Κάθε μέρα που περνάει όλο και κάτι καινούργιο μας ανακοινώνουν  οι άνθρωποι που ασχολούνται με την εξέλιξη της αυτοκίνησης. Κάποιοι τα αντιλαμβάνονται αμέσως και κάποιοι δυσκολεύονται να ακολουθήσουν τα γοργά βήματα της εξέλιξης. Όταν μάλιστα η τεχνολογία «συγχωνεύει»  περιεχόμενο εικονικής πραγματικότητας με την κίνηση του αυτοκινήτου σε πραγματικό χρόνο, τότε τα πράγματα για κάποιους δυσκολεύουν αφάνταστα.

Ας πιάσουμε το παράδειγμα της Audi . Η γερμανική εταιρία είναι η πρώτη αυτοκινητοβιομηχανία στον κόσμο που φέρνει την ψυχαγωγία εικονικής πραγματικότητας σε μοντέλα παραγωγής, σε συνεργασία με τη Holoride.

Σε λίγους μήνες  οι  επιβάτες στα πίσω καθίσματα επιλεγμένων μοντέλων με το σύστημα Infotainment MIB 3, θα μπορούν να φορούν γυαλιά εικονικής πραγματικότητας (VR) και να «βυθίζονται» σε διάφορες μορφές πολυμέσων, όπως παιχνίδια, ταινίες και διαδραστικό περιεχόμενο. Αυτό που κάνει την εμπειρία μοναδική, το εικονικό περιεχόμενο προσαρμόζεται στην κίνηση του αυτοκινήτου, στην αλλαγή κατεύθυνσης, την επιτάχυνση, την κλίση, σε πραγματικό χρόνο.

Η νέα τεχνολογία παρουσιάστηκε στο φεστιβάλ South by Southwest (SXSW) στις Η.Π.Α., με τους επισκέπτες να βιώνουν την εμπειρία Holoride σε ειδικά εξοπλισμένα αυτοκίνητα.

Πίσω από τη Holoride υπάρχει μια τεχνολογία που προσαρμόζει το εικονικό περιεχόμενο στις κινήσεις οδήγησης του αυτοκινήτου σε πραγματικό χρόνο: Για παράδειγμα, εάν το αυτοκίνητο στρίβει δεξιά, το διαστημόπλοιο στον φανταστικό κόσμο που βιώνει ο χρήστης στο πίσω κάθισμα θα πετάξει επίσης προς τα δεξιά. Εάν το αυτοκίνητο επιταχύνει, το διαστημόπλοιο επιταχύνει επίσης. Για την εμπειρία Holoride απαιτούνται ένα σετ γυαλιών και ένα ακουστικό εικονικής πραγματικότητας (VR), συνδεμένα ασύρματα με το σύστημα Infotainment μέσω Bluetooth Low Energy (BLE).

Στο μέλλον, η διάδοση της αυτόνομης οδήγησης όχι μόνο θα καταστήσει δυνατές νέες μορφές ψυχαγωγίας κατά την οδήγηση – θα ανοίξει επίσης περισσότερες ευκαιρίες για μάθηση και εργασία στον δρόμο. Για τους χρήστες, το εσωτερικό του αυτοκινήτου σε μακρινά και μονότονα ταξίδια – και όχι μόνο – θα γίνει ο προσωπικός τους ελεύθερος χώρος ενώ για τους σχεδιαστές θα γίνει το νέο κέντρο σχεδιασμού, μία νέα πρόκληση.

Η Holoride, μία πολύ επιτυχημένη start-up με έδρα το Μόναχο, έχει δημιουργήσει μια εντελώς νέα κατηγορία πολυμέσων που χρησιμοποιούν “Elastic Content” – περιεχόμενο που προσαρμόζεται στην κίνηση του αυτοκινήτου, τον χρόνο ταξιδιού και τη διαδρομή. Το αποτέλεσμα είναι καθηλωτικές εμπειρίες με ένα πρωτόγνωρο επίπεδο ποιότητας.

Από τον Ιούνιο, επιλεγμένα μοντέλα εξοπλισμένα με το σύστημα Infotainment τρίτης γενιάς (MIB 3) και το πιο πρόσφατο λογισμικό θα έχουν δυνατότητα υλοποίησης της τεχνολογίας της Holoride. Αυτό αφορά τα Audi A4, A5, A6, A7, A8 καθώς και τα Audi Q5, Q7, Q8, Audi e-tron και Audi e-tron GT quattro, αρχικά στη Γερμανία και το Ηνωμένο Βασίλειο (πριν επεκταθεί και σε άλλες χώρες της ευρωπαϊκής αγοράς), καθώς και στον Καναδά, τις Η.Π.Α., την Ιαπωνία και την Κίνα.

Το σύστημα Holoride παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο CES 2019, τη διάσημη έκθεση τεχνολογίας στο Λας Βέγκας. Ένα πρώτο demo δημιουργήθηκε σε συνεργασία με τη Disney, πριν ακολουθήσουν οι επαφές με τα μεγάλα στούντιο της Καλιφόρνια.

Η Audi στο «South by Southwest» φεστιβάλ μουσικής,κινηματογράφου και τεχνολογίας έδωσε ρεσιτάλ υπεροχής gr.

now24.gr-auto

Newsorama.

Σπάνια μπορεί να βρει κάποιος μια περίπτωση ανθρώπου που έχει δώσει τόσο απλόχερα το γέλιο και τη χαρά στους γύρω του και έχει λάβει ως αντίδωρο τόση πίκρα, απογοήτευση και αποξένωση, σαν την περίπτωση της Ρένας Παγκράτη.

Το χαμογελαστό κορίτσι που έκανε πλάκα με όλους, έκανε τους πάντες να γελάνε και δεν είχε κακό λόγο για κανέναν, όταν έφυγαν οι ημέρες των παχέων αγελάδων και ήρθαν καιροί δύσκολοι κοίταξε στο πλάι της και δεν βρήκε κανέναν. Είχε απομείνει ολομόναχη.

Και αν υπήρχαν λίγοι -μετρημένοι στα δάχτυλα- φίλοι που προσπάθησαν να τη βοηθήσουν η κατάθλιψη είχε ρίξει τόσο βαρύ το σκοτάδι της που η χαμογελαστή Ρένα δεν μπόρεσε να δει τίποτα από αυτά. Δεν μπόρεσε να κρατηθεί από πουθενά.

Και τελικά αποφάσισε να κάνει μόνη της την μεγάλη έφοδο προς τον ουρανό. Ολομόναχη.

Τώρα, 23 χρόνια μετά την τελευταία παράσταση, που έδωσε εκείνο το χαμογελαστό κορίτσι, που το μόνο που ήθελε να κάνει στη ζωή της ήταν να βρίσκεται πάνω στο σανίδι ή μπροστά στις κάμερες, θα ήταν υπερήφανη αν έβλεπε πόσο την αγαπάει ακόμα ο κόσμος και πόσο την αναζητά το κοινό.

Η Ρένα Παγκράτη, παραμένει ακόμα και σήμερα ίσως η μοναδική περίπτωση καλλιτέχνη που η χαρά και ο πόνος συνυπάρχουν στο ίδιο σώμα, με την ίδια ένταση, μέχρι που τελικά η μαυρίλα είναι αυτή που επικρατεί.

Τα πρώτα βήματα μιας φωτεινής παρουσίας

Η Ρένα Παγκράτη γεννήθηκε στις 13 Μαρτίου 1949 στη Δάφνη, όπου έμενε τότε με την, προερχόμενη από την Κέρκυρα, οικογένειά της.

Από τα όσα έχουν γίνει γνωστά για εκείνα τα πρώτα της χρόνια, είναι οφθαλμοφανές πως η μικρή Ρένα είχε έρθει για να κάνει ένα και μοναδικό πράγμα.

Ήδη στα 11 της χρόνια έπαιζε σε παραστάσεις παιδικού θεάτρου. Σε ηλικία μόλις 12 και 13 ετών, το 1961 και το 1962, η Ρένα «ξεφεύγει», αποκτά το προσωνύμιο «παιδί θαύμα», μπαίνει στο θίασο της Έλλης Λαμπέτη και βρίσκεται στο Εθνικό Θέατρο να πλαισιώνει τον Αλέξη Μινωτή και την Κατίνα Παξινού, αντίστοιχα.

Η μικρή με το αστείρευτο ταλέντο, όμως, δεν σταματάει ούτε εκεί. Το 1964 και ενώ είναι μόλις 15 ετών εμφανίζεται για πρώτη φορά και στον κινηματογράφο! Έχει συμμετοχή στις ταινίες του Γιώργου Αρίωνα «Η γέφυρα της ευτυχίας» και «Όταν η ευτυχία προστάζει».

