Γράφει ο Γιάννης Καψάσκης
Τρίτη 20/10
Σινεμά: Επική κινηματογραφική μεταφορά του “Macbeth” με το Michael Fassbender και τη Marion Cotillard
Πως ξέρεις ότι ένα βιβλίο, ένα θεατρικό έργο ή ακόμα και ένα μουσικό κομμάτι είναι κλασικό και θα μείνει στην ιστορία; Πέραν της καλλιτεχνικής αρτιότητας που είναι σαφές προαπαιτούμενο, θα πρέπει να αφηγείται μια ιστορία που δεν ξεθωριάζει στο χρόνο. Και ενώ οι συνθήκες, το περιβάλλον, οι ιστορικές συγκυρίες αλλάζουν συνεχώς, αυτό που μένει το ίδιο είναι ο πυρήνας της ανθρώπινης ύπαρξης. Όταν η ουσία του έργου εφάπτεται άρρηκτα με τα βασικά ανθρώπινα χαρακτηριστικά, εκείνα που δεν αλλάζουν όσα χρόνια κι αν περάσουν, η αφήγηση γίνεται άφθαρτη.
Είναι προφανώς ανούσιο για τον οποιονδήποτε να επιχειρεί να εξηγήσει για ποιο λόγο η δύναμη των έργων του Σαίξπηρ παραμένει αναλλοίωτη. Βρισκόμαστε στο 2015 και 410 χρόνια μετά, οι εσωτερικές μάχες του καθενός με τη φιλοδοξία, τη χειραγώγηση, την προδοσία, την άνοδο και την πτώση είναι καθημερινά παρούσες. Δεν είναι ούτε κατ’ ελάχιστον παράδοξο που νέες αποδόσεις και ερμηνείες συνεχίζουν να δίνονται σε αυτές τις γραμμές που έγραψε ο μεγαλύτερος Άγγλος λογοτέχνης της Ιστορίας.
Φέτος, η μεταφορά του Macbeth στην οθόνη (δείτε ΕΔΩ αναλυτικά) συνεπικουρείται από έναν συγκλονιστικό Michael Fassbender που φέρει μια δυνατή υποψηφιότητα για Όσκαρ και τη Marion Cotillard ως Λαίδη Μακβεθ να δίνουν ζωή σε ένα από τα πιο διάσημα έργα του Σαίξπηρ. Ζωή, που θα κορυφωθεί τη στιγμή που θα ακουστεί στην υποβλητική αίθουσα του Σινέ Βακούρα η γραμμή “I dare do all that may become a man; who dares do more, is none”.
Τετάρτη 21/10
Το υπερεπιτυχημένο μιούζικαλ Mamma Mia! στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης
Δεν υπάρχουν πολλά πράγματα να πει κανείς για μια μουσική παράσταση σαν το Mamma Mia. Η ιστορία των musicals είναι μακρά και λαμπερή, τα πιο επιτυχημένα από αυτά ανεβαίνουν στις διάσημες σκηνές όλου του κόσμου ασταμάτητα εδώ και πολλά χρόνια και αυτό το λαμπερό και κεφάτο παραμύθι με φόντο ένα ελληνικό νησί, έχει καταφέρει επάξια να θεωρείται ένα από αυτά.
Άλλωστε, με 17 χρόνια συνεχόμενης παρουσίας σε 440 πόλεις του πλανήτη και με την τηλεοπτική του μεταφορά το 2008 να είναι η πιο επιτυχημένη εμπορικά μουσική ταινία όλων των εποχών, ποιος θα μπορούσε να διαφωνήσει;
Το κάτι ιδιαίτερο σχετικά με τη σειρά παραστάσεων που ξεκινούν στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης (δείτε ΕΔΩ αναλυτικά) είναι ότι το background έρχεται επιτέλους σπίτι του και λίγοι αγαπούν τα τραγούδια των ABBA όσο οι Έλληνες. Είναι όμως ο συνδυασμός των δυο, που δημιουργεί κάτι μαγικό. Είναι αδύνατον να μη νιώσεις καλύτερα μετά από αυτή την παράσταση.
Ξέρεις κάποιον μονόχνωτο, μίζερο βουνήσιο, που σνομπάρει το γαλάζιο της θάλασσας και την ελαφριά pop μουσική; Που αντιπαθεί τα trends και στραβομουτσουνιάζει με οτιδήποτε κατακτά τον κόσμο; Πήγαινέ τον σε αυτό το show. Στοιχηματίζω ό,τι θες, θα βγει χορεύοντας από την αίθουσα.
