Ο Νίκος Ρωμανός συνεχίζει να νοσηλεύεται σε κρίσιμη κατάσταση στο νοσοκομείο «Γ. Γεννηματάς» σε συνέχεια της απεργίας πείνας που ξεκίνησε στις 10 Νοεμβρίου διαμαρτυρόμενος για το γεγονός ότι δεν του χορηγούνται εκπαιδευτικές άδειες για να παρακολουθήσει τα μαθήματα στο πανεπιστήμιο…
Οι γιατροί που τον παρακολουθούν έχουν διατυπώσει την ανησυχία τους για την πορεία της υγείας του, ενώ με αφορμή την περίπτωση του Νίκου Ρωμανού πολύς λόγος γίνεται για το «βασανιστήριο της αναγκαστικής σίτισης».
Τι συμβαίνει όμως στο σώμα ενός απεργού πείνας από τη στιγμή που σταματά να λαμβάνει τροφή και νερό;
Το διάστημα των πρώτων δέκα ημερών ο οργανισμός χρησιμοποιεί τις αποθήκες γλυκογόνου του ήπατος και των μυών.
Μετά την εξάντληση των αποθηκών αυτών, χρησιμοποιούνται τα αμινοξέα των μυών, με αποτέλεσμα από το δεύτερο δεκαήμερο να παρατηρείται σημαντική απώλεια μυϊκής μάζας, στην οποία συμπεριλαμβάνεται και ο καρδιακός μυς.
Κατά την τελική φάση «προστατεύονται» οι υπολειπόμενοι μύες και για την παραγωγή ενέργειας χρησιμοποιούνται οι αποθήκες λιπώδους ιστού του οργανισμού.
Όταν εξαντληθούν οι αποθήκες λίπους ακολουθεί καταστροφικός καταβολισμός πρωτεϊνών από τους μυς, με σοβαρά αποτελέσματα κυρίως για τον καρδιακό μυ. Στους κινδύνους συμπεριλαμβάνονται καρδιακές αρρυθμίες.
Η κατάσταση του ασθενούς θεωρείται κρίσιμη εάν έχουν περάσει δέκα ημέρες από την έναρξη της απεργίας πείνας ή εάν ο ασθενής έχει χάσει πάνω από 10% του σωματικού του βάρους.
Τα βασικά συμπτώματα που εμφανίζουν οι περισσότεροι απεργοί πείνας είναι η κόπωση, οι τάσεις λιποθυμίας και οι ζαλάδες. Μετά τη 10η μέρα αρχίζει η βραδυκαρδία και η πτώση της αρτηριακής πίεση. Γύρω στην 20ή μέρα εμφανίζουν ορθοστατική υπόταση που συχνά οδηγεί σε ανικανότητα.
Άλλα συμπτώματα που εμφανίζουν οι απεργοί πείνας είναι η υπολειτουργία του θυρεοειδούς, η υποθερμία και η δυσανεξία στο ψύχος, οι γαστρεντερικές διαταραχές και η δυσκοιλιότητα.
Ο απεργός πείνας χάνει σταδιακά το αίσθημα της πείνας και της δίψας, με αποτέλεσμα, εάν δεν υπάρχει ιατρική βοήθεια, να πάθει σοβαρή αφυδάτωση.
Μία από τις σημαντικότερες επιπλοκές είναι η εμφάνιση εγκεφαλοπάθειας Wernicke, η οποία δεν είναι αναστρέψιμη. Επιπλέον, έχει παρατηρηθεί μη αναστρέψιμη πολυνευροπάθεια, κατάθλιψη, συναισθηματική αστάθεια και κατάσταση που προσομοιάζει με το σύνδρομο μετατραυματικού stress.
Στο τελικό στάδιο της αποχής από το φαγητό και λόγω της έλλειψης βιταμινών παρουσιάζονται μια σειρά από επιπλοκές που ξεκινούν από την αιμορραγική διάθεση και φτάνουν έως την τύφλωση. Τέλος, επηρεάζεται η άμυνα του οργανισμού έναντι λοιμώξεων, με αποτέλεσμα ανοσολογική ανεπάρκεια.
Μία απεργία πείνας μπορεί να διαρκέσει πολλές μέρες και είναι μία βασανιστική διαδικασία για τον άνθρωπο που κάνει αυτή την επιλογή. Το πόσο θα αντέξει εξαρτάται από την γενική κατάσταση της υγείας του και από το αν αρνείται εκτός από τροφή να λάβει και υγρά.
Όταν ένα άτομο αρνείται και τη λήψη υγρών, συμπεριλαμβανομένου του νερού, ο θάνατος μπορεί να επέλθει εντός επτά έως 14 ημερών.
Σε κάποιες περιπτώσεις επιβάλλεται στους απεργούς πείνας η υποχρεωτική σίτιση μέσω της παρεντερικής θρέψης.
Αυτό ισχύει και στην περίπτωση του Νίκου Ρωμανού, με εισαγγελική εντολή που δόθηκε ενώ διένυσε την 19η μέρα της απεργίας πείνας.
Ο ίδιος ο Νίκος Ρωμανός κατήγγειλε μέσω του δικηγόρου του ότι πρόκειται για «ξεκάθαρο βασανιστήριο», καθώς αντίκειται στην απόφασή του και τις πεποιθήσεις του.
Η παρεντερική θρέψη είναι ενδοφλέβια χορήγηση δεξτρόζης, αμινοξέων, γαλακτωματοποιημένων λιπών, ιχνοστοιχείων, βιταμινών και μετάλλων.
Η χορήγηση παρεντερικής θρέψης μπορεί να γίνει μέσω καθετήρα περιφερειακής φλέβας.
Με κεντρική ολική παρεντερική θρέψη, πολλοί ασθενείς ζουν για αρκετούς μήνες με περιορισμένες επιπλοκές. Παράλληλα, ο ασθενής παρακολουθείται για το ενδεχόμενο οιδήματος και αφυδάτωσης.
