για (τους) λεβέντες, καθώς άλλο πράγμα είναι να μπαίνεις φυλακή και άλλο να ζεις μέσα στα σίδερα! Στο κελί «σιδερώνεται» ο κάθε λεβέντης και παύει να υπάρχει κοινωνικά ως τέτοιος… μέχρι να αποδράσει. Το ίδιο συμβαίνει και με τους «λεβέντες» που φυλάκισαν την ελληνική κοινωνία και αγορά στα μνημόνια και κυρίως στην αναθεωρημένη δανειακή σύμβαση και σε μια κατάπτυστη πολιτικά διαδικασία αναδιάρθρωσης του χρέους. Κι αυτοί από την φυλακή τους θέλουν να δραπετεύσουν νοερώς και επικοινωνιακώς μέσω της «προεδρίας», για να μπορούν να υπάρξουν σαν λεβέντες εκλογικώς!

μετατρέπεται σε κοινωνικοπολιτικώς ευλογημένη κατάσταση κατάκτησης προνομιών, πλουτισμού, ανάπτυξης του επιχειρηματικού πνεύματος και ταξικής κυριαρχίας, χάνει την έννοια της.

Αν μάλιστα βιώνεις τα αποτελέσματα μιας δραματικής κρίσης όπως είναι σήμερα η Ελληνική, είναι πολύ εύκολο να ταυτίσεις την δημοκρατία με τον καπιταλισμό και την κρίση του και μια και δεν φαίνεται να  μπορείς να αντιδράσεις πολεμικά κατά του καπιταλισμού (δεν έχουν διαμορφωθεί επαναστατικές συνθήκες), θα την πληρώσει η πλουραλιστική δημοκρατία. Αυτό θα είναι τραγωδία αν αφήσουμε να συμβεί, υπονομεύοντάς την καθημερινά μέσω ακραίου λαϊκισμού ή απλώς αδιαφορώντας, σε συνάρτηση με την προσβλητική για την δημοκρατία συμπεριφορά των κυβερνώντων.   

Κατέληξε όμως σε ένα σώστο σύμπέρασμα «Πάμε να φύγουμε, γιατί εδώ κινδυνεύουμε να γίνουμε ευρωλιγούρηδες».

Αν και η ιδιότητα του Αριστερού στην Ελλάδα εχει εντελώς διαφορετική έννοια απο ότι αυτή του Αριστερού της Γερμανίας, Ολλανδίας κλπ.- στις Βρυξέλλες έδωσε την εντύπωση ενός πολιτικού της Αριστεράς που ανησυχεί υπερβολικά για την εικόνα του και οχι ενός Έλληνα πρωτοπόρου Αριστερών ιδεών. (Παρεμπιπτόντως την διαφορετικότητα που παρουσιάζει ο Έλληνας αριστερός την είχε επισημάνει και ο Bob Jessop, βιογράφος του διανοούμενου Νίκου Πουλαντζά)

Η Αριστερά στη χωρα μας εμφάνιζε ένα φοβικό σύνδρομο όσον αφορά την δυνατότητα διαχείρισης σοβαρών καταστάσεων, το οποίο με την πάροδο του χρόνου έχει περιοριστεί. Απο την άλλη, δίνεται η δυνατότητα σε ένα Ελληνικό Αριστερό κόμμα να διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο στην Ευρωπαική σκηνή..

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ -προ λίγων ετών- θα απαντούσε στον «σοσιαλιστή», κ.Σούλτς, ότι τα μονοπώλια που δημιουργούνται στον καπιταλισμό κυριαρχούν και περιθωριοποιούν την παροδοσιακή μικροαστική, μεσαία και αγροτική τάξη, Ο μονοπωλιακός καπιταλισμός δεν ασκεί τον ιμπεριαλισμό του μόνο εις βάρος των αδύναμων κρατών (βλέπε Ελλάδα) αλλά και στο εσωτερικό των κοινωνιών. Εκατομμύρια Γερμανών πολιτών επιβιώνουν με μισθούς πείνας, αλλά κανείς δεν μιλά για αυτό. Κατόπιν θα προέβαινε σε ανάλυση των τραγικών επιπτώσεων που έχει επιφέρει η μνημονιακή πολιτική στην χώρα μας. (Δεν απαιτείται να συμφωνεί κάποιος με τις διαπιστώσεις του οικονομολόγου Γιάννη Βαρουφάκη για να διαβάσει τα άρθρα του)

Τέλος πάντων σημασία έχει ότι τα τηλεοπτικά δίκτυα εστίασαν στη δήλωση του προέδρου του Ευρωκοινοβουλίου,κ.Σούλτς, ότι ο «ο Ναζισμός πάντα φέρνει τη δυστυχία». Χαίρω πολύ..

Ο Αλέξης Τσίπρας συνάντησε και τον επικεφαλή των Σοσιαλιστών, κ.Χάνες Σβόμποντα,και εξέφρασε την ανάγκη σύγκλησης μιάς Ευρωπαϊκής διάσκεψης για το χρέος. Ευτυχώς η είδηση αυτή αναδείχθηκε απο τα κανάλια.

