Οι μεγάλες ομάδες χτίζονται μέσα από τις επιτυχίες και δυναμώνουν μέσα από τις πίκρες. Ο ΠΑΟΚ της δεκαετίας του ’70 ήταν μια πολύ μεγάλη ομάδα. Η καλύτερη στην Ελλάδα. Ακόμα κι εκείνη η ομάδα, όμως είχε τις κακές στιγμές της. Μια από τις πλέον οδυνηρές συνέβη σαν σήμερα το 1973. Όταν η Παναχαϊκή στέρησε από τον Δικέφαλο το πρωτάθλημα κερδίζοντας μέσα στην Τούμπα με 5-3!!! «Το μυαλό μας ήταν αλλού»,

έχει δηλώσει κάποια στιγμή, ο Κώστας Ιωσηφίδης. Πολλές φορές, το να θεωρείς κάτι δεδομένο μπορεί να αποβεί μοιραίο. Ο ΠΑΟΚ της σεζόν 1972-73 με τον αέρα του πρώτου του τίτλου, ήταν εντυπωσιακός. Απέδιδε πολύ καλό ποδόσφαιρο και όδευε προς την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Ειδικά μετά τη μεγάλη νίκη 2-0 επί της ΑΕΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια που τον κράτησε στην πρώτη θέση της βαθμολογίας της Α’ Εθνικής, ο ΠΑΟΚ είχε ψυχολογία στα ύψη. Ετσι, στις 22/4/1973 στο πλαίσιο της 28ης αγωνιστικής του πρωταθλήματος υποδεχόταν την Παναχαϊκή όντας στην κορυφή μαζί με τον Ολυμπιακό με 74 βαθμούς με το σύστημα εκείνης της σεζόν να είναι 3 βαθμοί στη νίκη, 2 στην ισοπαλία και 1 στην ήττα. Μπροστά σε 35.000 οπαδούς του ο ΠΑΟΚ χρειαζόταν νίκη και παράλληλα ήθελε στραβοπάτημα του Ολυμπιακού στην Καβάλα. Το παράλληλο των αναμετρήσεων φαίνεται πως έκανε κακό στον ΠΑΟΚ. «Το είχαμε σίγουρο πως θα κερδίσουμε και το μυαλό μας ήταν στην Καβάλα όπου περιμέναμε να κάνει γκέλα ο Ολυμπιακός», θυμόταν χρόνια αργότερα, ο Κώστας Ιωσηφίδης και πρόσθετε: «Τελικά την πατήσαμε μόνοι μας. Μπήκαν κάποια απίθανα γκολ από την Παναχαϊκή, βρεθήκαμε να κυνηγάμε το σκορ και δεν τα καταφέραμε». Ο συνδυασμός εφησυχασμού και ατυχίας πλήγωσε τον ΠΑΟΚ. Ο Κώστας Δαβουρλής της Παναχαϊκής βρέθηκε σε εκπληκτική μέρα και ο Δικέφαλος από την άλλη πλευρά έδωσε ρεσιτάλ ατυχίας και αστοχίας. Δεν ήταν μόνο το ότι η ομάδα της Πάτρας κατάφερε στις έξι αξιόλογες επιθέσεις της να σημειώσει πέντε γκολ χωρίς να έχει ευθύνη ο τερματοφύλακας Στέφας, αλλά και το ότι ο ΠΑΟΚ τελείωσε το ματς με τρία δοκάρια και πολλές χαμένες ευκαιρίες. Ο Παρίδης έχασε σημαντικές ευκαιρίες στο ξεκίνημα (2′,10′), ο Δαβουρλής με γυριστό σουτ έκανε το 0-1 στο 30’ και ο Φουντουκίδης είχε το πρώτο δοκάρι για τον ΠΑΟΚ (36′) πριν την ισοφάριση του Παρίδη (41′). Ο Δικέφαλος πήγε τουλάχιστον με την ισοπαλία στο ημίχρονο, όμως ο Δαβουρλής με την έναρξη του δεύτερου μέρους (47′) έβαλε πάλι το άγχος στην πλευρά του ΠΑΟΚ. Τα δοκάρια του Παρίδη (58′) και Κούδα (60′) έδειχναν πως η ισοφάριση ήταν κοντά, αλλά ο Στραβοπόδης στο 61’ έγραψε στην αντεπίθεση το 3-1. Η γρήγορη απάντηση του Παρίδη (64΄) έφερε πάλι τον ΠΑΟΚ στο ματς με το 2-3, αλλά ακολούθησαν και άλλες χαμένες ευκαιρίες. Ο Δαβουρλής στο 82’ με εκτέλεση φάουλ στο παραθυράκι του Στέφα έγραψε το 4-1 και ο Παππάς στο 87’. Ο Σταύρος Σαράφης έγραψε το τελικό 3-5 με εκτέλεση πέναλτι στο 89’ μετά από σέντρα του Ιωσηφίδη και χέρι του Λεβέντη. Μετά από αυτή την ήττα ο Ολυμπιακός που τελικά πήρε ισοπαλία (1-1) στην Καβάλα, έμεινε μόνος στην πρώτη θέση της βαθμολογίας. Παρά την εκπληκτική του συγκομιδή στα παιχνίδια που ακολούθησαν (5 νίκες – 1 ισοπαλία) ο ΠΑΟΚ δεν κατάφερε να καλύψει την απόσταση από τους Ερυθρόλευκους και τελείωσε το πρωτάθλημα με 92 βαθμούς έναντι 94 του Ολυμπιακού. «Είναι ένα ματς που δε θα ξεχάσω ποτέ. Το θυμάμαι με μεγάλη πίκρα γιατί χάσαμε ένα πρωτάθλημα το οποίο αξίζαμε», λέει ο Κώστας Ιωσηφίδης. Μετά το 3-5 η Θεσσαλονίκη βράζει, ο Στέφας αντιμετωπίζει ακόμη και πρόβλημα να κυκλοφορήσει στην πόλη, όταν τέσσερις ημέρες μετά το πολύκροτο ματς της Τούμπας μια είδηση σκάει σαν βόμβα. Η Παναχαϊκή προχωρά σε μια πολύ περίεργη κίνηση και διαγράφει (οι ποδοσφαιριστές τότε λόγω ερασιτεχνικών σωματείων δεν αποδεσμεύονταν όπως αργότερα αλλά διαγράφονταν, αφού απαγορευόταν στις ομάδες να συνάπτουν συμβόλαια με οποιονδήποτε αθλητή) τον ποδοσφαιριστή της Θέμη Ρήγα από τα μητρώα του σωματείου. Η διοίκηση των Πατρινών μάλιστα εκδίδει σχετική ανακοίνωση στην οποία αναφέρει ρητώς ότι πρόσωπο προσκείμενο στον Ολυμπιακό παρέδωσε στον ποδοσφαιριστή Θέμη Ρήγα 300.000 δραχμές (ποσό ιλιγγιώδες και ασύλληπτο για την εποχή) προκειμένου να το διαμοιράσει στους συμπαίκτες του για να κερδίσουν τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα! Στην ίδια ανακοίνωση, το σωματείο της Πάτρας αναφέρει ότι ο Ρήγας που είχε θαυμάσια απόδοση στο συγκεκριμένο ματς, δεν μοίρασε το ποσό ισομερώς στους συμπαίκτες του, αντιθέτως προχώρησε σε επιλεκτικό διαμερισμό του ποσού. Ακολούθησε ένας πραγματικός χαμός, όμως ο τίτλος είχε γίνει καπνός …

Την 5.7.1959 έγινε ο τελικός Κυπέλλου Ελλάδας μεταξύ Ολυμπιακού και Δόξας με νικητή τον Ολυμπιακό (2-1). Το ματς ήταν επεισοδιακό, με ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα στον αγωνιστικό χώρο, αλλά και στις κερκίδες, αφού παραδόξως οι θεατές που εκδηλώθηκαν υπέρ της Δόξας ήταν πολύ περισσότεροι από όσους κανείς εύλογα θα ανέμενε στη Λεωφόρο.

