Έναν ακριβώς χρόνο και πάνω από ενάμιση εκατομμύριο νεκρούς παγκοσμίως μετά, λόγω κορονοϊού, όλοι μας πασχίζουμε – εμβολίου θέλοντος και καιρού επιτρέποντος – να επανέλθουμε έστω σε μια επίφαση προ-πανδημικής κανονικότητας.

Πότε θα έρθει αυτή, όμως και, κυρίως, πώς θα είναι αυτή; Τι μορφή θα έχει;

Όπως ισχυρίζεται ο ελληνικής καταγωγής γιατρός και κοινωνιολόγος, Νικόλας Χρηστάκης, μιλώντας στην εφημερίδα Guardian, μάλλον θα ζήσουμε, έναν αιώνα μετά, όπως και οι άνθρωποι που βγήκαν (σωματικά, αλλά όχι ψυχολογικά) αλώβητοι από την αντίστοιχη πανδημία ισπανικής γρίπης του 1918.

«O κόσμος θα επιζητήσει άμεσα μια πλειάδα κοινωνικών συναναστροφών. Θα αναβιώσει την περίοδο της γρίπης του 1918 και τη μετέπειτα οικονομική ανάκαμψη της δεκαετίας του 1920», τονίζει ο Έλληνας καθηγητής με τις μετά-πανδημικές μας δραστηριότητες να περιλαμβάνουν το εξής τρίπολο: κάνοντας σeξουαλικές τρέλες, ξοδεύοντας υπερβολικά χρήματα και γυρνώντας την πλάτη στον θρησκεία.

Ο ίδιος εξηγεί στο βιβλίο του, υπό τον τίτλο: «Apollo’s Arrow» (Το Bέλος του Απόλλωνα) τις βαθιές και μακροχρόνιες επιπτώσεις της πρόσφατης πανδημίας στον τρόπο που ζούμε, υποστηρίζοντας το αυτονόητο: ότι η πανδημία άλλαξε τα πάντα γύρω μας.

«Ο κόσμος μας έχει αλλάξει. Υπάρχει ένα νέο θανατηφόρο παθογόνο που κυκλοφορεί, δεν είμαστε οι πρώτοι άνθρωποι που αντιμετώπισαν αυτήν την απειλή και πολλά θα μας ζητηθούν. Θα πρέπει να μεγαλώσουμε με αυτό», δηλώνει ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Γέιλ.

Στις 350 σελίδες του βιβλίου, ο Χρηστάκης επισημαίνει ότι οι μικροβιακοί οργανισμοί έχουν καθορίσει την εξελικτική πορεία του ανθρώπου με τις επιδημίες να το κάνουν αυτό εδώ και πολλές χιλιάδες χρόνια.

«Ωστόσο, η ζωή θα επιστρέψει στους κανονικούς της ρυθμούς καθώς οι επιδημίες πάντα τελειώνουν», επισημαίνει, προσθέτοντας ότι «μετά το τέλος της πανδημίας, οι άνθρωποι θα αναζητούν συνεχώς κοινωνικές αλληλεπιδράσεις», όπως συνέβη αντίστοιχα και μετά το 1918 όπου εκατομμύρια άνθρωποι μπήκαν στην απομόνωση για να προστατευθούν από την ασθένεια και στη συνέχεια αναζητούσαν απεγνωσμένα κοινωνική αλληλεπίδραση όταν η απειλή είχε περάσει.

Αποτέλεσμα; Τα γνωστά «έξαλλα ’20s», τα «Roaring Twenties» της δεκαετίας του 1920.

Το 2024 η μετ” εμποδίων επιστροφή μας σε αυτό που γνωρίζαμε

Οπότε, όλα θα γυρίσουν τούμπα, αρχής γενομένης από το 2024.

«Κατά τη διάρκεια των επιδημιών, ερχόμαστε πιο κοντά στη θρησκεία, οι άνθρωποι γίνονται πιο απροσδόκητοι, εξοικονομούν χρήματα, γίνονται ριψοκίνδυνοι».

«Τα βλέπουμε όλα αυτά τώρα όπως έχουν συμβεί για εκατοντάδες χρόνια κατά τη διάρκεια επιδημιών».

«Το 2024, όλες αυτές οι πανδημικές τάσεις θα αντιστραφούν. Οι άνθρωποι θα αναζητήσουν κοινωνικές αλληλεπιδράσεις, θα κάνουν υπέρογκες δαπάνες, σeξουαλικές ακολασίες και θα αποστασιοποιηθούν από την θρησκεία», εξηγεί.

Συγκρίνοντας βέβαια, τον SARS-CoV-2 με άλλους ιούς και τις μολυσματικές νόσους που προκαλούν, ο Χρηστάκης εστιάζει στις ιδιαιτερότητες του ιού.

Όπως συμπεραίνει, το βασικότερο «πλεονέκτημά» του είναι η υψηλή μεταδοτικότητα ενώ η θνητότητά του αποδεικνύεται αρκετά χαμηλότερη από αυτήν που πιστεύαμε αρχικά αλλά και το γεγονός ότι μεταδίδεται και από ασυμπτωματικούς φορείς.

Σε αυτό το σημείο υπάρχει το μοναδικό φως στο τούνελ της όλης υπόθεσης: το εμβόλιο.

Ο Χρηστάκης είπε ότι η ταχεία παραγωγή εμβολίων δείχνει πώς οι άνθρωποι είναι πολύ πιο εξοπλισμένοι για να αντιμετωπίσουν την κρίση υγείας από ό,τι στο παρελθόν.

«Είμαστε η πρώτη γενιά ανθρώπων που αντιμετώπισαν ποτέ αυτήν την απειλή που τους επιτρέπει να ανταποκρίνονται σε πραγματικό χρόνο με αποτελεσματικά φάρμακα». «Αυτό είναι αξιοθαύμαστο», υποστήριξε.