Το μόνο ουσιαστικό κέρδος απο την περιοδεία είναι η πιθανότητα ο Αλέξης Τσίπρας να είναι ο υποψήφιος της Αριστεράς για την θέση του προέδρου της Κομισιόν. Υπο άλλες συνθήκες θα αποτελούσε είδηση.

Λοιπόν, σκοπός της Αριστεράς αν πράγματι θέλει να πετυχεί κάτι είναι η ενσωμάτωση φιλοσοφικού λόγου στον πολιτικό της ακτιβισμό.

Ο Φιλοσοφικός λόγος που ανέδειξε στα κειμενά του ο Καρλ Μαρξ επιβάλεται να επανέλθει στο προσκήνιο. Για το όνομα της λογικής,πολλά απο τα καθοδηγητικά οικονομικά αξιώματα έχουν αποδομηθεί καθώς δεν ανταποκρίνονταν στην πραγματικότητα της επίτευξης αταξικής κοινωνίας με ανθρώπινο πρόσωπο,είναι κρίμα όμως να αποδομηθεί και ο φιλοσοφικός λόγος.Μεγάλο κρίμα..

Στον ΣΥΡΙΖΑ και τους Ελληνες Αριστερούς έλαχε ο δύσκολος ρόλος της διαμόρφωσης αριστερής συνείδησης όχι μόνο των Ελλήνων αλλά και των Ευρωπαίων πολίτων.Απίστευτα πράγματα..

Στην επόμενη ευρωπαική περιοδεία του Αλέξη Τσίπρα επιβάλεται να αναδειχθεί το Αριστερό πλαίσιο – το οποίο δεν γνωρίζω αν είναι αυτό που δημοσίευσε προ μηνών ο κ.Λαφαζάνης στην εφημερίδα τα ΝΕΑ – σημασία όμως έχει να είναι ξεκάθαρο αποφεύγοντας συνάμα και τις ιδεολογικές αγκυλώσεις. Εργο εξαιρετικά δύσκολο. Και επίσης ανθρώπινα,πολύ ανθρώπινα να εστιάσει στις αδυναμίες του νεοφιλελευθερισμού, ένα οικονομικό δόγμα που είναι ικανό να διαλύσει τον κοινωνικό ιστό κάθε ευρωπαικού κράτους.

Η αναφορά μου στον κύριο Σούλτς δεν ήταν τυχαία. Για την Αριστερά είναι ένας ακόμα αντίπαλος στον χώρο των ιδεών. Αν και αυτοπροσδιορίζεται ως Σοσιαλιστής δεν ασκεί δριμεία κριτική στην Γερμανία, καθώς λειτουργεί περισσότερο ως εταιρεία με έδρα το Βερολίνο και τη Φρανκφούρτη παρά ως κράτος!

Είναι ικανός ο Αλέξης Τσίπρας να διεκδικήσει για την Ευρωπαική Αριστερά το χρίσμα του προέδρου της Κομισιόν;

Ναί. Ο ΣΥΡΙΖΑ ,ως Αριστερός σχηματισμός-για τα Ευρωπαικά δεδομένα- έχει «πιάσει» εξωπραγματικά ποσοστά.

Οσον αφορά τον πρόεδρο του κόμματος, διαθέτει πλέον την εμπειρία και την ικανότητα να διαχειριστεί καταστάσεις. Το μόνο που απαιτείται ειναι να αποφύγει την «τυποποίηση» του πολιτικού λόγου και να επιδείξει ευελιξία καθώς θα μιλήσει σε διαφορετικά ακροατήρια.

Επίσης απο την στιγμή που στην ατζέντα περιλαμβάνεται η ακύρωση και η επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου είναι πιθανόν φίλα προσκείμενα κόμματα στον χώρο της Ευρωπαικής Αριστεράς να βρεθούν στη δύσκολη θέση να εξηγούν στους πολίτες των κρατών τους..την τακτική του ΣΥΡΙΖΑ. Ευτυχώς δεν έχουν γνώση της Βαβέλ απόψεων και θέσεων που επικρατούσε πρίν το Συνέδριο..
news4all.gr

Με μια μακροσκελή επιστολή σε γνωστή διαδικτυακή σελίδα, ο Δημήτρης Μπουρζούκος προφυλακισμένος για την απόπειρα ληστείας στην Κοζάνη, περιγράφει τις τελευταίες ώρες ελευθερίας του, μιλά για τα άγρια βασανιστήρια που υπέστη στα χέρια των αστυνομικών, ενώ παράλληλα αρνείται κάθε συμμετοχή του στη Συνωμοσία των Πυρήνων της Φωτιάς και καλεί σε ένοπλη δράση και σε σαμποτάζ στις δομές του κρατικού μηχανισμού.

 Στην επιστολή του ο κ Μπουρζούκος περιγράφει «τις ώρες του ασταμάτητου ξύλου», που έζησε στα χέρια των αστυνομικών ενώ υποστηρίζει ότι οι φωτογραφίες με τα ξυλοκοπημένα πρόσωπά τους διέρρευσαν σκοπίμως.