Ασφαλώς επρόκειτο περί οπαδών άλλων ομάδων, που υποστήριζαν τη Δόξα. Τα πράγματα επιδεινώθηκαν όταν προηγήθηκε η Δόξα, αλλά και στη συνέχεια, όταν ο Ολυμπιακός ανέτρεψε το σκορ με το νικητήριο γκολ του Μπέμπη (που ο ίδιος είχε χαρακτηρίσει ως μάλλον το καλύτερο της καριέρας του), με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν επεισόδια, εντάσεις και διενέξεις, μεταξύ των παικτών, αλλά και φιλάθλων. Σε κάποια στιγμή μάλιστα ακούστηκαν από κάποιους οπαδούς και φράσεις όπως «έξω οι Βούλγαροι». Την εποχή εκείνη ήταν ένα σύνθημα εθνικιστικής σύλληψης και αντικομμουνιστικής προέλευσης. Ισοδυναμούσε με το «εαμοβούλγαροι», όρο που καλλιέργησαν και ανέδειξαν οι νικητές του εμφυλίου πολέμου, που είχε τερματιστεί σχετικά πρόσφατα. Στη συνέχεια εξελίχθηκε σε προσβολή και βρισιά, που αρχικά υπονοούσε μπασταρδεμένους και μετά υπανάπτυκτους.  Ωστόσο το συγκεκριμένο σύνθημα είχε ακουστεί, μεμονωμένα, δίκην πειράγματος ή προσβολής, σε γήπεδα της Αθήνας απέναντι σε ομάδες της Β. Ελλάδας και παλαιότερα, τουλάχιστον από την περίοδο του τέλους του εμφυλίου και λίγο μετά (π.χ. σε ματς Ολυμπιακού-Μακεδονικού το 1950 ή 1951, αλλά και σε άλλα γηπεδα της Αττικής ). Υπάρχουν καταγεγραμμένα περιστατικά στον τύπο της εποχής και ιδίως οι βορειοελλαδίτικες εφημερίδες της εποχής (κάτι «Μακεδονίες» και κάτι «Ελληνικοί Βορράδες») μεγένθυναν τα περιστατικά. Το όλο θέμα έχει σχέση με την έξαρση του Μακεδονικού και τη συμπλοκή του με τον εμφύλιο. Το γιατί το εκστόμιζαν όσοι το είπαν, δεν μπορούμε να ξέρουμε. Πιθανόν να ήταν της στιγμής.

Πηγή:bianko rossi 1925

Πριν τη φετινή σεζόν, Ολυμπιακός και Μπαρτσελόνα είχαν συναντηθεί δύο φορές στο παρελθόν. Και τις δύο φορές έδωσαν φιλικό, δεν είχαν κοντραριστεί σε επίσημο ματς μέχρι πρόσφατα. Αρχικά, τον Ιανουάριο του 1962 βρέθηκαν οι Καταλανοί στην Ελλάδα σε τουρνουά που διοργάνωσε η ΑΕΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια ως καλεσμένοι για τα εγκαίνια της δημιουργίας νέας εξέδρας. Κέρδισε όλες τις ομάδες του ΠΟΚ και μεταξύ τους ήταν και οι Πειραιώτες που ηττήθηκαν 2-0. 