Αναγνώρισε επίσης ότι «έχουν γίνει λάθη στον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι αντέδρασαν στον ιό στο σύνολό τους», συμπεριλαμβανομένου του να πέφτουν θύματα παραπληροφόρησης και να αγνοούν τα βασικά περιοριστικά μέτρα για την πρόληψη της μετάδοσης του ιού, όπως μάσκες και κοινωνικές αποστάσεις.

«Ως κοινωνία είμαστε πολύ ανώριμη», είπε ο Χρηστάκης. «Θα μπορούσαμε να τα έχουμε πάει πολύ καλύτερα», πρόσθεσε.

Ωστόσο, καταλήγει με νόημα ότι πολλές από τις δυσκολίες που προκλήθηκαν από την πανδημία ήταν αναπόφευκτες, με βάση τις μελέτες του για παρόμοιες κρίσεις στην ιστορία.

«Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι οι ενέργειες της κυβέρνησής μας έχουν επιβραδύνει τους ρυθμούς της οικονομίας -αυτό είναι ψευδές», τονίζει, καταλήγοντας ότι «είναι ο ιός που επιβραδύνει την οικονομία», πρόσθεσε καλώντας τους πολίτες να συνεχίσουν να ακούνε ειδικούς για να νικήσουν τον ιό.

ellada

Newsorama.

Κωμικός, με έντονο το αίσθημα της Δικαιοσύνης και το πάθος του Σκορπιού, ο Παύλος Χαϊκάλης μίλησε στο newsbeast.gr για τη νέα θεατρική παράσταση στην οποία πρωταγωνιστεί, τον «επιλεκτικό» κορονοϊό, αναφέρεται στην ενασχόληση του με την πολιτική, αποκαλύπτει γιατί το «50-50» σημειώνει υψηλά νούμερα τηλεθέασης 9 χρόνια μετά το φινάλε και εξηγεί γιατί όλα στη ζωή είναι μια λάθος πρόθεση…

- Σας πετυχαίνουμε στην καινούρια σας παράσταση…

Ναι, «Ένα μωρό για τρεις», μετάφραση από το γαλλικό θεατρικό. Οι περισσότεροι θα το θυμούνται από την ταινία με τον Τομ Σέλεκ, της δεκαετίας του ‘80.

- Ο κορονοϊός έχει «χτυπήσει» τον χώρο του θεάτρου. Σας φοβίζει αυτό;

Εμένα δεν με φόβισε ούτε με φοβίζει. Με προσοχή και τα μέτρα τα οποία παίρνουμε δε νομίζω ότι θα υπάρξει πρόβλημα. Εξάλλου είναι μεγάλοι χώροι και ανοιχτά τα θέατρα. Η προσέλευση εναπόκειται στον κόσμο αν τον ενδιαφέρει ένα θέαμα ή όχι.

- Σας άγχωσε όλος αυτός ο καταιγισμός πληροφοριών που γινόταν καθημερινά γύρω από τον κορονοϊό;

Όχι. Νομίζω ότι είναι λίγο περίεργη αυτή η πανδημία η οποία «χτυπάει» μόνο ηλικιωμένους και δεν «χτυπάει» όλους. Είναι λίγο επιλεκτική…

- Θα μας πείτε δυο λόγια για την παράσταση και τον χαρακτήρα που υποδύεστε;

Ο ρόλος μου είναι ο Μάικλ. Είμαστε τρεις φανατικοί εργένηδες. Ξαφνικά ένας από τους τρεις αφήνει έγκυο μια κοπέλα, η οποία δεν μπορεί να τα καταφέρει μόνη της. Του αφήνει το παιδί και φεύγει ψάχνοντας να βρει την τύχη της. Και βρισκόμαστε τρεις άντρες με ένα παιδί. Ενώ προσπαθούσαμε να αποφύγουμε τη δέσμευση ξαφνικά δεσμευόμαστε με ένα παιδί που μας δημιουργεί μια πληθώρα συναισθημάτων.

- Ακούγεται «κόντρα» ρόλος καθώς εσείς αποζητάτε την συντροφικότητα…

Πιστεύω ότι η συντροφικότητα είναι ίδιον του ανθρώπου. Δε νομίζω ότι μπορεί ένας άνθρωπος να ζήσει μόνος του. Οι σχέσεις των ανθρώπων γίνονται γιατί θέλουν να μας δείξουν κάποια πράγματα. Είτε να βελτιώσουμε τον εαυτό μας, είτε να βελτιώσουμε τους άλλους. Θεωρώ ότι η κατάχρηση και η κοροϊδία μέσα σε μια σχέση είναι το μεγάλο πρόβλημα. Από εκεί και πέρα το θέμα του παιδιού είναι ένα κομμάτι που πρέπει να το δούμε με μεγαλύτερη προσοχή. Δεν κάνουμε παιδιά γιατί πρέπει να κάνουμε παιδιά.

- Άρα ποια είναι η άποψη σας για τις γυναίκες που επιλέγουν να φέρουν μόνες τους ένα παιδί στον κόσμο;

Είμαι κατά. Ακούω γυναίκες που λένε, θέλω να κάνω ένα παιδί και δεν με ενδιαφέρει ποιος θα είναι ο πατέρας, το θεωρώ έγκλημα γιατί η απόρριψη του αντρικού και πατρικού προτύπου από ένα παιδί δεν είναι δικαίωμα κανενός. Νομίζω το πιο σημαντικό στις σχέσεις είναι όχι τόσο η πολλαπλότητα των σχέσεων αλλά το πώς αντιμετωπίζουν ο ένας τον άλλον σαν επαφή και όχι με εγωιστικά πεδία.

- Ο εγωισμός δηλαδή στις σχέσεις είναι το μεγαλύτερο κακό;

Να το πάρουμε διαφορετικά, δυο άνθρωποι ερωτεύονται γιατί ο ένας γνώρισε τον άλλον και αγάπησε αυτό το οποίο είναι. Γιατί πρέπει να τον αλλάξει; Γιατί υπάρχει μια μανία να διορθώσουμε τον άλλον πιστεύοντας ότι εμείς έχουμε το σωστό και ότι ο άλλος είναι το λάθος; Αντί να υπάρχει ο ανταγωνισμός στις σχέσεις πιστεύω ότι πρέπει να υπάρξει συναγωνισμός. Όλα στη ζωή είναι μια λάθος πρόθεση. Το συν να πάει αντί του αντί.

