογειτονιά», «Καημός» κ.ά.

Το 1965 τραγουδάει τέσσερα τραγούδια του τότε πρωτοεμφανιζόμενου Μάνου Λοΐζου, ενώ το 1966 θα τραγουδήσει σε πρώτη εκτέλεση το «Ακορντεόν», στην ταινία μικρού μήκους Αθήνα, πόλη χαμόγελο, σε σκηνοθεσία του Λάμπρου Λιαρόπουλου για το φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Σχεδόν παράλληλα κάνει μεγάλη επιτυχία με το «Μη μου θυμώνεις μάτια μου», του επίσης τότε πρωτοεμφανιζόμενου Σταύρου Κουγιουμτζή.

Το 1966 τραγουδά σε συναυλία του Μίκη Θεοδωράκη στο γήπεδο της ΑΕΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια, μαζί με τον Γρηγόρη Μπιθικώτση, τη Μαρία Φαραντούρη και τον πρωτοεμφανιζόμενο Δημήτρη Μητροπάνο. Την ίδια χρονιά μπαίνει για τα καλά στη δισκογραφία. Τα 45άρια δισκάκια του κυκλοφορούν σωρηδόν και εμφανίζεται για πρώτη φορά στις κινηματογραφικές ταινίες: Οι στιγματισμένοι (1966), με τον Γιώργο Φούντα και τη Μάρω Κοντού, όπου τραγουδάει μαζί με την Ελένη Κλάδη το «Πολύ αργά» και το «Σ” αγαπώ»· Ο τετραπέρατος (1966), με τον Κώστα Χατζηχρήστο, όπου ερμηνεύει το τραγούδι του Γιώργου Κατσαρού «Στον Πειραιά, στον Πειραιά»· Εκείνος κι εκείνη (1966), με τη Τζένη Καρέζη και τον Φαίδωνα Γεωργίτση, όπου τραγουδάει τη σύνθεση του Γιάννη Μαρκόπουλου «Ξεγυμνώστε τα σπαθιά».

ellada

Newsorama.

Κωμικός, με έντονο το αίσθημα της Δικαιοσύνης και το πάθος του Σκορπιού, ο Παύλος Χαϊκάλης μίλησε στο newsbeast.gr για τη νέα θεατρική παράσταση στην οποία πρωταγωνιστεί, τον «επιλεκτικό» κορονοϊό, αναφέρεται στην ενασχόληση του με την πολιτική, αποκαλύπτει γιατί το «50-50» σημειώνει υψηλά νούμερα τηλεθέασης 9 χρόνια μετά το φινάλε και εξηγεί γιατί όλα στη ζωή είναι μια λάθος πρόθεση…

- Σας πετυχαίνουμε στην καινούρια σας παράσταση…

Ναι, «Ένα μωρό για τρεις», μετάφραση από το γαλλικό θεατρικό. Οι περισσότεροι θα το θυμούνται από την ταινία με τον Τομ Σέλεκ, της δεκαετίας του ‘80.

- Ο κορονοϊός έχει «χτυπήσει» τον χώρο του θεάτρου. Σας φοβίζει αυτό;

Εμένα δεν με φόβισε ούτε με φοβίζει. Με προσοχή και τα μέτρα τα οποία παίρνουμε δε νομίζω ότι θα υπάρξει πρόβλημα. Εξάλλου είναι μεγάλοι χώροι και ανοιχτά τα θέατρα. Η προσέλευση εναπόκειται στον κόσμο αν τον ενδιαφέρει ένα θέαμα ή όχι.

- Σας άγχωσε όλος αυτός ο καταιγισμός πληροφοριών που γινόταν καθημερινά γύρω από τον κορονοϊό;

Όχι. Νομίζω ότι είναι λίγο περίεργη αυτή η πανδημία η οποία «χτυπάει» μόνο ηλικιωμένους και δεν «χτυπάει» όλους. Είναι λίγο επιλεκτική…

- Θα μας πείτε δυο λόγια για την παράσταση και τον χαρακτήρα που υποδύεστε;

Ο ρόλος μου είναι ο Μάικλ. Είμαστε τρεις φανατικοί εργένηδες. Ξαφνικά ένας από τους τρεις αφήνει έγκυο μια κοπέλα, η οποία δεν μπορεί να τα καταφέρει μόνη της. Του αφήνει το παιδί και φεύγει ψάχνοντας να βρει την τύχη της. Και βρισκόμαστε τρεις άντρες με ένα παιδί. Ενώ προσπαθούσαμε να αποφύγουμε τη δέσμευση ξαφνικά δεσμευόμαστε με ένα παιδί που μας δημιουργεί μια πληθώρα συναισθημάτων.

- Ακούγεται «κόντρα» ρόλος καθώς εσείς αποζητάτε την συντροφικότητα…

Πιστεύω ότι η συντροφικότητα είναι ίδιον του ανθρώπου. Δε νομίζω ότι μπορεί ένας άνθρωπος να ζήσει μόνος του. Οι σχέσεις των ανθρώπων γίνονται γιατί θέλουν να μας δείξουν κάποια πράγματα. Είτε να βελτιώσουμε τον εαυτό μας, είτε να βελτιώσουμε τους άλλους. Θεωρώ ότι η κατάχρηση και η κοροϊδία μέσα σε μια σχέση είναι το μεγάλο πρόβλημα. Από εκεί και πέρα το θέμα του παιδιού είναι ένα κομμάτι που πρέπει να το δούμε με μεγαλύτερη προσοχή. Δεν κάνουμε παιδιά γιατί πρέπει να κάνουμε παιδιά.

- Άρα ποια είναι η άποψη σας για τις γυναίκες που επιλέγουν να φέρουν μόνες τους ένα παιδί στον κόσμο;

Είμαι κατά. Ακούω γυναίκες που λένε, θέλω να κάνω ένα παιδί και δεν με ενδιαφέρει ποιος θα είναι ο πατέρας, το θεωρώ έγκλημα γιατί η απόρριψη του αντρικού και πατρικού προτύπου από ένα παιδί δεν είναι δικαίωμα κανενός. Νομίζω το πιο σημαντικό στις σχέσεις είναι όχι τόσο η πολλαπλότητα των σχέσεων αλλά το πώς αντιμετωπίζουν ο ένας τον άλλον σαν επαφή και όχι με εγωιστικά πεδία.

- Ο εγωισμός δηλαδή στις σχέσεις είναι το μεγαλύτερο κακό;

Να το πάρουμε διαφορετικά, δυο άνθρωποι ερωτεύονται γιατί ο ένας γνώρισε τον άλλον και αγάπησε αυτό το οποίο είναι. Γιατί πρέπει να τον αλλάξει; Γιατί υπάρχει μια μανία να διορθώσουμε τον άλλον πιστεύοντας ότι εμείς έχουμε το σωστό και ότι ο άλλος είναι το λάθος; Αντί να υπάρχει ο ανταγωνισμός στις σχέσεις πιστεύω ότι πρέπει να υπάρξει συναγωνισμός. Όλα στη ζωή είναι μια λάθος πρόθεση. Το συν να πάει αντί του αντί.

- Τελευταία όλο και περισσότερα ζευγάρια παίρνουν διαζύγιο. Πού χάνεται το… «παιχνίδι»;

Τα διαζύγια υπάρχουν γιατί εφόσον υπάρχει ένας γάμος πρέπει να ακολουθήσει ένα διαζύγιο. Το θέμα είναι το τι αποκομίζεις από τις σχέσεις. Πάντα υπάρχει λόγος που προχωράει κάτι παρακάτω. Όλοι οι άνθρωποι είμαστε γεννημένοι με λάθη και με πάθη. Αυτό δεν μπορούμε να το αποφύγουμε. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να εξελιχθούμε μέσα από τα λάθη μας.

- Το δικό σας μεγαλύτερο λάθος στις σχέσεις σας ποιο είναι;

Είναι πολλά, πού να τα μετρήσω. Όπως κάθε ανθρώπου πιστεύω. Αφηνόμαστε κάπως στα πράγματα. Σιγουρευόμαστε. Όλοι μας το κάνουμε. Δεν μιλάω για χωρισμούς μόνο.

- Και το μεγαλύτερο σας πάθος;

Έχω ένα πάθος στον τρόπο που εκφράζομαι και αυτό είναι λάθος. Έχω ένα πάθος σκορπίστικο κυριαρχικό, όχι όμως την έννοια της επιβολής αλλά της άποψης, της διεκδίκησης κάποιων πραγμάτων, της δικαιοσύνης, που είναι ένα μεγάλο μου πάθος σαν έννοια, και αγωνίζομαι γι’ αυτό το πράγμα. Και πολλές φορές αυτό με οδηγεί σε λάθος ατραπούς γιατί καμιά φορά ξεφεύγω, χάνω το μέτρο. Προσπαθώ να το μαζέψω. Είναι ένα από τα πράγματα που δουλεύω.

- Πώς περάσατε τις μέρες της καραντίνας;

Πάρα πολύ ωραία. Να σου πω την αλήθεια δεν ήθελα να τελειώσει. Ηρέμησα, μίλησα πολύ με τον εαυτό μου, έκανα ενδοσκόπηση. Όλοι θα έπρεπε να το δούμε έτσι. Αντί να παραπονιόμαστε γιατί μένουμε κλεισμένοι μέσα, ήταν ίσως μια ευκαιρία να δούμε και την έλλειψη ή την παρουσία του διπλανού μας.

- Αναθεωρήσατε την άποψη σας για κάποιους ανθρώπους κατά την περίοδο του εγκλεισμού;

Δεν χρειάζεται η καραντίνα για να αναθεωρήσεις απόψεις και θέσεις, είτε για σένα είτε για τους άλλους. Νομίζω ότι αυτό πρέπει να το κάνεις συνέχεια και να το κάνεις με την καλή πρόθεση. Είναι δύσκολο αλλά είναι απαραίτητο γιατί αυτό είναι το εξελικτικό στοιχείο για τον άνθρωπο.

- Δύσκολο αυτό γιατί συνήθως μας παρασύρουν οι ρυθμοί της καθημερινότητας…

Ναι αλλά αν μπεις στη διαδικασία και πεις ότι δεν με αφορά η καθημερινότητα, δεν με απασχολεί να παρακολουθήσω πχ στις 18.00 το δελτίο ενημέρωσης του ΕΟΔΥ;

- Δεν είδατε δηλαδή ενημερώσεις του ΕΟΔΥ για την πορεία του κορονοϊού;

Όχι, καθόλου. Δεν είχα ανάγκη να ακούσω τις ενημερώσεις. Δεν είδα καθόλου τηλεόραση αυτές τις μέρες. Δεν είχα ανάγκη να το κάνω. Δεν είχα ανάγκη να μπω σε όλη αυτήν την κατάθλιψη, το βγάλσιμο κακίας και διχασμού. Έχω φύγει από αυτά, δεν με απασχολούν.

