Τρίτη 27/10
Η μοντέρνα/παραδοσιακή μουσική του Μιχάλη Τζουγανάκη στο Club του Μύλου
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι αυτό που έχει πετύχει η κρητική μουσική τα τελευταία χρόνια, είναι μοναδικό. Καμία άλλη φόρμα παραδοσιακής μουσικής δεν έχει καταφέρει να εισχωρήσει στην ποπ κουλτούρα της σύγχρονης Ελλάδας τόσο πολύ, ώστε να έχει φανατικούς ακολούθους και εκτός της γεωγραφικής της περιφέρειας. Και ο μοναδικός τρόπος να επιτευχθεί κάτι τέτοιο, είναι να υπάρχουν περιπετειώδεις συνεχιστές.
Όλες ανεξαιρέτως οι παραδοσιακές μουσικές της χώρας, έχουν νέο κόσμο να τις μαθαίνει, να τις παίζει και να συνεχίζει την κληρονομιά του με αυτό τον τρόπο. Μόνο οι νέοι Κρητικοί όμως βρήκαν τη συνταγή να εκσυγχρονίζονται, να το μπολιάζουν αυτό το πράγμα με μοντέρνα δυτικά όργανα και ήχους, παραμένοντας ταυτόχρονα αυθεντικοί και ακέραιοι. Είναι μια συνταγή που αποκλείεται να χάσει.
Στα πρώτα 3 ονόματα που σκέφτεται κανείς όταν έρθει η κουβέντα στην μοντέρνα κρητική μουσική, είναι αυτό του Μιχάλη Τζουγανάκη. Όπως συμπεριλαμβάνεται και στα πρώτα 2 ονόματα, που δε στάθηκαν στην ηχογράφηση και μόνο, αλλά έκαναν τη σκηνή, τις συναυλίες και την επαφή με τον κόσμο σε όλες τις γωνιές της χώρας, την αιχμή του δόρατος τους. Αυτή την εβδομάδα, η αιχμή σμιλεύεται στο Club του Μύλου, όπου θα παρουσιαστούν κομμάτια από όλη τη διαδρομή του, με τον μοναδικό τρόπο που παρουσιάζονται στο πρόσφατο digital live album του «Ζωντανή Ηχογράφηση – Θέατρο Ερωφίλη». Είπαμε, μόνο πρωτοτυπία…
Τετάρτη 28/10
Η Γιώτα Νέγκα στη μουσική σκηνή ‘Αβατον, για δύο εμφανίσεις
Πόσα έχουμε ακούσει για την κρίση της μουσικής βιομηχανίας, χρόνια πριν τη γενική της οικονομίας; Πόσες αναλύσεις, πόσα δεδομένα, πόσα λουκέτα, πόση εμπλοκή του internet, πόσες δυσοίωνες προβλέψεις; Περισσότερα από όσα μπορούμε να συζητήσουμε εδώ, σίγουρα. Μέσα σε όλη αυτή την καταστροφή, το μόνο παρακλάδι που φαίνεται όχι μόνο να επιβιώνει, αλλά να θεριεύει όλο και πιο πολύ, είναι οι ζωντανές εμφανίσεις. Ανεξαρτήτως ιδιώματος, βεληνεκούς και συχνότητας, οι συναυλίες είναι ότι πιο υγιές έχει να παρουσιάσει η παγκόσμια μουσική.
Τρανταχτό παράδειγμα, οι εμφανίσεις της Γιώτας Νέγκα στη Μουσική Σκηνή Άβατον αυτή την εβδομάδα. Λέω οι εμφανίσεις, επειδή το αρχικό σχέδιο προέβλεπε μια συναυλία μόνο και ήταν η αυξημένη ζήτηση που επέβαλαν στους διοργανωτές να προσθέσουν μια μέρα ακόμα.
Φυσικά δεν είναι μόνο η τάση της εποχής υπεύθυνη για αυτό. Η ίδια η Γιώτα Νέγκα έχει βάλει το χέρι της και με το παραπάνω. Με το να είναι η πιο φρέσκια πνοή ανανέωσης στο λαϊκό τραγούδι τα τελευταία χρόνια, με το αυθεντικό της στυλ και με τη συνεχή δουλειά της πάνω στις απανταχού μουσικές σκηνές, έχει χτίσει ένα σταθερό κοινό που ξέρει τι να περιμένει από την αγαπημένη του ερμηνεύτρια.