- Τελευταία όλο και περισσότερα ζευγάρια παίρνουν διαζύγιο. Πού χάνεται το… «παιχνίδι»;

Τα διαζύγια υπάρχουν γιατί εφόσον υπάρχει ένας γάμος πρέπει να ακολουθήσει ένα διαζύγιο. Το θέμα είναι το τι αποκομίζεις από τις σχέσεις. Πάντα υπάρχει λόγος που προχωράει κάτι παρακάτω. Όλοι οι άνθρωποι είμαστε γεννημένοι με λάθη και με πάθη. Αυτό δεν μπορούμε να το αποφύγουμε. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να εξελιχθούμε μέσα από τα λάθη μας.

- Το δικό σας μεγαλύτερο λάθος στις σχέσεις σας ποιο είναι;

Είναι πολλά, πού να τα μετρήσω. Όπως κάθε ανθρώπου πιστεύω. Αφηνόμαστε κάπως στα πράγματα. Σιγουρευόμαστε. Όλοι μας το κάνουμε. Δεν μιλάω για χωρισμούς μόνο.

- Και το μεγαλύτερο σας πάθος;

Έχω ένα πάθος στον τρόπο που εκφράζομαι και αυτό είναι λάθος. Έχω ένα πάθος σκορπίστικο κυριαρχικό, όχι όμως την έννοια της επιβολής αλλά της άποψης, της διεκδίκησης κάποιων πραγμάτων, της δικαιοσύνης, που είναι ένα μεγάλο μου πάθος σαν έννοια, και αγωνίζομαι γι’ αυτό το πράγμα. Και πολλές φορές αυτό με οδηγεί σε λάθος ατραπούς γιατί καμιά φορά ξεφεύγω, χάνω το μέτρο. Προσπαθώ να το μαζέψω. Είναι ένα από τα πράγματα που δουλεύω.

- Πώς περάσατε τις μέρες της καραντίνας;

Πάρα πολύ ωραία. Να σου πω την αλήθεια δεν ήθελα να τελειώσει. Ηρέμησα, μίλησα πολύ με τον εαυτό μου, έκανα ενδοσκόπηση. Όλοι θα έπρεπε να το δούμε έτσι. Αντί να παραπονιόμαστε γιατί μένουμε κλεισμένοι μέσα, ήταν ίσως μια ευκαιρία να δούμε και την έλλειψη ή την παρουσία του διπλανού μας.

- Αναθεωρήσατε την άποψη σας για κάποιους ανθρώπους κατά την περίοδο του εγκλεισμού;

Δεν χρειάζεται η καραντίνα για να αναθεωρήσεις απόψεις και θέσεις, είτε για σένα είτε για τους άλλους. Νομίζω ότι αυτό πρέπει να το κάνεις συνέχεια και να το κάνεις με την καλή πρόθεση. Είναι δύσκολο αλλά είναι απαραίτητο γιατί αυτό είναι το εξελικτικό στοιχείο για τον άνθρωπο.

- Δύσκολο αυτό γιατί συνήθως μας παρασύρουν οι ρυθμοί της καθημερινότητας…

Ναι αλλά αν μπεις στη διαδικασία και πεις ότι δεν με αφορά η καθημερινότητα, δεν με απασχολεί να παρακολουθήσω πχ στις 18.00 το δελτίο ενημέρωσης του ΕΟΔΥ;

- Δεν είδατε δηλαδή ενημερώσεις του ΕΟΔΥ για την πορεία του κορονοϊού;

Όχι, καθόλου. Δεν είχα ανάγκη να ακούσω τις ενημερώσεις. Δεν είδα καθόλου τηλεόραση αυτές τις μέρες. Δεν είχα ανάγκη να το κάνω. Δεν είχα ανάγκη να μπω σε όλη αυτήν την κατάθλιψη, το βγάλσιμο κακίας και διχασμού. Έχω φύγει από αυτά, δεν με απασχολούν.

- Μπορεί το θέατρο να επιβιώσει σε αυτές τις νέες συνθήκες;

Το θέατρο μπορεί πάντα να επιβιώσει όταν έχει κάτι να πει. Αυτή είναι η ευθύνη όλων μας, να κάνουμε παραστάσεις που έχουν να «πουν» κάτι στο κοινό και όχι να «πουν» κάτι σε μας. Να έχουν ένα «ηθικό δίδαγμα». Αυτή είναι η δουλειά του θεάτρου, να κάνει τον άλλον να γνωρίσει τον ανώτερο εαυτό του.

- Δημιουργήθηκε το τελευταίο διάστημα θέμα πως δεν στηρίχτηκε ο καλλιτεχνικός χώρος και κόσμος από την κυβέρνηση…

Αυτό είναι μια αλήθεια αλλά δεν είναι ότι δεν στηρίχτηκε ο καλλιτεχνικός κόσμος, δεν στηρίχτηκε και ο άλλος κόσμος, ο εργαζόμενος. Εδώ αναδεικνύεται κάτι. Η άγνοια της κυβέρνησης και των πολιτικών. Δεν γνωρίζουν ποια είναι τα προβλήματα.

Μιλάω πάντοτε γενικά, δεν το ειδικεύω. Δεν μ’ αρέσει να ευλογώ τα γένια μου και τον κλάδο μου και να βλέπω τον άλλον να πεθαίνει. Ή θα πρέπει να βοηθούνται όλοι ή κανένας, αλλά για να βοηθηθούν όλοι θα πρέπει να υπάρχει γνώση της κυβέρνησης το πώς μπορεί να αντιμετωπίσει μια κατάσταση. Είναι μια πολιτεία που δεν ενδιαφέρεται καθόλου για τον θέατρο και τον πολιτισμό.