- Μπορεί το θέατρο να επιβιώσει σε αυτές τις νέες συνθήκες;

Το θέατρο μπορεί πάντα να επιβιώσει όταν έχει κάτι να πει. Αυτή είναι η ευθύνη όλων μας, να κάνουμε παραστάσεις που έχουν να «πουν» κάτι στο κοινό και όχι να «πουν» κάτι σε μας. Να έχουν ένα «ηθικό δίδαγμα». Αυτή είναι η δουλειά του θεάτρου, να κάνει τον άλλον να γνωρίσει τον ανώτερο εαυτό του.

- Δημιουργήθηκε το τελευταίο διάστημα θέμα πως δεν στηρίχτηκε ο καλλιτεχνικός χώρος και κόσμος από την κυβέρνηση…

Αυτό είναι μια αλήθεια αλλά δεν είναι ότι δεν στηρίχτηκε ο καλλιτεχνικός κόσμος, δεν στηρίχτηκε και ο άλλος κόσμος, ο εργαζόμενος. Εδώ αναδεικνύεται κάτι. Η άγνοια της κυβέρνησης και των πολιτικών. Δεν γνωρίζουν ποια είναι τα προβλήματα.

Μιλάω πάντοτε γενικά, δεν το ειδικεύω. Δεν μ’ αρέσει να ευλογώ τα γένια μου και τον κλάδο μου και να βλέπω τον άλλον να πεθαίνει. Ή θα πρέπει να βοηθούνται όλοι ή κανένας, αλλά για να βοηθηθούν όλοι θα πρέπει να υπάρχει γνώση της κυβέρνησης το πώς μπορεί να αντιμετωπίσει μια κατάσταση. Είναι μια πολιτεία που δεν ενδιαφέρεται καθόλου για τον θέατρο και τον πολιτισμό.

- Τι θα μπορούσε δηλαδή να κάνει η Κυβέρνηση;

Αυτό το ότι κόβουμε λίγο και δεν πληρώνουμε τους τόκους δεν μου λέει τίποτα. Ναι, μας βρήκε κρίση. Εφόσον είναι μια κρίση πολεμική και είναι πανδημία, θα πρέπει να το αντιμετωπίσουμε όλοι σαν πανδημία. Εφόσον αντιμετωπίζεται σαν πανδημία και εφόσον είναι μια μαζική καταστροφή, θα έπρεπε να ανασταλούν όλα. Θα μου πεις, «μα η οικονομία…». Ναι, αλλά τί να κάνουμε; Από τη μια λέμε την Υγεία και από την άλλη την Οικονομία. Θα πρέπει να διαλέξουμε. Υπήρξε μια σύγχυση στην ενημέρωση για τον κορονοϊό. Αν θέλουμε να δούμε τα πράγματα σωστά και σοβαρά θα πρέπει να αποβάλλουμε την σύγχυση από πάνω μας.

- Πόσο εύκολο είναι αυτό; Ένα από τα χαρακτηριστικά του Έλληνα είναι η αναμπουμπούλα…

Ο Έλληνας πάντοτε φωνάζει, και καλημέρα να του πεις, θα σου πει γιατί καλημέρα αφού έχει συννεφιά. Αυτό είναι το ίδιον του Έλληνα. Η οποιαδήποτε χ κρατική παρέμβαση θα έπρεπε να είναι στήριξη πραγματικά ενεργή. Κάποιοι φωνάζαμε για το θέμα της πρωτογενούς παραγωγής και πως αυτή η χώρα εκτός από τον τουρισμό δεν έχει τίποτα άλλο. Έγινε μια πανδημία, δεν ήρθαν ούτε θα έρθουν τουρίστες και ξαφνικά έχουμε τελειώσει σα χώρα. Άρα είμαστε μια χώρα η οποία έχει έναν ήλιο… Ε, κάποια στιγμή και ο ήλιος θα κάνει έτσι και θα φύγει στραβά σε άλλη πορεία και θα μας βρει σκοτάδι.

- Είστε ένας ηθοποιός που σας έχουμε συνδέσει με κωμικούς ρόλους…

Ναι κατά τύχη. Δεν ήταν όμως μόνο οι κωμικοί ρόλοι. Δυσκολεύονται να φωνάξουν έναν κωμικό να παίξει ένα δραματικό ρόλο γιατί είμαστε μια χώρα που λειτουργεί κάτω από κλισέ «αυτός είναι κωμικός δεν μπορεί να παίξει κάτι άλλο». Ο ηθοποιός πρέπει να παίζει τα πάντα.

- Άρα δεν είναι θέμα ότι τους προτιμάτε εσείς;

Εγώ θα ήθελα πάρα πολύ να παίξω ένα δράμα αλλά φοβάμαι ότι και το κοινό ακόμα έχει πωρωθεί. Σημασία έχει όμως ότι και να κάνεις να το κάνεις καλά. Αυτό έχει σημασία.

- Το Mega επέστρεψε και μαζί του και το «50-50» το οποίο σημειώνει υψηλές θεαματικότητες. Υπάρχει κάποιο «μαγικό» συστατικό που η σειρά 9 χρόνια μετά το τέλος της ενδιαφέρει τους τηλεθεατές;

Υπάρχει κάτι στο 50-50 που δεν το έχει αναρωτηθεί κανείς. Γιατί έκανε επιτυχία το 50-50; Γιατί, έγινε με θεϊκή παρέμβαση. Στην Ελλάδα η έννοια του κάστινγκ γίνεται μόνο από θεϊκή παρέμβαση. Αν γίνει σωστά το κάστινγκ έχει να δώσει αποτέλεσμα.

Είναι μια σειρά, η οποία μετά τη Βουγιουκλάκη θα μεγαλώσει γενιές και γενιές. Είναι πολλή μεγάλης σημασίας να επενδύεις σε σειρές που έχουν να πουν κάτι και που να μην είναι ευκαιριακές, να μπορεί να τις δει κάποιος και στην επανάληψη.

- Τι ρόλο παίζει στη ζωή του Παύλου η φιλία;

Πες μου έναν άνθρωπο που η φιλία στη ζωή του δεν παίζει καθοριστικό ρόλο. Αλλά η βαθιά έννοια της φιλίας είναι κάτι το οποίο δυστυχώς έχει εκλείψει πια. Δεν υπάρχουν αληθινοί φίλοι, γι’ αυτό και είναι στα δάχτυλα του ενός χεριού. Η φιλία είναι πολύ σημαντικό, να είναι κάποιοι άνθρωποι δίπλα σου, συμβουλευτικά στα άσχημα και στα καλά. Νομίζω αυτό είναι που κάνει μια φιλία να ξεχωρίζει. Η κριτική της άποψη όταν είναι καλοπροαίρετη.

- Αποζητάτε την ειλικρίνεια δηλαδή…

Η ειλικρίνεια είναι ένα μεγάλο ζητούμενο στα πράγματα αλλά πολλές φορές δεν αντέχουμε να την ακούσουμε.

- Εσείς την αντέχετε;

Εγώ προσωπικά την αντέχω γιατί έχω μεγαλώσει από μικρός μόνος μου και έχω μάθει ότι η ειλικρίνεια είναι το κομμάτι που είχα συντροφιά μου. Αλλά ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι το να μιλάς ειλικρινά και με πάθος δεν είναι καλό γιατί ο άλλος μπορεί να μην είναι έτοιμος να το ακούσει και μπορεί πολλές φορές να τον πληγώσει και αυτό είναι λάθος. Μου πήρε καιρό να το καταλάβω.

- Έχετε κάνει τρεις γάμους, να περιμένουμε και τέταρτο;

Άμα βρεθεί κάτι γιατί όχι;

- Ψέματα έχετε πει ποτέ σε σχέσεις σας;

Κατά συνθήκη ναι. Ψέματα όχι. Λέγοντας ένα ψέμα θα μπεις στη διαδικασία να πεις και άλλο και άλλο και μετά θα χαθείς στον κυκεώνα των ψεμάτων. Δεν ξέρεις μετά που αρχίζει και που τελειώνει.

- Υπάρχει ειλικρίνεια στην πολιτική ζωή της χώρας;

Δε νομίζω ότι το θέμα είναι στην ειλικρίνεια. Η αλήθεια, που λέμε, που είναι απόρροια της ειλικρίνειας, είναι εσωτερική και προσωπική. Άρα όταν λέμε «λέω την αλήθεια στα πράγματα» είναι κάτι το οποίο αφορά εμένα γιατί η αλήθεια η δική μου δεν είναι αρεστή σε όλους. Ο καθένας έχει την εσωτερική του αλήθεια γι’ αυτό όλοι οι άνθρωποι έχουν δίκιο. Αυτό που ζητάς στα μαζικά θέματα είναι η εμπιστοσύνη. Σε έναν πολιτικό εμπιστεύεσαι ότι μπορεί να σε οδηγήσει κάπου καλύτερα.

- Σας έχει βγάλει αυτή την εμπιστοσύνη κάποιος από τους πολιτικούς που βρίσκονται αυτή τη στιγμή στη Βουλή;

Όχι, και επειδή το έζησα αυτό, δεν υπάρχει και ούτε πρόκειται να υπάρξει γιατί υπάρχουν τα ίδια οφέλη που χαρακτηρίζουν κάποιους και δεν τους αφήνουν να λειτουργήσουν υπέρ του συνόλου.

- Μετανιώσατε που ασχοληθήκατε με τη πολιτική;

Όχι, καθόλου! Ήταν ένα πολύ σημαντικό μάθημα. Και ευχαριστώ την πολιτική και όλους τους ανθρώπους που συνεργάστηκα. Ακόμα και αυτούς που μου έκαναν μεγάλο κακό γιατί μου έδωσαν να καταλάβω πολλά πράγματα.

- Άρα δεν βγήκατε ζημιωμένος από αυτή σας την ενασχόληση…

Όχι! Πήρα τα θετικά και προχώρησα. Δεν έμεινα σε κακίες. Κατανόησα πάρα πολλά πράγματα γι’ αυτό τώρα είναι η ώρα της σιωπής και της ενδοσκόπησης των πραγμάτων.

- Ποιο είναι δηλαδή το θετικό που σας έμεινε από όλη αυτή την ιστορία;

Το θετικό είναι μόνο προς τον Παύλο, όχι προς την κοινωνία. Εξελίχθηκα πολύ περισσότερο ως άνθρωπος. Κατανόησα το πώς χειρίστηκα τον εαυτό μου, το πώς χειρίστηκα τους άλλους, το πάθος που είχα και δεν έπρεπε γιατί ίσως δεν είναι κάτι το οποίο μπορείς να το βάλεις. Πάλευα σαν ένας Δον Κιχώτης… Γιατί με κορόιδεψαν και μένα, γιατί παρασύρθηκα, όπως παρασύρονται όλοι γιατί είναι ένα σύστημα το οποίο δουλεύει με έναν δικό του τρόπο.