Ήμουν κι εγώ ένας τέτοιος κάποτε…
Πέμπτη 22/10
«Χαμένοι Ποιητές», η θεατρική μεταφορά μιας θρυλικής κινηματογραφικής ταινίας στο θέατρο Φαργκάνη
Υπάρχει έστω και ένας που να μην ένιωσε έναν κόμπο στο λαιμό στη σκηνή της κορύφωσης στο τέλος του «Κύκλου Των Χαμένων Ποιητών»; Το θεωρώ απίθανο, μιας και η στιγμή που οι μαθητές δείχνουν την αφοσίωση στο δάσκαλό τους είναι μια από τις δυνατότερες συναισθηματικά σκηνές της κινηματογραφικής ιστορίας. Η ιστορία του καθηγητή Τζον Κίτινγκ που ενέπνευσε τους μαθητές μιας αριστοκρατικής σχολής να χρησιμοποιούν την κριτική τους γνώση και να αμφισβητούν τα πάντα στην πορεία τους προς τη μόρφωση, είναι φυσιολογικό να εμπνέει τον καθένα μας από την άνοιξη του 1990 που την πρωτοείδαμε στο σινεμά, μέχρι και σήμερα.
Τη θεατρική σεζόν που διανύουμε, έχουμε την ευκαιρία να βιώσουμε για άλλη μια φορά τη συγκίνηση και το πάθος αυτού του έργου, με φρέσκια οπτική. Ο Βασίλης Ισσόπουλος και η ομάδα του φιλοτέχνησαν μια θεατρική διασκευή του «Κύκλου των Χαμένων Ποιητών» και την παρουσιάζουν στο Θέατρο Φαργκάνη (δείτε ΕΔΩ πιο αναλυτικά).
Η αφοσίωση, η ειλικρίνεια, το πάθος, οι δυσκολίες και η αλληλεγγύη περνούν με τη σειρά ανάμεσα στις γραμμές του κειμένου, μέχρι τη στιγμή της κορύφωσης που αφήνει μια γλυκόπικρη αίσθηση.
Και ειλικρινά ελπίζω να καταφέρουμε κάποτε αυτό το carpe diem…
Παρασκευή 23/10
Chroma Vs Κρουστόφωνο στον πολυχώρο WE για μια βραδιά περιπέτειας
Οι Chroma έχουν ένα σεβαστό κομμάτι ιστορίας σαν μπάντα πίσω τους. 2 δίσκοι, πολλές ζωντανές εμφανίσεις και ένα στυλ τόσο πειραματικό, όσο και αναγνωρίσιμο. Θετικά χαρακτηριστικά και τα δύο, αν και κρύβουν παγίδες. Ας πούμε, είναι απαραίτητο για έναν καλλιτέχνη με ξεχωριστό στυλ να προσπαθεί να το ανανεώσει από καιρού εις καιρόν. Η πειραματική προσέγγιση είναι ακόμα πιο περίπλοκη υπόθεση. Γιατί μπορεί να έχεις χτίσει τη φήμη σου σαν περιπετειώδης τύπος, όμως πρέπει να έχεις και τις αντοχές να συνεχίζεις στο ίδιο μοτίβο. Κανείς δεν αγάπησε έναν ήρωα δράσης που κουράστηκε. Να τον συμπονέσει, ίσως. Αλλά τότε θα έχει χάσει πολλή από τη λάμψη του.
Πάνω σε αυτά τα σημειολογικά σχοινιά έχουν να ισορροπήσουν οι Chroma (τουλάχιστον στο δικό μου κεφάλι) και μέχρι αυτή την εβδομάδα, φαίνεται να τα καταφέρνουν περίφημα. Την Παρασκευή εμφανίζονται στον πολυχώρο WE (δείτε ΕΔΩ αναλυτικά), στο κέντρο της πόλης και σε αυτή τη συγκυρία βλέπουν μια ακόμα πρόκληση στο να υποστηρίξουν τη φήμη τους.
Πως ανταποκρίνονται σε αυτό; Καλώντας μαζί τους στη σκηνή την urban μπάντα δρόμου Κρουστόφωνο με σκοπό να παντρέψουν τα δικά τους τραγούδια με την percussion φλέβα, το rock με τη reggae, το latin με τον αυτοβιογραφικό στίχο.