Κάτι που δεν παραλείπει να του δώσει, σε κάθε ευκαιρία…
Πέμπτη 29/10
Ακουστικό punk rock από τους Playground Circus στον όροφο του Wonderwall
Πρόκειται για ένα μικρό και ιδιότυπο success story. Μικρό, επειδή πρόκειται για μια τίμια, underground μπάντα της πόλης, με συνεπή παρουσία και πιστό κοινό. Success, επειδή είμαι βέβαιος δεν έχει υπάρξει άλλο συγκρότημα τα μέλη του οποίου συναντάς στο δρόμο τυχαία και τα λέτε, που έχει συμπληρώσει ένα μήνα residency εμφανίσεων στο θρυλικό Whiskey A GoGo club του Los Angeles, έτσι δεν είναι;
Οι Playground Circus το ζουν, δεν ξέρω τι άλλο να πω. Κέντησαν προσεκτικά τις σκηνές της Θεσσαλονίκης και της υπόλοιπης χώρας, άρπαξαν την ευκαιρία της Αμερικής, ξεκουβαλήθηκαν για ένα μήνα και τώρα συνεχίζουν να ακονίζουν τα παράσημα εμπειριών που μάζεψαν εκεί.
Αυτή την εβδομάδα, έχουν ετοιμάσει ένα punk rock ακουστικό set που θα παρουσιάσουν στο Wonderwall, με παλιότερα κομμάτια τους, διασκευές, αλλά και ενδεχομένως νέες συνθέσεις.
Μου αρέσουν οι τεράστιες παραστάσεις και τα εκθαμβωτικά θεάματα; Ναι, τρελαίνομαι, δε μπορώ να το αρνηθώ. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι δεν ξέρω ότι είναι οι μικρές σκηνές του underground που η μουσική ζει στ’ αλήθεια…
Παρασκευή 30/10
Ο φονικός κουρέας της οδού Φλιτ, σε μια παράσταση στο Θέατρο Σοφούλη
Ο αστικός μύθος του Sweeney Todd, περικλείει πολλά στρώματα μαγείας μέσα του. Αυτό συμβαίνει επειδή είναι από εκείνα τα έργα, με τα τόσο εξωφρενικά σενάρια, που μέσω της υπερβολής περνούν στη σφαίρα της φαντασίας του καθενός, εκεί όπου μπορεί να ταυτίσει τα διαδραματιζόμενα γεγονότα με οτιδήποτε θελήσει.
Ο Sweeney Todd, ένας παρανοϊκός κουρέας στο βικτωριανό Λονδίνο, εκδικείται όσους πελάτες του μισεί είτε δολοφονώντας τους, είτε προσφέροντας τους σπιτικές κιμαδόπιτες, φτιαγμένες από όσους έχει ήδη δολοφονήσει. Δεν είμαι σίγουρος τι από τα δυο είναι χειρότερο.
Εδώ αρχίζει το ενδιαφέρον, καθώς σε αυτό το διαταραγμένο παλμαρέ, καλείται ο κάθε θεατής να προσθέσει τη δική του ερμηνεία. Άλλος θα δει ένα φρικιαστικό θρίλερ, άλλος θα εξετάσει το βάρος της δικαιοσύνης που απονέμεται με αυτές τις πράξεις, άλλος θα αναρωτηθεί πως είναι όταν ο άνθρωπος πέσει από την κορυφή της τροφικής αλυσίδας, οι εναλλακτικές είναι ατελείωτες.
Η παράσταση των Ντέπυ Ασληχανίδου, Έφης Σισμανίδου και Λένας Πετροπούλου δίνει σάρκα και οστά στο σενάριο αυτό και αυτό που παρουσιάζεται εδώ και καιρό με επιτυχία στο θέατρο Σοφούλη (δείτε ΕΔΩ) μπορεί να θεωρηθεί τόσο μια απλή προσαρμογή ενός πασίγνωστου θεατρικού, όσο και μια ολοκληρωμένη πραγματεία πάνω στην ανθρώπινη φύση.
Σάββατο 31/10
Ζωντανή μετάδοση της όπερας Tannhauser στο Μέγαρο Μουσικής, απευθείας από τη Νέα Υόρκη
Καταλαβαίνω ότι πολλοί από εμάς βρίσκονται ακόμα υπό την επήρεια του καλοκαιριού. Και έξοδος το weekend σημαίνει εξωστρεφής διασκέδαση και άκρατο party. Δεν είναι μόνο αυτό όμως. Αυτό το Σάββατο θα αρπάξουμε μια μοναδική ευκαιρία. Το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης σε συνεργασία με το Antenna Group έχουν θεσμοθετήσει εδώ και καιρό τις απευθείας ζωντανές μεταδόσεις από τη Metropolitan Opera της Νέας Υόρκης.
Πρόκειται για ένα project που πραγματοποιείται σε διάφορες χώρες του κόσμου, όπου τα διασημότερα έργα, στελεχωμένα από τους κορυφαίους ερμηνευτές της όπερας και της κλασικής μουσικής, μεταδίδονται τη στιγμή ακριβώς που συμβαίνουν και στην καλλιτεχνική καρδιά της Αμερικής.