- Πώς γίνεται ένας ηθοποιός, ο οποίος μέσα από την Τέχνη του ενώνει τον κόσμο να ασχολείται με την Πολιτική η οποία διχάζει;

Η ανάμειξη μου ήταν με ένα κόμμα στο οποίο ήταν μέσα αριστεροί, δεξιοί κλπ. Δεν μπήκα ποτέ σε ένα κόμμα το οποίο ήταν συντεταγμένο σε ένα ιδεολογικό προφίλ. Εκείνο που είδα ήταν ότι θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις ώστε αυτή η χώρα να αλλάξει. Και αυτό ήταν τότε το πιστεύω, και το δικό μου και όλων, ότι μπορούμε να αλλάξουμε και να πάμε προς μια άλλη κατεύθυνση και να αλλάξουν τα πράγματα σε δομές, σε σχέσεις κλπ. Τελικά δεν έγινε τίποτα από όλα αυτά.

- Αν γυρνούσατε πίσω τον χρόνο θα αλλάζατε κάτι από την πολιτική σας πορεία;

Θα ήμουν πολύ πιο ήρεμος γιατί σε πολλά πράγματα είχα ξεφύγει και εγώ. Μπήκα με ένα πάθος. Πίστευα ότι θα μπορούσα να βελτιώσω, να αλλάξω κάποια πράγματα. Μπήκα με έναν Καζαντζάκη μέσα μου. Αυτό που λέει ο Καζαντζάκης ότι θέλω να αλλάξω τον κόσμο όλο, ήταν κυρίαρχο στοιχείο μέσα μου. Αλλά τελικά είδα ότι ήταν λάθος μου.

- Θα ξαναμπαίνατε στην πολιτική;

Όχι, γιατί δεν έχω να πω τίποτα πια…

- Η θρησκεία τι ρόλο παίζει στη ζωή σας;

Η αλήθεια είναι πάνω απ’ όλες τις θρησκείες. Η θρησκεία και η πολιτική λειτουργούν κάτω από το πρίσμα του κατακερματισμού. Η Τέχνη και η Επιστήμη λειτουργούν κάτω από το πρίσμα της σύνθεσης των πραγμάτων άρα λοιπόν δεν μπορώ να κατανοήσω μια θρησκεία.

- Πηγαίνετε σε σχολείο αστρολογίας. Πώς προέκυψε η ενασχόληση με την αστρολογία;

Παρ’ ότι γνωρίζω αστρολογία πιστεύω ότι δεν είναι ένα κομμάτι το οποίο τελειώνει. Στο συγκεκριμένο σχολείο γίνεται μια πολύ σοβαρή δουλειά. Εκεί κάποιος που θέλει να ξεκινήσει, μπορεί να δει και να μπει σε ένα μαγικό κόσμο. Δεν σημαίνει ότι δεν θα κάνεις λάθη, ότι δεν θα πληρώσεις κάρμα, ότι δεν θα σου έρθουν μοιραία γεγονότα στη ζωή σου. Το πώς θα τα διαχειριστείς είναι δικό σου θέμα.

- Έρχονται φίλοι σας να τους φτιάξετε τον αστρολογικό χάρτη;

Ναι, και μου λένε μη μου πεις τα άσχημα και δεν καταλαβαίνουν ότι είναι ευλογία να σου συμβαίνουν άσχημα πράγματα. Γιατί σε εξελίσσει. Ο πόνος και η αγάπη είναι δυο εξελικτικά στοιχεία για τον άνθρωπο και θα δικαιωθείς σε μια επόμενη ζωή. Μα θα μου πει ο άλλος «δεν πιστεύω σε επόμενη ζωή». Τότε δεν υπάρχει λόγος να συζητάμε. Δεν έχει λογική να πιστεύουμε ότι ήρθαμε στη ζωή για να κάνουμε οτιδήποτε χωρίς δικαίωμα επανεξέτασης των πραγμάτων.

- Γι’ αυτό δεν σας φοβίζει ο θάνατος;

Κατ’ αρχάς δεν υπάρχει θάνατος. Δεν υπάρχει στο σύμπαν κάτι το οποίο να είναι νεκρό. Αυτό που λέει ακόμα και η βιολογία πχ νεκρά κύτταρα, δεν υπάρχουν νεκρά κύτταρα, είναι κύτταρα που είναι ανενεργά. Όταν πεθαίνει ο άνθρωπος δεν πεθαίνει, ζει σε μια άλλη διάσταση. Δεν πεθαίνει, συνεχίζει και επανέρχεται είτε στη Γη είτε αλλού, με άλλη μοριακή σύνθεση γιατί πρέπει να βιώσει πράγματα και καταστάσεις μέχρι να εξελιχθεί. Υπάρχει ένα κάρμα.

- Πριν από κάποιο σημαντικό ραντεβού μελετάτε την αστρολογία;

Ναι και πολλές φορές έχω πάει κόντρα και έχω… φάει σφαλιάρα. Αν κάτσεις να ασχοληθείς με την αστρολογία θα δεις όλο αυτό το θεϊκό σχέδιο που υπάρχει για αυτό το σύμπαν. Η ζωή είναι μια αλλά δεν είναι αυτή, αυτό είναι ένα ρούχο της.

- Και για να κλείσουμε όπως ξεκινήσαμε… Τι είναι αυτό που έχει να «πει» η παράσταση «Ένα μωρό για τρεις» στο κοινό;

Την ανάγκη οι άντρες να κατανοήσουν τι σημαίνει ένα παιδί. Οι γυναίκες να κατανοήσουν ότι δεν πρέπει να αντιμάχονται τους άντρες γιατί και οι άντρες έχουν μια ευαισθησία και απλώς πρέπει να τους δοθεί η ευκαιρία να τη δείξουν. Είναι πολύ τρυφερό σε μια τέτοια εποχή, να δούμε ότι το παιδί σα σύμβολο συμβολίζει το δημιουργικό κομμάτι, το ευχάριστο το αισιόδοξο μήνυμα που μπορεί να βγει από όλη αυτήν την εποχή που ζούμε.

ellada

Newsorama.

Μέσω μιας ανάρτησης στον προφίλ του ηθοποιού Γιάννη Καλάκου έγινε γνωστή η είδηση του θανάτου του αλλά και η μάχη που έδινε για τη ζωή του.

Η ανακοίνωση στο προφίλ του Γιάννη Καλάκου αναφέρει μεταξύ άλλων πως ο ηθοποιός έδωσε μεγάλη μάχη με «μία δύσκολη, δυσδιάγνωστη και ανίατη ασθένεια, την Πλάγια Αμυοτροφική Σκλήρυνση» ενώ δεν έχει ανακοινωθεί ακόμα το πότε, συγγενείς και φίλοι θα του πουν το τελευταίο αντίο.

Συγκεκριμένα η ανακοίνωση αναφέρει πως: «Ο Γιάννης Καλάκος έφυγε για αυτό το τελευταίο ταξίδι αφού πάλεψε με μία δύσκολη, δυσδιάγνωστη και ανίατη ασθένεια, την Πλάγια Αμυοτροφική Σκλήρυνση, που παραλύει σταδιακά νευρώνες και μύες. Ηθοποιός, σκηνοθέτης, δάσκαλος, συνάδελφος, σύντροφος, εργάστηκε πολλά χρόνια στα σχολεία μέχρι και την τελευταία στιγμή που μπορούσε να στέκεται όρθιος χωρίς βοήθεια. Και εκεί, έφτιαξε μαγικές παραστάσεις για παιδιά, παραστάσεις με ερασιτεχνικές ομάδες επίσης, που άφησαν αυτό το ιδιαίτερο αποτύπωμά τους, μία μικρή σφραγίδα του Γιάννη.

Ο Γιάννης είχε πάθος και ταλέντο στη δουλειά του. Και είχε πάντα μια ιδέα, μια σπίθα, ένα σχέδιο που μάζευε σιγά σιγά το υλικό και του έδινε πνοή σε ένα θεατρικό εγχείρημα. Στον υπολογιστή του και στα σημειωματάρια του, οι σημειώσεις είναι άπειρες.

Από πολύ μικρός, στον Βύρωνα, πιτσιρικάς δημοτικού και αργότερα στην εφηβεία του, έγραφε, οργάνωνε ομάδες, και παραστάσεις και συμμετείχε σε διαγωνισμούς θεάτρου, πολύ πιο πριν σπουδάσει αυτό που αγαπούσε και εργαστεί επαγγελματικά στον χώρο.

Ήταν ένας πολύπλοκος και υπέροχος άνθρωπος, θαρραλέος. Νιώθω χαρά, ευγνωμοσύνη και περηφάνια που τον συντρόφευσα αυτά τα δέκα χρόνια, από τότε που συναντηθήκαμε για πρώτη φορά. Μου είπε πολλές ιστορίες, πολλές ανησυχίες του, πολλά σχέδια, κοντά του ακολουθούσα αυτό τον αεικίνητο ρυθμό που οδηγούσε τη ζωή του. Και στον δρόμο αυτό βρέθηκαν φίλοι και αγαπημένοι πολλοί , συνάδελφοι και μαθητές και μαθήτριες του, που θα τον θυμούνται πάντα.

Η ημέρα και ώρα της αποχαιρετιστήριας τελετής, θα ανακοινωθούν σύντομα. Εδώ, στον τοίχο του Γιάννη».

Συνάδελφοι και φίλοι του Γιάννη Καλάκου, έσπευσαν να εκφράσουν τα συλλυπητήρια τους και τη θλίψη τους.

«15 χρονών κι ήταν η πρώτη φορά που ανέβηκα σ ένα πρόχειρο στημένο σκηνικό στην αυλή του 2ου λυκείου στο Βύρωνα παίζοντας Ψαθά … κι ήρθες και μου είπες να ερθω στην θεατρική ομάδα που έχεις φτιάξει και στην τελική άναψες τη φυτιλιά της ζωής μου… σ ευχαριστώ βρε Γιάννη… καλό σου ταξίδι… (η φωτό με Δήμητρα από μια επιθεώρηση σου το ’86)» έγραψε ο ηθοποιός Βασίλης Χαραλαμπόπουλος.

Τη θλίψη του εξέφρασε και ο Σταύρος Νικολαΐδης: «Ο πρώτος μου σκηνοθέτης και επί σκηνής δάσκαλος… Παιδιά ακόμα, χάρη σε αυτόν δημιουργήσαμε ερασιτεχνική ομάδα στο γuμνάσιο, με τους Vasilis Charalampopoulos A, ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΚΟΝΤΕΛΛΗ , Δήμητρα Χ”τρακόσα, τις αδερφές Χατζηχαραλάμπους και άλλους. Βραβευτήκαμε μάλιστα σε πανελλήνιο διαγωνισμό! Εγώ κι ο Βασίλης ακολουθήσαμε, τα άλλα παιδιά τραβήξανε άλλους δρόμους. Ποιος ξέρει τι θα γινόταν αν δεν είχε βρεθεί στον δρόμο μας. Τα λέγαμε κάπου κάπου, μα τελευταία είχαμε καιρό να μιλήσουμε… Κρίμα Γιαννάκο μου… πολύ στεναχωρήθηκα…».

ellada

Newsorama.

ellada

Newsorama.

Ο ΕΟΔΥ ανακοίνωσε 27 νέα κρούσματα του κορωνοϊού, με τα 4 από αυτά να είναι εισαγόμενα.

Συνολικά οι περιπτώσεις της covid-19 στην Ελλάδα είναι πλέον 3.910, ενώ δεν υπάρχει κανένας νέος θάνατος στη χώρα.