Δε μπορεί κανείς να έχει ιδέα πως θα καταλήξει όλο αυτό, αλλά γίνεται να μην είναι συναρπαστικά ενδιαφέρον;
Σάββατο 24/10
Solo ακουστική εμφάνιση του Μπάμπη Στόκα στη Μαύρη Τρύπα
Μετά από τόσα χρόνια, να πούμε επιτέλους την αλήθεια; Ότι δηλαδή η μαζική επιτυχία των Πυξ Λαξ στη δεκαετία του ’90 οφείλεται κατά 50% στα τραγούδια τους και κατά 50% στη φωνή του Μπάμπη Στόκα; Η εποχή που χιλιάδες επί χιλιάδων θαυμαστών συσσωρεύονταν στα τεράστια live τους έχει περάσει, (ξεκάθαρα επειδή οι ίδιοι αποφάσισαν να αποσυρθούν, άλλωστε στα εκάστοτε reunions γίνεται πανζουρλισμός) και αυτό εμένα πάντα μου φαινόταν σαν το κλείσιμο ενός κύκλου.
Αυτό που έχει μείνει τώρα είναι η κληρονομιά από εκείνα τα τραγούδια που σημάδεψαν τα καλύτερα χρόνια τόσων πολλών ανθρώπων και δε θα τα ξεχάσουν ποτέ, αλλά και η τωρινή πορεία των πρωταγωνιστών.
Σε αυτό το πλαίσιο ο Μπάμπης Στόκας ξεκινά μια σειρά εμφανίσεων στη Μαύρη Τρύπα (δείτε ΕΔΩ αναλυτικά) με επιλογές από το παρελθόν και το παρόν του και παρουσιάζει μια παλέτα τραγουδιών από την αρχή της πορείας του που καταλήγουν στην πρόσφατη δισκογραφική του δουλειά με τίτλο «Αυλή των Τρελών».
Ένα ακουστικό set list όπου όλοι οι παρευρισκόμενοι θα ξέρουν σίγουρα τα περισσότερα τραγούδια; Δε γίνεται καλύτερο.
Κυριακή 25/10
«Τα γουρουνάκια κουμπαράδες» του Ευγένιου Τριβιζά, από την παιδική σκηνή του Νέου Θεάτρου Θεσσαλονίκης
Όποτε ένας πιτσιρίκος πάει σε μια παράσταση παιδικού θεάτρου, πιστεύω ότι οι προσδοκίες του είναι συγκεκριμένες. Ξέρει ότι θα δει μια διασκεδαστική ιστορία να παίζεται μπροστά του από αληθινούς ανθρώπους και είναι ευχαριστημένος που θα έχει απέναντί του σε πραγματικό μέγεθος τους χαρακτήρες που μέχρι τώρα έβλεπε μόνο στην τηλεόραση ή στην εικονογράφηση των παιδικών βιβλίων του.
Οι συνοδοί ενήλικες από την άλλη, δεν περιμένουν τίποτα. Εύχονται να είναι ωραία η παράσταση, να διασκεδάσει το παιδί τους και να κυλήσει η βόλτα χωρίς απρόοπτα. Πολύ σπάνια περιμένουν κάτι από το ίδιο το έργο. Αυτούς ειδικά, έχει νόημα να τους πας σε ένα θεατρικό του Ευγένιου Τριβιζά. Επειδή πάντα οι ιστορίες του, όσο παιδική επικάλυψη και να έχουν, κρύβουν κάτι για όλους.
Αυτή την Κυριακή κάνει πρεμιέρα στο Θέατρο Ολύμπιον η παιδική σκηνή του Νέου Θεάτρου Θεσσαλονίκης με την παράσταση «Τα γουρουνάκια κουμπαράδες» και αν ο τίτλος φαίνεται αστείος, η υπόθεση με την παράξενη χώρα της Κουμπαραδουάης, όπου βρέχει νομίσματα αντί για νερό και η συνειδησιακή σύγκρουση της φιλίας των δυο γουρουνιών με την απληστία του συννεφολόγου, αν κοιτάξει κάποιος πίσω από τις γραμμές θα βρει πολλή από την πραγματική ζωή του σήμερα.
typosthes.gr-topika
Tags: ΤΟΠΙΚΑ