Ούτε το θέατρο, ούτε ο κινηματογράφος αρκούν για να ικανοποιηθεί το αστείρευτο ταλέντο της. Την ίδια εποχή που παίζει στις ταινίες του Αρίωνα, συμμετέχει στην παιδική ραδιοφωνική εκπομπή του ΕΙΡ «Τα παραμύθια της θείας Λένας», που παρουσίαζε η Αντιγόνη Μεταξά.

Η Ρένα ενώ παράλληλα σπουδάζει υποκριτική στη Δραματική Σχολή του Θεοδοσιάδη, αφήνει το στίγμα της σε μια από τις πιο θρυλικές ραδιοφωνικές εκπομπές.

Για τα επόμενα χρόνια η μικρή (που πλέον έχει αρχίσει σιγά- σιγά να μεγαλώνει) συνεχίζει στους ίδιους ρυθμούς.

Το 1974, ωστόσο, είναι η χρονιά που θα της ανοίξει την πόρτα για να περάσει στο μεγαλύτερο κεφάλαιο της ζωής της.

Η ανήσυχη φύση της, την οδηγεί στο ροκ συγκρότημα «Νοστράδαμος»! Μπορεί η Παγκράτη να μπήκε στην μπάντα στην τελευταία της φάση και λίγο πριν τη διάλυσή της μετά από ένα σκάνδαλο που είχε συγκλονίσει την ελληνική κοινωνία, αλλά αυτό μικρή σημασία είχε για την μετέπειτα πορεία της.

Στους «Νοστράδαμος» την ανακαλύπτει ο Γιάννης Δαλιανίδης και της προτείνει να συμμετάσχει σε μια δουλειά που ετοίμαζε. Η Ρένα δέχεται. Ο ρόλος που αναλαμβάνει είναι η χίπισσα Κάθριν. Η δουλειά του Δαλιανίδη είναι το θρυλικό «Λούνα Παρκ»…

Ο δρόμος για την καταξίωση είναι, πλέον, ορθάνοιχτος…

Η κορυφή, ο κινηματογράφος των ‘80s και η απαξίωση

Η δεκαετία του 1980 θα μπορούσε να χωριστεί στη μέση, αναφορικά με το πως εξελίχθηκε η καριέρα της Ρένας Παγκράτη. Το πρώτο μισό είναι η απόλυτη καταξίωση και η μεγάλη επιτυχία. Στο δεύτερο μισό εκείνης της δεκαετίας, ωστόσο, άρχισε και η απότομη πτώση που οδήγησε το άλλοτε χαμογελαστό κορίτσι στη μοναξιά.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Μετά το «Λούνα Παρκ» η Παγκράτη έζησε από μέσα, ως μια από τις πιο αναγνωρίσιμες σταρ, και την τρελή άνοδο της… βιντεοκασέτας.

Στο πλευρό του Στάθη Ψάλτη και του Σταμάτη Γαρδέλη, η Ρένα Παγκράτη γνωρίζει στιγμές δόξας. Το «Η μανούλα, το μανούλι και ο Παίδαρος» και «Βασικά καλησπέρα σας» το 1982, «Καμικάζι αγάπη μου» το 1983 και «Έλα να αγαπηθούμε ντάρλινγκ» το 1984, είναι οι πιο χαρακτηριστικές ταινίες της Ρένα Παγκράτη εκείνη την εποχή.

Απλώνει το πλούσιο ταλέντο της, χαρίζει στιγμές άφθονου γέλιου μπροστά και πίσω από τις κάμερες, αντιμετωπίζει τις δυσκολίες με χαμόγελο.

Και ξαφνικά όλα ανατρέπονται…

Η χρυσή εποχή της βιντεοκασέτας αρχίζει σταδιακά να σβήνει και τα πρώτα σύννεφα στην καριέρα της Ρένας Παγκράτη έχουν αρχίσει να κάνουν την εμφάνισή τους. Η τελευταία καταγεγραμμένη βιντεοταινία στην οποία έπαιξε η Παγκράτη, ήταν το 1989 με τίτλο «Η Μαντόνα από τη Δραπετσώνα».

Όσο περνούσαν τα χρόνια οι δουλειές για εκείνη λιγόστευαν επικίνδυνα. Για να σώσει ότι σώζεται από την καταρρέουσα καριέρα της η Παγκράτη αποφασίζει να κάνει στροφή προς το τραγούδι. Το 1992 κυκλοφορεί από τη δισκογραφική εταιρεία «Lyra», ο προσωπικός της δίσκος με τίτλο «Της αγάπης το παιχνίδι». Ο δίσκος αποτυγχάνει παταγωδώς σε επίπεδο πωλήσεων και η άλλοτε χαμογελαστή Ρένα, «βυθίζεται» ολοένα και περισσότερο στη θλίψη.

Το μοναχικό τέλος του χαμογελαστού κοριτσιού

Η ζωή της μακριά από το θέατρο, την τηλεόραση και τον κινηματογράφο ήταν αφόρητη. Ο μοναδικός ρόλος που πήρε τη δεκαετία του ’90 και πριν από την αυτοκτονία της, ήταν ένας ρόλος στη «Λάμψη» του Νίκου Φώσκολου. Μετά από αυτόν δεν της προτάθηκε ξανά τίποτα.

Κάθε μέρα που περνούσε η Ρένα Παγκράτη χανόταν όλο και περισσότερο στις μαύρες σκέψεις της. Τίποτα δεν μπορούσε να την κάνει να αισθανθεί καλύτερα. Ούτε οι προσπάθειες λίγων φίλων της να της βρουν δουλειά, ούτε βέβαια οι ψεύτικές υποσχέσεις για βοήθεια από γνωστά ονόματα του καλλιτεχνικού χώρου, που ποτέ δεν τηρήθηκαν.

Όλα οδηγούσαν, με μαθηματική ακρίβεια, στο τέλος. Όλοι έβλεπαν καθαρά πως δεν άντεξε την πτώση από την κορυφή αλλά κυρίως το ότι έμεινε μόνη της.

Στις 25 Ιουνίου του 1998 έγινε αυτό που φοβούνταν όλοι. Η Ρένα Παγκράτη, βρέθηκε νεκρή στο διαμέρισμά που έμενε, έχοντας καταναλώσει ένα θανατηφόρο κοκτέιλ ισχυρών φαρμάκων. Η αδερφή της, ήταν ο άνθρωπος που βρήκε το άψυχο κορμί της. Δίπλα υπήρχε ένα σημείωμα που εξηγούσε τη μοναξιά και τον πόνο που ένιωθε.

«Η Ρένα Παγκράτη είχε φτάσει στα 50, είχε μείνει άνεργη, είχαν πεθάνει οι γονείς της και είχε χάσει τον αγαπημένο της σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Δεν μπορούσε να ακολουθήσει και την εποχή της σωστά. Της λέγαμε όλοι ότι έχει ένα συγκεκριμένο στιλ που πρέπει να αλλάξει, δεν ήταν εύκολο. Πολλοί δεν μπόρεσαν να το κάνουν» είχε πει για εκείνη ο Μάκης Δελαπόρτας σε παλαιότερη συνέντευξή του και συνέχισε αποκαλύπτοντας άγνωστες πτυχές: «Είναι η πρώτη φορά που το λέω αυτό, με τη Ρένα Παγκράτη πήγαμε μαζί σε ένα κατάστημα καλλυντικών για να πιάσει δουλειά. Δεν έφταιξαν οι άνθρωποι, όμως δεν μπόρεσαν να συνειδητοποιήσουν πόσο ανάγκη μπορεί να είχε αυτή η κοπέλα για να βρει δουλειά. Δεν την πίστεψαν. Ο Δαλιανίδης μου είπε τότε ότι θα της πληρώνει αυτός το ενοίκιο. Η Άννα Φόνσου μου είπε θα κοιτάξω να της βγει μια σύνταξη αναπηρική, όμως δεν μπορείς να βγάλεις σύνταξη σε έναν άνθρωπο που έχει ψυχολογικά. Έτσι αποφάσισε να δώσει τέλος στη ζωή της. Αισθάνθηκα πάρα πολύ άσχημα και δε βγήκα ποτέ να μιλήσω, ενώ ήξερα τα πάντα. Επίσης ένας μεγάλος πρωταγωνιστής της είχε υποσχεθεί πως θα την βοηθήσει, θα της πήγαινε λεφτά, δεν της τα πήγε ποτέ. Αυτό ίσως ήταν και η αφορμή που είπε «δεν μπορώ να περιμένω τίποτα από κανέναν. Τέλος»!».

ellada

Newsorama.