«Το κράτος σκοπίμως έδωσε τις φωτογραφίες μας στη δημοσιότητα με στόχο τον εκφοβισμό των ανθρώπων που σκέφτονται να πράξουν αναλόγως. Μπορεί και να ήταν ένα βιαστικό «λάθος» λόγω αυτοματισμού που χαρακτηρίζει πλέον οποιαδήποτε επιχείρηση της αντιτρομοκρατικής».

Διαβάστε παρακάτω την επιστολή όπως δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα indymedia

Η τελευταία φορά που κοίταζα το ρολόι μου.
Πίσω μας ένα περιπολικό, μέσα στο βάν οι δύο σύντροφοι μου, ο «όμηρος» κi εγώ. Μόλις λίγες ώρες πριν τα συναισθήματά μας ήταν τελείως διαφορετικά. Για λίγο, φαινομενικά, όλα πήγαιναν τέλεια, μέχρι τη στιγμή που συνέλλαβαν τον συντροφό μας στο «ασθενοφόρο». Εκεί, η κατάσταση στιγμιαία μας κατέβαλε, παρ’ όλα αυτά διατηρήσαμε το μυαλό μας καθαρό , στο βαθμό που ήταν πλέον δυνατόν, έτσι και εξασφαλίσαμε τη διαφυγή των συντρόφων μας.
Γυρνάμε πλέον στην αρχική μας εικόνα, οι τρεις μας μέσα στο βαν μαζί με τον «όμηρο» και μία «τυχαία» (μόνο τυχαία δεν ήταν καθώς το σήμα είχε πέσει σε όλες τις γύρω πόλεις) συνάντηση με ένα περιπολικό. Τα τελευταία λεπτά της ελευθερίας μας είχαν ήδη αρχίσει να μετρούν αντίστροφα. Το τί ειπώθηκε μέσα στο βαν αυτά τα λεπτά έχει μικρή σημασία για την ιστορία μας, αυτό που μετράει είναι η τελική μας απόφαση. Δε θα ρίξουμε, δε θα ρισκάρουμε τη ζωή του γιατρού. Ήταν η μόνη επιλογή που είχαμε εκείνη τη στιγμή. Το μόνο όπλο που είχαμε τελικώς σε αυτή τη συνθήκη ήταν το πάθος μας για ελευθερία. Το τραβήξαμε όσο πήγαινε.
Μετά από μία καταδίωξη στους δρόμους της Βέρροιας, σχεδόν βγαλμένη από ταινία, τελικά εγκλωβιστήκαμε σε ένα στενό από ένα περιπολικό που τυχαία βρέθηκε εκεί. Δεν ξέρω πόσο νόημα έχει να αναπαράγω εκ νέου το υπόλοιπο σκέλος της ιστορίας.

Το μόνο που αισθάνομαι ότι πρέπει να ξεκαθαρίσω, καθώς πήρε μεγάλη διάσταση, είναι το κομμάτι των βασανισμών. Ξέρω ότι για ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας η εικόνα ενός ξυλοδαρμένου ανθρώπου μπορεί να γεννήσει φόβο, λύπηση, απορία. Όχι όμως για εμάς σύντροφοι. Μπορώ να πω επίσης ότι το κράτος σκοπίμως έδωσε τις φωτογραφίες μας στη δημοσιότητα με στόχο τον εκφοβισμό των ανθρώπων που σκέφτονται να πράξουν αναλόγως. Μπορεί και να ήταν ένα βιαστικό «λάθος» λόγω αυτοματισμού που χαρακτηρίζει πλέον οποιαδήποτε επιχείρηση της αντιτρομοκρατικής. Όπως και να έχει δε θέλω να εστιάσω σε αυτό στην παρούσα φάση. Θέλω να εκφράσω τη δικιά μου σύντομη γνώμη για αυτές τις ώρες ξυλοδαρμού.
Από την αρχή κιόλας δεν ένιωσα ούτε μια στιγμή θύμα και προφανώς δε θέλω να αντιμετωπίζομαι ως τέτοιο. Μέσα στις τέσσερις ώρες ασταμάτητου ξύλου, φυσικά ένα από τα πράγματα που σκεφτόμουν ήταν πιθανά σενάρια γα το «τέλος» αυτών των θρασύδειλων καθαρμάτων.

