Ο Μιχάλης ήταν ευλαβής πιστός, φίλος του Μοναστηριού και γαμπρός του αγαθού Ιερέως της Κορίνθου παπα-Λευτέρη…
Ερχόταν τακτικά στο Μοναστήρι του Αγίου Χαραλάμπους, στο Καλαμάκι, και έφερνε λιόκλαρα για τις κατσικούλες που οι αδελφές έτρεφαν, για την οικιακή τους οικονομία.
Γιά κάποιο χρονικό διάστημα αυτός εξαφανίσθηκε χωρίς να δώσει σημεία ζωής. Οι αδελφούλες απορούσαν. Τι να του συνέβη; «Μήπως άθελά τους τον πικράναμε και τον κάναμε να απομακυνθεί από το Μοναστήρι;» διαλογίζονταν. Καί τα λιόκλαρα τους έλειπαν και αυτά.
Μίαν ημέρα έρχεται για προσκύνημα ένας κύριος με ασθενική παρουσία και χρώμα κίτρινο σαν ώχρα. Ζήτησε να προσκυνήσει. Η Γερόντισσα Ευλογία κατάλαβε, ότι είχε κάποια ανάγκη. Όταν τον πλησίασε εκείνος με απορία ρώτησε;
-Δεν με γνωρίζετε;
Η Γερόντισσα τον κοίταξε με προσοχή και αναγνωρίζοντας με κόπο το γνωστό της Μιχάλη, του είπε;
-Μιχάλη, εσύ είσαι; Δεν σε γνωρίσαμε. Έχεις καιρό να μας επισκεφθείς και άλλαξε η φυσιογνωμία σου.
Εκείνος απάντησε:
-Δεν άλλαξε μόνη της η φυσιογνωμία μου, Γερόντισσα. Αρρώστησα. Έπαθα καρκίνο του θυρεοειδούς και ετοιμάζομαι για τον άλλο κόσμο.
Η Γερόντισσα με περισσή συμπάθεια του άνοιξε την Εκκλησία και του είπε:
-Μη στεναχωρείσε, Μιχάλη! Ο Γέροντας θα σε κάνει καλά. Έλα να προσκυνήσεις τα τίμια λείψανά του.
Ο Μιχάλης πήρε θάρρος και, αφού προσκύνησε, της λέει:
-Ο πεθερός μου, ο παπα-Λευτέρης είδε χθες βράδυ ένα όνειρο. Είδε το Γέροντα στο Ναό του Αγίου Γεωργίου, εκεί που λειτουργούσε, στην Κόρινθο, να προσεύχεται γονατιστός. Τον πλησίασε και τον ρώτησε:
-Γέροντα, γιατί προσεύχεσθε με τόση κατάνυξη;
Καί εκείνος αποκρίθηκε:
-Προσεύχομαι για το Μιχάλη σου. Μη θλίβεσαι. Σύντομα θα γίνει εντελώς καλά.
Εκείνες τις ημέρες οι γιατροί είχαν πανελλαδική απεργία και κανείς δεν προσερχόταν στα νοσοκομεία, ακόμη και για επείγοντα περιστατικά. Ξαφνικά ο Μιχάλης πήρε ένα τηλεφώνημα από Νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης που τον καλούσαν για να τον εξετάσουν.
Εν τω μεταξύ μετά το προσκύνημά του εκείνος ένοιωσε κάτι να αλλάζει μέσα του. Ο θυρεοειδής έσπασε, όπως έσπαζαν παλαιότερα εκείνα τα σπυριά που πονούσαν πολύ και τα ονομάζαμε «καλογήρους». Αναχώρησε για την όμορφη Θεσσαλονίκη και παρουσιάσθηκε στους γιατρούς, που είδαν το ιστορικό του και ξεκίνησαν κλινικές εξετάσεις. Όλες, όμως, έδειχναν καθαρές. Ο καρκίνος δεν φαινόταν πουθενά. Είχε εξαφανισθεί. Ο Γέροντας Αγαθάγγελος είχε κάνει το θαύμα του στον καλό Χριστιανό που βοηθούσε με το δικό του τρόπο το Μοναστήρι του.
(Από το βιβλίο του Δρος Χαραλάμπους Μ. Μπούσια, Μεγάλου Υμνογράφου της των Αλεξανδρέων Εκκλησίας, Ο αγαθός λευΐτης του Κσλαμακίου Κορινθίας, Γέροντας Αγαθάγγελος Μπλάτσος)