Στην Ελλάδα το όνομά του μάλλον δεν λέει πολλά σε αρκετό κόσμο, στην Αμερική όμως ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής. Βέβαια, ο Στέφανος Μιλτσακάκης ανήκε στις περιπτώσεις εκείνες που το παρουσιαστικό του ξεπερνάει τη φήμη του ονόματός του. Γιατί μόλις τον δεις, αμέσως θα σου θυμίσει μία φυσιογνωμία γνώριμη.

Και πράγματι ήταν. Συγκεκριμένα, ήταν ο αντίπαλος του Ζαν Κλοντ Βαν Νταμ στον κινηματογράφο. Ήταν ο κακός Ρώσος που «πάλεψε» σε 5 ταινίες με τον Γάλλο σταρ. Ωστόσο, ο κινηματογραφικός «Ρώσος» ή «Ανατολικό- Ευρωπαίος» ήταν Έλληνας και συγκεκριμένα από τον Έβρο. Αλλά δεν ήταν πολλοί εκείνοι που γνώριζαν τον Έλληνα «γίγαντα, το «θαύμα της φύσης» – όπως τον αποκαλούσαν – μέχρι τον θάνατό του, πριν ενάμιση χρόνο.

Τα δύσκολα πρώτα χρόνια στην Αμερική

Ήταν το 1972 όταν η οικογένεια Μιλτσακάκη πήρε το δρόμο της ξενιτιάς για μια καλύτερη ζωή. Ο πατέρας του ήταν ράφτης και ο 12χρονος τότε Στέφανος, από το μικρό χωριό Προβατώνα του Έβρου – που δεν είχε καν αυτοκίνητα στους δρόμους – βρέθηκε έκπληκτος μπροστά σε μία μεγαλούπολη με ουρανοξύστες, αυτοκίνητα και ρυθμούς εντελώς διαφορετικούς από εκείνους που είχε μάθει.

Η οικογένειά του μετακόμισε στην πόλη Σάρλοτ της Βόρειας Καρολίνας και τον πρώτο καιρό μοιράζονταν το ίδιο μικρό διαμέρισμα σε μια φτωχογειτονιά, μαζί με μία άλλη οικογένεια μεταναστών από την Ελλάδα. Τα πρώτα χρόνια ήταν δύσκολα και τα γεγονός ότι δεν γνώριζε γρι αγγλικά, το έκανε δυσκολότερο. Άλλωστε και ο ίδιος σε συνέντευξή του είχε παραδεχτεί πόσο δύσκολη ήταν η προσαρμογή του στη νέα πραγματικότητα.

Και τα πράγματα χειροτέρεψαν όταν ξεκίνησε το σχολείο. Εκεί βίωσε τον απόλυτο ρατσισμό, ως παιδί μεταναστών. Ο ίδιος έκανε προσπάθειες να ενσωματωθεί στο νέο περιβάλλον, ενώ ποτέ δεν είπε στην οικογένειά του τι περνούσε. Βίωνε την απαξίωση της διαφορετικότητας μόνος του.

Ο μικρός Στέφανος ασχολήθηκε με τα σπορ, που του άρεσαν πολύ. Στην τελευταία τάξη του γυμνασίου δέχτηκε άγρια επίθεση από συμμαθητές του και ήταν τέτοια τα χτυπήματα που χρειάστηκε να νοσηλευτεί για ημέρες προκειμένου να αναρρώσει από τα τραύματά του. Αυτή η ιστορία ήταν για εκείνον ένα μάθημα ζωής, που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη μετέπειτα ζωή του.

Και κάπου εκεί μπαίνουν στη ζωή του οι πολεμικές τέχνες.  Εξάλλου είχε το κατάλληλο ανάστημα: ψηλός και σωματώδης, δεν άργησε να διακριθεί ως παλαιστής και να αναδειχθεί παγκόσμιος πρωταθλητής στο «Παγκράτιον», που συνδυάζει την πάλη με την πυγμαχία. Είναι πια ο γνωστός Greek και οι επιτυχίες του παίζουν στον Τύπο. Γίνεται δημοφιλής στο σχολείο και αγαπητός από τους συμμαθητές του. Τα πράγματα είχαν αλλάξει για εκείνον.

Ο προπονητής της πάλης στο σχολείο του, του πρότεινε να ασχοληθεί με το συγκεκριμένο άθλημα. Έγινε μέλος της σχολικής ομάδας, και οι συμμαθητές του κάπου εκεί σταμάτησαν να τον βλέπουν ως «ξένο».

Από το συγκεκριμένο άθλημα τού κόλλησαν στην Αμερική το παρατσούκλι, «Στέφανος Παγκράτιον». Μεγαλώνοντας ο Στέφανος ήταν ένας καλόκαρδος «γίγαντας» και πάντα ευγενικός, που όμως, αψηφούσε τον κίνδυνο και τον πόνο. Έτσι, άλλωστε τον θυμούνται οι δικοί του άνθρωποι.

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες και το άσχημο παιχνίδι της μοίρας

Λένε πως όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός γελάει. Άραγε να ίσχυσε το ίδιο και στην περίπτωση του Στέφανου Μιλτσακάκη;  Ο μετανάστης από τον Έβρο ήταν προσηλωμένος στις προπονήσεις και καθώς μεγάλωνε εξελισσόταν σε έναν αθλητή με εκπληκτικές επιδόσεις και πολλές διακρίσεις στις ΗΠΑ.

Το 1984 επέστρεψε στην πατρίδα, στην Αθήνα για να προπονηθεί με την Ολυμπιακή Ομάδα Ελευθέρας Πάλης. Λένε πως τότε τον θεωρούσαν από τα μεγάλα φαβορί για μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ωστόσο, η μοίρα τού έπαιξε ένα άσχημο παιχνίδι. Κατά τη διάρκεια της προπόνησης έπαθε ρήξη χιαστών συνδέσμων με αποτέλεσμα να μην καταφέρει να ακολουθήσει την υπόλοιπη αποστολή. Και το όνειρο των Ολυμπιακών Αγώνων να τερματίσει άτσαλα και άδοξα.

Αλλά ίσως, η ζωή να είχε για εκείνον άλλα σχέδια, αν κρίνουμε από αυτά που τον περίμεναν λίγο παρακάτω. Ο Στέφανος Μιλτσακάκης λίγο καιρό μετά, μετακόμισε από τη Βόρεια στη Νότια Καρολίνα. Εκεί, λόγω των σωματικών του προσόντων και των ικανοτήτων του στις πολεμικές τέχνες, προέκυψε η πρόταση για να παίξει στον κινηματογράφο. Και άνοιξε ο δρόμος για μια καριέρα σε ταινίες δράσης που είχαν ως βασικό θέμα την πάλη στον δρόμο και στα «κλουβιά».

Ο αντίπαλος του Βαν Νταμ

Ήταν το 1989 όταν για πρώτη φορά συναντήθηκε κινηματογραφικά με τον Ζαν Κλοντ Βαν Νταμ, στην ταινία   «Cyborg». Τα επόμενα δύο χρόνια πήρε μέρος στις ταινίες  «Shooters» και στο «Weekend at Bernie’s», μια κωμωδία, που «σπάει» ταμεία  και τον βοηθάει να γίνει πολύ γνωστός στην Αμερική.

Και κάπου εκεί παίρνει την απόφαση να μετακομίσει στο Λος Άντζελες και να δοκιμάσει την τύχη του στον θαυμαστό κόσμο του Χόλιγουντ. Βέβαια, κανείς δεν είπε πως εκεί ήταν εύκολα και τον περίμεναν με τον δρόμο στρωμένο ροδοπέταλα. Αλλά ο ίδιος ήταν μαχητής και δεν το έβαλε κάτω. Ίσως να ήταν και η άγνοια που είχε για το πόσο δύσκολο είναι να γίνεις ηθοποιός και να καθιερωθεί στον χώρο, όπως και ο ίδιος είχε εξομολογηθεί.

Με το παρουσιαστικό του να παραπέμπει σε  Ανατολικοευρωπαίο, οι παραγωγοί βρήκαν στο πρόσωπό του τον ιδανικό «κακό» Ρώσο, σε μία περίοδο που στις ταινίες δράσεις η υπόθεση «ο καλός Αμερικανός εναντίον του κακού από τη Σοβιετική Ένωση» έπαιζε πολύ. Ήταν βλέπετε και ο  Ψυχρός Πόλεμος που επέβαλλε τέτοιου είδους μορφές έκφρασης.