Ούτε φόβος, ούτε πόνος, μόνο οργή. Παρά την οδύνη της αλήθειας αρπάζεις το θέλω σου από τα μαλλιά και το γονατίζεις. Όση ώρα συνεχιζόταν το ξύλο μέσα μου επιβεβαιώνονταν όλα αυτά τα χρόνια που έχω επιλέξει να στέκομαι απέναντι σε αυτό το σάπιο σύστημα. Όλες μου οι επιλογές, όλες οι σκέψεις πήραν σάρκα και οστά. Ίσως ένα λεπτό τελικά με λυμένα τα χέρια να ήταν αρκετό. Ίσως τελικά αυτές οι στιγμές βασανισμού να είναι η σφραγίδα επικύρωσης του σάπιου συστήματος.
Ας μιλήσουμε για χρήμα όμως τώρα. Χρήμα που ρέει άφθονο(ακόμη και σε καιρούς ισχνούς που διανύουμε) στα τραπεζικά καταστήματα, στις εφορίες και σε κάθε τύπου επενδύσεις μεγάλων κεφαλαίων (τύπου Cosco). Το αίμα του καπιταλισμού.
Η άρνηση τοποθετησής μου ως άλλο ένα καλολαδωμένο γρανάζι σ΄αυτό το σύστημα είναι ένας από τους αρκετούς λόγους που επέλεξα τη ληστεία (προσωπικά την ορίζω ως απαλλοτρίωση) τράπεζας. Με αυτό εννοώ πως δεν είχα ποτέ τη διάθεση να αποτελέσω άλλον έναν «περαστικό» σε αυτή τη γη με μία «φυσιολογική» δουλειά, με μία «φυσιολογική» ζωή. Δεν άργησα πολύ να καταλάβω στη ζωή μου ότι η εργασία έχει ως μοναδικό σκοπό την εργαλειοποίηση του ανθρώπου με στόχο πάντα το κέρδος του εκάστοτε «κεφαλαίου». Μία διαρκής συσσώρευση κεφαλαίου σε όλο και λιγότερους ανθρώπους. Κάτι που δεν άργησε να δείξει τις παρενέργειές του. Κάπου εκεί είναι που έβαλα κι εγώ τα ερωτηματικά μου.
Είναι λοιπόν μεμονομένα περιστατικά κατάχρησης και διαφθοράς που οδήγησαν το σύστημα σε κρίση ή η ίδια η κρίση αποτελεί ένα καλοσχεδιασμένο πλάνο για μεγαλύτερο κέρδος; Υπήρξε η «πτώση» του τραπεζικού συστήματος εξαιτίας της «φούσκας» των δανείων ή ήταν ένα καπιταλιστικό τέχνασμα για μία νέα συσσώρευση, μία κεφαλαιοποίηση μεγαλύτερων διαστάσεων;
Σίγουρα έχουμε να κάνουμε με μία κρίση πρωτόγνωρη για τα δεδομένα του καπιταλισμού και σίγουρα προηγήθηκε αυτής η «πτώση» του τραπεζικού συστήματος. Στην προκειμένη όμως μιλάμε για τις δύο όψεις του ίδιου κάλπικου νομίσματος.
Ο καπιταλισμός χωρίς το τραπεζικό σύστημα δε θα μπορούσε να υπάρξει. Δε θα υπήρχε ένα από τα βασικότερα μέσα για τη συσσώρευση κεφαλαίου. Δεν θα πήρχε καπιταλισμός.
Όπως στην ενδεχόμενη πτώση του τραπεζικού συστήματος καλέστηκε το κράτος να γεμίσει τα ταμεία των τραπεζών, έτσι αργότερα μπροστά στην επικείμενη πτώση του κρατικού μηχανισμού καλούνται οι τράπεζες να υποστηλώσουν επενδύσεις για να ακολουθήσει μία νέα κεφαλαιοποίηση των τραπεζών.
 Ένας φαύλος κύκλος με μόνο στόχο να μην ξεψυχήσει ο ετοιμοθάνατος καπιταλισμός.
Κοιτάζοντας τη σύντομη ιστορία της Ελλάδας μέσα στην Ευρωπαική Ένωση μόνο ως ένα προσχεδιαμένο εγχείρημα θα μπορούσα να μεταφράσω την οικονομική πτώση της. Τόσο της Ελλάδας όσο και των υπόλοιπων ευρωπαικών χωρών που ακολούθησαν την κρίση. Μπαίνοντας στην ζώνη του ευρώ με την «δημιουργική λογιστική» (Greek logistics) Σημίτη παρουσιάζοντας την οικονομία της Ελλάδας ως αρκετά ισχυρή και συνεχώς αναπτυσσόμενη, αντίστοιχη των υπόλοιπων κρατών της Ε.Ε., διανύθηκε μία περίοδος χάριτος. Εκείνη την περίοδο ο κάθε μικροαστός μπορούσε να ελπίζει στον καπιταλιστικό παράδεισο.
Μέχρι να αρχίσει να διαφαίνεται η «φούσκα» του καπιταλισμού ως σύστημα, με το Κραχ του 2008 και την αρχή της κατρακύλας. Ακολούθησε πάλι η «δημιουργική λογιστική» αυτή τη φορά από τον Γ. Παπανδρέου και με στόχο πλέον την «είσοδο» της Ελλάδας στον μηχανισμό οικονομικής στήριξης (Δ.Ν.Τ-Ε.Κ.Τ.). Για να φτάσουμε σήμερα στο οριστικό ξεπούλημα της ανθρώπινης ζωής και την ουσιαστική εκμηδένιση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Κάτι που φύσικά συνδέεται με φθηνές επενδύσεις και την ευκαιρία λεηλάτησης της φύσης όπως επιχειρείται να γίνει σε διάφορες περιοχές σήμερα.
Τα βιώματα και η αφόρητη πίεση που δέχεται η κοινωνία αρκεί για να αναδειχθεί ξεκάθαρα το βρώμικο πρόσωπο του καπιταλισμού. Αναγνωρίζω την πράξη μου ως απαλλοτρίωση . Για μένα οι πραγματικοί ληστές στελεχώνουν τις τράπεζες και τον κρατικό μηχανισμό.
Φυσικό ακόλουθο της συστημικής κρίσης είναι η καταστολή. Καταστολή στοχευμένη αλλά και γενικευμένη με σκοπό την τρομοκράτιση και την αποδυνάμωση του συνόλου της κοινωνίας. Αιχμή του δόρατος και σχεδόν μόνιμο στόχο αποτελεί ο ευρύτερος αναρχικός -ανατρεπτικός χώρος. Ένας χώρος που πολλές φορές λειτουργώντας είτε ως πυροκροτητής είτε ως καταλύτης, πυροδοτεί εξεγέρσεις και εντάσεις ενσαρκώνοντας τη λύσσα και την οργή που όλο και μεγαλώνει σε διάφορα κοινωνικά σύνολα.
Το παράδοξο στην κατασταλτική πολιτική του κράτους είναι πως πλέον στοχοποιεί και άλλα τμήματα της κοινωνίας που αντιστέκονται, χαρακτηρίζοντας τους με περίσια ευκολία παράνομους και τρομοκράτες που μόνο στόχο έχουν την καταστροφή. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η σπασμωδική αντίδραση του κράτους στις Σκουριές. Με συνοπτικές διαδικασίες χαρακτηρίστηκε ως τρομοκρατικό χτύπημα ο εντυπωσιακός και ολοκληρωτικός εμπρησμός του εργοταξίου των μεταλείων. Μία κίνηση που με βρίσκει σύμφωνο και στο πλευρό των ανθρώπων που την έκαναν.