Πρέπει να σημειωθεί ότι εκείνη η ομάδα είχε πάρει το πρωτάθλημα Ισπανίας το 1958, κατέκτησε το νταμπλ το 1959 και ήταν κάτοχος του Εκθέσεων το 1958 και το 1960 που είχε ως αστέρι τον Κότσις της μεγάλης τότε εθνικής Ουγγαρίας. Ωστόσο, λίγο καιρό μετά προγραμματίστηκε ρεβάνς για τις 22 Μαΐου του 1962 που διεξήχθη στη Λεωφόρο, στην οποία βρέθηκαν 20.000 φίλαθλοι που δημιούργησαν «κaυτή» ατμόσφαιρα σύμφωνα με δημοσιεύματα της εποχής. Ο Ολυμπιακός επικράτησε με 1-0 με τέρμα του Γιώργου Σιδέρη στο 83ο λεπτό. Μάλιστα, σύμφωνα με τον ελληνικό Τύπο της εποχής, νωρίτερα δεν δόθηκε πέναλτι στους «ερυθρόλευκους» παρά το χέρι του Ολιβέιρα στο 50ο λεπτό. Ωστόσο, σε σημερινό δημοσίευμα της «AS», που έχει ως τίτλο: «Τότε που ο Ολυμπιακός νίκησε την Μπαρτσελόνα στο σκοτάδι» υπάρχουν υπόνοιες περί μη καθαρής νίκης του ελληνικού συλλόγου που είχε προπονητή τον Αλέκο Χατζησταυρίδη. Σε αυτό, όπως μαρτυράει και ο τίτλος, αναφέρεται ότι ο φωτισμός του γηπέδου δεν ήταν καλός, αλλά και ότι δεν ήταν σε καλή κατάσταση και ο αγωνιστικός χώρος, επισημαίνοντας ότι αυτό έπαιξε ρόλο στη φάση του γκολ. «Ήταν φιλικό, αλλά μνημονεύεται ακόμα ως κατόρθωμα», σχολιάζεται επίσης.  Παράλληλα, αναφέρεται ότι η Μπαρτσελόνα αγωνίστηκε δίχως τους Ισπανούς διεθνείς (Σαντούρνι, Ρόντρι, Γκαρθία, Σεγκάρα, Γκαράι,, Βέργκες, Μαρτίνεθ) που βρέθηκαν στη Χιλή για να κάνουν μίνι προετοιμασία εν όψει του Παγκοσμίου Κυπέλλου και οι Ισπανοί έχουν παράπονα και για τη διαιτησία. Υπάρχουν πάντως και θετικά στο κείμενο και αφορούν την κλάση των Γιώργου Σιδέρη και Θανάση Μπέμπη.

Ήταν 15 Μαρτίου του 1892 όταν ο ιδιοκτήτης του γηπέδου Άνφιλντ (Anfield) Τζον Χούλντινγκ, αποφάσισε την ίδρυση ενός ποδοσφαιρικού συλλόγου όταν η Έβερτον έφυγε από το γήπεδο του λόγω ασυμφωνίας στο ενοίκιο. Η Λίβερπουλ πήρε μέρος στο Αγγλικό πρωτάθλημα 2 χρόνια αργότερα. Και κάπως έτσι ξεκίνησε ο μύθος….Η Liverpool F.C,  είναι ένας από τους πιο επιτυχημένους ποδοσφαιρικούς συλλόγου, όχι μόνο της Αγγλίας, αλλά και του πλανήτη. Έχει κερδίσει 18 φορές το πρωτάθλημα, 7 φορές το Κύπελλο Αγγλίας, 5 φορές το Τσάμπιονς Λιγκ και 3 φορές το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Διαβαστε εδώ την ιστορία

Πέρασαν 17 χρόνια από τότε, αλλά αλήθεια ποιος Παναθηναϊκός έχει ξεχάσει τη νίκη επί του πανίσχυρου τότε Αγιαξ στο Αμστερνταμ στα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ. Τότε που ο Αίαντας υποδεχόταν στο τελευταίο παιχνίδι στο «Ντε Μέερ» τον Παναθηναϊκό του Ρότσα που είχε τρελάνει την Ευρώπη, σε μια αναμέτρηση που οι μνήμες όλων γύρισαν στον τελικό του 1971. Ο πρωταθλητής Ευρώπης τότε Αγιαξ ήταν ό,τι και σήμερα η Μπαρτσελόνα. Ομάδα φόβητρο που έβαζε κάτω τον αντίπαλο και τον «τσάκιζε». Ο