Αλλά δεν ήταν μόνο η εμφάνισή του που έπεισε τους παραγωγούς. Ήταν και η σωματική του διάπλαση που ενθουσίασε τον Βαν Νταμ για να τον έχει αντίπαλο στις ταινίες. Μάλλον, το να κερδίζει στο τέλος τον «γίγαντα» Στέφανο έδινε μεγαλύτερες διαστάσεις στις νίκες του.

Ωστόσο, αυτός ο εγκλωβισμός στο συγκεκριμένο ρόλο, δεν του άρεσε. Και γρήγορα συνειδητοποίησε πως δεν ήθελε άλλο να παίξει τον κακό. Έτσι, πήρε την απόφαση να σταματήσει. Και να αφοσιωθεί σε αυτό που ήξερε πολύ καλά, στο «Παγκράτιον».

Οι πολεμικές τέχνες

Ακόμα και στη μικρή ενασχόλησή του με τον κινηματογράφο, δε σταμάτησε να ασχολείται με τις πολεμικές τέχνες. Αγωνιζόταν στα «κλουβιά» καθώς είχε εκπαιδευτεί και σε άλλες τέχνες όπως το Brazilian Jiu Jitsu και ΜΜΑ.

Όπως ο ίδιος είχε δηλώσει κάποτε: «Το να δίνω μάχες είναι κομμάτι της ζωής μου. Από μικρός παλεύω για να επιβιώσω σε έναν κόσμο που είναι γεμάτος βία. Αν φοβάμαι όταν αγωνίζομαι στα κλουβιά; Ναι φοβάμαι. Αυτό που εννοώ εγώ όμως φόβο, είναι διαφορετικό από αυτό που εννοεί ο καθένας. Για μένα ο φόβος είναι σαν ένα σύστημα συναγερμού, που με προετοιμάζει για τη μάχη, είναι μια δυνατή ενέργεια που μου δίνει ζωή».

Τα τελευταία χρόνια διατηρούσε ένα μεγάλο γυμναστήριο στην Καλιφόρνια, το οποίο επισκέπτονταν και πολλές διασημότητες του κινηματογράφου. Ο Στέφανος Μιλτσακάκης πέθανε τον Ιανουάριο του 2019 σε ηλικία 60 ετών.

Επιθυμία του ήταν να ταφεί στο χωριό του στον Έβρο, δίπλα στον πατέρα του. Όπως και έγινε.

ellada

Newsorama.

Έφυγε από τη ζωή, σε ηλικία 64 ετών, χθες Πέμπτη 26 Μαρτίου, ο σκηνοθέτης και καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας, Αντώνης Παπαδόπουλος, μετά από πολύμηνη μάχη με τον καρκίνο, αφήνοντας ορφανό έναν θεσμό που αποτέλεσε για τον ίδιο έργο ζωής.

Γεννημένος το 1956 στην Αθήνα, ο Αντώνη Παπαδόπουλος σπούδασε σκηνοθεσία κινηματογράφου στην Ακαδημία του Κιέβου. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του, μάλιστα, σκηνοθέτησε θεατρικές παραστάσεις, στις οποίες συμμετείχε και ως ηθοποιός, ενώ έκανε, παράλληλα, έξι ταινίες μικρού μήκους.

Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, δίδαξε στη σχολή κινηματογράφου Χατζίκου. Στενή υπήρξε και η συνεργασία του με τη δημόσια τηλεόραση, για την οποία γύρισε αρκετά ντοκιμαντέρ.

Από το 1985 συμμετείχε ενεργά στην πρωτοβουλία υποστήριξης του Φεστιβάλ Δράμας ως κύριου φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους στην Ελλάδα, το οποίο κατάφερε να καθιερώσει ως σημαντικό κινηματογραφικό θεσμό και μάλιστα με διεθνή αναγνώριση. Ανέλαβε την καλλιτεχνική του διεύθυνση το 1999 και παρέμεινε στο τιμόνι του μέχρι το τέλος της ζωής του, σύμφωνα με το ΑΜΠΕ.

Από το 2003 ήταν μέλος της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου, ενώ διετέλεσε επίσης μέλος της κριτικής επιτροπής των Κρατικών Βραβείων Ποιότητας Κινηματογράφου του υπουργείου Πολιτισμού από το 1999 έως το 2009 και από το 2005 έως το 2006 συνεργάστηκε με το ΥΠΠΟΑ ως Ειδικός Σύμβουλος Κινηματογραφίας.

Στις 14 Ιανουαρίου, η Εταιρεία Ελλήνων σκηνοθετών βράβευσε τον Αντώνη Παπαδόπουλο για τη σημαντική προσφορά του στον κινηματογράφο και στον χώρο του πολιτισμού.

ellada

Newsorama.

Την πρόθεση των Cinespace Studios να διευρύνουν την επιχειρηματική τους παρουσία στην Ελλάδα με κινηματογραφικά στούντιο, συζήτησε την περασμένη Παρασκευή, σύμφωνα με πηγές του ΥΠΕΞ, ο υφυπουργός Εξωτερικών για την Οικονομική Διπλωματία Κώστας Φραγκογιάννης, με τον πρόεδρο της εταιρίας, Άλεξ Πίσιος, στα κεντρικά γραφεία της επιχείρησης, στο Σικάγο.

Τα κινηματογραφικά στούντιο «Cinespace» είναι τα μεγαλύτερα στις ΗΠΑ μετά από εκείνα που εδρεύουν στο Λος Άντζελες. Διαθέτουν στις εγκαταστάσεις τους 30 stages (το καθένα από τα οποία μπορεί να περιλαμβάνει και πέραν του ενός set), ενώ έχουν και 20 επιπλέον stages στις εγκαταστάσεις της εταιρίας στο Τορόντο του Καναδά. Το παράρτημα του Τορόντο είναι το μοναδικό στούντιο στον κόσμο που φιλοξενεί τις 5 κύριες ψηφιακές πλατφόρμες, όλες κάτω από την ίδια στέγη: NETFLIX, AMAZON, HULU, DISNEY/FOX και APPLE TV .

Ο υφυπουργός Εξωτερικών επισκέφτηκε το στρατηγείο των Cinespace Studios, στο Σικάγο όπου βρέθηκε την περασμένη εβδομάδα, στο πλαίσιο των επαφών που έχει για την προσέλκυση μεγάλων επενδύσεων στην χώρα μας και παρουσίασε στους επιτελείς της επιχείρησης το φιλο-επενδυτικό πρόγραμμα της νέας κυβέρνησης και την στροφή της ελληνικής οικονομίας στην εξωστρέφεια.

Η Ελλάδα, όπως τόνισε ο Κ. Φραγκογιάννης, σύμφωνα πάντα με τις ίδιες πηγές, αποτελεί έναν ελκυστικό προορισμό για την οπτικοακουστική βιομηχανία, μέσα από μια σειρά αναπτυξιακών κινήτρων που προσφέρει, ενώ διαθέτει και φυσική ποικιλομορφία με ηλιοφάνεια, εναλλαγή τοπίου, μνημεία και τουριστικές υποδομές που την καθιστούν ιδανική για την πραγματοποίηση τέτοιων επενδύσεων. Στην συνάντηση που είχε μάλιστα με τον πρόεδρο της επιχείρησης, ο Κ. Φραγκογιάννης αναφέρθηκε ακόμα στην δυνατότητα σύνδεσης των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων με την βιομηχανία του κινηματογράφου, ξεκινώντας από την επαγγελματική εκπαίδευση και κατάρτιση με προγράμματα που θα συνδέονται με τις ανάγκες προσωπικού της κινηματογραφικής βιομηχανίας.

Ο πρόεδρος της Cinespace Chicago Film Studios, Άλεξ Πίσιος, σύμφωνα με τις ίδιες πηγές, εξέφρασε στον υφυπουργό Εξωτερικών την ικανοποίηση του για την αλλαγή που σηματοδοτεί η νέα κυβέρνηση για προσέλκυση μεγάλων επενδύσεων. Στο πλαίσιο ανάπτυξης των επιχειρηματικών σχεδίων των Cinespace Studios, όπως τόνισε ο Άλ. Πίσιος, η Ελλάδα αποτελεί έναν προορισμό με πολλά συγκριτικά πλεονεκτήματα, που άλλωστε έχουν αξιολογήσει τα στελέχη της επιχείρησης στο παρελθόν.