Ο μόνος διάλογος που μπορεί να υπάρξει με μία πολυεθνική που στόχο έχει την καταστροφή και τη λεηλασία της φύσης για το κέρδος είναι η αμίληκτη επίθεση. Αναγνωρίζω το θάρρος των ανθρώπων που πέρασαν στην άμεση δράση παίρνοντας τις ζωές τους στα χέρια τους. Προκάλεσαν ένα καίριο πλήγμα τόσο στην εταιρία El dorado όσο και στο κράτος.
Αυτός είναι και ο λόγος που λίγες μέρες αργότερα το χωριό των Σκουριών κατακλύστηκε από κατασταλτικές δυνάμεις και ακολούθησαν έφοδοι και έρευνες σε σπίτια κατοίκων του χωριού, με ένα σκηνικό που θύμιζε κάτι απο τον εμφύλιο και δείχνει τον ολοκληρωτισμό που χαρακτηρίζει το κράτος, μετατρέποντας το χωριό σε εμπόλεμη ζώνη.
Ασφαλώς δεν έλειψε η εμπλοκή των «αναρχικών τρομοκρατών» σε αυτή την ενέργεια. Από την πρώτη στιγμή τα Μ.Μ.Ε. έσπευσαν να εντοπίσουν τους «τρομοκράτες» καθοδηγητές του χτυπήματος.
Γνωστή και πάγια η τακτική των Μ.Μ.Ε.: στοχοποίηση, τρομοκράτιση και κατασυκοφάντηση. Φυσικά ακολουθώντας πάντα πιστά τις οδηγίες του εκάστοτε φορέα, είτε είναι η κρατική ασφάλεια, είτε είναι η αντιτρομοκρατική είτε απευθείας η κυβερνητική γραμμή.
Γνήσιοι «εργάτες» της καταπίεσης και της υποταγής σκάβουν λάκκους –αρκετούς σε βάθος να χωράν όλοι μέσα- για να ακολουθήσει ο κατασταλτικός βραχίονας και η δικαστική μαφία να θάψει κάθε τί που αντιστέκεται.
Κάπως έτσι ξεκινάει και το παραλήρημα (γκεμπελικού τύπου προπαγάνδας) των Μ.Μ.Ε. αμέσως μετά τη σύλληψή μας. Η είδηση ιδανική για τρομοδελτία και σενάρια αντιτρομοκρατικής φαντασίας. Δεν μπορούσα να μην αναγνωρίσω την ξεκάθαρη πολιτική γραμμή που ακολούθησαν τα Μ.Μ.Ε., αναπαράγωντας με στόμφο και τον απαραίτητο συναισθηματισμό την σίγουρη εμπλοκή μας και σε άλλες ενέργειες πέραν της ληστείας. Με μία τακτική αντίστοιχη με αυτήν που χρησιμοποιήθηκε στα μέσα της δεκαετίας του ’90 στην Ιταλία για να χτυπήσουν τον αναρχικό χώρο (επιχείρηση ORAI), το ελληνικό κράτος προσπαθεί να καταστήλει οποιαδήποτε πηγή αντίστασης.
Δεν μπορούσα να μην προβλέψω τί θα ακολουθούσε τις επόμενες μέρες της συλληψής μου. Από στιγμή σε στιγμή θα με καλούσε κάποιος ειδικός εφέτης ανακριτής, υπεύθυνος για τα θέματα «τρομοκρατίας» (ίσως να τον έλεγαν Μόκκα;) και με μηδενικά στοιχεία και χωρίς κανένα συγκεκριμένο σκεπτικό -παρά μόνο τις εικασίες της αντιτρομοκρατικής- θα με έχριζε μέλος κάποιας οργάνωσης.
Φυσικά η επιβεβαίωση της προβλεψής μου δεν άργησε να έρθει.
Τελικά ο ειδικός εφέτης ανακριτής με κάλεσε (Μόκκας στο όνομα) και με συμπεριέλαβε στην ε.ο. Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς. Φυσικά, αναγνωρίζω τη δράση της ε.ο. Σ.Π.Φ. και τα μέλη της ως επαναστάτες, όμως αυτό είναι κάτι που δε με εμποδίζει να δηλώσω ότι δεν έχω καμία σχέση με την οργάνωση.