Αυτή την εβδομάδα, ο James Levine διευθύνει το Tannhauser του Wagner, με ερμηνευτές τους Johan Botha, Peter Matei, Gunther Groissbock, Eva-Maria Westbroek και Michelle DeYoung, διατηρώντας τη σκηνοθεσία του Otto Schenk.
Στις 18:00 ακριβώς και για τις επόμενες 4,5 ώρες, το κοινό της Θεσσαλονίκης έχει την ευκαιρία να βιώσει αριστοτεχνικά τη μάχη για την καρδιά του Τανχόιζερ, αποδιδόμενη από τους καλύτερους παγκοσμίως, στο ανώτερο δυνατό επίπεδο για το 2015 τουλάχιστον. Το μόνο καλύτερο από αυτό, θα ήταν ένα πραγματικό ταξίδι στη Νέα Υόρκη.
Κυριακή 1/11
Η «Κοκκινοσκουφίτσα» της Χριστίνας Μπήτιου, στο θεατράκι της ΧΑΝΘ
Είναι πολλές οι φορές που νιώθω ότι η παράδοση είναι μια βαριά πέτρα, δεμένη στο λαιμό όλων μας. Ειδικά όσοι είμαστε γονείς, είναι λογικό να ανατρέξουμε κάποια στιγμή στα κλασικά παραμύθια με τα οποία μεγαλώσαμε, είτε σαν σημείο εκκίνησης, είτε και σαν ένα ανεξάντλητο back catalogue ιστοριών, για τις δύσκολες στιγμές. Και ενώ είναι γνωστά πράγματα, πρέπει να έρθεις αντιμέτωπος με την κατάσταση όπου αφηγείσαι κάτι σε ένα 3χρονο παιδάκι και δεν ξέρεις πώς να ανταποκριθείς. Πως περιγράφεις τους θανάτους, τις κατάρες, τις δηλητηριάσεις, τις κακές μητριές, τα μοχθηρά ζώα, τις καταβροχθίσεις και τις ερωτικές ίντριγκες;
Όχι, δεν περιγράφω κάποια αμερικάνικη σαπουνόπερα, τα λεγόμενα «κλασικά αγαπημένα παραμύθια» είναι γεμάτα από τέτοια πράγματα. Συγχωρήστε μου την πολυλογία, αλλά είναι σημαντικό.
Στο «Λύκο και τα 7 Κατσικάκια» ας πούμε, ο λύκος προσπαθεί να τα ξεγελάσει ότι είναι η μαμά τους, ώστε να μπει στο σπίτι και να τα φάει. Αυτά, βλέπουν το μαύρο πόδι του κάτω από την πόρτα και δεν του ανοίγουν. Αυτός τότε, πηγαίνει στο φούρνο, σκοτώνει το φούρναρη και βουτάει το πόδι του στο αλεύρι. Εξαπατά έτσι τα κατσικάκια, μπαίνει στο σπίτι και τα τρώει. Φουσκωμένος από το γεύμα, επιστρέφει στο δάσος και πέφτει να κοιμηθεί δίπλα στη λίμνη. Όταν η μαμά κατσίκα γυρίζει στο σπίτι, καταλαβαίνει τι έχει συμβεί, βρίσκει το λύκο που κοιμάται, βλέπει τα ζωντανά ακόμα κατσικάκια να κινούνται μέσα στο στομάχι του, του σκίζει την κοιλιά με μαχαίρι, τα βγάζει έξω, παραγεμίζει την κοιλιά με πέτρες και την ξαναράβει. Ο βαθιά ναρκωμένος λύκος, ξυπνά μετά από λίγο, σκύβει να πιεί νερό, πέφτει μέσα και οι πέτρες τον παρασύρουν στο βυθό, όπου και πνίγεται. Μόνο τα σαρκοφάγα ζόμπι του Τζόρτζ Ρομέρο λείπουν, για όνομα του Θεού δηλαδή.
Κάπως έτσι έμαθα να εκτιμώ τις ελεύθερες διασκευές των παραμυθιών, που ευτυχώς είναι άφθονες πλέον. Για παράδειγμα, στην παράσταση κουκλοθέατρου της Χριστίνας Μπήτιου (www.puppetry.gr) , που αυτή την Κυριακή παρουσιάζει την Κοκκινοσκουφίτσα στο Θέατρο της ΧΑΝΘ, η ιστορία είναι λίγο διαφορετική από άλλο ένα ρεσιτάλ αλληλοφαγώματος. Ο λύκος δεν είναι ένα αδίστακτο αρπακτικό, έχει αλλάξει σε καλόκαρδο και καλοσυνάτο φίλο της μικρής ηρωίδας. Και σίγουρα η αγάπη και η συντροφικότητα έχουν προτιμότερο μήνυμα να περάσουν από τους φόνους και την εκδίκηση, έτσι δεν είναι;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΨΑΣΚΗΣ
typosthes.gr-topika
Tags: ΤΟΠΙΚΑ