Ειδικότερα, μετά την συνάντηση με τον κ. Φραγκογιάννη, ο πρόεδρος της Cinespace Chicago Film Studios σημείωσε χαρακτηριστικά: «Η Cinespace παραμένει αισιόδοξη για την πορεία της Ελλάδας και πιστεύουμε ότι η κυβέρνηση είναι έτοιμη να συμβάλει στην ανάπτυξη μια πλήρους κινηματογραφικής βιομηχανίας στην χώρα. Μόλις επιστρέψαμε από νέες συναντήσεις με τις μεγάλες εταιρίες παραγωγής του Λος Άντζελες, οι οποίες είναι πολύ εξοικειωμένες με τα πλεονεκτήματα κινηματογραφικών παραγωγών στην Ελλάδα, και έτσι είμαστε έτοιμοι να επισκεφτούμε πάλι την χώρα για να διερευνήσουμε περισσότερες επενδυτικές ευκαιρίες. Η Cinespace άλλωστε είναι στενά συνδεδεμένη με την Faliro House Productions SA, με επικεφαλής τον βετεράνο της κινηματογραφικής βιομηχανίας Χρήστο Β. Κωνσταντακόπουλο, με στόχο η εταιρία αυτή να αποτελέσει τον αγωγό προώθησης αυξημένων κινηματογραφικών υπηρεσιών στην Ελλάδα».

Ο υφυπουργός Εξωτερικών για την Οικονομική Διπλωματία, Κώστας Φραγκογιάννης από την πλευρά του δήλωσε: «Η πατρίδα μας είναι στην αρχή μιας νέας αναπτυξιακής περιόδου που ξεκίνησε μετά τις εκλογές του περασμένου Ιουλίου. Η κυβέρνηση μας εγγυάται την εξασφάλιση πολιτικής σταθερότητας, οικονομικής ανάπτυξης, και κοινωνικής συνοχής που απαιτούν οι μεγάλες επενδύσεις. Η συζήτηση για εγκατάσταση κινηματογραφικών στούντιο στην χώρα μας από την Cinespace σηματοδοτεί την αλλαγή που συντελείται στην συνείδηση των επιχειρηματιών ανά τον κόσμο. Η Ελλάδα επιστρέφει και εμβληματικές επενδύσεις όπως αυτή, φανερώνουν την ευρωστία της πατρίδας μας σε ευκαιρίες».

ellada

Newsorama.

Σε έξαλλη κατάσταση ήταν ο ιδιοκτήτης του κινηματογράφου Αελλώ για το ντου των αστυνομικών στην ταινία του Τζόκερ (Joker).

O ιδιοκτήτης του κινηματογράφου Αελλώ, Παναγιώτης Τσακαλάκης, μιλώντας στον Realfm τόνισε ότι «έφεραν 50 αστυνομικούς για να ελέγξουν ένα ανήλικο; Στο ΑΕΛΛΩ ήρθαν μία μηχανή της αστυνομίας με δύο άτομα, μετά άλλες 15 μηχανές με δύο άτομα και ένα περιπολικό. Μπαίναν μέσα και τρομοκρατήθηκε ο κόσμος. Υπήρχαν και μικρά παιδιά που έβλεπαν άλλα έργα και έβλεπαν τα πιστόλια και τα κουμπούρια να μπαινοβγαίνουν στους κινηματογράφους».

Ο ίδιος πρόσθεσε ότι «θέλουν να μας πάνε καμία πενηνταριά χρόνια προς τα πίσω απ” ότι φαίνεται. Στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες έχει κριθεί κατάλληλο από τις ηλικίες 12, 14 και 15 χρονών. Στην Ελλάδα κρίθηκε από 18. Εμείς στο ταμπλό μας και στο ταμείο μας γράφουμε ότι είναι από 18, το λέμε και στους πελάτες μας. Ο νόμος μας υποχρεώνει να έχουμε τη σήμανση.

Το 12χρονο δεν μπαίνει μέσα, μιλάμε για παιδιά 17 και 16 ετών που δεν φαίνονται, τους ζητάς ταυτότητα και σου λένε δεν την έχω μαζί μου. Τι να κάνουμε εμείς; Τη στιγμή που είναι μαζί με τους γονείς τους, τι πρέπει να κάνουμε, να μαλώσουμε με τους γονείς;».

Ερωτηθείς αν οι αστυνομικοί του είπαν «σταμάτησε την προβολή και άναψε τα φώτα», ο κ. Τσακαλάκης απάντησε καταφατικά. «Φυσικά, εκτός διαλείμματος».

https://media.real.gr/filesystem/Multimedia/mp3/21-10-2019_Panagioths_Tsakalakhs_-_Paylopoylos-Niflhs_id32948.mp3

ellada

Newsorama.

Υπάρχουν φωνές που έχουν συνδεθεί στο μυαλό μας με ερμηνείες σε αγαπημένα μας τραγούδια, άλλες που  μας εντυπώθηκαν μέσα από το ραδιόφωνο κι άλλες που είναι τόσο ιδιαίτερες που αρκεί να τις ακούσουμε για  να καταλάβουμε ποιο είναι το πρόσωπο που μιλάει χωρίς να το δούμε. Επίσης, υπάρχουν κι εκείνες οι φωνές που μέσα από τη μεταγλώττιση σε ταινίες αλλά και σειρές κινουμένων σχεδίων έχουν δώσει μια δεύτερη ζωή στους ήρωες τους στα Ελληνικά. Μια τέτοια φωνή ανήκει στον σκηνοθέτη, ηθοποιό και καθηγητή υποκριτικής, Ακίνδυνο Γκίκα. Μια φωνή που έχει συνδεθεί με μοναδικό τρόπο με ήρωες όπως ο Λάιονο από τους Thundercats και ο Γουίνι το Αρκουδάκι ενώ το όνομά του για πολλούς είναι ταυτισμένο με τον τομέα της μεταγλώττισης στη χώρα μας.

«Με καλή μεταγλώττιση, μπορούμε να παράξουμε, ένα μέγιστο, πολιτισμικό και πολιτιστικό προϊόν»αναφέρει ο ίδιος ο οποίος ανταποκρίθηκε θετικά στην  πρόσκληση του newsbeast.gr για να γίνει ξεναγός μας στην ιδιαίτερη αυτή τέχνη που σε κάποιες χώρες γνωρίζει τεράστια άνθηση.

Με τις απαντήσεις του «φωτίζει»  το επάγγελμα των ηθοποιών φωνής για τους οποίους ο ίδιος λέει χαρακτηριστικά ότι «διαθέτουν την τεχνική να χρησιμοποιούν την φωνή τους μεταφέροντας όλα τα συναισθήματα και την ουσία ενός κειμένου, χωρίς να χρειάζεται να χρησιμοποιήσουν κανένα άλλο εκφραστικό τους μέσο».

- Πώς βρεθήκατε μέσα στον κόσμο της τέχνης;

Δεν ήταν μια καθαρά προσωπική επιλογή. Η τύχη έπαιξε τα παιχνίδια της και ήρθα στον κόσμο από έναν άνθρωπο που αγάπησε και δόθηκε στην τέχνη. Την επέλεξε συνειδητά, αφήνοντας την ιατρική σε μια εποχή, που το λειτούργημα του ιατρού σου προσέφερε ένα εξασφαλισμένο μέλλον, μια καλύτερη ζωή, πέρα από το «φανάρι» της Μυτιλήνης, για να ακολουθήσει ένα άλλο, αβέβαιο και ψυχοφθόρο λειτούργημα, αυτό του «Υποκριτή», συγγραφέα, ζωγράφου, ποιητή και κυρίως πατέρα. Αυτός ήταν ο Νικηφόρος Γκίκας. Ο μπαμπάς μου!

- Πότε ξεκινάει η σχέση σας με τη μεταγλώττιση;

Λίγο μετά την αποφοίτησή μου από την Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Δρασκελώντας τα πρώτα θεατρικά μου βήματα, εκεί στην «εγκυμονούσα τέχνη» παρέα του «Ανοιχτού Θεάτρου»του Γιώργου Μιχαηλίδη, είχα την τύχη (δεύτερη φορά που αναφέρω αυτήν την λέξη μέσα σε τόσες λίγες αράδες …. πόσο σημαντικός παράγοντας είναι τελικά η «τύχη» στην ζωή και τις επιλογές μας…) να γνωρίσω, εκτός όλων των άλλων και τον Σπύρο Μπιμπίλα.

Αυτός με «τσάκωσε», εκεί στα καμαρίνια, που προετοίμαζα τον Μηνά (Χατζησάββα) βάφοντάς τον ολόκληρο με αδιάβροχο «φούμο», προκειμένου να βγει να παίξει τον Κάλιμπαν στην «Τρικυμία» του Σαίξπηρ, παριστάνοντας, κάθε μέρα και άλλον, ξενόγλωσσο «αμπιγιέρ» αλλάζοντας φωνές. Με πήρε, με πήγε στον Γιώργο Πρωτοπαππά στην ΕΡΤ κι εκεί ξεκίνησαν όλα.