Αναλυτικά η ανακοίνωση του ΕΟΔΥ:

Σήμερα ανακοινώνουμε 27 νέα κρούσματα του νέου ιού στη χώρα, εκ των οποίων τα 4 εντοπίστηκαν κατόπιν ελέγχων στις πύλες εισόδου της χώρας. Ο συνολικός αριθμός των κρουσμάτων είναι 3910, εκ των οποίων το 54.7% άνδρες αφορά άνδρες.

1051 (26.9%) θεωρούνται σχετιζόμενα με ταξίδι από το εξωτερικό και 2024 (51.8%) είναι σχετιζόμενα με ήδη γνωστό κρούσμα.

13 συμπολίτες μας νοσηλεύονται διασωληνωμένοι. Η διάμεση ηλικία τους είναι 58 ετών. 3 (23.1%) είναι γυναίκες και οι υπόλοιποι άνδρες. To 76.9% έχει υποκείμενο νόσημα ή είναι ηλικιωμένοι 70 ετών και άνω. 123 ασθενείς έχουν εξέλθει από τις ΜΕΘ.

Τέλος, δεν έχει καταγραφεί κανένας νέος θάνατος ενώ έχουμε 193 θανάτους συνολικά στη χώρα. 62 (32.1%) γυναίκες και οι υπόλοιποι άνδρες. Η διάμεση ηλικία των θανόντων συμπολιτών μας ήταν τα 76 έτη και το 95.9% είχε κάποιο υποκείμενο νόσημα ή/και ηλικία 70 ετών και άνω.

ellada

Newsorama.

58 νέα επιβεβαιωμένα κρούσματα κορωνοϊού στην Ελλάδα ανακοίνωσε την Τρίτη ο ΕΟΔΥ, με τα 28 από αυτά να εντοπίζονται στις πύλες εισόδου.

Ολόκληρη η ανακοίνωση

Σήμερα ανακοινώνουμε 58 νέα κρούσματα του νέου ιού στη χώρα, εκ των οποίων τα 28 εντοπίστηκαν κατόπιν ελέγχων στις πύλες εισόδου της χώρας. Ο συνολικός αριθμός των κρουσμάτων είναι 3.883, εκ των οποίων το 54.7% άνδρες αφορά άνδρες.

1042 (26.8%) θεωρούνται σχετιζόμενα με ταξίδι από το εξωτερικό και 2019 (52.0%) είναι σχετιζόμενα με ήδη γνωστό κρούσμα.

13 συμπολίτες μας νοσηλεύονται διασωληνωμένοι.

Η διάμεση ηλικία τους είναι 58 ετών. 3 (23.1%) είναι γυναίκες και οι υπόλοιποι άνδρες. To 76.9% έχει υποκείμενο νόσημα ή είναι ηλικιωμένοι 70 ετών και άνω. 122 ασθενείς έχουν εξέλθει από τις ΜΕΘ.

Τέλος, δεν έχει καταγραφεί κανένας νέος θάνατος ενώ έχουμε 193 θανάτους συνολικά στη χώρα. 62 (32.1%) γυναίκες και οι υπόλοιποι άνδρες. Η διάμεση ηλικία των θανόντων συμπολιτών μας ήταν τα 76 έτη και το 95.9% είχε κάποιο υποκείμενο νόσημα ή/και ηλικία 70 ετών και άνω.

ellada

Newsorama.

24 νέα κρούσματα του κορωνοϊού στη χώρα ανακοίνωσε 6 ΕΟΔΥ, εκ των οποίων τα 4 εντοπίστηκαν κατόπιν ελέγχων στις πύλες εισόδου τις χώρας.

Ο συνολικός αριθμός των κρουσμάτων είναι 3.826, εκ των οποίων το 54.5% άνδρες αφορά άνδρες. Τα 1007 (26.3%) θεωρούνται σχετιζόμενα με ταξίδι από το εξωτερικό και 2002 (52.3%) είναι σχετιζόμενα με ήδη γνωστό κρούσμα.

Στο μεταξύ, 12 είναι οι ασθενείς που νοσηλεύονται διασωληνωμένοι. Η διάμεση ηλικία τους είναι 59 ετών. 3 (25.0%) είναι γυναίκες και οι υπόλοιποι άνδρες. To 75.0% έχει υποκείμενο νόσημα ή είναι ηλικιωμένοι 70 ετών και άνω. 122 ασθενείς έχουν εξέλθει από τις ΜΕΘ.

Τέλος, δεν έχει καταγραφεί κανένας νέος θάνατος, ενώ παραμένουν στους 193 οι θάνατοι συνολικά στη χώρα. 62 (32.1%) γυναίκες και οι υπόλοιποι άνδρες.

Η μέση ηλικία των ασθενών που απεβίωσαν είναι τα 76 έτη. Ο αριθμός των ασθενών που νοσηλεύονται διασωληνωμένοι είναι 12 (75% άνδρες) και το 95.9% είχε κάποιο υποκείμενο νόσημα ή/και ηλικία 70 ετών και άνω.

Διαβάστε ακόμη:Θεσσαλονίκη: Στα επίπεδα του Απριλίου ο κορωνοϊός στα αστικά λύματα της πόλης

ellada

Newsorama.

Έφυγε από τη ζωή την Κυριακή 5 Ιουλίου η Πέπη Λαζαρίδου. Πρόκειται για την αρχαιολόγο που «με δωρική επιμονή και ιωνική αγάπη» αγωνιζόταν για την προστασία και την ερμηνεία των αρχαίων, «κυριολεκτικά μέχρι την τελευταία στιγμή», όπως αναφέρει στο συλλυπητήριο μήνυμά του ο Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων (ΣΕΑ).

Η Πέπη Λαζαρίδου, κόρη του αείμνηστου αρχαιολόγου Δημήτρη Λαζαρίδη, που ανέσκαψε την Αμφίπολη, ήταν «μια από τις γλυκύτερες μορφές της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας, νοιαζόταν πάντα για το κύρος της, για την ενότητα και τις διεκδικήσεις των αρχαιολόγων προασπίζοντας με σθένος και θάρρος τα ποικίλα αιτήματά τους αλλά και την αρχαιολογία ως επιστήμη και όχι ως απλή διεκπεραίωση υποθέσεων», όπως συμπληρώνει στο μήνυμά του ο ΣΕΑ.

«Άριστη και τυπική στα καθήκοντά της υπηρέτησε και στις πρώην Εφορείες Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων Αττικής (Α” και Β’), Θεσσαλονίκης και Καβάλας και τα τελευταία περίπου 20 χρόνια στην Εφορεία Ακροπόλεως.

Τότε ήταν που συναντούσαμε την Πέπη τα τελευταία χρόνια της υπηρεσιακής της θητείας στο κτήριο Βάιλερ να διεκπεραιώνει υπηρεσιακά έγγραφα, πολύ συχνά και πέραν του ωραρίου, κατάκοπη αλλά ενθουσιώδης και ζωηρή, για να συνεχίσει τις λιγοστές ελεύθερες λίγες ώρες που απέμεναν, με εξαντλητικά ξενύχτια, τις σπουδαίες επιστημονικές της μελέτες κυρίως για την Αμφίπολη, τη μεγάλη πόλη που είχε φέρει στο φως ο αείμνηστος Δημήτρης Λαζαρίδης, ο πατέρας της, αγωνιστής και εκείνος της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας», τονίζει ο ΣΕΑ.

«Η Πέπη αγαπήθηκε από όλους τους συναδέλφους για την εντιμότητα, το ήθος και τη συναδελφοσύνη, τη συνεχή της παρουσία και τις παρεμβάσεις της για την προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς με κάθε τρόπο, πάντοτε πλάι μας, όπως τελευταία στους αγώνες για τα μνημεία που κινδύνευσαν να δοθούν στο ΤΑΙΠΕΔ ή τις βίαιες αποσπάσεις αρχαίων από τους τόπους τους, όπως το Βυζαντινό Σταυροδρόμι ή οι δεσμώτες του Φαλήρου.

Η Πέπη, η δικιά μας Πέπη, δεν αγωνίστηκε μόνον από τις επάλξεις του ΔΣ του Συλλόγου των Ελλήνων Αρχαιολόγων με συνέπεια και σεμνότητα, αλλά ήταν σχεδόν πανταχού παρούσα με ενεργή συμμετοχή σε εκδηλώσεις για την προστασία της πολιτιστικής μας κληρονομιάς», προσθέτει ο ΣΕΑ στο μήνυμά του.

Και προστίθεται: «Ακούραστη εργάτρια των μνημείων εξαντλεί σε βάθος την έρευνα, ανασκάπτει και μελετά ακατάπαυστα, αφήνοντας πολυάριθμες μελέτες της ιδίως για το Γυμνάσιο της Αμφίπολης, άλλες για τη Θέρμη Θεσσαλονίκης, τους Δήμους της Αρχαίας Αθήνας, τους Λόφους Νυμφών-Πνύκας-Μουσείου.

Μέσα από την ενδιαφέρουσα δημοσίευσή της για τον Εφηβαρχικό Νόμο της Αμφίπολης αναδύεται το πρόσωπο του Φιλίππου Ε’, παρέχοντας αυθεντικές πληροφορίες για την κοινωνική δομή της πόλης και την αγωγή των εφήβων, τα ήθη και τα αξιώματα της εποχής.

Τα τελευταία χρόνια της υπηρεσιακής της καριέρας μοιράστηκε την αγάπη της για τη γη της Μακεδονίας με τη δουλειά της στην Εφορεία της Ακρόπολης, μελετώντας με την ίδια συνέπεια και στους δύο τόπους.

Μια ζωή ταξιδεύοντας και αγωνιώντας για τα μνημεία και τους συναδέλφους, μια ζωή να αφουγκράζεται ακόμη και στις πιο δύσκολες προσωπικές της στιγμές, όπως πρόσφατα που αρρώστησε τόσο ξαφνικά, κάθε κίνδυνο και κάθε απειλή που αντιμετωπίζει ο Ενιαίος Φορέας Προστασίας των μνημείων, δηλαδή η Αρχαιολογική Υπηρεσία.

Σύμφωνα με τον Σύλλογο και όπως μεταφέρει το ΑΠΕ-ΜΠΕ «η Πέπη-Καλλιόπη Λαζαρίδου αφήνει μεγάλη παρακαταθήκη στον κλάδο και στην αρχαιολογία. Στο πρόσωπό της συναντιούνται οι παλαιότερες γενιές, μέσα από τις ζωντανές ιστορίες του Δημήτρη Λαζαρίδη και των άλλων ηρωικών μορφών της ελληνικής αρχαιολογίας με τις τωρινές.

Είναι βέβαιο όμως ότι δεν θα ήθελε να είναι η τελευταία «φρυκτωρία» αλλά ένα ακόμη παράδειγμα, που οι δικές μας γενιές αγωνιζόμενες από διαφορετικά αλλά και πολύ δύσκολα μετερίζια οφείλουν να ακολουθήσουν και να συνεχίσουν να αγωνίζονται με τη συνέπεια που μας δίδαξε. Το οφείλουμε στην μνήμη της και στην μνήμη όσων έχουμε χάσει τα τελευταία αυτά τρία χρόνια.