- Τι θα μπορούσε δηλαδή να κάνει η Κυβέρνηση;

Αυτό το ότι κόβουμε λίγο και δεν πληρώνουμε τους τόκους δεν μου λέει τίποτα. Ναι, μας βρήκε κρίση. Εφόσον είναι μια κρίση πολεμική και είναι πανδημία, θα πρέπει να το αντιμετωπίσουμε όλοι σαν πανδημία. Εφόσον αντιμετωπίζεται σαν πανδημία και εφόσον είναι μια μαζική καταστροφή, θα έπρεπε να ανασταλούν όλα. Θα μου πεις, «μα η οικονομία…». Ναι, αλλά τί να κάνουμε; Από τη μια λέμε την Υγεία και από την άλλη την Οικονομία. Θα πρέπει να διαλέξουμε. Υπήρξε μια σύγχυση στην ενημέρωση για τον κορονοϊό. Αν θέλουμε να δούμε τα πράγματα σωστά και σοβαρά θα πρέπει να αποβάλλουμε την σύγχυση από πάνω μας.

- Πόσο εύκολο είναι αυτό; Ένα από τα χαρακτηριστικά του Έλληνα είναι η αναμπουμπούλα…

Ο Έλληνας πάντοτε φωνάζει, και καλημέρα να του πεις, θα σου πει γιατί καλημέρα αφού έχει συννεφιά. Αυτό είναι το ίδιον του Έλληνα. Η οποιαδήποτε χ κρατική παρέμβαση θα έπρεπε να είναι στήριξη πραγματικά ενεργή. Κάποιοι φωνάζαμε για το θέμα της πρωτογενούς παραγωγής και πως αυτή η χώρα εκτός από τον τουρισμό δεν έχει τίποτα άλλο. Έγινε μια πανδημία, δεν ήρθαν ούτε θα έρθουν τουρίστες και ξαφνικά έχουμε τελειώσει σα χώρα. Άρα είμαστε μια χώρα η οποία έχει έναν ήλιο… Ε, κάποια στιγμή και ο ήλιος θα κάνει έτσι και θα φύγει στραβά σε άλλη πορεία και θα μας βρει σκοτάδι.

- Είστε ένας ηθοποιός που σας έχουμε συνδέσει με κωμικούς ρόλους…

Ναι κατά τύχη. Δεν ήταν όμως μόνο οι κωμικοί ρόλοι. Δυσκολεύονται να φωνάξουν έναν κωμικό να παίξει ένα δραματικό ρόλο γιατί είμαστε μια χώρα που λειτουργεί κάτω από κλισέ «αυτός είναι κωμικός δεν μπορεί να παίξει κάτι άλλο». Ο ηθοποιός πρέπει να παίζει τα πάντα.

- Άρα δεν είναι θέμα ότι τους προτιμάτε εσείς;

Εγώ θα ήθελα πάρα πολύ να παίξω ένα δράμα αλλά φοβάμαι ότι και το κοινό ακόμα έχει πωρωθεί. Σημασία έχει όμως ότι και να κάνεις να το κάνεις καλά. Αυτό έχει σημασία.

- Το Mega επέστρεψε και μαζί του και το «50-50» το οποίο σημειώνει υψηλές θεαματικότητες. Υπάρχει κάποιο «μαγικό» συστατικό που η σειρά 9 χρόνια μετά το τέλος της ενδιαφέρει τους τηλεθεατές;

Υπάρχει κάτι στο 50-50 που δεν το έχει αναρωτηθεί κανείς. Γιατί έκανε επιτυχία το 50-50; Γιατί, έγινε με θεϊκή παρέμβαση. Στην Ελλάδα η έννοια του κάστινγκ γίνεται μόνο από θεϊκή παρέμβαση. Αν γίνει σωστά το κάστινγκ έχει να δώσει αποτέλεσμα.

Είναι μια σειρά, η οποία μετά τη Βουγιουκλάκη θα μεγαλώσει γενιές και γενιές. Είναι πολλή μεγάλης σημασίας να επενδύεις σε σειρές που έχουν να πουν κάτι και που να μην είναι ευκαιριακές, να μπορεί να τις δει κάποιος και στην επανάληψη.

- Τι ρόλο παίζει στη ζωή του Παύλου η φιλία;

Πες μου έναν άνθρωπο που η φιλία στη ζωή του δεν παίζει καθοριστικό ρόλο. Αλλά η βαθιά έννοια της φιλίας είναι κάτι το οποίο δυστυχώς έχει εκλείψει πια. Δεν υπάρχουν αληθινοί φίλοι, γι’ αυτό και είναι στα δάχτυλα του ενός χεριού. Η φιλία είναι πολύ σημαντικό, να είναι κάποιοι άνθρωποι δίπλα σου, συμβουλευτικά στα άσχημα και στα καλά. Νομίζω αυτό είναι που κάνει μια φιλία να ξεχωρίζει. Η κριτική της άποψη όταν είναι καλοπροαίρετη.

- Αποζητάτε την ειλικρίνεια δηλαδή…

Η ειλικρίνεια είναι ένα μεγάλο ζητούμενο στα πράγματα αλλά πολλές φορές δεν αντέχουμε να την ακούσουμε.

- Εσείς την αντέχετε;

Εγώ προσωπικά την αντέχω γιατί έχω μεγαλώσει από μικρός μόνος μου και έχω μάθει ότι η ειλικρίνεια είναι το κομμάτι που είχα συντροφιά μου. Αλλά ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι το να μιλάς ειλικρινά και με πάθος δεν είναι καλό γιατί ο άλλος μπορεί να μην είναι έτοιμος να το ακούσει και μπορεί πολλές φορές να τον πληγώσει και αυτό είναι λάθος. Μου πήρε καιρό να το καταλάβω.