Δεν υπήρξα ποτέ μέλος της και μας χωρίζουν ουσιαστικές διαφορές, τόσο σε προταγματικό επίπεδο όσο και στη γενικότερη αντίληψη του κοινωνικού συνόλου.
Για το κράτος, το να με εντάξει στην ε.ο.Σ.Π.Φ. είναι ένας εύκολος τρόπος να διευρύνει το κατηγορητήριο και να παρατείνει τα χρόνια φυλάκισης. Για μένα όμως, είναι ένα απροκάλυπτο τσουβάλιασμα, μία ομαδοποίηση, που αυτομάτως καταλύει οποιοδήποτε πολιτικό υπόβαθρο χαρακτηρίζει τον εκάστοτε αγωνιστή.
«Το τίμημα του αυτοκαθορισμού δεν είναι ποτέ φθηνό, σε μερικές περιπτώσεις είναι αδιανόητα ακριβό.»
Ο δρόμος για την επανάσταση και την αναρχία σίγουρα δεν θα μπορούσε να είναι στρωμένος με ροδοπέταλα, όπως δεν θα γινόταν να είναι ένας και μοναδικός ασχέτως την εκάστοτε υπάρχουσα συνθήκη. Τα μέσα μας είναι γνωστά και πρέπει συνεχώς να εξελίσσονται, η γκάμα επιλογής στο οπλοστάσιο αρκετά μεγάλη. Θεωρώ πως κάθε επαναστάτης πρέπει να έχει την οξυδέρκεια και τη νηφαλιότητα να επιλέξει τα καταλληλότερα «όπλα» που αναλογούν στις αντίστοιχες συνθήκες. Ο δρόμος της αντίστασης έχει πολλές πτυχές και σίγουρα είναι απαραίτητος ένας πολύμορφος αγώνας. Είτε είναι μία αφίσα για απεργιακή συγκέντρωση, είτε η κατάληψη κάποιου κρατικού κτηρίου, είτε είναι ένας εμπρησμός τράπεζας, είτε μία βομβιστική επίθεση σε κάποιο κρατικό μηχανισμό ή ακόμη η απαλλοτρίωση του κρατικού χρήματος, ο στόχος είναι παντα ο ίδιος. Αφενός ένα πλήγμα στις δομές και λειτουργίες του καπιταλισμού, αφετέρου η διάχυση των μέσων, των πρακτικών και των αντιλήψεων αγώνα, για την αναρχία, για την ελευθερία.
Βρίσκω τον εαυτό μου ανάμεσα σε αυτή την πολυποίκιλη κοινωνία παλεύοντας πάντα για μένα, για τους συντρόφους μου, για την οριστική καταστροφή του συστήματος και την ολική ανατροπή του υπάρχοντος.
Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι σταματάω να ασκώ την κριτική που αρμόζει σε όλους αυτούς που με την ανοχή τους και την αδιαφορία τους αναπαράγουν και συντηρούν ένα σάπιο και καταπιεστικό σύστημα.
«Αυτή η επανάσταση πρέπει απαραιτήτως να είναι βίαιη, ακόμα και αν η βία είναι αυτή καθαυτή κακή. Θα ήταν παραλογισμός αν ελπίζαμε ότι οι προνομιούχοι θα αναγνώριζαν τα δεινά και τις αδικίες που προκαλούν τα προνόμιά τους και θα αποφάσιζαν να τα απαρνηθούν οικειοθελώς.»
Η βία πηγάζει από μέσα μας και είναι η μόνη αξιοπρεπής απάντηση απέναντι στην εξαθλίωση και την μιζέρια που γεννάει αυτό το σύστημα.
Η ριζοσπαστικοποίηση της κοινωνίας είναι ένα φαινομενικό γεγονός των καιρών μας. Το ιστορικής σημασίας ζήτημα που τίθεται είναι προς ποιά κατεύθυνση έρχεται αυτή η πόλωση.