Ο ΣΕΑ εκφράζει ειλικρινή συλλυπητήρια στην οικογένεια της. Η κηδεία της θα είναι πολιτική, στο Α΄ Νεκροταφείο, την Τρίτη 7 Ιουλίου, στις 12:00 το μεσημέρι».

Συλλυπητήριο μήνυμα της Λίνας Μενδώνη 

«Με επαγγελματισμό και με την αίσθηση του καθήκοντος, η Πέπη Λαζαρίδου υπηρέτησε την Αρχαιολογική Υπηρεσία και το υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού επί σειρά ετών», δηλώνει στο συλλυπητήριο μήνυμά της για την απώλεια της αρχαιολόγου Πέπης Λαζαρίδου η υπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού, Λίνα Μενδώνη.

«Έμπειρη επιστήμων, διετέλεσε στέλεχος του ΥΠΠΟΑ στις πρώην Εφορείες Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων Αττικής (Α” και Β’), Θεσσαλονίκης, Καβάλας και στην Εφορεία Ακροπόλεως. Η Πέπη Λαζαρίδου συνέχισε την παράδοση της οικογένειας θεραπεύοντας την επιστήμη της Αρχαιολογίας, ακολουθώντας το πρότυπο του πατέρα της, Δημήτρη Λαζαρίδη. Αφήνει στο υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού και στην Αρχαιολογική Υπηρεσία ως παρακαταθήκη σημαντικό έργο. Η απώλεια της και το επιστημονικό της πάθος θα είναι αισθητά. Θερμά συλλυπητήρια στην οικογένεια και στους φίλους της», καταλήγει στο μήνυμά της η υπουργός.

ellada

Newsorama.

Δεκαπέντε νέα κρούσματα κορωνοϊού στη χώρα ανακοίνωσε τη Δευτέρα το υπουργείο Υγείας.

Από τα 15 κρούσματα, τα τρία είναι από πτήσεις εξωτερικού και τα 12 είναι από την Περιφερειακή Ενότητα Ξάνθης.

Συνολικά, από την εμφάνιση της πανδημίας, τα κρούσματα ανέρχονται σε 3.390.

Το τελευταίο 24ώρο δεν έχει καταγραφεί κανένας νέο θάνατος, ενώ από την έναρξη της επιδημίας έχουν καταγραφεί συνολικά 191 θάνατοι. Η μέση ηλικία των ασθενών που απεβίωσαν είναι 76 έτη.

Αναλυτικά η ανακοίνωση του ΕΟΔΥ:

«Σήμερα ανακοινώνουμε 15 νέα κρούσματα του νέου ιού στη χώρα. Ο συνολικός αριθμός των κρουσμάτων είναι 3390, εκ των οποίων το 54.9% άνδρες αφορά άνδρες.

757 (22.3%) θεωρούνται σχετιζόμενα με ταξίδι από το εξωτερικό και 1881 (55.5%) είναι σχετιζόμενα με ήδη γνωστό κρούσμα.

10 συμπολίτες μας νοσηλεύονται διασωληνωμένοι. Η διάμεση ηλικία τους είναι 60 ετών. 3 (30.0%) είναι γυναίκες και οι υπόλοιποι άνδρες. To 90.0% έχει υποκείμενο νόσημα ή είναι ηλικιωμένοι 70 ετών και άνω. 119 ασθενείς έχουν εξέλθει από τις ΜΕΘ.

Τέλος, δεν έχει καταγραφεί κανένας νέος θάνατος ενώ έχουμε 191 θανάτους συνολικά στη χώρα. 61 (31.9%) γυναίκες και οι υπόλοιποι άνδρες. Η διάμεση ηλικία των θανόντων συμπολιτών μας ήταν τα 76 έτη και το 95.8% είχε κάποιο υποκείμενο νόσημα ή/και ηλικία 70 ετών και άνω».

ellada

Newsorama.

«Μεγάλη τομή στις συναλλαγές του πολίτη με το Δημόσιο», χαρακτήρισε ο υφυπουργός Ψηφιακής Διακυβέρνησης Γιώργος Γεωργαντάς τη δυνατότητα χορήγησης αποσπασμάτων ληξιαρχικών πράξεων και πιστοποιητικών δημοτολογίου, για πρώτη φορά, από την ενιαία ψηφιακή πύλη του Δημοσίου, το gov.gr.

Ο κ. Γεωργαντάς παρουσίασε την Παρασκευή (29/5) στη Βουλή σχετική διάταξη που έχει περιληφθεί στο νομοσχέδιο το οποίο συζητείται σήμερα στην ολομέλεια με τα μέτρα αντιμετώπισης των συνεπειών της επιδημικής κρίσης και την επάνοδο στην οικονομική και κοινωνική κανονικότητα.

«Πλέον ο πολίτης θα μπορεί, μπαίνοντας στην πύλη, να εκδίδει τα πιστοποιητικά αυτά, με την ίδια αποδεικτική δύναμη που έχουν όταν αναγκαζόταν να απευθυνθεί με τη φυσική του παρουσία στο ληξιαρχικό γραφείο για να τα εκδώσει», είπε ο υφυπουργός Ψηφιακής Διακυβέρνησης και πρόσθεσε ότι στόχος είναι να αποφεύγεται η φυσική παρουσία των πολιτών στα γκισέ του Δημοσίου, να βελτιώνεται η καθημερινότητά τους, να κερδίζουν χρόνο.

Για να γίνει αντιληπτό το μέγεθος της πρωτοβουλίας αυτής, ο κ. Γεωργαντάς επισήμανε ότι, από τις 8.500.000 διοικητικές διαδικασίες που εκτελούν τα ΚΕΠ της χώρας κάθε χρόνο, πλην των βεβαιώσεων γνησίων υπογραφής ή της άλλης πληροφόρησης, περίπου οι 500.000 αφορούν τα συγκεκριμένα πιστοποιητικά, ήτοι ληξιαρχικές πράξεις γεννήσεων, ληξιαρχικές πράξεις γάμου και ληξιαρχικές πράξεις θανάτου.

«Αυτά θα μπορεί ο πολίτης να τα εκδίδει από το σπίτι του και από τα ΚΕΠ αν δεν έχει ψηφιακή δυνατότητα, δηλαδή θα μπορεί από εκεί να τα παίρνει on-line», είπε ο υφυπουργός όπως μεταδίδει το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων.

ellada

Newsorama.

ellada

Newsorama.

Ο άτυχος άνδρας βρέθηκε κρεμασμένος σε εγκαταλελειμμένο σπίτι

Συναγερμός σήμανε στο κέντρο της Βέροιας, έπειτα από την εύρεση πτώματος άνδρα σε εγκατελελειμμένο κτίσμα.

Κατά το veriotis.gr, οι αρχές εκτιμούν ότι ο θάνατος του άτυχου άνδρα επήλθε πριν από μήνες, καθώς η σωρός του βρισκόταν σε αποσύνθεση. Το σοκαριστικό είναι ότι τον άνδρα εντόπισε κρεμασμένο περαστικός από το σημείο και κάλεσε αμέσως την Αστυνομία.

Πιθανολογείται ότι ο δυνατός αέρας έριξε κάποια πόρτα ή το παράθυρο του παλιού κτίσματος και αποκάλυψε το μακάβριο θέαμα έπειτα από πολύ καιρό.

Στο σημείο έσπευσε αμέσως η Αστυνομία και το ανακριτικό τμήμα του ΑΤ Βέροιας, όπου επιχειρούν να διαλευκάνουν την υπόθεση. Στο πτώμα θα διενεργηθεί νεκροψία-νεκροτομή.

ellada

Newsorama.

Ο πρώτος θάνατος από κορωνοϊό στη Λάρισα

Έχασε τη μάχη για τη ζωή, 50χρονος Ρομά από τη Λάρισα, ο οποίος είχε διαγνωστεί θετικός στον κορωνοϊό μερικές ημέρες πριν.

Να αναφέρουμε ότι αυτός είναι και ο πρώτος θάνατος από τον ιό, όχι μόνο στη Λάρισα, αλλά γενικότερα στη Θεσσαλία. Πρόκειται για τον 146ο νεκρό συνολικά στη χώρα.

Ο 50χρονος νοσηλευόταν στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Λάρισας, αρχικά σε θάλαμο αρνητικής πίεσης και έπειτα όταν επιδεινώθηκε η κατάσταση της υγείας του στην ΜΕΘ.

Ωστόσο δεν άντεξε και το μεσημέρι της Δευτέρας, έφυγε από την ζωή.

ellada

Newsorama.

Το τελευταίο διάστημα που σχεδόν ολόκληρος ο πλανήτης (και βέβαια και η χώρα μας) βρίσκεται σε έναν ιδιότυπο αυτοπεριορισμό εξαιτίας της μάχης που δίνεται για την αναχαίτιση της εξάπλωσης του κορονοϊού, ήρθε ξανά στην επικαιρότητα μια λέξη που μόνο μνήμες πόνου και θανάτου μπορεί να επαναφέρει στη μνήμη μας.

Η καραντίνα. Μια λέξη που στις σημερινές συνθήκες ίσως δεν έχει το βάρος που είχε και στο παρελθόν αλλά και πάλι είναι ικανή να προκαλέσει τρόμο. Βλέπετε, τώρα οι επιστήμονες προσπαθούν να νικήσουν έναν ιό μέσα στα δωμάτια των νοσοκομείων. Κάποτε η τύχη όσων νοσούσαν από λέπρα ήταν η σκληρή εξορία, η αυστηρή καραντίνα και τελικά ο θάνατος.

Και μη νομίζει κάποιος πως μιλάμε για πολλά χρόνια πίσω. Η νίκη της επιστημονικής κοινότητας απέναντι στη λέπρα ήρθε περίπου στα μέσα της δεκαετίας του 1950!

Στην Ελλάδα (και για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα και στην υπόλοιπη Ευρώπη) όταν κάποιος άκουγε τη λέξη «λέπρα» τότε, σχεδόν αυτόματα, το μυαλό του πήγαινε στη Σπιναλόγκα!

Το νησί της καραντίνας

Η Σπιναλόγκα είναι ένα μικρό νησί το οποίο κλείνει από τα βόρεια τον κόλπο της Έλούντας, στο νομό Λασιθιού στην Κρήτη. Το πρωτοσυναντάμε στα βάθη της ιστορίας όταν και οχυρώθηκε άριστα από τους Ενετούς τόσο από κατασκευαστικής και αρχιτεκτονικής άποψης όσο και από απόψεως αισθητικής του όλου τοπίου που και σήμερα ακόμη διατηρεί την ομορφιά του και αυτός άλλωστε είναι και ένας από τους λόγους που έχει μετατραπεί σε τουριστικό προορισμό. Πριν φτάσουμε στο σήμερα, ωστόσο, η Σπιναλόγκα μόνο ιστορίες πόνου και θανάτου είχε να διηγηθεί.