- Έχετε κάνει τρεις γάμους, να περιμένουμε και τέταρτο;

Άμα βρεθεί κάτι γιατί όχι;

- Ψέματα έχετε πει ποτέ σε σχέσεις σας;

Κατά συνθήκη ναι. Ψέματα όχι. Λέγοντας ένα ψέμα θα μπεις στη διαδικασία να πεις και άλλο και άλλο και μετά θα χαθείς στον κυκεώνα των ψεμάτων. Δεν ξέρεις μετά που αρχίζει και που τελειώνει.

- Υπάρχει ειλικρίνεια στην πολιτική ζωή της χώρας;

Δε νομίζω ότι το θέμα είναι στην ειλικρίνεια. Η αλήθεια, που λέμε, που είναι απόρροια της ειλικρίνειας, είναι εσωτερική και προσωπική. Άρα όταν λέμε «λέω την αλήθεια στα πράγματα» είναι κάτι το οποίο αφορά εμένα γιατί η αλήθεια η δική μου δεν είναι αρεστή σε όλους. Ο καθένας έχει την εσωτερική του αλήθεια γι’ αυτό όλοι οι άνθρωποι έχουν δίκιο. Αυτό που ζητάς στα μαζικά θέματα είναι η εμπιστοσύνη. Σε έναν πολιτικό εμπιστεύεσαι ότι μπορεί να σε οδηγήσει κάπου καλύτερα.

- Σας έχει βγάλει αυτή την εμπιστοσύνη κάποιος από τους πολιτικούς που βρίσκονται αυτή τη στιγμή στη Βουλή;

Όχι, και επειδή το έζησα αυτό, δεν υπάρχει και ούτε πρόκειται να υπάρξει γιατί υπάρχουν τα ίδια οφέλη που χαρακτηρίζουν κάποιους και δεν τους αφήνουν να λειτουργήσουν υπέρ του συνόλου.

- Μετανιώσατε που ασχοληθήκατε με τη πολιτική;

Όχι, καθόλου! Ήταν ένα πολύ σημαντικό μάθημα. Και ευχαριστώ την πολιτική και όλους τους ανθρώπους που συνεργάστηκα. Ακόμα και αυτούς που μου έκαναν μεγάλο κακό γιατί μου έδωσαν να καταλάβω πολλά πράγματα.

- Άρα δεν βγήκατε ζημιωμένος από αυτή σας την ενασχόληση…

Όχι! Πήρα τα θετικά και προχώρησα. Δεν έμεινα σε κακίες. Κατανόησα πάρα πολλά πράγματα γι’ αυτό τώρα είναι η ώρα της σιωπής και της ενδοσκόπησης των πραγμάτων.

- Ποιο είναι δηλαδή το θετικό που σας έμεινε από όλη αυτή την ιστορία;

Το θετικό είναι μόνο προς τον Παύλο, όχι προς την κοινωνία. Εξελίχθηκα πολύ περισσότερο ως άνθρωπος. Κατανόησα το πώς χειρίστηκα τον εαυτό μου, το πώς χειρίστηκα τους άλλους, το πάθος που είχα και δεν έπρεπε γιατί ίσως δεν είναι κάτι το οποίο μπορείς να το βάλεις. Πάλευα σαν ένας Δον Κιχώτης… Γιατί με κορόιδεψαν και μένα, γιατί παρασύρθηκα, όπως παρασύρονται όλοι γιατί είναι ένα σύστημα το οποίο δουλεύει με έναν δικό του τρόπο.

- Πώς γίνεται ένας ηθοποιός, ο οποίος μέσα από την Τέχνη του ενώνει τον κόσμο να ασχολείται με την Πολιτική η οποία διχάζει;

Η ανάμειξη μου ήταν με ένα κόμμα στο οποίο ήταν μέσα αριστεροί, δεξιοί κλπ. Δεν μπήκα ποτέ σε ένα κόμμα το οποίο ήταν συντεταγμένο σε ένα ιδεολογικό προφίλ. Εκείνο που είδα ήταν ότι θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις ώστε αυτή η χώρα να αλλάξει. Και αυτό ήταν τότε το πιστεύω, και το δικό μου και όλων, ότι μπορούμε να αλλάξουμε και να πάμε προς μια άλλη κατεύθυνση και να αλλάξουν τα πράγματα σε δομές, σε σχέσεις κλπ. Τελικά δεν έγινε τίποτα από όλα αυτά.

- Αν γυρνούσατε πίσω τον χρόνο θα αλλάζατε κάτι από την πολιτική σας πορεία;

Θα ήμουν πολύ πιο ήρεμος γιατί σε πολλά πράγματα είχα ξεφύγει και εγώ. Μπήκα με ένα πάθος. Πίστευα ότι θα μπορούσα να βελτιώσω, να αλλάξω κάποια πράγματα. Μπήκα με έναν Καζαντζάκη μέσα μου. Αυτό που λέει ο Καζαντζάκης ότι θέλω να αλλάξω τον κόσμο όλο, ήταν κυρίαρχο στοιχείο μέσα μου. Αλλά τελικά είδα ότι ήταν λάθος μου.

- Θα ξαναμπαίνατε στην πολιτική;

Όχι, γιατί δεν έχω να πω τίποτα πια…

- Η θρησκεία τι ρόλο παίζει στη ζωή σας;

Η αλήθεια είναι πάνω απ’ όλες τις θρησκείες. Η θρησκεία και η πολιτική λειτουργούν κάτω από το πρίσμα του κατακερματισμού. Η Τέχνη και η Επιστήμη λειτουργούν κάτω από το πρίσμα της σύνθεσης των πραγμάτων άρα λοιπόν δεν μπορώ να κατανοήσω μια θρησκεία.

- Πηγαίνετε σε σχολείο αστρολογίας. Πώς προέκυψε η ενασχόληση με την αστρολογία;

Παρ’ ότι γνωρίζω αστρολογία πιστεύω ότι δεν είναι ένα κομμάτι το οποίο τελειώνει. Στο συγκεκριμένο σχολείο γίνεται μια πολύ σοβαρή δουλειά. Εκεί κάποιος που θέλει να ξεκινήσει, μπορεί να δει και να μπει σε ένα μαγικό κόσμο. Δεν σημαίνει ότι δεν θα κάνεις λάθη, ότι δεν θα πληρώσεις κάρμα, ότι δεν θα σου έρθουν μοιραία γεγονότα στη ζωή σου. Το πώς θα τα διαχειριστείς είναι δικό σου θέμα.

