«Το παιδί ψυχορραγούσε…Μας έφυγε μέσα από τα χέρια…»: Η συγκλονιστική περιγραφή του Νίκου Νικολόπουλου για τη Νίκη

Έναν γολγοθά ανεβαίνει ο βουλευτής Αχαΐας Νίκος Νικολόπουος μαζί με τη σύζυγό του Τασία Μανωλοπούλου. Ανείπωτος είναι ο πόνος για την οικογένεια που από το περασμένο Σάββατο ζει τη δική της κόλαση βλέποντας την 17χρονη Νίκη να χαροπαλεύει στη ΜΕΘ του νοσοκομείου του Ρίου.

Ο ανεξάρτητος βουλευτής, ο οποίος αν και συνεχίζει να ελπίζει σε ένα θαύμα πήρε με τη σύζυγό του την πολύ θαρραλέα απόφαση να δωρίσουν τα όργανα της Νίκης εάν χάσει τη μάχη, περιγράφει τρεμάμενος τις τελευταίες στιγμές στο σπίτι τους στην Πάτρα.

«Το προηγούμενο Σάββατο καθίσαμε στο τραπέζι να φάμε όλοι μαζί, όπως κάθε Σάββατο μεσημέρι. Παρατήρησα ότι η Νίκη έπινε πολύ νερό. Πέντε ποτήρια και μετά σηκώθηκε να πιεί και από τη βρύση. Συμβαίνει συνήθως αυτά τα παιδάκια (όσα πάσχουν από αυτισμό) να επιμένουν μέχρι κορεσμού σε κάτι που τους έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον, είτε φαγητό είτε υγρό είτε ένα αντικείμενο, ή μέχρι εξάντλησης σε κάποια κίνηση του σώματός τους. Σε αυτές τις περιπτώσεις παρεμβαίνεις δυναμικά για να συνεφέρεις μέχρι να συνεχίσουν κανονικά στο επόμενο στάδιο» λέει ο ανεξάρτητος βουλευτής.

Όπως τονίζει, στη συνέχεια η 17χρονη κόρη του πήγε να κοιμηθεί: «Ήταν ήσυχη. Δεν πέρασε μία ώρα και σηκώθηκε να κάνει εμετό. Νομίζαμε ότι την ενόχλησε το φαγητό αλλά άρχισε να βγάζει αφρούς από τη μύτη. Έκανε σπασμούς. Κάλεσα αμέσως το ΕΚΑΒ. Ήρθαν γρήγορα. Τη βάλαμε στο καροτσάκι και της κρατούσα το κεφάλι. “Δεν προλαβαίνουμε για το νοσοκομείο του Ρίου, γρήγορα για “Άγιο Ανδρέα” που είναι δίπλα” μου λέει ο τραυματιοφορέας. “Τι είπες ρε άνθρωπε;” του φωνάζω. Κατεβάζουν τη Νίκη τρέχοντας. Στα πέντε λεπτά μαζεύτηκαν γιατροί από όλους τους ορόφους. Το παιδί ψυχορραγούσε. Έπεσαν πάνω του. Είχε υποστεί εγκεφαλικό και πνευμονική εμβολή. Το βλέπω μπροστά μου τώρα… Σχεδόν ταυτόχρονα παθαίνει καρδιακή ανακοπή. Από εκείνη την ώρα είναι κλινικά νεκρή. Διακομίζεται τελικώς στο Ρίο… Ο Θεός είναι μεγάλος και η Νίκη μας έχει ανάγκη από τις προσευχές όλων μας».

«Μας έφυγε μέσα από τα χέρια… Από το πουθενά… Πως… Πώς να το δεχτώ αυτό;» λέει κλαίγοντας με λυγμούς…