Το 1903 ιδρύεται στο νησάκι το λεπροκομείο το οποίο (με δεδομένο πως εκείνη την εποχή δεν υπήρχε καν η υποψία φαρμάκου) ουσιαστικά ήταν ένας τόπος εξορίας, απομόνωσης και καραντίνας προκειμένου να περιοριστεί η εξάπλωση αυτής της ασθένειας η οποία θεωρούταν εξαιρετικά μεταδοτική και βέβαια ο φόβος και ο τρόμος για τους πολίτες.

Αξίζει να σημειωθεί πως πριν την καραντίνα της Σπιναλόγκας οι χανσενικοί (όπως αλλιώς ονομάζονταν οι λεπροί εξαιτίας της… επιστημονικής ονομασίας της νόσου του Χάνσεν) ήταν αναγκασμένοι να ζουν απομονωμένα σε περιοχές (μεσκινιές, όπως ονομάζονταν στην Κρήτη) μακριά από τον υπόλοιπο πληθυσμό και βέβαια εγκαταλελειμμένοι από το κράτος. Μόνο οι συγγενείς και οι φίλοι των λεπρών πλησίαζαν τις μεσκινιές προκειμένου να αφήνουν τρόφιμα ή άλλα αγαθά.

Η λέπρα οφείλεται στο μυκοβακτηρίδιο της λέπρας (mycobacterium leprae), που είναι συγγενικό με το μυκοβακτηρίδιο της φυματίωσης. Ο μικροοργανισμός αυτός ανακαλύφθηκε από τον γιατρό G.A.Hansen το 1873. Η νόσος είναι μεταδοτική όταν υπάρχει συχνή επαφή με ασθενή, αλλά το μεγαλύτερο μέρος (95%) του πληθυσμού έχει φυσική ανοσία.

Ήταν η εποχή που όσοι επιβεβαιωμένα είχαν νοσήσει έπρεπε να φορούν κουδούνια στο λαιμό τους προκειμένου να προειδοποιούν τους υπόλοιπους, ώστε, να μένουν μακριά προκειμένου να μην κολλήσουν και αυτοί.

Με αυτά τα δεδομένα κρίθηκε αναγκαίο να δημιουργηθεί ένα μέρος ώστε οι χανσενικοί να είναι απομονωμένοι μεν αλλά να έχουν τη δυνατότητα να δημιουργήσουν τη δική τους κοινότητα και γιατί όχι να μπορέσουν μέσα από την αυτοοργάνωση να προσπαθούν να επιβιώσουν.

Αυτό το μέρος βρέθηκε. Ήταν το μικρό νησάκι απέναντι από την Ελούντα το οποίο γρήγορα απέκτησε μεγάλη φήμη και εκεί κατέληγαν τελικά λεπροί όχι μόνο από κάθε γωνιά της Ελλάδας αλλά και από το εξωτερικό με αποτέλεσμα να λάβει την ονομασία του διεθνούς λεπροκομείου.

Για να γίνει αυτό, ωστόσο, έπρεπε να φτάσει το 1913 όταν και η Κρήτη ενώθηκε με την υπόλοιπη Ελλάδα. Για τα δέκα πρώτα χρόνια της λειτουργίας της (από τις 30 Μάη του 1903) η Σπιναλόγκα είχε μόνο χανσενικούς από τη μεγαλόνησο.

Η καθημερινότητα στη Σπιναλόγκα

Οι ιστορικοί που έχουν μελετήσει το τι έγινε στο νησάκι χωρίζουν την ιστορία του σε δυο περιόδους. Η πρώτη από την αρχή της λειτουργίας του μέχρι και το 1930 όπου οι λέξεις απομόνωση, πόνος, θάνατος, εξαθλίωση και δάκρυα είναι ίσως μικρές για να δείξουν αυτό που ακριβώς συνέβαινε εκεί.

Η δεύτερη περίοδος ξεκινάει από τα μέσα της δεκαετίας του 1930 και μετά. Τότε νόσησε από τη λέπρα ένας τριτοετής φοιτητής της νομικής, ο Επαμεινώνδας Ρεμουντάκης (ή Ρεμουνδάκης) ο οποίος μετά το πρώτο σοκ της μεταφοράς του στην καραντίνα του μικρού νησιού, αποφάσισε πως οι χανσενικοί μέχρι να χάσουν τη μάχη με το θάνατο είχαν κάθε δικαίωμα να ζήσουν με αξιοπρέπεια.

Ίδρυσε την «Αδελφότητα Ασθενών Σπιναλόγκας» και άρχισε με τη βοήθεια και άλλων χανσενικών να οργανώνουν «από τα κάτω», και χωρίς την παραμικρή βοήθεια από το κράτος, τη ζωή τους.

Οργάνωσαν μικρές ομάδες με βάση τα επαγγέλματα και τις γνώσεις που είχε ο καθένας και άρχισαν να φτιάχνουν όλα όσα τους ήταν απαραίτητα για να ζήσουν σαν κανονικοί άνθρωποι.

Φτιάχτηκαν δρόμοι, τα σπίτια ασβεστωθηκαν για να δείχνουν ομορφότερα, έφτιαξαν τον δικό τους φούρνο, το δικό τους κουρείο, το δικό τους καφενείο, μέχρι και τη δική τους εκκλησία έφτιαξαν, τον Άγιο Παντελεήμονα. Στην εκκλησία αυτή, μάλιστα, λειτουργούσε ένα ηρωϊκός παπάς, ο Χρύσανθος Κατσουλογιαννάκης, ο οποίος βρισκόταν εκεί με τη θέλησή του καθώς ο ίδιος δεν είχε προσβληθεί από τη νόσο του Χάνσεν άλλα θέλησε να αφιερώσει τη ζωή και τη δράση του δίπλα στους «κολασμένους».

Επιπλέον, λειτουργούσε υπηρεσία δημόσιας καθαριότητας ενώ δημιουργήθηκε θέατρο και κινηματογράφος για να διασκεδάζουν. Στο χωριό τοποθετήθηκαν και μεγάφωνα από τα οποία της περισσότερες ώρες της ημέρας ακουγόταν μουσική προκειμένου ακόμα και αυτοί που δεν μπορούσαν πια να κυκλοφορούν έξω, να μη νιώθουν μόνοι

Κάπως έτσι η ζωή άρχισε να κυλάει πιο φυσιολογικά για τους ασθενείς οι οποίοι δημιούργησαν παρέες, τσακωνόντουσαν, ερωτευόντουσαν, ενώ κάποιοι παντρεύτηκαν και έκαναν παιδιά τα οποία ουδέποτε κόλλησαν την ασθένεια!

Το φάρμακο και το κλείσιμο της Σπιναλόγκας

Ο «Άγιος της αγάπης και της αλληλεγγύης», όπως ονομάστηκε ο Ρεμουντάκης κατάφερε και έκανε τις απαραίτητες κινήσεις, ώστε, να φτάσει στο νησί ακόμα και μια ηλεκτροπαραγωγική μηχανή που έδινε ρεύμα για να φωτίζονται οι δρόμοι τη νύχτα.

Λέγεται πως όταν επί δικτατορίας Μεταξά ο τότε νομάρχης πήγε για αυτοψία στο νησί ο Ρεμουντάκης τον πλησίασε, τηρώντας τις απαραίτητες αποστάσεις, τον κοίταξε στα μάτια και του είπε: «Κύριε υπουργέ, εγώ για σένα και για τα παιδιά σου, για να μην τα κολλήσω, για να μην τα μολύνω, ήρθα εδώ και πεθαίνω ζωντανός. Έχεις κι εσύ υποχρέωση να με κοιτάξεις. Να με φροντίσεις»!

Ο Ρεμουντάκης έχασε την όρασή του το 1947 εξαιτίας της νόσου. Δεν έχασε ποτέ το πάθος του, ωστόσο, και έτσι από το 1948 και μετά (οπότε και ο αριθμός των λεπρών στη Σπιναλόγκα άρχισε να μειώνεται γιατί τότε ανακαλύφθηκε το πρώτο φάρμακο κατά της λέπρας) αφιερώθηκε στον αγώνα για το κλείσιμο του λεπροκομείου του νησιού.

Τελικά το κατάφερε και αυτό. Το 1957, και αφού πρώτα πάρα πολλοί είχαν πλέον θεραπευτεί, μεταφέρθηκαν από τη Σπιναλόγκα οι τελευταίοι 20 χανσενικοί στο λεπροκομείο- σανατόριο της Αγίας Βαρβάρας στο Αιγάλεω. Εκεί μεταφέρθηκε και ο Ρεμουντάκης με τη γυναίκα του και εκεί τελικά πέθανε το 1978.

Εκεί, όντας τυφλός, διηγούνταν σε γιατρούς και νοσηλευτές τα όσα τραγικά και απάνθρωπα έζησε αυτός και οι υπόλοιποι χανσενικοί στη Σπιναλόγκα. Ήθελε να γραφτεί ένα βιβλίο για να μάθει ο κόσμος την αλήθεια. Εκεί μέσα υπάρχει και μια αποστροφή του λόγου του που απευθύνεται σε όσους θα πήγαιναν κάποια στιγμή στο νησί του πόνου:

«Περπατώντας στον δρόμο της Σπιναλόγκας, σταμάτησε και κράτησε την αναπνοή σου. Από κάποιο χαμόσπιτο τριγύρω σου θα ακούσεις τον απόηχο από κάποιο μοιρολόγι μιας μάνας, μιας αδελφής ή τον αναστεναγμό ενός άνδρα. Άφησε δύο δάκρυα από τα μάτια σου και θα δεις να λαμπυρίζουν εκατομμύρια δάκρυα που πότισαν αυτόν τον δρόμο…».

ellada

Newsorama.

«Οι δυστυχίες, στην πραγματικότητα, είναι μια κοινή υπόθεση, αλλά δύσκολα τις πιστεύει κανείς όταν του πέσουν στο κεφάλι. Υπήρξαν στον κόσμο τόσες πανούκλες όσοι και οι πόλεμοι. Και παρόλα αυτά οι πανούκλες και οι πόλεμοι πάντα βρίσκουν τους ανθρώπους το ίδιο απροετοίμαστους»!

Τα σπουδαία λογοτεχνικά έργα, διαθέτουν ένα πολύ ιδιαίτερο χαρακτηριστικό. Παραμένουν επίκαιρα, σε σημείο ανατριχιαστικό, μάλιστα, όσα χρόνια κι αν περάσουν από την πρώτη έκδοσή τους. Σε αυτή ακριβώς την κατηγορία υπάρχει και «η Πανούκλα» του Γάλλου φιλόσοφου, λογοτέχνη και συγγραφέα, Αλμπέρ Καμύ που τις τελευταίες εβδομάδες πουλάει χιλιάδες αντίτυπα σε όλη την Ευρώπη και φυσικά και στη χώρα μας.

Η «Πανούκλα» του Καμύ στις ημέρες μας έχει διτή φύση. Η μία, η αλιγορική, που αφορά την εξάπλωση του ναζισμού ή γενικότερα των απολυταρχικών και φασιστικών καθεστώτων και η δεύτερη, η αυτοαναφορική που μιλά για την πανδημία και όλα τα συνεπακόλουθά της, όπως η καραντίνα, πολλά από τα οποία τα ζούμε και εμείς σήμερα με την πανδημία του κορονοϊού.