Παναθηναϊκός, όμως, έμεινε όρθιος και όσο περνούσε η ώρα τόσο πίστευε ότι μπορεί να φύγει με αποτέλεσμα από την Ολλανδία με τον Βάντσικ να είναι ανίκητος και το 0-0 να είναι το πιο πιθανό. Τότε, όμως, έγινε το… θαύμα! Στο 87 ’ Γιώργος Δώνης πήρε την μπάλα λίγο έξω από την περιοχή του Παναθηναϊκού και ξεκίνησε μία τρελή κούρσα διέσχισε μία απόσταση περίπου 50 μέτρων και πάσαρε στον Βαζέχα. Ο Πολωνός με εκπληκτικό πλασέ από το ύψος του πέναλτι, πρόλαβε την έξοδο του Φαν ντερ Σαρ κι έστειλε την μπάλα στο απέναντι «Γ» της εστίας κάνοντας το τελικό 0-1! Το πανηγήρι που στήθηκε από τους «πράσινους» ήταν ατελείωτο, σε μια από τις σημαντικότερες νίκες – αν όχι τη σημαντικότερη – στην Ιστορία του Παναθηναϊκού κι ας χάθηκε η πρόκριση μετά την ήττα με 3-0 στην Αθήνα. Ο Βαζέχα θυμάται εκείνη τη βραδιά:«Το να ακολουθήσεις τον Δώνη σε μια τέτοια κούρσα για 70 μέτρα δεν ήταν εύκολο! Σίγουρα ήταν ένα πολύ καλό αποτέλεσμα για μας, μην ξεχνάμε ότι ο Αγιαξ ήταν η καλύτερη ομάδα στον κόσμο. Ωστόσο, θέλω να τονίσω ότι ήμασταν πολύ καλά στα αποδυτήρια. Σαν μια οικογένεια με τον προπονητή μας, τον Ρότσα. Ζήσαμε ένα όνειρο για 2 βδομάδες ότι μπορούσαμε να πάμε στον τελικό. Είχαμε δυο απουσίες στη ρεβάνς. Δεν το ρίχνω εκεί, αλλά ήταν σημαντικές, καθώς έλειπαν ο Ουζουνίδης κι ο Γεωργιάδης ο ψηλός. Είδα το ματς πολλές φορές. Τρώμε το γκολ στο 4ο λεπτό και μετά δεν ξέραμε τι να κάνουμε. Να πάμε μπροστά, να κρατήσουμε να πάμε στα πέναλτι… Ηταν δύσκολες στιγμές, αλλά μην ξεχνάμε ότι ο Αγιαξ, είναι Αγιαξ».

Σημαντική μέρα για τον ΠΑΟΚ… Σαν σήμερα (26/3) το 1991 ο «Δικέφαλος» κατακτούσε Κύπελλο Κυπελλούχων κερδίζοντας στην Γενεύη την Σαραγόσα με 76-72. Ετσι οι «ασπρόμαυροι» για πρώτη φορά στην ιστορία τους πανηγύριζαν ευρωπαικό τίτλο, με τον Μπάνε Πρέλεβιτς να είναι ο πρώτος σκόρερ σε εκείνο το ματς με 31 πόντους. Ενα παιχνίδι που είχε μέχρι και… διακοπή μιας και η διαιτησία με αποφάσεις της εκνεύρισε τους φίλους του ΠΑΟΚ (ήταν 6.000 στο γήπεδο) και χρειάστηκε να τους ηρεμήσουν οι Φασούλας και Βεζυρτζής, με τον πρώτο να σημειωθεί πως είχε αποβληθεί με πέντε φάουλ (ανάλογο πρόβλημα με φάουλ υπήρξε με τους Παπαχρόνη και Ιωάννου). Ο τότε πρόεδρος του «Δικεφάλου» δήλωνε μετά το τέλος του αγώνα…»σήμερα νίκησε ο ΠΑΟΚ και οι οπαδοί του που είναι οι καλύτεροι στο κόσμο», ο Μπάνε Πρέλεβιτς, τόνιζε πως «είναι η καλύτερη στιγμή της καριέρας μου. Είναι νίκη σταθμός για εμένα και στην ομάδα», ενώ ο Νίκος Σταυρόπουλος έλεγε πως…«αυτό που συνέβη είναι πέρα από κάθε λογική…»