- Είναι η μεταγλώττιση τέχνη;

Χα! Πολύ ωραία ερώτηση! Έχει την «ροπή» να με εκθέσει, αλλά νομίζω ότι θα προσπαθήσω να απαντήσω «αντίρροπα». Εάν κληθείς να μεταγλωττίσεις μία live action (παίζουν ηθοποιοί κανονικά και όχι κινούμενα σχέδια) ταινία και τυγχάνει, λέμε τώρα, η ταινία αυτή να είναι ο «Άμλετ» του Σαίξπηρ που την έχει σκηνοθετήσει ο Γκριγκόρι Κόζνιτσεφ και τον ρόλο του Άμλετ τον παίζει ο Ινοκέντι Σμοκτουνόφσκι, έχεις κάποια πρώτα, εμφανέστατα στοιχεία,  ότι εδώ «μυρίζει» τέχνη;

Ναι, θα έλεγα εγώ. Εντονότατα! Δεν πρέπει να παίξω τον Άμλετ; Ναι!

Δεν πρέπει να ακολουθήσω τις υποκριτικές διαδρομές, την τεχνική, την δραματουργική προσέγγιση του Γκριγκόρι και του Ινοκέντι; Ναι πρέπει!

Δεν πράττω τέχνη; Ναι πράττω! Πολλοί, και σωστά θα κάνουν, ως αντίλογος θα πουν, «και γιατί να μην απολαύσω τον Σμοκτουνόφσκι να παίζει, στην γλώσσα του, αυτόν τον εξαιρετικό ρόλο;» «Να απολαύσω την υποκριτική δεινότητα αυτού του σπουδαίου ηθοποιού, πού κατά πολλούς έχει ερμηνεύσει τον ρόλο αυτό, καλύτερα από όλους, σε ολόκληρο τον κόσμο!».

Συμφωνώ μαζί τους! Αν γνωρίζουν άπταιστα την Ρωσική γλώσσα συμφωνώ και επαυξάνω. Θα απολαύσουν την κάθε υποκριτική λεπτομέρεια. Θα μαγευτούν! Αν δεν γνωρίζουν Ρωσικά; Έχουμε πρόβλημα. Η έβδομη τέχνη, ο κινηματογράφος δηλαδή, είναι η δύναμη της εικόνας. Αν προσθέσουμε λοιπόν, σε αυτήν την μαγεία της εικόνας, υπότιτλο, προκειμένου να διαβάσουμε και να κατανοήσουμε τη μετάφραση του κειμένου το οποίο παρακολουθούμε, κάνουμε οπτικά, δύο πράγματα ταυτόχρονα. Παρακολουθούμε δύο εικόνες, ταυτόχρονα.

Αυτό σημαίνει ότι σε κάποια από τις δύο εικόνες που παρακολουθούμε σε εναλλαγή, κάτι θα χάσουμε. Άρα τέλος η μαγεία της έβδομης τέχνης! Αν όμως, είχαμε μεταγλωττισμένη την ταινία, με εξαιρετικούς ηθοποιούς (τους οποίους διαθέτουμε σε πληθώρα) δεν θα απολαμβάναμε στην ολοκλήρωσή του, αυτό το μαγευτικό τεχνούργημα, που ονομάζετε κινηματογράφος;

Και με τους αναλφάβητους, τους ηλικιωμένους, τους ανθρώπους που έχουν μικρά ή μεγαλύτερα  προβλήματα όρασης, αυτούς που δεν συμπαθούν κάποια γλώσσα γιατί απλά δεν τους ακούγεται καλά στα αυτιά, τους μετανάστες ή τους οικονομικούς πρόσφυγες που φιλοξενούμε πλέον στην χώρα μας, τι κάνουμε;

Τους διδάσκουμε Αγγλικά στην Ελλάδα και τους προωθούμε σε πιο αναπτυγμένες χώρες; Τους αφήνουμε να έρθουν σε επαφή με την πλουσιότατη γλώσσα μας μέσα από, τις περιορισμένες λόγω κρίσης τα τελευταία χρόνια, εγχώριες παραγωγές; Τα τηλεοπτικά παιχνίδια που έχουν κατακλύσει τιςprime time ζώνες;

Θα καταλήξω λοιπόν, ότι με καλή μεταγλώττιση, μπορούμε να παράξουμε, ένα μέγιστο, πολιτισμικό και πολιτιστικό προϊόν. Οπότε, ναι! Η μεταγλώττιση κατά την ταπεινή μου γνώμη, είναι τέχνη!

«Μεγάλη η ευθύνη όταν εκθέτεις τη δουλειά σου»

- Σας γεμίζει ευθύνη το γεγονός ότι τόσες παιδικές ταινίες από το  εξωτερικό έχουν φτάσει με τη δικιά σας φωνή σε εκατομμύρια ανθρώπους στην Ελλάδα;

Η ευθύνη είναι πάντα πολύ μεγάλη, όταν παίρνεις την απόφαση, για οποιονδήποτε λόγο, να εκθέσεις την δουλειά σου δημόσια. Πόσο μάλλον όταν αυτή απευθύνεται σε παιδιά. Φέρεις το βάρος του «προτύπου», που δυστυχώς νομίζω ότι στις ημέρες μας, έχει παρερμηνευθεί και λειτουργεί σε μια λανθάνουσα μορφή. Η «Αιδώς του προτύπου»… «Η γυναίκα του Καίσαρα δεν αρκεί να είναι τίμια, πρέπει και να φαίνεται τίμια»..

- Τι είναι εκείνο που σας γοητεύει κατά τη διάρκεια της διαδικασίας που δίνεται τη φωνή σας σε κάποιον ήρωα της μεγάλης οθόνης;

Τα πάντα! Η μοναξιά του «μπούθ» (το ηχομονωμένο δωμάτιο εγγραφής), η συγκέντρωση, η ετοιμότητα, τα αντανακλαστικά, η τρέλα, οι οδηγίες του σκηνοθέτη η κατανόηση και αποκρυπτογράφηση του τρόπου ερμηνείας του ξενόγλωσσου ηθοποιού και τέλος η απόλαυση της δικής σου δημιουργίας πάνω στην εικόνα του ήρωα που παίζεις.

- Ξεχωρίζετε κάποιον ρόλο σας;

Όχι, δεν ξεχωρίζω κανέναν ρόλο. Όλοι, από τον μεγαλύτερο έως τον μικρότερο, είναι για μένα κομμάτια μου. Είναι στιγμές μου, που απόλαυσα το κάθε δευτερόλεπτο εγγραφής τους.

- Υπήρξε κάποια ταινία που σας δυσκόλεψε πολύ και γιατί;

Μπορεί να ακουστεί υπερφίαλο, αλλά όχι. Δεν έχω δυσκολευτεί σε καμία ταινία ή σειρά που έχω δανείσει την φωνή μου. Αντιθέτως 30 χρόνια, το διασκεδάζω απίστευτα!

- Φαντάζομαι ότι για αυτή τη δουλειά απαιτείται συντονισμός και συγχρονισμός. Είναι εύκολη αυτή η διαδικασία;

Απαιτεί καλούς ηθοποιούς! Οι Voice Actors (ηθοποιοί φωνής) στο εξωτερικό είναι συνήθως οι καλύτεροι θεατρικοί ηθοποιοί της κάθε χώρας. Διαθέτουν την τεχνική να χρησιμοποιούν την φωνή τους μεταφέροντας όλα τα συναισθήματα και την ουσία ενός κειμένου, χωρίς να χρειάζεται να χρησιμοποιήσουν κανένα άλλο εκφραστικό τους μέσο.

Αυτή η σπουδαία πρακτική του επαγγελματία «Υποκριτή» σε συνδυασμό με συγκέντρωση και την αίσθηση του ρυθμού, αρκούν για να πετύχεις στον χώρο της μεταγλώττισης. Ο συγχρονισμός, το λεγόμενο lip-sync, με την ψηφιακή τεχνολογία, αλλά και την σωστή προσαρμογή του κειμένου από τον σκηνοθέτη είναι πλέον από τα πιο εύκολα στοιχεία της μεταγλώττισης.

«Ο κόσμος της μεταγλώττισης αν την κάνεις σωστά, πραγματικά μαγικός!»