Ο Καμύ έγραψε το σπουδαίο αυτό έργο του το 1947, σε μια φορτισμένη ατμόσφαιρα. Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος έχει τελειώσει πριν από περίπου δυο χρόνια, η ανθρωπότητα έχει ζήσει στο πετσί της το ναζισμό και ταυτόχρονα υπάρχει και η αυξανόμενη επιρροή του κουμμουνισμού πέρα και έξω από το «Σιδηρούν Παραπέτασμα». Για να κάνει ακόμα πιο δυνατούς τους συμβολισμούς του, μάλιστα, τοποθετεί όλη τη δράση στην άνοιξη του 1940…

Οι πρωταγωνιστές και η πλοκή του έργου

Τότε, στο Οράν, μια παραλιακή πόλη της Αλγερίας , ο γιατρός Μπερνάντ Ριέ βγαίνει από το σπίτι του προκειμένου ν’ αρχίσει τις κατ’ οίκον επισκέψεις στους ασθενείς του. Στην είσοδο του σπιτιού του σκοντάφτει σε ένα πεθαμένο ποντίκι.

Το συγκεκριμένο γεγονός του προκαλεί μια εύλογη απορία διότι η Οράν είναι μια καθόλα ήσυχη, καθαρή και τακτοποιημένη πόλη. Αυτό, όμως, ήταν μόνο η αρχή. Μέσα στον επόμενο μήνα χιλιάδες ποντίκια θα βγουν από τα υπόγεια και τους υπονόμους, για να ξεψυχήσουν στους δρόμους.

Ο Ριέ ξέρει πως αυτό που συμβαίνει μόνο δυσάρεστα γεγονότα μπορεί να προμηνύει.

Οι φόβοι του θα επιβεβαιωθούν όταν έλθουν τα πρώτα κρούσματα. Πυρετός, λήθαργος, κόκκινα μάτια, σκασμένα χείλη, πρησμένοι βουβώνες, παραλήρημα, κηλίδες στο σώμα. Μέσα σε 24 ώρες από την εκδήλωση των συμπτωμάτων οι περισσότεροι ασθενείς πεθαίνουν.

Ο Μπερνάντ Ριέ ζητά τη βοήθεια του ηλικιωμένου γιατρού Καστέλ και οι δυο τους με τρόμο θα διαπιστώσουν πως έχουν να κάνουν με έναν εχθρό που στην πολιτισμένη δύση θεωρούταν ότι είχε πλέον εκλείψει: Την πανούκλα. Τον «Μαύρο Θάνατο» που στο μεσαίωνα είχε θερίσει εκατομμύρια ανθρώπους στην Ευρώπη!

Από εκείνο το σημείο και έπειτα ξεκινάει μια μάχη για να νικηθεί η πανούκλα αλλά ταυτόχρονα και μια μάχη των ανθρώπων με τους εαυτούς τους…

Οι Αρχές της πόλης αν και αρχικά δεν θέλουν στη συνέχεια αναγκάζονται να πάρουν περιοριστικά μέτρα. Οι θάνατοι αυξάνονται εκθετικά κάθε ήμερα που περνάει. Όλα τα ζώα που μπορεί να έχουν ψύλλους εκτελούνται στη μέση του δρόμου. Κάποια στιγμή ολόκληρη η πόλη θα μπει σε καραντίνα. Απαγορεύεται η είσοδος αλλά και η έξοδος από αυτή. Τρένα και καράβια απαγορεύεται να την προσεγγίσουν. Η μόνη επικοινωνία με τον έξω κόσμο είναι τα τηλεγραφήματα.

Οι οικογένειες των θυμάτων μπαίνουν σε καραντίνα μέσα στην… καραντίνα και μεταφέρονται όλοι στον καταυλισμό που φτιάχτηκε στο γήπεδο της πόλης.

Οι κάτοικοι της πόλης αποχωρισμένοι από τα αγαπημένα τους πρόσωπα, νιώθουν ότι έχουν καταδικαστεί σε μια ιδιότυπη εξορία μέσα στα ίδια τους τα σπίτια και ο καθένας από αυτούς έχει και διαφορετική αντίδραση απέναντι στην απομόνωση,τον φόβο και τον θάνατο.

Ήρωες του Καμύ, πέρα από τον Μπερνάντ Ριέ και τον γέρο γιατρό Καστέλ, είναι ο Ταρού που θα συντονίσει τους εθελοντές που θα βοηθήσουν το ιατρικό προσωπικό να ανταπεξέλθει στα αυξημένα κρούσματα. Είναι ο Ραμπάρ, ένας δημοσιογράφος που πήγε για ρεπορτάζ στην πόλη και τελικά βρέθηκε εγκλωβισμένος στην καραντίνα. Είναι ο Γκράν, ο χαμηλόβαθμος κυβερνητικός υπάλληλος που καθημερινά ασχολείται με τα στατιστικά της επιδημίας και είναι και ο πατήρ Πανελού ο οποίος βγάζει έναν πύρινο λόγο προς τους κατοίκους του Οράν και τους λέει πως «αν σήμερα βρίσκεστε αντιμέτωποι με την πανούκλα, είναι επειδή σήμανε η ώρα να σκεφτείτε» και προειδοποιεί πως «οι δίκαιοι δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν, όμως οι φαύλοι έχουν κάθε λόγο να τρέμουν».

Η καραντίνα, το αισιόδοξο τέλος και το σήμα κινδύνου

Μια από τις «σκηνές» που ο Καμύ περιγράφει την καραντίνα στην άλλοτε πανέμορφη πόλη είναι συγκλονιστική και οι παραβολές με το σήμερα σχεδόν αναπόφευκτες:

«Τους έβλεπες πια να διασχίζουν βιαστικοί τους δρόμους, γερμένοι μπροστά, φράζοντας μ’ ένα μαντίλι ή με το χέρι τους το στόμα. Το βράδυ, αντί οι άνθρωποι να μαζεύονται πολλοί μαζί προσπαθώντας να παρατείνουν τη διάρκεια αυτών των ημερών που καθεμιά τους μπορούσε να είναι κι η τελευταία γι’ αυτούς, συναντούσες μικρές ομάδες ατόμων που βιάζονταν να γυρίσουν στο σπίτι τους ή να χωθούν στα καφενεία. Έτσι, για μερικές μέρες, την ώρα του σούρουπου, που έπεφτε γρηγορότερα αυτή την εποχή, οι δρόμοι ήταν έρημοι και μόνος ο άνεμος θρηνολογούσε ανάμεσά τους ασταμάτητα».

Στο κλείσιμο του συγκεκριμένου αριστουργήματος, ο συγγραφέας ανοίγει διάπλατα το παράθυρό της αισιοδοξίας, τονίζοντας ότι τα τρωκτικά εξαφανίστηκαν και η πανδημία περιορίστηκε στο ελάχιστο, αλλά ταυτόχρονα προειδοποιεί πως κανείς δεν μπορεί να είναι ήσυχος πως αυτό δεν θα ξανασυμβεί και, ουσιαστικά, καλεί τους πάντες σε μέγιστη επαγρύπνηση.

«Ακούγοντας τις κραυγές της χαράς που ανέβαιναν από την πόλη, ο Ριέ αναλογιζόταν πως η χαρά αυτή δεν θα ήταν ποτέ σίγουρη. Γιατί ήξερε αυτό που αγνοούσε το χαρούμενο πλήθος, και που μπορεί κανείς να το διαβάσει στα βιβλία, δηλαδή ο βακίλλος της πανούκλας δεν πεθαίνει ούτε εξαφανίζεται ποτέ, πως μπορεί να μείνει δεκάδες χρόνια κοιμισμένος μέσα στα έπιπλα και στα ρούχα, πως περιμένει υπομονετικά μέσα στα δωμάτια, στα υπόγεια, στα σεντούκια, στα μαντήλια και στα χαρτιά και πως ίσως θα ερχόταν μία μέρα που για τη δυστυχία και τη γνώση των ανθρώπων, η πανούκλα θα ξυπνούσε τα ποντίκια της και θα τα έστελνε να ψοφήσουν σε μία ευτυχισμένη πόλη».

Και αυτό αφορά και τις πανδημίες και τα φασιστικά καθεστώτα.

Και τρεις προτάσεις για… επίκαιρα αναγνώσματα

Και μιας και ο λόγος για επίκαιρα βιβλία, καλό θα ήταν, τώρα που διαθέτουμε άπλετο χρόνο, να διαβάσουμε (εκτός από το αριστούργημα του Καμύ) και τρία ακόμα.

Το πρώτο είναι «Το παιχνίδι της σφαγής» του Ευγένιου Ιονέσκου όπου σε μια χαρούμενη πόλη πέφτει επιδημία διαλύοντας τον κοινωνικό ιστό. Συγκλονιστικό και άκρως επίκαιρο το απόσπασμά που ακολουθεί:

«Σας συγκέντρωσα εδώ για τελευταία φορά, στην πλατεία της πόλης μας, για να σας ενημερώσω: Μας συμβαίνει κάτι εντελώς ανεξήγητο. Δεχθήκαμε επίθεση από ένα λοιμό αγνώστων αιτιών. Οι γειτονικές πόλεις και χώρες μας έχουν κλείσει τα σύνορά τους. Στρατός έχει κυκλώσει την πόλη μας. Κάθε είσοδος και έξοδος απαγορεύεται. Μέχρι χτες ήμασταν ελεύθεροι, όμως από σήμερα είμαστε σε καραντίνα»!

Το δεύτερο είναι το «Περί τυφλότητας» του Ζοζέ Σαραμάγκου όπου σε μια χώρα εμφανίζονται περιστατικά αιφνίδιας τύφλωσης και η κυβέρνηση αποφασίζει να βάλει τους τυφλούς σε καραντίνα αποκαλύπτοντας με αυτόν τον τρόπο το σκληρό πρόσωπο του ανθρώπου.

Το τρίτο και τελευταίο είναι το σατυρικό «η μάσκα του κόκκινου θανάτου» του σπουδαίου Έντγκαρ Άλαν Πόε. Η πλοκή ακολουθεί την ιστορία του πρίγκιπα Πρόσπερο στην προσπάθεια του να αποφύγει ένα θανατηφόρο λοιμό γνωστό ως Κόκκινος Θάνατος, ενώ βρίσκεται κρυμμένος στο αβαείο του, σε μια… ιδιότυπη καραντίνα. Ο «Κόκκινος Θάνατος»είναι μια φανταστική αρρώστια η οποία, όπως περιγράφει ο Πόε, προκαλεί οξείς πόνους, εκκρίσεις αίματος, ζαλάδας και τελικά κατάρρευση οδηγώντας τον ασθενή σε θάνατο σε λιγότερο από μισή ώρα.

ellada

Newsorama.

Ένας ηλικιωμένος άνδρας εντοπίστηκε νεκρός μέσα στο σπίτι του στην περιοχή της Τούμπας, στη Θεσσαλονίκη.