Τη δεκαετία του ’30 το ποδόσφαιρο είχε γίνει και επίσημα πλέον το αγαπημένο άθλημα της αστικής τάξης. Επόμενο ήταν οι κυβερνήσεις να το χρησιμοποιούν και σε διπλωματικό επίπεδο. Στη Γερμανία είχε επικρατήσει ο Ναζισμός και η προπαγάνδα είχε βρει πρόσφορο έδαφος και στο άθλημα. Οι Γερμανοί ζήτησαν να γίνει ένα φιλικό παιχνίδι με την Αγγλία στο «Γουάιτ Χαρτ Λέιν». Ο λόγος ήταν προφανής. Στις τάξεις των οπαδών της Τότεναμ βρίσκονταν πάρα πολλοί από την εβραϊκή κοινότητα του Λονδίνου και οι Γερμανοί ήθελαν να δείξουν τη δύναμη τους στο εν λόγω γήπεδο. Παραδόξως, οι Αγγλοι δέχτηκαν και άρχισε ο σαματάς στην πρωτεύουσα τους με διαδηλώσεις από τους Εβραίους και τα εργατικά συνδικάτα που αντιδρούσαν κόντρα στο Ναζισμό. Το χειρότερο για όλους αυτούς, αλλά και γενικότερα τους Αγγλους που έβλεπαν τους Ναζί ως εχθρούς, ήταν αυτό που αντίκρισαν στο γήπεδο. Πλάι στην αγγλική σημαία κυμάτιζε εκείνη των φιλοξενούμενων, εκείνη με τη σβάστικα και μάλιστα μεσίστια (σ.σ.: μία μέρα πριν είχε πεθάνει στο Λονδίνο η πριγκίπισσα Βικτόρια). Κατά την παρουσίαση των ομάδων, ακούστηκε από τα μεγάφωνα το εμβατήριο των Ναζί και οι Γερμανοί έκαναν το αυτονόητο και χαιρέτησαν υψώνοντας το δεξί χέρι τους. Στην εξέδρα βρίσκονταν 10.000 συμπατριώτες τους (το ταξίδι ήταν πληρωμένο από την κυβέρνηση) που είχαν διασχίσει με αισιοδοξία τη Μάγχη. Οι Αγγλοι δεν χαιρέτησαν. Στο τερέν όμως εμφανίστηκαν κατά πολύ καλύτεροι και διέλυσαν τη αντίπαλο τους με 3-0. Την επόμενη μέρα ο Τύπος στο Νησί από τη μία αποθέωνε τους ποδοσφαιριστές και από την άλλη έβαλε κατά πάντων υπευθύνων για τα προεόρτια του αγώνα. Οι δύο χώρες όμως είχαν συμφωνήσει πως θα υπήρχε και ρεβάνς. Αυτή άργησε σχεδόν τρία χρόνια. Το 1938 ήρθε η σειρά των Αγγλων να ταξιδέψουν στο Βερολίνο και να κάνουν κάτι που στην ποδοσφαιρική ιστορία τους έχει καταχωρηθεί ως… ντροπιαστικό. Οι Γερμανοί λίγους μήνες νωρίτερα είχαν εισβάλει στην Αυστρία και η ατμόσφαιρα στη Γηραιά ήπειρο μύριζε μπαρούτι. Η πρώτη σκέψη ήταν να μην πάνε καν οι Αγγλοι. Τελικά έκαναν το ταξίδι και το έκαναν μαζί με ένα τεράστιο δικό τους ασυγχώρητο λάθος. Τι στιγμή που ακούστηκε ο γερμανικός ύμνος στο «Ολυμπιακό Στάδιο» οι Γερμανοί ύψωσαν το δεξί χέρι τους για να χαιρετήσουν ναζιστικά. Φυσιολογικό. Το απίστευτο ήταν πως μαζί τους ενώπιον 115.000 ανθρώπων το ίδιο έκαναν και οι Αγγλοι! Η διαταγή είχε δοθεί από τον πρέσβη τους στο Βερολίνο, Νέβιλ Χέντερσον, ο οποίος μέχρι την τελευταία στιγμή υποστήριζε πως ο Χίτλερ δεν θα ξεκινούσε σύρραξη με τους Βρετανούς. Ο μόνος που αρνήθηκε ήταν ο Σταν Κόλινς των Γουλβς και τέθηκε εκτός 11άδας. Οι Αγγλοι για ακόμα μία φορά διέλυσαν τους αντιπάλους τους με το εντυπωσιακό 6-3 και σούπερ ήρωα του ματς των φοβερό και τρομερό Στάνλεί Μάθιους. Λίγους μήνες αργότερα οι Ναζί θα εισέβαλαν στην Πολωνία. Στις 11 το πρωί της 3ης Σεπτεμβρίου του 1939 η Αγγλία κήρυττε τον πόλεμο στη Γερμανία.