- Έρχονται φίλοι σας να τους φτιάξετε τον αστρολογικό χάρτη;

Ναι, και μου λένε μη μου πεις τα άσχημα και δεν καταλαβαίνουν ότι είναι ευλογία να σου συμβαίνουν άσχημα πράγματα. Γιατί σε εξελίσσει. Ο πόνος και η αγάπη είναι δυο εξελικτικά στοιχεία για τον άνθρωπο και θα δικαιωθείς σε μια επόμενη ζωή. Μα θα μου πει ο άλλος «δεν πιστεύω σε επόμενη ζωή». Τότε δεν υπάρχει λόγος να συζητάμε. Δεν έχει λογική να πιστεύουμε ότι ήρθαμε στη ζωή για να κάνουμε οτιδήποτε χωρίς δικαίωμα επανεξέτασης των πραγμάτων.

- Γι’ αυτό δεν σας φοβίζει ο θάνατος;

Κατ’ αρχάς δεν υπάρχει θάνατος. Δεν υπάρχει στο σύμπαν κάτι το οποίο να είναι νεκρό. Αυτό που λέει ακόμα και η βιολογία πχ νεκρά κύτταρα, δεν υπάρχουν νεκρά κύτταρα, είναι κύτταρα που είναι ανενεργά. Όταν πεθαίνει ο άνθρωπος δεν πεθαίνει, ζει σε μια άλλη διάσταση. Δεν πεθαίνει, συνεχίζει και επανέρχεται είτε στη Γη είτε αλλού, με άλλη μοριακή σύνθεση γιατί πρέπει να βιώσει πράγματα και καταστάσεις μέχρι να εξελιχθεί. Υπάρχει ένα κάρμα.

- Πριν από κάποιο σημαντικό ραντεβού μελετάτε την αστρολογία;

Ναι και πολλές φορές έχω πάει κόντρα και έχω… φάει σφαλιάρα. Αν κάτσεις να ασχοληθείς με την αστρολογία θα δεις όλο αυτό το θεϊκό σχέδιο που υπάρχει για αυτό το σύμπαν. Η ζωή είναι μια αλλά δεν είναι αυτή, αυτό είναι ένα ρούχο της.

- Και για να κλείσουμε όπως ξεκινήσαμε… Τι είναι αυτό που έχει να «πει» η παράσταση «Ένα μωρό για τρεις» στο κοινό;

Την ανάγκη οι άντρες να κατανοήσουν τι σημαίνει ένα παιδί. Οι γυναίκες να κατανοήσουν ότι δεν πρέπει να αντιμάχονται τους άντρες γιατί και οι άντρες έχουν μια ευαισθησία και απλώς πρέπει να τους δοθεί η ευκαιρία να τη δείξουν. Είναι πολύ τρυφερό σε μια τέτοια εποχή, να δούμε ότι το παιδί σα σύμβολο συμβολίζει το δημιουργικό κομμάτι, το ευχάριστο το αισιόδοξο μήνυμα που μπορεί να βγει από όλη αυτήν την εποχή που ζούμε.

ellada

Newsorama.

Μετά το τέλος αυτών που οι ιστορικοί χαρακτηρίζουν ως «πρώτα χριστιανικά χρόνια» και τη παύση των διωγμών για τους πιστούς της θρησκείας που εκείνη την περίοδο μετρούσε μόνο 300 χρόνια ζωής, οι περισσότεροι θεωρούσαν πως είχε έρθει η ώρα για να αναπτυχθεί ο Χριστιανισμός και να απλωθεί στα πέρατα της οικουμένης.

Αυτό, ωστόσο, μόνο εύκολο τελικά δεν αποδείχθηκε. Οι κόντρες εξουσίας και πρωτοκαθεδρίας αποδείχθηκαν πιο ισχυρές από την πίστη των χριστιανών και κάπως έτσι η νέα, τότε, θρησκεία βρέθηκε ξαφνικά μπροστά σε ένα θρησκευτικό αδιέξοδο. Σε μια δογματική απειλή που ήταν ικανή να την εξαφανίσει.

Τότε, όμως, ανέλαβε δράση ο άνθρωπος ο οποίος με βασικά του όπλα, την πολιτική, την διπλωματία αλλά και τις υπόγειες διαβουλεύσεις κατάφερε και άλλαξε την ροή των πραγμάτων με τη χρήση μιας και μόνο λέξης η ισχύς της οποίας φτάνει μέχρι και τις ημέρες μας.

Ο Άρειος και η αιρετική διδασκαλία του

Σύμφωνα με τους ιστορικούς (αν και όταν μιλάμε για εκείνα τα χρόνια, σε μεγάλο βαθμό θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί) περίπου το 256 μ.Χ. γεννήθηκε στη Λιβύη ο Άρειος ο οποίος από μικρή ηλικία αφιερώθηκε στο Θεό. Πρόκειται για έναν νέο ο οποίος είχε μεγάλη μόρφωση και βαθειά πίστη. Οι πολλές και σημαντικές γνώσεις που είχε αποκτήσει, ωστόσο, τον οδήγησαν σε, αυτό που η τότε επίσημη εκκλησία, ονόμαζε «λάθος μονοπάτι».

Ακολουθούσε διάφορους αιρετικούς προσπαθώντας να βρει άγνωστες πτυχές της θρησκείας. Να μελετήσει και γιατί όχι ν’ αλλάξει βασικούς κανόνες της.

Λέγεται πως ο Άρειος έγινε αποδέκτης χλευαστικών συμπεριφορών από σπουδαίους επισκόπους εκείνης της εποχής κάτι που τον στιγμάτισε και τον πείσμωσε ακόμα περισσότερο.