- Πόσος χρόνος και τι προετοιμασία απαιτείται για να έχουμε μια ταινία από τα Αγγλικά στα Ελληνικά;

Για μια κινηματογραφική ταινία, στις ημέρες μας, μπορεί να χρειαστούν και 4 μήνες δουλειάς για να παραδοθεί μια δουλειά. Έχουμε τον ορισμό του σκηνοθέτη από την εταιρία που αναλαμβάνει να κάνει την μεταγλώττιση, παραλαβή κειμένων και υλικών από το εξωτερικό, ορισμό μεταφραστή που θα μεταφράσει το ξενόγλωσσο κείμενο στα Ελληνικά για να το παραδώσει στον σκηνοθέτη, ανταλλαγή ηλεκτρονικής αλληλογραφίας με το εξωτερικό προκειμένου να φτιαχτούν στα Ελληνικά τα αστεία της ταινίας καθώς και λέξεις ή φράσεις «κλειδιά» , διανομή ρόλων και εξεύρεση ρόλων που πιθανότατα θα πρέπει να εγκριθούν από το εξωτερικό και σιγά-σιγά αφού ολοκληρωθούν όλα αυτά, μπαίνουμε στην διαδικασία της εγγραφής των ρόλων και τέλος του editing και της μίξης για να παραδώσουμε την ταινία στο εξωτερικό.

- Γιατί στην Ελλάδα επιμένουμε ακόμα με τον υποτιτλισμό;

Ανέλυσα σε προηγούμενη ερώτησή σας για την προβληματική λειτουργία του υποτιτλισμού στον κινηματογράφο ή την τηλεόραση. Νομίζω όμως ότι στην Ελλάδα, δεν έχουμε την κουλτούρα της διαφύλαξης και προστασίας της γλώσσας μας. Αυτού του σπουδαίου εργαλείου, που διαμορφώνει τον τρόπο σκέψης μας και την στάση ζωής μας. Που έχει αναδείξει σπουδαίους λόγιους, ποιητές και συγγραφείς με την πολυμορφικότητά της.

Δεν έχουμε ως λαός διδαχτεί το «εμείς»  αλλά το «εγώ». «Ξέρεις ποιος είμαι Εγώ…», «Εγώ, μπορώ…», «Εγω, είμαι…», «Εγω, έχω…», «Εγω, ξέρω…». Δεν μάθαμε να βλέπουμε, τι δεν έχει ο διπλανός μας, τι δεν γνωρίζει, τι χρειάζεται. Έχουμε αναπτύξει μία «Ατομική Δημοκρατία» και όχι μια «Συλλογική».

Και δυστυχώς και οι κυβερνήσεις μας συνέτειναν σε αυτό, με την παντελή έλλειψη πολιτικής πάνω στην διαφύλαξη  και προστασία τόσο του γραπτού όσο και του προφορικού λόγου της Ελληνικής γλώσσας. Προετοιμάζουμε τους Έλληνες συστηματικά, με την «Ξενολατρεία μας» να εγκαταλείψουν την χώρα τους για ένα καλύτερο αύριο στο εξωτερικό, αντί να κοιτάξουμε αυτό το καλύτερο αύριο να τους το προσφέρουμε στον τόπο τους. Τροφοδοτούμε υπαλλήλους στα «ξένα», αντί να φτιάχνουμε «αφέντες» στην χώρα μας.

- Υπάρχουν κάποιες φωνές που θαυμάζετε; Αν ναι, ποιες είναι αυτές;

Εννοείται! Και χαίρομαι πολύ που μου δίνετε την ευκαιρία να τους κατονομάσω. Είναι όλοι τους εξαιρετικοί ηθοποιοί και πολλές φορές ζηλεύω και θα ήθελα να κάνω αυτό που κάνουν.

Τάσος Μασμανίδης (ο δάσκαλός μου, θα τον θαυμάζω μια ζωή!!!), Ελένη Δακορώνια (η πιο γλυκιά και τρυφερή γυναικεία φωνή στα αυτιά μου), Σπύρος Μπιμπίλας (τι ηθοποιός, τι ήθος, τι τεράστια γκάμα φωνών!!!), Αργύρης Παυλίδης (τι ηθοποιός, τι ουσία, τι μεστότητα!!), Τάσος Κωστής (λατρεύω και ζηλεύω το ταλέντο του και το αστείρευτο χιούμορ του), Κώστας Τριανταφυλλόπουλος  (τι ηθοποιάρα… τι ωραία μπάσα χροιά!!), Ντίνος Σούτης (τι να πω… ζηλεύω το θεϊκό του μπάσο!!!), Μανώλης Γιούργος (από τους πιο ώριμους και μεστούς ηθοποιούς με εξαιρετική μπάσα φωνή!!), Κωνσταντίνος Τσάκωνας (λατρεία!!!), Βίνα Παπαδοπούλου (η θεά της μεταγλώττισης!!!), Χρυσούλα Παπαδοπούλου (τι ηθοποιάρα !!!), Βούλα Κώστα (την ζηλεύω…!!!), Μαρία Ζερβού (θεϊκή φωνή… μοναδική!!!), Νίκος Παπαδόπουλος (τι ταλέντο, τι απεριόριστες δυνατότητες!!), και από την νεότερη γενιά Γιώργος Ματαράγκας, Χρύσα Διαμαντοπούλου, Ζωή Κατσάτου, Στέλιος Ψαρουδάκης, Ανδρέας Ευαγγελάτος, Αφροδίτη Αντωνάκη, Γεωργία Ιωαννίδου…. θα μπορούσα να γράφω σελίδες επί σελίδων…

- Θα προτρέπατε  έναν νέο άνθρωπο να ασχοληθεί με τον κόσμο της μεταγλώττισης;

Και βέβαια! Αρκεί να το κάνει με την σοβαρότητα και τον επαγγελματισμό που επιβάλει ο χώρος αυτός. Να μη το δει ως πάρεργο ή εύκολο μεροκάματο. Να μην μπει στην μεγάλη παγίδα που έχει πέσει ο χώρος της μεταγλώττισης τα τελευταία χρόνια. Της «φασονατζίδικης» τεχνικής  παραγωγής, του ευτελισμένου, εύκολου προϊόντος, που κάποιοι δήθεν ειδήμονες και αυτοαποκαλούμενοι «γκουρού»  του είδους, ευαγγελίζονται στον χώρο.

Να το δουν ως «πράξη τέχνης» γιατί πιστέψτε με, ο κόσμος της μεταγλώττισης είναι, αν την κάνεις σωστά, πραγματικά μαγικός!

ellada

Newsorama.

Μπορεί να δίνουν σκληρή προεκλογική μάχη, αλλά οι υποψήφιοι βουλευτές, όταν δεν παρουσιάζουν τις προτάσεις και τα προγράμματά τους και δεν διεκδικούν την ψήφο των πολιτών στις επικείμενες εθνικές εκλογές, έχουν την ευκαιρία να χαλαρώσουν και να ασχοληθούν με πιο καθημερινά πράγματα. Όπως ο κινηματογράφος.

Η Nova απευθύνθηκε σε 38 υποψήφιους βουλευτές, οι οποίοι χαράσσουν τη δική τους πορεία, με τελικό στόχο, τι άλλο, το ελληνικό Κοινοβούλιο. Τους ρώτησε για διάφορα θέματα, όπως την ψηφιακή ανάπτυξη, τις προτεραιότητές τους για τη χώρα, την κλιματική αλλαγή. Αλλά μετέφερε τη συζήτηση και από τον πολιτικό στίβο στη μεγάλη οθόνη, ζητώντας να ξεχωρίσουν την αγαπημένη τους κινηματογραφική ταινία και να εξηγήσουν την επιλογή τους.

Κάποιες απαντήσεις είναι ίσως κάπως αναμενόμενες. Όπως δύο «παλιοί» πολιτικοί που έχουν την ίδια αγαπημένη ταινία, τον «Θίασο», του Θεόδωρου Αγγελόπουλου. Μια πολιτικός επιλέγει την πολύ γνωστή ταινία «Οι ζωές των άλλων» και μία άλλη τη λιγότερο γνωστή «Ψυχρός πόλεμος». Άλλος ξεχωρίζει το «Αποκάλυψη τώρα» του Κόπολα, και άλλος την «Κάλπικη Λίρα».

Μέσα σε 100 δευτερόλεπτα, οι – συνήθως φλύαροι- πολιτικοί ή πολιτευτές μιλούν για το δικό τους κινηματογραφικό «αριστούργημα».

Όλγα Κεφαλογιάννη

Νίκος Φίλης

Μπάμπης Παπαδημητρίου

Σοφία Σακοράφα

Μάκης Βορίδης

Δημήτρης Τζανακόπουλος

Νίκη Κεραμέως

Νίκος Βούτσης

Στην κάμερα της Nova μίλησαν μεταξύ άλλων και οι Άδωνις Γεωργιάδης, Βασίλης Κικίλιας, Δημήτρης Καιρίδης, Χρήστος Σπίρτζης, Γιάννης Μουζάλας, Αριστείδης Μπαλτάς. Δείτε και τους 38 υποψηφίους να μιλούν για την αγαπημένη τους ταινία εδώ.

Πολιτική

Newsorama.