Ένα χειροπιαστό παράδειγμα αυτής είναι τα ιδιαίτερα αυξημένα ποσοστά της Χρυσής Αυγής στις εκλογές και τα αρκετά συχνά φαινόμενα ρατσιστικών επιθέσεων στο κέντρο της Αθήνας. Βέβαια, αυτή είναι μια επιφανειακή τοποθέτηση στα «άκρα» καθώς στερείται συνείδησης.

Με το προφίλ ενός δήθεν αντισυστημικού κόμματος η Χρυσή Αυγή κατάφερε και συγκέντρωσε ένα ποσοστό οργής από ένα κοινωνικό σύνολο.
Φυσικά δεν είμαι ούτε οπαδός της «Θεωρίας των άκρων» ούτε θεωρώ τη Χ.Α. αντισυστημική. Είναι ξεκάθαρο για μένα πως είναι κομμάτι αυτού του συστήματος και παράλληλα όπλο του. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο αυτό το φαινόμενο δεν πρέπει να τύχει λιγότερης προσοχής αυτής που απαιτείται.
Ας οργανωθούμε να προτάξουμε έναν πολύμορφο και διαρκή αγώνα. Να καταστρέψουμε από τα θεμέλια την εργασία ως άλλη μία σχέση καταπίεσης απαλλοτριώνοντας συνειδητά τον καπιταλιστικό πλούτο με σκοπό την όξυνση και την υποστήριξη του αγώνα. Ακολουθώντας το δρόμο της άμεσης δράσης να περάσουμε στην ολομέτωπη επίθεση ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα. Με διαρκή επικοινωνία και συνεχή ζύμωση στους κόλπους του αναρχικού-ανατρεπτικού χώρου, αλλά και σε ευρύτερα κομμάτια της κοινωνίας μπορούμε να διαχύσουμε τις αναρχικές σχέσεις αυτοοργάνωσης και αυτοδιαχείρησης της ζωής μας. Με τη συνεχή παρουσία μας στους δρόμους και με άγριες οδομαχίες διαμορφώνονται συνειδήσεις, διαμορφώνεται η μαχητική διάθεση, διαχέεται η αγωνιστική βία.

Όχι, οι μολότοφ και τα οδοφράγματα, δεν αποτελούν το απαραίτητο πέρασμα για την αναβάθμιση στα γκαζάκια, στις βόμβες και τον ένοπλο αγώνα. Αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του ίδιου αγώνα. Το ένα συμπληρώνει το άλλο. Όσο χρειάζονται οδομαχίες άλλο τόσο χρειάζονται νυχτερινά σαμποτάζ στις δομές του κρατικού μηχανισμού με κάθε μέσο. Ο ένοπλος αγώνας είναι μια έκφανση της μάχης, απαραίτητη που πρέπει να στηρίζει και να στηρίζεται από τους ευρύτερους κινηματικούς αγώνες. Οποιοδήποτε σαμποτάζ είναι αποκομμένο από τους κινηματικούς αγώνες και τις ευρύτερες διεκδικήσεις έχει αρκετές πιθανότητες να περάσει στα ψιλά γράμματα της ιστορίας ως γεγονός και εν τέλει να αποσιωπηθεί.
Ας αφήσουμε λοιπόν ένα ανεξίτηλο «αποτύπωμα» στην ιστορία.

Το πλήρωμα του χρόνου έχει έρθει, ας κάνουμε εφικτή μία επανάσταση για την ανατροπή της πλουτοκρατίας, για την αναρχία.
Ανδρέας- Δημήτρης Μπουρζούκος
Κορυδαλλός, Ά Πτέρυγα, Μάρτιος 2013

Χορός αρκετών δεκάδων χιλιάδων ευρώ στήθηκε γύρω από το Πατρινό Καρναβάλι και φέτος, από ορισμένα άτομα που δεν δίστασαν ακόμα και σε περιόδους οικονομικής κρίσης να εμπορευτούν το δημοφιλέστερο πολιτιστικό προϊόν της Πάτρας.

Ο λόγος για τα υπεράριθμα πληρώματα, η εμφάνιση των οποίων προκάλεσε το λαϊκό αίσθημα και επαναβεβαίωσε ότι η καταστολή του φαινομένου προϋποθέτει πολιτική βούληση και ρεαλιστικά μέτρα αντιμετώπισης.

Η Γνωμοδοτική Επιτροπή του Καρναβαλιού θα συνεδριάσει την επόμενη εβδομάδα για να συζητήσει το θέμα. Ολες οι ενδείξεις οδηγούν στο συμπέρασμα ότι θα οδηγηθεί σε απόφαση για την επιβολή ποινών στους υπεύθυνους των πληρωμάτων που βρέθηκαν -κατά πολύ- υπεράριθμα. Ομως είναι σαφές ότι οι ποινές του καρναβαλικού κανονισμού δεν αρκούν για να συνετίσουν κάποιους αρχηγούς πληρωμάτων, πολύ δε περισσότερο από τη στιγμή που το κίνητρό τους (κέρδος) είναι ισχυρότερο από την τιμωρία να παρελάσουν τα γκρουπ τους… τελευταία την επόμενη χρονιά.

Δεν αποκλείεται για το παραπάνω ζήτημα να παρέμβει και το ΣΔΟΕ και με βάση τις εικόνες που έδειξαν τα κανάλια να αποδώσει ευθύνες σε όσους έβγαλαν «μαύρο χρήμα».

Πηγή: εφημερίδα Πελοπόννησος

Τουλάχιστον 15 δισεκατομμύρια ευρώ θα εξοικονομήσει από το κόστος των επιτοκίων η Γερμανία, έως το 2023, από την κρίση χρέους που πλήττει την ευρωζώνη, εκτιμά το Ινστιτούτο του Κιέλου για την Παγκόσμια Οικονομία.