Σταδιακά ο Άρειος άρχισε να αναπτύσσει ένα δικό του δόγμα. Σύμφωνα με αυτό ο Υιός (ο Ιησούς Χριστός, δηλαδή) δεν είναι κατά φύση και κατ ουσίαν αληθινός Θεός.

Δημιουργήθηκε από το Θεό – Πατέρα κάποια συγκεκριμένη χρονική στιγμή «εν χρόνω». Για το λόγο αυτό δεν μπορούσε να χαρακτηρισθεί αγέννητος, ούτε μέρος αγεννήτου. Ήταν επομένως, ένα απλό κτίσμα του Θεού.

Ο Άρειος υποστήριζε την απόλυτη μοναρχία της θεότητας και δεχόταν ένα Θεό αγέννητο και άναρχο. Επομένως, πριν από τη δημιουργία του Υιού ήταν απόλυτη η «μοναρχία» του μόνου αγέννητου και άναρχου Θεού, γι αυτό και ο μεν Θεός δεν ήταν Πατήρ, πριν να δημιουργήσει τον Υιό, και ο δε Υιός δεν υπήρχε πριν δημιουργηθεί από τον Πατέρα.

Με λίγα λόγια, αυτό που προσπαθούσε να κάνει ο Άρειος είναι να χρησιμοποιεί τις θεολογικές έννοιες της πατρότητας και της υιότητας μεταφορικά και κατ αναλογίαν προς την ανθρώπινη ζωή, κατά την οποία ο πατέρας προηγείται χρονικά του υιού του. Επιχειρούσε, δηλαδή, να εξηγήσει με βάση τις ανθρώπινες σχέσεις τις σχέσεις των Προσώπων της Αγίας Τριάδος.

Η σύγκλιση της Α” Οικουμενικής Συνόδου από τον Μ. Κωνσταντίνο

Όλα αυτά βεβαία, λίγο έως καθόλου, δεν θα απασχολούσαν την επίσημη εκκλησία εκείνη την περίοδο αν η διδασκαλία του Άρειου δεν είχε αρχίσει να έχει απήχηση στους πιστούς οι οποίοι παρακολουθούσαν με προσοχή τα διδάγματά του. Και κάπως έτσι ο Χριστιανισμός βρέθηκε αντιμέτωπος με την πρώτη μεγάλη εσωδογματική απειλή.

Βρισκόμαστε πλέον στο έτος 325 μ.Χ. επί αυτοκρατορίας Μ. Κωνσταντίνου ο οποίος ξαφνικά βρέθηκε αντιμέτωπος με μία αίρεση με σοβαρότατες προεκτάσεις για τη συνοχή της αυτοκρατορίας. Είχαν προηγηθεί και άλλες αιρετικές προσπάθειες (όπως το Σχίσμα του Μελιτίου περίπου 50 χρόνια νωρίτερα, υποστηρικτής του οποίου, μάλιστα, ήταν ο Άρειος) αλλά καμία δεν είχε φοβίσει τόσο πολύ την αυτοκρατορία καθώς πλέον ακουμπούσε τον πυρήνα του χριστιανισμού.

Ο αυτοκράτορας που διακαώς επιθυμούσε την επικράτηση θρησκευτικής ειρήνης στην αυτοκρατορία και μη κατανοώντας τις δογματικές διαφορές της αρειανικής διδασκαλίας από την ορθόδοξη άποψη, προσπάθησε να κατευνάσει τα πνεύματα των θεολογικών αντιπάλων, χωρίς, ωστόσο, να το καταφέρει με αποτέλεσμα οι διαφορές να γίνονται ολοένα και πιο έντονες.

Λέγεται πως ο πρώτος που μίλησε στον Μ. Κωνσταντίνο για τον επερχόμενο κίνδυνο ήταν ο Κορδούης Όσιος ο οποίος, μάλιστα, του πρότεινε να συγκαλέσει Οικουμενική Σύνοδο με σκοπό την οριστική επίλυση της διαμάχης. Και έτσι έγινε.

Ο Μ. Κωνσταντίνος ορίζει τη Νίκαια της Βιθυνίας ως το μέρος που θα φιλοξενήσει τη Σύνοδο και αυτό γιατί έχοντας αποφασίσει να συμμετάσχει και ο ίδιος ήθελε ένα μέρος κοντά στην Κωνσταντινούπολη προκειμένου να είναι εύκολη η μετάβασή του εκεί. Ήθελε να είναι εκεί προκειμένου να αναλάβει την προεδρία της Συνόδου και με την παρουσία του να πιέσει ώστε να βρεθεί λύση.

Στη σύνοδο πήραν μέρος 318 Πατέρες μεταξύ των οποίων και οι Άγιος Αθανάσιος, Άγιος Σπυρίδωνας και Άγιος Νικόλαος. Η συντριπτική πλειοψηφία των συμμετεχόντων ήταν από την ελληνόφωνη Ανατολή και την Μικρά Ασία. Η Δύση δεν ενδιαφέρθηκε και τόσο. Συμμετείχε μόνον ένας επίσκοπος από την Ιταλία, ένας από την Γαλατία και ένας από το Ιλλυρικό. Παραβρέθηκαν επίσης και πέντε επίσκοποι από επαρχίες πέραν των ανατολικών συνόρων της Αυτοκρατορίας.

Ένα χαστούκι, το «Πιστεύω», η λέξη κλειδί και ένας περίεργος θάνατος

Η Α” Οικουμενική Σύνοδος έλαβε πολλές και κρίσιμες αποφάσεις. Τόσο σημαντικές που θεωρείται πως είχαν μακροχρόνιες επιρροές θεολογικού και πολιτικού χαρακτήρα στην Ανατολή σε όλη τη διάρκεια του Μεσαίωνα.

Ενδεικτικά να αναφερθεί πως ορίστηκε η ημερομηνία εορτασμού του Πάσχα, η Εκκλησία εντάχθηκε στις επίσημες δομές της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και ο συνοδικός θεσμός έγινε θεμελιώδους σημασίας για τον Ορθόδοξο Χριστιανισμό.