Από τα πιο δύσκολα κομμάτια για την παραγωγή μιας ταινίας σίγουρα είναι η δημιουργία του σεναρίου. Τι θα λέγατε όμως αν μαθαίνατε ότι κάποιες από τις μεγαλύτερες κινηματογραφικές σκηνές στην ιστορία της έβδομης τέχνης δεν περιλαμβάνονταν στο σενάριο της ταινίας αλλά ήταν προϊόν αυτοσχεδιασμού των πρωταγωνιστών. Πολλές από αυτές μάλιστα καθήλωσαν το κοινό με τους φαν των ταινιών να τις θυμούνται με κάθε λεπτομέρεια.

Η παρακάτω λίστα δείχνει με τον καλύτερο τρόπο πως οι ηθοποιοί δεν χρειάζεται να αποφεύγουν τα λάθη και πως ο αυθορμητισμός πολλές φορές οδηγεί στην επιτυχία.

«Σκοτεινός Ιππότης» – Το χειροκρότημα του Joker

Στην ταινία του Christopher Nolan υπάρχει μια σκηνή όπου ο Joker (Heath Ledger) περιμένει υπομονετικά στη φυλακή μετά τη σύλληψή του από τον Gordon (Gary Oldman). Εκεί, εμφανίζεται ο δήμαρχος και προάγει τον Gordon στην θέση του αρχηγού της αστυνομίας.

Οι αστυνομικοί χειροκροτούν τον Gordon και ο Ledger αρχίζει να χειροκροτεί αργά και ανατριχιαστικά… Πρόκειται για έναν αυτοσχεδιασμό, τον οποίο ο σκηνοθέτης αποφάσισε να κρατήσει στην ταινία συμπληρώνοντας με μαεστρικό τρόπο το σκοτεινό προφίλ ενός από τους σημαντικότερους κακούς που έχουν περάσει από τη μεγάλη οθόνη.

«Ο Ταξιτζής» – You talking to me?

Μια από τις σημαντικότερες ταινίες στις οποίες συμμετείχε ο Robert De Niro υπό τις οδηγίες του Martin Scorsece. Μια ταινία γεμάτη πολιτικές αλληγορίες στην οποία βλέπουμε τον πρωταγωνιστή Travis Bickle, έναν βετεράνο του Βιετνάμ με εμμονή με τα όπλα, να δουλεύει ως ταξιτζής στη Νέα Υόρκη και να θεωρεί τον εαυτό του άγγελο και εξολοθρευτή.

Το σενάριο του Paul Schrader έγραφε απλά γι’ αυτή την μνημειώδη σκηνή ότι «ο Travis μιλάει μόνος του στον καθρέφτη», ενώ δεν είχε δοθεί συγκεκριμένος διάλογος.

Ό,τι είπε ο Robert De Niro στη συζήτηση που έκανε στον καθρέφτη ήταν ένας εκπληκτικός αυτοσχεδιασμός. Για καιρό μετά από τα γυρίσματα, περνούσε μπροστά από καθρέφτη και δεν μπορούσε να συγκρατήσει την φράση «You talking to me?».

«Ηλίθιος και Πανηλίθιος» – Ο πιο ενοχλητικός ήχος στον κόσμο

Το χιούμορ των Jim Carrey και Harry Dunne θα μπορούσε να μετατρέψει όλη την ταινία σε έναν αυτοσχεδιασμό, ωστόσο μια ατάκα στην κωμωδία είναι ξεκάθαρα εκτός σεναρίου και αυτό φαίνεται και από τις αντιδράσεις των πρωταγωνιστών. Συγκεκριμένα, ο ευρηματικός Carrey ρωτάει «Θες να ακούσεις τον πιο ενοχλητικό ήχο στον κόσμο»;

Όπως αποδείχτηκε, ο πιο ενοχλητικός ήχος στον κόσμο ήταν η κραυγή του Jim Carrey, η οποία έβγαλε εκτός εαυτού εκτελεστή της μαφίας στη σκηνή, Τζο Μενταλίνo.

«Η Λάμψη» – Here’s Johnny

Η ταινία που είναι βασισμένη πάνω στη νουβέλα του Stephen King και αφορά σε έναν πατέρα που τρελαίνεται όταν βρίσκεται σε ένα απομονωμένο ξενοδοχείο για το χειμώνα, είναι μια από τις πιο γνωστές ταινίες του Kubrick. Η σκοτεινή ατμόσφαιρα που έβαλε στην ταινία ο Jack Nicholson σπάζοντας ένα κομμάτι της πόρτας ήταν και ένα από τα πόστερ της ταινίας, ενώ μέσα από την τρύπα είπε την θρυλική μέχρι σήμερα φράση «Here’s Johnny!».

Η ατάκα που λέει ο Jack Nicholson δεν υπήρχε στο σενάριο, αλλά την πρόσθεσε μονός του μπαίνοντας έτσι ακόμα πιο βαθιά στο ρόλο του ψυχάκια!

«Django» – Τα αίματα στο χέρι του Leonardo DiCaprio

Στην ταινία του Tarantino, ο Leonardo DiCaprio κατέβαλε μεγάλη προσπάθεια για να μπει στο πετσί του ρόλου και να αποκαλέσει «nigger» τους συμπρωταγωνιστές του. Το φιλμ όμως περιείχε και μια σκηνή με μεγάλη ένταση που δεν ήταν έτσι γραμμένη στο σενάριο.

Όταν ο DiCaprio μαθαίνει ότι οι φιλοξενούμενοί του του την έχουν στημένη για να ελευθερώσουν τη Broomhilda σπάει ένα ποτήρι και το χέρι του γεμίζει με αίμα. Αυτό δεν ήταν εφέ, ούτε κέτσαπ.

Ο βραβευμένος με Όσκαρ ηθοποιός κόπηκε πράγματι από τα γυαλιά και μετά το γύρισμα χρειάστηκε ράμματα. Εκείνη τη στιγμή όμως συνέχισε την ερμηνεία του και αργότερα δήλωσε: «Ήταν πιο ενδιαφέρον να βλέπω την αντίδραση του Quentin και του Jamie πίσω απ’ την κάμερα, απ’ το να κοιτάω το χέρι μου». Μάλιστα, σε έναν απίστευτο αυτοσχεδιασμό ο DiCaprio άφησε το αίμα του πάνω στο πρόσωπο της Broomhilda.

viral

Newsorama.

Αποστόλης Τότσικας: Η τηλεόραση έχει πολύωρα γυρίσματα και απαιτεί μεγάλες αντοχές

Ο Αποστόλης Τότσικας θέλει να δοκιμάζεται στον χώρο της υποκριτικής.Δεν του αρέσουν οι ταμπέλες και βασίζεται μόνο στο ταλέντο του.
«Είναι τρία διαφορετικά πράγματα για έναν ηθοποιό. Το θέατρο σε ξεγυμνώνει ως ηθοποιό, δεν μπορείς να κρυφτείς από το θεατή κι αυτό πάντα αποτελεί μεγάλη πρόκληση. Η τηλεόραση, από την άλλη, είναι πιο κουραστική, γιατί έχει πολύωρα γυρίσματα και απαιτεί μεγάλες αντοχές. Ο κινηματογράφος έχει τη δική του μαγεία και την έζησα στο έπακρο πρόσφατα όταν δούλεψα στο Λος Αντζελες. Ένας καλός ηθοποιός μπορεί να τα απολαύσει όλα το ίδιο, αρκεί να κάνει σωστά τη δουλειά του», εξήγησε στον Ελεύθερο Τύπο και συνέχισε: «Μεγάλωσα, ωρίμασα και είμαι συνεχώς ατή διαδικασία να δοκιμάζω καινούργια πράγματα για να πηγαίνω τη δουλειά μου ένα βήμα παραπέρα. Είναι λάθος να βάζουμε ετικέτα ότι τις ανοίγει ή τις κλείνει. Ένας ηθοποιός κρίνεται συνεχώς από το κοινό μέσα από τη δουλειά του και το κοινό δεν μπορείς να το «κοροϊδέψεις» επειδή έχεις μια ωραία εμφάνιση. Δεν αρκεί για να έρθει κάποιος να σε δει ξανά και ξανά στο θέατρο. Το πόσο «πυροτέχνημα» είναι ένας ηθοποιός ή όχι φαίνεται από την πορεία του. Κι εγώ είμαι ευτυχής μέχρι στιγμής για την αγάπη που παίρνω από τον κόσμο»

Πηγή:gossip-tv.gr

Σου άρεσε? Αν θές να δεις και άλλα Νέα για το Μπρούσκο κάνε like

Μοιράσου το με τους Φίλους σου!!

Newsorama.