Σύμφωνα με σχετική έρευνα που διενήργησε το Ινστιτούτο για λογαριασμό του ειδησεογραφικού πρακτορείου Reuters, το γεγονός ότι η Γερμανία, ενώ άλλες χώρες είτε δανείζονται με εξαιρετικά υψηλά επιτόκια, είτε έχουν αποκλειστεί από τις αγορές, εμφανίζεται ως ασφαλές καταφύγιο για τους επενδυτές, της αποφέρει σημαντικά κέρδη.

Μόνο για το 2013, αυτή η εξοικονόμηση θα φθάσει τα δύο δισεκατομμύρια ευρώ. Η τάση αυτή μάλιστα των υψηλών αποδόσεων αναμένεται να συνεχιστεί όσο παραμένουν χαμηλά τα επιτόκια.

 Γράφει η Ελιζάνα Πολλάτου

Και οι δύο λέξεις εμπεριέχουν πάνω κάτω τα ίδια συστατικά: η μεν ‘αξιολόγηση’ στοχεύει στην αποτίμηση της αξίας, η δε ‘αξιοποίηση’ αποβλέπει στη μετατροπή των κόπων σε πραγματικό όφελος. Ως έννοιες είναι αλληλένδετες, ουσιαστικά η μία προηγείται της άλλης και επί του πρακτέου βρίσκονται (ή θα έπρεπε να βρίσκονται) σε μια αέναη σχέση εναλλαγής μεταξύ τους. Βέβαια, η επί των ημερών μας συζήτηση βαραίνει μονομερώς προς την εφαρμογή (ή μάλλον τη……
μη εφαρμογή) της αξιολόγησης, εξοβελίζοντας έτσι το όποιο κέρδος μπορεί να προκύψει από την αξιοποίησή της.
Εκθέσεις, προτάσεις, σχέδια, προσχέδια, διαβουλεύσεις και λοιπές διαδικασίες υποδηλώνουν τη βούληση των υπευθύνων για βελτίωση της παρούσας κατάστασης στον τομέα της εκπαίδευσης, χωρίς όμως να γίνεται λόγος για τα ανταποδοτικά οφέλη αναφορικά με τους εκπαιδευτικούς αλλά και τους εκπαιδευόμενους. Τουτ’ έστιν, για να θεωρηθεί κάποια νέα δράση ως αποτελεσματική, θα πρέπει να προηγηθεί μια διαδικασία ενημέρωσης και επιχειρηματολογίας σχετικά με τα αναμενόμενα αποτελέσματα, ώστε να πεισθούν άπαντες για την αναγκαιότητα της εφαρμογής της. Σε αυτό ακριβώς το σημείο οφείλουν οι προτείνοντες να δώσουν έμφαση, ώστε όλοι μαζί (αξιολογούμενοι και αξιολογητές) να συνδράμουν για την καλύτερη εφαρμογή της (και όχι να θεωρούν οι μεν τους δε αντιπάλους).
Εδώ προκύπτουν δύο καίρια ερωτήματα: ποιοι θα είναι οι αξιολογητές και με ποια εκπαίδευση, εμπειρία, κατάρτιση και αντικειμενικότητα μπορούν να αξιολογήσουν;;; (έτσι ώστε να διασφαλίζεται η εγκυρότητα της κρίσης) και ποια θα είναι τα κριτήρια, βάσει των οποίων καλούνται οι εκπαιδευτικοί να αξιολογηθούν;;; (έτσι ώστε να προηγείται η απαιτούμενη, στοχευμένη προσπάθεια εκ μέρους τους). Οι απαντήσεις είναι λίγο πολύ γνωστές: οι αξιολογητές είναι οι ήδη διορισμένοι σχολικοί σύμβουλοι και διευθυντές (θέσεις που ουδόλως προεξοφλούν την ικανότητα και την εμπειρία αντικειμενικής αξιολόγησης), ενώ τα κριτήρια τίθενται για πρώτη φορά (χωρίς ενημέρωση και ανάλυση περί της εφαρμογής τους).
Τι θα μπορούσε να γίνει;;; Ενημέρωση και εκπαίδευση προς πάσα κατεύθυνση.
Από ποιους;;; Από ένα ανεξάρτητο, πιστοποιημένο φορέα, που θα αποτελείται από εξειδικευμένους ακαδημαϊκούς με αντίστοιχο κατά ειδικότητα, γνωστικό αντικείμενο, οι οποίοι θα κληθούν να συνεργαστούν (ένθεν κακείθεν) και να συνδέσουν τη διδασκόμενη θεωρία με τη σύγχρονη εκπαιδευτική πραγματικότητα, αναλαμβάνοντας επιμορφωτικά σεμινάρια και πρακτικές αξιολόγησης. Θαρρώ πως μια τέτοιου είδους πρόταση, αφενός θα ήρε την οποιαδήποτε αμφισβήτηση περί της αντικειμενικότητας της αξιολόγησης δίνοντας ξεχωριστό νόημα στις έννοιες ‘αξιολόγηση’ και ‘αξιοποίηση’, και αφετέρου θα συνέδεε λογικά όλες τις βαθμίδες Εκπαίδευσης με αδιαμφισβήτητο όφελος όλων των συμμετεχόντων.