Όλοι ήξεραν, όμως, πως όλα αυτά, αν και σημαντικά, ήταν δευτερευούσης σημασίας. Η μεγάλη μάχη θα δινόταν για τον «Αρειανισμό».

Οι υπόγειες διαβουλεύσεις πολλές. Οι κόντρες εξουσίας ακόμα περισσότερες. Ο αυτοκράτορας, ωστόσο, δεν ήταν διατεθειμένος να αφήσει τη διχόνοια να διαλύσει τον Χριστιανισμό και έτσι ανέλαβε ενεργό δράση. Μετά τον εναρκτήριο λόγο του ο αυτοκράτορας πήρε και έκαψε γραπτά αιτήματα που του είχαν παραδώσει προηγουμένως οι επίσκοποι και τα οποία περιείχαν αλληλοκατηγορίες, λέγοντας: «Ο Χριστός απαιτεί από εκείνον που επιζητεί να λάβει συγχώρηση να συγχωρεί τον αδελφό του».

Είναι χαρακτηριστικό, μάλιστα, πως όταν ο Κωνσταντίνος είδε πως κάποιοι αντιδρούσαν στην παρουσία του εκεί, απευθυνόμενος στους Επισκόπους- πατέρες, σύμφωνα με τον ιστορικό Ευσέβιο, είπε τη φράση: «υπό του Θεού καθιστάμενος επίσκοπος των εκτός αν είην» που σημαίνει «θα μπορούσα να είμαι εξωτερικός επίσκοπος υπό τον Θεό»!

Ακόμα και έτσι, ωστόσο, οι στιγμές ακραίας έντασης δεν έλειψαν. Σε μία από αυτές ο Άγιος Νικόλαος μην μπορώντας να συγκρατήσει την αγανάκτησή του για τα όσα υποστήριζε ο Άρειος, τον χαστούκισε! Ο Μ. Κωνσταντίνος τιμώρησε το Νικόλαο με φυλάκιση. Σύμφωνα με τα πατερικά κείμενα, ωστόσο, μέσα στη φυλακή συντελέστηκε ένα θαύμα δείχνοντας την αγιότητα του Νικολάου και την πλάνη του Αρείου.

Στη διάρκεια της Συνόδου ο Κωνσταντίνος, χρησιμοποίησε όλη τη διπλωματική του εμπειρία και προσπάθησε να φέρει κοντά τις δυο πλευρές.

Έδωσε, λοιπόν, τον λόγο στον αναγνωρισμένο εκκλησιαστικό ιστορικό και Βιβλικό σχολιαστή Ευσέβιο Καισαρείας (έναν από τους πιο γνωστούς υποστηρικτές της Αρειανής αίρεσης) να εκφράσει δημόσια την πίστη του και να «αποκαθάρει το όνομά του».

Προς αυτή την κατεύθυνση ο Ευσέβιος παρέθεσε το βαπτιστήριο σύμβολο πίστης της εκκλησίας της Καισάρειας, το οποίο ανέφερε ότι ο Ιησούς Χριστός ήταν «ο Λόγος του Θεού», «ο μονογενής Γιος», «γεννημένος από τον Θεό πριν από όλους τους αιώνες» και Εκείνος «μέσω του οποίου έγιναν όλα τα πράγματα». Οι θέσεις που εξέφραζε το σύμβολο ήταν ορθόδοξες και ο αυτοκράτορας αντιλήφθηκε ότι αυτό θα μπορούσε να αποτελέσει βάση για έναν από κοινού συμβιβασμό. Ο Κωνσταντίνος έκανε δεκτό αυτό το σύμβολο πίστης και απομάκρυνε έτσι από τον Ευσέβιο τη μομφή του αιρετικού.

Ο Κωνσταντίνος πρότεινε στη συνέχεια την προσθήκη της λέξης ομοούσιος που θα αποσαφήνιζε την ενότητα και την ισότητα του Ιησού Χριστού και Υιού με τον Θεό και Πατέρα στον ορισμό της πίστης αναφορικά με τη χριστιανική Θεότητα. Αν, μάλιστα, έπειθε τον Ευσέβιο να αποδεχτεί αυτή τη λέξη, πίστευε ότι κατείχε το «κλειδί» που θα μπορούσε να ενώσει την πλειονότητα των επισκοπικών ηγετών σε κοινή συναίνεση και να απομονώσει ως αίρεση τη μειονότητα των ακραίων αρειανών.

Ο Ευσέβιος αν και αρχικά ήταν επιφυλακτικός στη συνέχεια δέχθηκε την παρέμβαση του αυτοκράτορα και έτσι επί της ουσίας επιτεύχθηκε ένας θεολογικός συμψηφισμός.

Στη συνέχεια συστήθηκε μια επιτροπή για να συντάξει μια δήλωση πίστης με βάση τα βαπτιστήρια σύμβολα πίστης, η οποία όμως θα ενσωμάτωνε αντιαρειανές φράσεις. Μέσα σε λίγες μέρες η επιτροπή παρήγαγε τη δήλωση που είναι ως τις ημέρες μας γνωστή ως «Σύμβολο Πίστης της Νίκαιας» που είναι το πρώτο μέρος του Συμβόλου της Πίστεως.

Μετά από δυο μήνες και δώδεκα ημέρες η Σύνοδος ολοκληρώθηκε. Ο Αυτοκράτορας κέρδισε χρόνο και βέβαια την ενότητα της εκκλησίας. Αλλά και πάλι όλα έδειχναν εξαιρετικά εύθραυστα και αυτό αποδείχθηκε από το θάνατο το Άρειου το 336 μ.Χ. στην Κωνσταντινούπολη. Επίσημα ο θάνατός του αποδόθηκε σε… άγνωστα αίτια. Για τους λιγοστούς πιστούς που του είχαν απομείνει, όμως, ο Άρειος δηλητηριάστηκε από τους εχθρούς του.

ellada

Newsorama.