Ο άνδρας, 70 ετών, βρέθηκε την Πέμπτη το πρωί και επί τόπου έσπευσε η Αστυνομία. Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες ο θάνατος του οφείλεται σε παθολογικά αίτια.

Πλέον, προανάκριση για το περιστατικό διενεργεί το Αστυνομικό Τμήμα Τούμπας.

ellada

Newsorama.

Στους 13 ανέρχονται τα θύματα από τη επιδημία του κορωνοϊού, καθώς σήμερα γνωστοποιήθηκε ο θάνατος τριών ακόμη συμπολιτών μας.

Πρόκειται για δύο άνδρες και μια γυναίκα, που άφησαν την τελευταία πνοή μετά από επιπλοκές του ιού.

Πρόκειται, σύμφωνα με πληροφορίες, για έναν 84χρονο άνδρα που νοσηλευόταν στο νοσοκομείο «Σωτηρία» της Αθήνας, έναν 69χρονο στο νοσοκομείο «Αττικόν» και μία 94χρονη γυναίκα στην κλινική «Παμμακάριστος» της Αθήνας.

Εκ των 13 νεκρών στη χώρα μας από τον φονικό ιό, 11 είναι άνδρες και δύο γυναίκες.

ellada

Newsorama.

Το βράδυ της Δευτέρας, ένας 55χρονος εντοπίστηκε νεκρός μέσα σε αποθήκη όπου διέμενε στην περιοχή του Αγίου Σεραφείμ του Δήμου Καμένων Βούρλων.

Δημοσίευμα του lamiareport.gr αναφέρει ότι τον άνδρα από την Αλβανία βρήκε νεκρό άτομο από το κοντινό του περιβάλλον το οποίο και τον αναζητούσε από το απόγευμα χωρίς αποτέλεσμα.

Ο άτυχος 55χρονος έφερε τραύμα στο πρόσωπο του. Άνδρες της αστυνομίας απέκλεισαν τον χώρο και στο σημείο έσπευσε ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ το οποίο και τον μετέφερε στο νοσοκομείο.

Ακόμη δεν έχει διευκρινιστεί εάν ο θάνατος του 55χρονου οφείλεται σε πτώση ή σε εγκληματική ενέργεια.

ellada

Newsorama.

Συγκλονίζει ο θάνατος της 24χρονης δασκάλας από την Εύβοια, από νευρική ανορεξία, που «έφυγε» από τη ζωή όταν το βάρος της έφτασε τα 29 κιλά.

Η οικογένειά της θέτει ερωτήματα για τις ακριβείς συνθήκες θανάτου της, ενώ επιστήμονες υπογραμμίζουν για ακόμα μία φορά τον κίνδυνο.

«Η όμορφη Γιολάντα δεν ξυπνά πια κοντά στους γονείς της. Τα μεγάλα εκφραστικά της μάτια δεν θα ξανααντικρίσουν τη δίδυμη αδελφή της» λέει η μητέρα της Δέσποινα Τσώνη. «Είμαι σε άθλια ψυχολογική κατάσταση αυτή τη στιγμή. Δεν μπορώ να το πιστέψω, να το αποδεχτώ ότι έχασα το παιδί μου» συμπληρώνει.

«Μας έχουν κοπεί τα πόδια. Εγώ δούλευα από το πρωί μέχρι το βράδυ για να τη σπουδάσω» δηλώνει ο πατέρας της Σπύρος Τσώνης. Η 24χρονη δασκάλα πάλεψε με τη νευρική ανορεξία και, όπως λέει η μητέρα της, τον τελευταίο καιρό η κοπέλα νοσηλευόταν σε ψυχιατρική κλινική, όπου έχασε τη μάχη.

«Κυρία μου, η κόρη σας δεν θα τη βγάλει τη νύχτα. Παθαίνει συνεχώς ανακοπές. Τους είπα «κάντε κάτι γιατί είναι μόνο 24 ετών, προσπαθήστε»» είπε η μητέρα της.

Μέχρι να φτάσει στο σημείο να παραδεχτεί την ασθένειά της και να συναινέσει να μπει στο νοσοκομείο ώστε να γίνει καλά δεν παραδεχόταν την κατάστασή της, σύμφωνα με το ρεπορτάζ του Open TV.

«Ήταν πάντα ένα αδύνατο κορίτσι, είχε φτάσει 42 κιλά, αλλά έτρωγε κανονικά τα προηγούμενα χρόνια. Όταν εισήχθη στην ψυχιατρική κλινική του νοσοκομείου για να κάνει την θεραπεία της, ήταν 29 κιλά και άρχιζε να κόβει σταδιακά το φαγητό μέχρι που σιτιζόταν μόνο με καραμέλες και με τσίχλες».

ellada

Newsorama.

Πέθανε ο φωτορεπόρτερ Βαγγέλης Ασπρόμουγγος, σε ηλικία 41 ετών.

Ο Βαγγέλης Ασπρόμουγγος τα τελευταία χρόνια έδινε μάχη με τον καρκίνο ενώ ήταν για πολλά χρόνια συνεργάτης του περιοδικού 4Τροχοί.

Μάλιστα, ο φωτορεπόρτερ είχε δημιουργήσει και το κίνημα «Cancel the Cancer» το οποίο περιέγραφε με τα εξής λόγια: «Το όνομα μου είναι Βαγγέλης Ασπρόμουγγος , και από το 2013 πολεμάω για τον καρκίνο μου άλλα και για όσους έχουν καρκίνο».

Για τον θάνατο του εξέδωσε ανακοίνωση και το περιοδικό 4Τροχοί, που τον αποχαιρέτησε με ένα άρθρο.

Ολόκληρη η ανακοίνωση

Ο Βαγγέλης Ασπρόμουγγος, επί σειρά ετών συνεργάτης του περιοδικού μας, μα πάνω από όλα αγαπημένος φίλος, έφυγε από κοντά μας σε ηλικία 41 ετών, έπειτα από γενναία μάχη με την επάρατο νόσο.

Πρόκειται για ένα από τα δυσκολότερα κείμενα που έχουμε κληθεί αλλά και που θα κληθούμε να γράψουμε. Ο Βαγγέλης Ασπρόμουγγος, φωτογράφος που για πολλά χρόνια ήταν μεταξύ άλλων συνεργάτης του περιοδικού μας, δεν είναι πια κοντά μας. Έφυγε έπειτα από τεράστια μάχη με τον καρκίνο, την οποία έδινε με υπομονή, επιμονή, αλλά κυρίως με απαράμιλλο θάρρος, για περισσότερο από πέντε χρόνια.

Ο Βαγγέλης ήταν πολλά περισσότερα από ακόμη έναν συνεργάτη. Ήταν ο δικός μας άνθρωπος, ένας φίλος που με το χαμόγελο θα φρόντιζε να απαλύνει κάθε δύσκολη στιγμή, επαγγελματική ή και προσωπική.

Το νέο πως ξεκινούσε τη μάχη με τον μεγαλύτερο αντίπαλο όλων, μας σόκαρε. Ωστόσο, πολύ γρήγορα ο ίδιος φρόντισε να μας δίνει κουράγιο, αντί να συμβαίνει το αντίθετο. Η παρρησία με την οποία αντιμετώπισε την ασθένειά του ήταν ενδεικτική του χαρακτήρα του. «Είναι γλυκιά η ζωή και τα κίνητρα πολλά», μας έλεγε. Δε σταμάτησε λεπτό να μάχεται, παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπισε. Και πάντα, μα πάντα, με ψυχολογία νικητή.

Μάλιστα, δε δίστασε να δημοσιοποιήσει την περιπέτειά του, για να τη μοιραστεί με όσο περισσότερους ανθρώπους μπορούσε. Το «Cancel the Cancer» δεν ήταν απλώς μία σελίδα στο Facebook, αλλά ένα κίνημα που εμπνεύστηκε ο Βαγγέλης για τη μάχη κόντρα στο αδύνατο.

Μέσω αυτού, ενημέρωνε για την πορεία της υγείας του, για τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε, αλλά κυρίως έδινε κουράγιο σε ομοιοπαθείς – και όχι μόνο. Γιατί η στάση του απέναντι στην ασθένεια ήταν ένα μάθημα ζωής για όλους μας.

Λεπτομέρεια, το γεγονός πως υπήρξε εξαιρετικός συνοδηγός, έχοντας συμβάλει σε ορισμένα από τα ωραιότερα αγωνιστικά περάσματα που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια στα ράλλυ, με οδηγό τον Βασίλη Ζάχο.

Ο μεγάλος του αγώνας ήταν άλλος, και τα κατάφερνε όσο καλύτερα γινόταν. Φρόντιζε διαρκώς για τη φυσική του κατάσταση, παραμένοντας ενεργός στον αθλητισμό, με αποκορύφωμα τη συμμετοχή σε αγώνες τριάθλου. Κάθε τερματισμός του ήταν και μια νίκη. Καταφέρνοντας αυτό που φάνταζε αδύνατο, διεύρυνε διαρκώς τα όρια, γεγονός αξιοθαύμαστο απέναντι σε τέτοιον αντίπαλο.

Η συντακτική ομάδα των 4Τροχών εκφράζει τα θερμά της συλλυπητήρια στην οικογένεια και στο φιλικό περιβάλλον του εκλιπόντος.

Βαγγέλη μας, δεν ξεχνιέσαι, αυτό είναι βέβαιο!_4Τ

ellada

Newsorama.

Δεν τα κατάφερε τελικά ο 29χρονος, που είχε σοβαρό τροχαίο, λίγο πριν τις 2:00 μετά τα μεσάνυχτα, ξημερώματα Τετάρτης (08/01) στην εθνική οδό Λαμίας – Δομοκού, στο ύψος της Αγίας Αικατερίνης, όταν έπεσε με το αυτοκίνητό του πάνω σε ακινητοποιημένη νταλίκα.

Του ανταποκριτή μας από το lamiareport.gr στη Στερεά Ελλάδα

Άφησε την τελευταία του πνοή το πρωί της Δευτέρας (13/01) στην Εντατική, παρά τις όποιες προσπάθειες του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού του Γενικού Νοσοκομείου Λαμίας.

Από την πρώτη στιγμή η κατάστασή του είχε χαρακτηριστεί εξαιρετικά σοβαρή και δύσκολη, καθώς έφερε βαρύτατες κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις πλην των άλλων τραυμάτων.

Η οικογένειά του με αγωνία περίμενε όλες αυτές τις ημέρες ένα ευχάριστο νέο, τελικά όμως ο άνθρωπός τους -μετά από πέντε και πλέον ημέρες νοσηλείας- «έφυγε» για το μεγάλο ταξίδι…

Από την πρώτη στιγμή της αναγγελίας του θανάτου του, κοντά στην οικογένεια του εκλιπόντος βρέθηκε ο μητροπολίτης κ. Συμεών, θέλοντας με τα λόγια του και την έμπρακτη αγάπη του να απαλύνει τον πόνο αυτών των ανθρώπων.

ellada

Newsorama.